Bijna drie jaar lang leek het alsof Tamino van de aardbol verdwenen was. Je zou het een ietwat onrustwekkende verdwijning kunnen noemen, ware het niet dat de reden tot die isolatie een nieuwe plaat was. Met “Habibi” wist de Antwerpenaar met Egyptische roots al snel heel wat harten te veroveren en ook in het buitenland bleef men niet koud voor de muziek van Tamino. Debuutplaat Amir bleek een schot in de roos en dus lagen de verwachtingen voor die gevreesde tweede plaat bijzonder hoog. Toen de stilte doorbroken werd met “The First Disciple” werd meteen duidelijk dat de terugkeer van de artiest er eentje door de grote poort zou worden.
De succesformule van Tamino blijft in grote lijnen dezelfde als op Amir; rijke, warme vocals op een bedje van klanken die het evenwicht zoeken tussen oost en west. Toch horen we op Sahar meteen een meer volwassen artiest. Het komt allemaal een stuk doordachter over, alsof de woorden talloze keren gewikt en gewogen zijn, om dan terug te keren naar een heel pure en eerlijke versie. Minder dan dat hadden we eigenlijk ook niet verwacht, als je weet dat Tamino hier toch wel een aantal jaar de tijd voor gehad heeft. De melancholische klank die de rode draad vormt doorheen de plaat is afkomstig van de Oed, een Arabisch instrument dat hij onder het mentorschap van een Syrische vluchteling leerde spelen.
Die tijd weerklinkt rijkelijk doorheen het werk op Sahar. “The Longing” neemt ons meteen mee naar het Midden-Oosten waar alles net wat sierlijker en warmer is. Tamino klinkt als de ondergaande zon over een uitgestrekte vallei, terwijl de laatste warmte die nog in de lucht hangt zich als een dekentje over je schouders drapeert. Dat melancholische landschap zet zich verder op “The Flame”, een song die aanvankelijk heel wat lagen telt, maar al snel terugkeert naar de essentie. Laat het net in die instrumentale delen zijn, waar verschillende instrumenten door elkaar lijken te vloeien, dat er een soort extra dimensie aan de muziek gegeven wordt.
Alsof Sahar in zijn geheel al geen prachtig geschenk is, krijgen we ook nog een duet te horen met Angèle. Of Tamino echt die feature nodig had om zijn album extra in de kijker te werpen, weten we niet, maar we zijn er hoe dan ook zeer blij mee. Angèle waagt zich aan het Engels dat zoals altijd de voertaal is van de muziek van Tamino en creëert zo een bijkomende breekbaarheid. De dynamiek tussen de twee doet een beetje denken aan Nick Cave en Kylie Minogue op “Where The Wild Roses Grow”, maar hoe mooi de coupletten alleen ook zijn, het is toch het refrein dat voor pure magie zorgt. De strijkers zorgen voor de weemoedigheid die ons zeker in deze tijd van het jaar maar al te vaak gezelschap houdt.
Op Sahar wordt dezelfde muzikale kwaliteit gebracht als op Amir en daardoor zou je kunnen zeggen dat er niet echt grote verrassingen te vinden zijn op de plaat, al is dat in het geval van Tamino misschien nog wel hetgeen waar we het meest dankbaar voor zijn. De artiest weet op deze manier zijn eigen sound kracht bij te zetten en dat kunnen we alleen maar appreciëren. “Cinnamon” kent, in tegenstelling tot de andere nummers, een iets meer uptempo refreintje dat zeker in de smaak zal vallen bij het grote publiek. Het klinkt allemaal net wat minder zwaar, zonder echt in te boeten aan die typische Tamino-factor. De tijdloosheid en doorleefdheid die we zo associëren met de Antwerpenaar komt dubbel en dik tot uiting op liedjes als “Only Our Love” of “My Dearest Friend and Enemy”, waarbij op die laatste voorzichtig zonnestralen door het melancholisch wolkendek breken om zo het einde iets minder pijnlijk en zwaarmoedig te maken.
Na tien betoverende nummers komt de reis doorheen Sahar tot een einde en net zoals het gaat bij vakanties die een diepe indruk nalaten, genieten we even van de rust, maar vertrekken we graag zo snel mogelijk terug. Gelukkig voor ons is die tweede plaat van Tamino nu voor altijd van ons en kunnen we elk moment terugkeren naar een bubbel waar de werkelijkheid een illusie lijkt te zijn. Wie Tamino live aan het werk wil zien kan dat op 2 en 3 december in Paradiso, Amsterdam en op 5, 6 en 7 december in het Koninklijk Circus te Brussel. Mocht je inmiddels nog geen tickets hebben voor een van deze shows, dan ben je aangewezen op Ticketswap en snelheid, want Tamino wist alle data in een mum van tijd uit te verkopen.
Op 23 maart 2023 speelt Tamino een extra show in Vorst Nationaal.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
