2022FeaturesInstagramUitgelicht

De 20 beste Belgische albums van 2022

Na enkele jaren die in het teken stonden van het coronavirus, kon het Belgische muzieklandschap zichzelf eindelijk terug rechttrekken met een ietwat normaal jaar vol concerten en met natuurlijk heel wat uitstekende releases. Het leek erop dat al dat thuiszitten veel creatieve prikkels stimuleerde, want ook dit jaar verschenen er heel wat uitstekende platen vanuit eigen land. Zoals steeds kunnen er helaas maar twintig de beste zijn; een opgave die we bij de stemming met ons voltallige team maar al te serieus namen. De volledige top 20 vind je hieronder, telkens met een klein woordje uitleg.

20. STIKSTOF – MOERAS

Dat een hoge kwantiteit ook degelijke kwaliteit kan opleveren, bewees STIKSTOF dit jaar met MOERAS. Amper enkele maanden na de release van FAMILIE BOVEN ALLES kwamen de Brusselaars met een vijfde album op de proppen; eentje waarmee ze wederom konden imponeren. De typerende beatproductie van Astro in combinatie met de vlijmscherpe teksten van Jazz Brak en Zwangere Guy leverde twaalf solide nummers op, zodat er voor elke mood wel eentje te vinden valt. Van energieke oppepnummers zoals “OP HET GRAF” en “M5” tot het meer introspectieve werk als “L’UNIVERS” en “BROOS”; aanmodderen doet MOERAS geen seconde. STIKSTOF is en blijft een van de beste acts die in zijn eigen moedertaal muziek maakt.

19. Sam De Nef – Dawn/Dusk

Sam De Nef was geen compleet nieuw gezicht dat dit jaar de neus aan het venster stak. Hij legde de lat met zijn ep Lonely Day, Crowded Year reeds vorig jaar op een mooie hoogte. Met zijn debuutalbum Dawn/Dusk ging hij daar dit jaar moeiteloos over. Mede dankzij zijn muzikale vrienden wist hij voor dit project wat meer diepgang aan zijn muziek toe te voegen, waardoor we nieuwe geluiden binnen zijn gebied te horen kregen. Een natuurlijke evolutie, die van iets kleins telkens iets groots wist te maken. Voor het overgrote deel van zijn debuut weet Sam De Nef, die deel uitmaakt van de Gentse Unday Records-familie, echter wel de gevoelige snaar te raken. Hij slaagt erin om grote momenten heel minimalistisch te brengen, een talent dat zeldzaam is.

18. Intergalactic Lovers – Liquid Love

Een aanzienlijk deel van de albums in deze lijst zijn debuutalbums, unieke samenwerkingen of afkomstig van bands die een interne en ingrijpende verandering doorgingen. Intergalactic Lovers hoort niet een van bovenstaande groepen en blijft op zijn vierde langspeler trouw aan de gekende en geapprecieerde sound. Liquid Love is een beetje zoals een vloeistof, want ook hier verandert de aggregatietoestand al eens. Het ene nummer klinkt heel warm en bewegelijk zoals water, het andere dan weer zeer koel of zelfs koud zoals ijs. De groep rond Lara Chedraoui deed er iets langer over dan normaal om een nieuw album in elkaar te boksen, wat als gevolg had dat veel van de liedjes misschien iets langer konden rijpen en dat resulteerde bijgevolg ook in een mooie plaat. Potten breken doet Intergalactic Lovers niet, maar de luisteraar wordt door de band wel meegenomen naar de uithoeken van hun universum.

17. High Hi – Return To Dust

Twee jaar geleden hingen we de gouden medaille rond de nek van High Hi, toen Firepool bovenaan het lijstje van beste Belgische albums van 2020 stond. Het bracht de bal definitief aan het rollen voor ’s lands favoriete indierockdrietal, waarna er bijgevolg bevestigd moest worden. Dat deden Anne-Sophie, Dieter en Koen met een opvolger in de vorm van Return To Dust, dat nu de zeventiende plek in onze lijst kleurt. Met dat album koos High Hi voor een ietwat elektronischere richting, met hitjes als “Return To Dust” en “All Cool All Fine” als toonaangevende voorbeelden. Die laatste werd voor velen overigens de soundtrack van de zomer, want met deze plaat toonde het drietal aan dat het een sterke setlist kan samenstellen, getuige ook verborgen hitjes als “Due Date” of “Bestseller”. Return To Dust is met andere woorden de bevestigende derde, die zijn plekje niet gestolen heeft.

16. Marble Sounds – Marble Sounds

2022 was het jaar van de glorieuze terugkeer van Marble Sounds. De groep rond Pieter Van Dessel had zichzelf naar eigen zeggen heruitgevonden. Geen loze woorden, want op Marble Sounds zweert de band resoluut bij de piano als fundament voor haar vakwerk. Voor wie dat nog niet innoverend genoeg vond, experimenteert de groep ook met autotune of, waarom ook niet, een Bulgaars koor. Het zijn verfijningen die toegevoegd worden aan een identiteit die al meer dan een decennium zo herkenbaar is. Ook op deze laatste worp excelleert Marble Sounds in fijne, filmische nummers die laagje per laagje worden opgebouwd tot ze finaal alle adem afsnijden. Hoogtepunten als “Quiet” en “The Ever After” tonen zo de polijstende hand van de meester. Marble Sounds is meer dan een terugkeer, het is de beste plaat van de groep.

15. Wiegedood – There’s Always Blood At The End Of The Road

De heren van Wiegedood zijn boos. Neen, ze zijn woedend. Op There’s Always Blood At The End Of The Road rent het West-Vlaamse trio op een nogal agressieve wijze weg van de atmosferische blackmetal van hun De Doden Hebben Het Goed-trilogie. Dat punt wordt al meteen bewezen op “FN SCAR 16”, dat gevaarlijker klinkt dan de Herstalse vuurwapens die ze in het nummer aanklagen. Met deze stijlverandering reikt Wiegedood tot ver buiten onze landsgrenzen. Volledig terecht ook. Het album, dat van begin tot eind een denderende stormram is van gitaarriffs en drums even snel als geweerschoten, mist namelijk nooit aan zowel energie als emotie. Helemaal aan het begin van het jaar (14 januari!) legde Wiegedood de lat dan ook al meteen torenhoog. Slechts weinigen overtroffen ze.

14. Tristan – Wellif

De Gentse Isolde Van den Bulcke bracht enkele maanden geleden de debuutplaat uit van haar muzikale project Tristan. Dat Wellif op zo’n korte tijd zoveel harten van onze redactie wist te veroveren om in deze lijst te eindigen, zegt eigenlijk al genoeg. Geen toegankelijke popsongs, maar wel intense en spannende composities waarin genres met elkaar flirten vormen de kern van Wellif, een album dat net als goede wijn beter wordt met de tijd. De rijke klanken, smaken en beelden van die plaat komen dan ook het best tot hun recht in de duisternis. Zichzelf overtreffen doet de muzikante meermaals, ware het niet tekstueel op “It’s Him”, dan wel muzikaal op “Why Put the Fire Out”, een song die keer op keer weer de meest intense gevoelens weet te prikkelen. Wellif vormt zo de geknipte langspeler om de weg kwijt te raken en laat ons door een magisch portaal wandelen richting een wereld waarin woorden vormen een spel is en liefde allesbehalve rooskleurig of gitzwart is.

13. Doodseskader – Year One

Op een welverdiende dertiende plaats vinden we Doodseskader terug. Het geesteskind van Tim De Gieter (Amenra, Every Stranger Looks Like You) en Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, PAARD., The K.) loste dit jaar zijn debuutalbum, Year One. Een album gevuld met genre-overstijgende brutaliteit en een enorme variatie aan tempo’s, emoties en intensiteit. Nummers “Less of Everything” en “Blood Fued” zorgden bijvoorbeeld voor muzikale trips die we tot op vandaag opnieuw blijven opzoeken. Dit in combinatie met de onmiskenbare oprechtheid die dit duo in zijn muziek steekt, verklaart waarom de twee niet te missen waren in deze lijst.

12. Chibi Ichigo – SABINA

Chibi Ichigo heeft er een gigantisch goed jaar opzitten en daar zit haar debuutalbum SABINA absoluut voor iets tussen. In haar begindagen rapte ze nog in het Russisch, maar tegenwoordig doet ze het in het Nederlands en laat ze zich beïnvloeden door donkere dance met alles erop en eraan. SABINA werd er met andere woorden eentje voor de dansvloer. Samen met haar partner in crime UM! en Jeroen De Pessemier (The Subs) introduceerde ze zichzelf op tien nummers die menig festival en club dit jaar op hun grondvesten lieten daveren. Chibi Ichigo is uitgegroeid tot een echte wervelwind, die ons vanaf opener “Prachtig” tot afsluiter “MEER” volledig in haar greep houdt. Bijzonder leuke teksten in combinatie met door rave geïnspireerde dansvloerkleppers maken van SABINA een grandioos album, dat de status van Chibi Ichigo als een van de meest intrigerende artiesten van het moment helemaal waarmaakt.

11. Stromae – Multitude

Na jaren radiostilte keerde de maestro in 2022 terug en dat in ongekende topvorm. Het moet zowaar de meest besproken muzikale comeback van het jaar zijn en dus lag de lat voor Multitude, de opvolger van meesterwerk Racine carrée, torenhoog. Niets wat de man in het verleden nog niet bewezen heeft, en dus werd ook Multitude een kunstwerk om U tegen te zeggen. Zelfs ver buiten ons kleine Belgenlandje vielen ze als een blok voor het nieuwe materiaal van Stromae, zo bewijst het drukke en vooral opvallend internationale tourschema van de beste man. Indrukwekkende liveshows, originele campagnes en teksten die zowel grote als de meest banale onderwerpen aansnijden; het zijn slechts enkele van de kenmerken die van Stromae inmiddels een wereldster maken. Dat hij op zijn plaat bovendien nog eens een half leger aan muzikanten blijkt aan te sturen, weerklinkt in elk aspect van het album dat uitblinkt in muzikaliteit en daarnaast complexiteit en eenvoud met elkaar weet te verenigen.

10. Flip Kowlier – September

Tzal wel zin! De bekendste troubadour uit West-Vlaanderen bracht voor het eerst in bijna tien jaar nog eens een soloalbum uit. Waar Cirque nog volledig gebaseerd was op een uitgewerkt concept met een doorlopend verhaal, kiest Flip Kowlier op September resoluut voor een lossere opbouw en geeft hij aan de hand van elf nummers een inkijk in wat hem de afgelopen tien jaar bezighield. Een nummer over zijn eerste liefde, over zijn kat, over Jezus… Het kan allemaal in het hoofd en op een plaat van Kowlier. De alledaagsheid en charme van het ’t Hof van Commerce-lid zorgt voor een van de meest gezellige en warme albums van het jaar. Het sappig West-Vlaamse rappen is hij overigens ook nog lang niet verleerd, getuige “De broere van” en “Vergeten”.

9. STAKE – LOVE, DEATH and DECAY

Geen gebrek aan hevige riffs en kolossale breakdowns op de nieuwe STAKE. De Rock Rally-veteranen combineerden op hun zesde album de sfeervolle elementen die Steak Number Eight zo fantastisch maakten met de frisse, droge en snedige sound die ze op Critical Method samen met hun naamsverandering al in de kijker hadden gezet. Tracks als “Love, Death and Decay” en “Deliverance Dance” zweven tussen hemel en hel, terwijl “F*ck My Anxiety“, “Queen in the Dirt” en “Deadlock Eyes” dan weer resoluut voor die laatste kiezen. Het is duidelijk dat de West-Vlamingen nog lang niet aan hun pensioen denken, zoals vier jaar geleden even gevreesd werd. Met LOVE, DEATH and DECAY levert STAKE een nieuw, gitzwart visitekaartje af. Draai die volumeknop maar helemaal open!

8. The Haunted Youth – Dawn Of The Freak

Een kleine twee jaar geleden kroonden we The Haunted Youth, toen overigens nog met een lege discografie, tot ‘Grote Beer van Morgen‘. Vandaag verovert de band rond Joachim Liebens een achtste plaats met zijn debuutplaat. Het kan dus gigantisch snel gaan, want Dawn Of The Freak heeft, nog voor het goed en wel uit was, heel wat internationale hartjes weten te veroveren. Dat komt vooral door het feit dat het merendeel van de nummers al het daglicht zag als single, al neemt dat natuurlijk niets af van de kwaliteit van de band. Zo zorgde Liebens er met onder andere “Teen Rebel“, “Broken” en “Coming Home” voor dat het Belgische muzieklandschap er weer een paar nieuwe exportproductjes bij heeft, want de hype rond The Haunted Youth wordt alleen maar groter. De manier waarop donkere, diepe teksten over moeilijke onderwerpen in zo’n euforisch jasje worden gegoten, zorgt er alleen maar voor dat de overweldigende liefde voor deze band niet meer dan terecht is.

7. SONS – Sweet Boy

Ja, godverdomme, ja! 2022 was het jaar waarin SONS zijn neus terug aan het venster stak, maar zoals verwacht sloeg het viertal dat venster ook meteen weer aan diggelen. Met Sweet Boy pikten de mannen de draad namelijk weer op waar ze hem na Family Dinner hadden laten liggen, alleen klonk het nu een tikkeltje volwassener en haast nog snediger. De loeiende gitaren van “Succeed“, het verschroeiende tempo van “Nothing“, de korte knaller die “L.O.V.E.” is… SONS kent op zijn tweede langspeler geen limieten. Dat de band dankzij Sweet Boy zijn populariteit ook tot ver buiten de landsgrenzen zag rijken, bevestigt meteen ook het feit dat ze hier verdiend de zevende plek bezet. De zalen worden nog altijd kapot gespeeld, de trommelvliezen smeken nog steeds om genade: SONS vlamt zonder omwegen rechtdoor.

6. Pauwel – Dear

Na een aantal moeilijke jaren op persoonlijk vlak, schreef Pauwel al zijn ervaringen van zich af en verzamelde hij ze allemaal op zijn debuutalbum Dear. We leerden hem eerder kennen als een zeer ingetogen singer-songwriter. Ook op deze Dear staan er met “Bones” en “Murderer” enkele zeer intieme pareltjes op, maar hij durfde ook te experimenteren, waardoor het album meer diepgang kreeg. De toevoeging van extra muzikanten geeft het geheel dan ook nog eens een voller geluid. Zo werd de plaat goed ontvangen door zowel fans als media. Binnen zijn universum kleurt Pauwel mooi buiten de lijntjes en dat levert steeds prachtige songs op. “Dear” laat invloeden van Elliott Smith horen en op “Sister” en “Deer” krijgen we een countryrocker te horen op. Het is dan ook die veelzijdigheid die hij aan de dag legt, die maakt dat Dear een mooi en gevarieerd debuut is van een van de meest talentvolle artiesten die ons land herbergt.

5. Tamino – Sahar

Na om en bij de drie jaar zonder enige aankondiging terugkeren en de draad weer oppakken alsof er nooit iets is gebeurd; het is alleen weggelegd voor de allergrootsten. Tamino deed het met zijn langverwachte tweede langspeler Sahar en zette zich daarmee ook meteen met een wat dikkere stift op de internationale kaart. De Antwerpenaar met Egyptische roots wist op deze plaat uit te blinken in eenvoud, die op de een of andere manier toch gigantisch intrigerend in elkaar zit. Alsof hij met de minste moeite onder onze huid weet te kruipen, maar ons tegelijkertijd toch weet onder te dompelen in een oase van rust. Waar “The First Disciple” ons bijvoorbeeld nog meeneemt richting een drukke Oosterse markt, overvalt bij “Fascination” het gevoel van euforie, terwijl Tamino en Angèle ons bij “Sunflower” haast kippenvel weten te bezorgen. Sahar opent dus meer dan terecht de top vijf, want het is zo’n album dat je niet onberoerd achterlaat; eentje dat je meer doet per luisterbeurt, maar je telkens ook doet snakken naar een volgende.

4. Warhaus – Ha Ha Heartbreak

De toekomst van Warhaus was, doordat Balthazar weer op volle toeren draaide, lange tijd redelijk onzeker. Maar kijk, anno 2022 staat het muzikale alter ego van Maarten Devoldere toch alweer op een mooie vierde plek met het magistrale Ha Ha Heartbreak. Warhaus moet het tegenwoordig weliswaar doen zonder Sylvie Kreusch, maar vangt dat op door het nog gesofisticeerder aan te pakken aan de hand van blazers en strijkers. Met “Open Window” wist hij op die manier bijvoorbeeld een van de strafste Belgische nummers van het jaar te brengen, maar ook pakweg “Batteries & Toys” of “Desire” getuigen van grote klasse. Er staan om het simpel te zeggen geen mindere nummers op Ha Ha Heartbreak, want met zijn typerende stemgeluid geeft Devoldere elke track een nieuw dimensie. Warhaus lijkt dus van kwaliteit zijn handelsmerk te hebben gemaakt.

3. Zwangere Guy & Lander Gyselinck – Pourriture Noble

Wat gebeurt er als ’s lands twee meest geliefde muzikale genieën samen een project uit de grond stampen? Zwangere Guy en Lander Gyselinck bieden er maar al te graag een antwoord op in de vorm van Pourriture Noble. Met single “Ad Rem” werd al meteen duidelijk dat de ongelooflijke productie- en drumcapaciteiten van Gyselinck (o.a. STUFF., BeraadGeslagen, Lander & Adriaan) de Brusselse meester van het woord niet enkel begeleiden, maar ook aanvullen. Deze synthese van twee vrienden overstijgt dan ook de genregrenzen van beiden. Tekstueel ligt de focus van Zwangere Guy op zijn mentale gezondheid doorheen de afgelopen jaren. Deze oprechte mijmeringen versterken de eigenwijze jazz van Gyselinck, maar ook vice versa. De nummers worden langer en introspectiever naarmate het album vordert en zo geraken we steeds meer gehypnotiseerd in het muzikale raakvlak van deze unieke vriendschap.

2. Brutus – Unison Life

Net niet op het hoogste schavotje vinden we Brutus terug. Op Unison Life breekt het drietal los van de kritische stemmen die hen een ‘one-trick pony’ noem(d)en. Niet alleen klinken de nummers op de plaat erg krachtig en dynamisch, ook zijn de songs van een hoger en meer catchy niveau dan op de eerste twee albums van de band. We blijven ‘twenty something teenage!’ (uit “Victoria“) meebrullen bij iedere luisterbeurt, verder kijken we uit naar “Brave” en “Miles Away” op de setlist van hun liveshows en is “Desert Rain” een magistraal slot voor deze plaat. Brutus is al vele jaren een van onze geliefkoosde buitenbeentjes. Op Unison Life wordt de band echter toegankelijker, overtuigender, tastbaarder en melodischer dan ooit en dit zonder ook maar een gram aan eigenheid of oerkracht te verliezen. Il faut le faire.

1. Charlotte Adigéry & Bolis Pupul – Topical Dancer

Wat een jaar was het voor Charlotte Adigéry en Bolis Pupul. Het DEEWEE-duo ging op bezoek bij Jools Holland in zijn toonaangevende muziekshow, verzorgde het voorprogramma van Grace Jones in Hollywood en tourde langs roemrijke festivals en concertzalen. Charlotte Adigéry en Bolis Pupul gooien ook hoge ogen bij de MIA’s: er staan maar liefst acht nominaties achter hun naam. Bolis Pupul scoorde met zijn soloproject zelfs nog een negende nominatie voor beste muzikant.

Gunstige factor in hun verhaal is ongetwijfeld hun ijzersterk debuutalbum Topical Dancer. In dat album wikkelen Charlotte Adigéry en Boris Zeebroek (de echte naam van Bolis Pupul) hun maatschappijkritiek omtrent racisme, misogynie en kolonialisme in een ontvlambare mantel. Topical Dancer werd daardoor een bom van wilskracht en rechtvaardigheid. Het hoort met zijn levenslessen thuis op elke schoolbank, maar met zijn synthklanken eveneens in de wildste clubs. Neem nu “Blenda“. Dat nummer portretteert stereotiepe, racistische verwijten heel expliciet, maar zorgt ook à la minute voor beweging in onze dansbenen. De symbiose tussen scherts, seriositeit en het bijzonder hoge dansgehalte slingert de luisteraar letterlijk van de ene stemming in de andere. Topical Dancer weet te entertainen en te raken tot in de ziel en dat betekent maar één ding: Charlotte Adigéry en Bolis Pupul prijken met hun eerste album bovenaan in deze lijst. Een – we blijven bescheiden – besje op hun taart van 2022.


Wil je nog even een reis door het Belgische muzikale jaar ondernemen? We kozen uit elk album één nummer en goten alles in een afspeellijst op Spotify. Geniet ervan!

Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De alinea’s werden geschreven door Leni Sonck, Lucas Palmans, Robbe Rooms, Tijs Delacroix, Maxim Meyer-Horn, Jan Surquin, Martijn Minne, Pieter Wilms, Marie Vlaeminck en Niels Bruwier.

Related posts
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Isaac Roux - "The Right Place"

Onder de vleugels van Mayway Records, waar ook bands als The Haunted Youth en DIRK. thuis zijn, bloeit Isaac Roux open. Het…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Warhaus, De Jeugd van Tegenwoordig en Anna Calvi naar Cactusfestival 2024!

Cactusfestival 2024 is bijna zo goed als uitverkocht. Om die laatste tickets ook over de toonbank te laten gaan, vuurt de organisatie…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Pukkelpop vult aan met Fontaines D.C., Romy, Inhaler, Sugababes en meer!

De krokusvakantie is voorbij, dus keert ook de organisatie van Pukkelpop terug naar het bureau. Dat betekent met andere woorden dat er…

2 Comments

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.