AlbumsFeatured albumsRecensies

Sam De Nef – Dawn/Dusk (★★★½): Klein, maar fijn

In een vorig leven was Sam De Nef nog de frontman van rammelrockcollectief Danny Blue and the Old Socks, maar dat is iets wat we ons tegenwoordig bijna niet meer kunnen voorstellen. Dat is volledig de verdienste van de jonge Antwerpenaar, want binnen zijn soloproject spitst hij zich meer toe op de breekbare indie. Daar gooide hij in het verleden al hoge ogen mee, gezien hij met debuut-ep Lonely Day, Crowded Year al heel wat podia mocht kleuren, met afgelopen zomer nog de Castello van Pukkelpop als voorlopige hoogtepunt. Daar lijkt echter al snel een vervolgstuk aan gebreid te worden, gezien de man met Dawn/Dusk nu eindelijk zijn debuutplaat klaar heeft.

Dat een debuutalbum iets speciaals is, lijkt ook Sam De Nef dus goed te hebben begrepen. Hij riep voor Dawn/Dusk namelijk de hulp van heel wat bekend volk in, te beginnen met Pieter-Jan Decraene, die instond voor heel wat instrumentatie alsook de productie. Het geeft meteen een extra laagje aan de breekbare muziek van de Antwerpenaar, waardoor het geheel nu iets diepgaander en zelfs een tikkeltje grootser klinkt. Dat is bijvoorbeeld al hoorbaar bij het Warhaus-achtige “Passerby’s Ghost”, waaraan ook de Amerikaanse Tenci haar stem leende. Het mooie nummer brengt je meteen in de sfeer dankzij hetgezellige tempo, waardoor je meteen een knus dekentje bij guur herfstweer over je heen geworpen krijgt.

Dat dekentje omvat zoals gezegd dus heel wat bekende gezichten uit het Belgische muzieklandschap, waaronder bijvoorbeeld Nicolas Rombouts (Dez Mona). Dankzij zijn baslijn klinkt “Lonely Dinner” meteen ook wat meer groovy dan gedacht, waardoor Sam De Nef bijgevolg ook zijn horizonten wat lijkt te verbreden. Ook Justine Bourgeus (alias Tsar B) draagt haar steentje daar aan bij. Haar vioolspel zorgt er op “Come Over” bijvoorbeeld voor dat het nummer iets meer diepgang krijgt, en op die manier ook de gevoelige snaar weet te raken. Groots in zijn minimalisme, waardoor het geheel vaak haast schattig overkomt; het is iets waar de jongeman met regelmaat in slaagt op zijn debuutplaat.

Die lijn wordt dan doorgetrokken richting “Q.O.T.F.”, waar een elektrische gitaarsolo tegen het einde nog een extra emotioneel laagje aan het nummer toevoegt. En alsof dat nog niet genoeg was, krijgen we met “Olja” even later een ode aan de grootmoeder van Sams lief te horen. Het is dan ook het bezoek aan de Servische familie van vriendin Jovana dat een grote inspiratiebron vormde voor Dawn/Dusk, wat op eerder genoemde song helemaal tot leven komt. Met James De Graef (Shht, Loverman) op keys brengt het nummer kippenvel met zich mee, terwijl het openbloeit onder het goedkeurend oog van een aantal blazers. Indrukwekkend.

Jovana keert even later zelf ook nog terug in het album, om samen met Camille Camille “Bells” van backingvocals te voorzien. Dat gebeurt weliswaar op een ietwat donkere en dreigende manier, waardoor Sam De Nef alle randjes van zijn vak opzoekt. Hier valt vooral ook op hoe groots het nummer openbloeit, en ook dat is iets waar de Antwerpenaar een soort handelsmerk van maakte doorheen het album. “Robin Bird” heeft bijvoorbeeld wat elektronische extraatjes op de achtergrond, waardoor een vergelijking met pakweg Bon Iver altijd om de hoek loert. Het zijn weliswaar de vele laagjes die in het nummer zitten, die de hoofdrol opeisen. Ook afsluiter “Apollo”, dat Sam schreef met zijn broer Brent, begint klein en mysterieus, maar bloeit mede dankzij het vioolspel van Bourgeus zo groots open, dat het zich ontpopt tot een hoogtepuntje binnen de plaat.

Toch moet De Nef bij momenten wel oppassen dat het ook voor de gelegenheidsluisteraar interessant blijft. “Rattle My Mind” krijgt dankzij zijn fonkelend geluid en gemoedelijke sfeer nog het voordeel van de twijfel, maar het daaropvolgende “143” is gewoon veel te voorspelbaar en valt op die manier zelfs een beetje uit de boot. Een beetje te weinig eigenheid dus, wat ook het geval is bij “Rushing Sky”. Een ietwat vrolijke piano probeert wel wat sfeer te brengen – en het nummer past ook zeker binnen de plaat – maar er gebeurt net iets te weinig om onze aandacht er helemaal bij te houden.

Die paar puntjes van kritiek nemen echter niet weg dat Sam De Nef met Dawn/Dusk gewoon een heel erg sterke debuutplaat heeft gemaakt, die hem zeker een plekje zal opleveren in de eindejaarslijstjes. Er was dankzij Lonely Day, Crowded Year zeker een lat, maar daar wist de Antwerpenaar met gemak over te raken. Mede dankzij zijn muzikale vrienden wist hij voor dit project wat meer diepgang aan zijn muziek toe te voegen, waardoor we nieuwe geluiden binnen zijn gebied te horen kregen. Een natuurlijk evolutie, die van iets kleins, telkens iets groots wist te maken. En dat zonder het expliciet te laten opvallen. Zeer mooi dus, Dawn/Dusk. Klein, maar fijn.

De releasetour van Dawn/Dusk brengt Sam De Nef de komende maanden naar de Ancienne Belgique in Brussel (23 november), De Centrale in Gent (30 november), De Roma in Antwerpen (1 december) en naar Cactus Club in Brugge (7 december).

Facebook / Instagram

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

2091 posts

About author
't is oke.
Articles
Related posts
2023FeaturesInstagramUitgelicht

Het elftal van 2023 volgens verschillende Belgische artiesten

We hebben jullie de afgelopen weken overrompeld met onze lijstjes. Hoog tijd dus om eens wat andere mensen aan het woord te…
2023FeaturesInstagramUitgelicht

De 40 beste ep's van 2023

In het digitale tijdperk moet alles steeds sneller en urgenter gebeuren, vandaar dat de ep ook een belangrijker medium wordt om jezelf…
2023Featured albumsFeaturesInstagramUitgelicht

De 20 beste Belgische albums van 2023

2023 was alweer goed gevuld met nieuwe muziek. Niet alleen internationale kleppers deden onze harten sneller slaan, maar ook op Belgische bodem…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.