De voorbije maanden verscheen de naam Doodseskader verschillende malen op onze site. Het duo, bestaande uit Tim De Gieter (Amenra, Every Stranger Looks Like You) en Sigfried Burroughs (Kapitan Korsakov, PAARD., The K.), zat dan ook niet stil. Hun verschroeiende mix van hiphop en sludge deed begin dit jaar nog ons brein smelten met klepper “Gabos” en Drakecover “Nonstop”. Kort hierna volgde nog een alleenstaande single het brutale opbouwende “Still Haven’t Killed Myself”. De Belgen wilden van 2022 duidelijk een topjaar maken, want als kers op de taart brengen ze ons nu ook het debuutalbum Year One. Zelf noemen ze het een nieuw hoofdstuk voor de band. De heren willen namelijk genres overstijgen.
Dat Doodseskader hun woord nakomt wordt onmiddellijk duidelijk gemaakt. De typische drumcomputer hihat opent namelijk het album in de intro van “1745”. Al slaat dit hiphopsfeertje snel om naar een pletwals van sludge. De Belgen gaven aan dat ze gedurende dit nieuwe album inspiratie haalden bij artiesten zoals Show Me the Body en Ho99o9. Fans hiervan komen al vanaf dit eerste nummer aan hun trekken.
Net zoals op MMXX: Year Zero hebben de heren opnieuw één nummer met een Nederlandse titel: “Bloemen Noch Kransen”. Zoals de titel al doet vermoeden, worden we hier allesbehalve gelukkig van. De deprimerende energieloze zang trekt ons mee naar beneden, om ons vervolgens een trap in het gezicht te geven met Doodseskaders herkenbaar basgeluid en brutale vocals. Door dit grote contrast komen de zware uithalen in dit nummer extra hard aan, wat de sfeer van Year One enkel ongemakkelijker maakt (wat in dit geval in goed ding is).
Het moet ook gezegd zijn wat voor een topproducer Tim De Gieter is. Eerder klopten bands zoals Brutus en Absent in Body al bij hem aan en op Year One kunnen we duidelijk horen waarom. Als het volle beukende basgeluid nog geen bewijs genoeg was, overtuigt hij ons volledig met het einde van “Less of Everything”. Ietsje na de derde minuut valt het nummer namelijk even stil, waardoor een zekere rust wordt gecreëerd waarin alle subtiele details plots hoorbaar zijn. Uiteindelijk mondt dit uit in een kippenvelopwekkende gelaagdheid, die ons enerzijds verdwaald doet voelen en anderzijds ons brein vult met dopamine.
Doodseskader beloofde zich niet vast te werken in een genre en ook met afsluiter “Blood Fued” houden ze zich aan deze belofte. Bijna zeven minuten aan een stuk blijven de heren ons verbazen. Zowel Franse, Nederlandse als Engelse stemgeluiden passeren de revue. Hierbovenop spelen Tim en Sigfried non-stop met ritme, intensiteit en gelaagdheid. Het is moeilijk in woorden te vatten wat voor trip dit nummer is, maar we hebben alvast in een lange tijd niks zo uniek, eigenwijs en oprecht gehoord. Het absolute hoogtepunt van het album is dan ook de laatste minuut van “Blood Fued” die ons volledig ontdaan achterlaat.
Twee jaar na hun ontstaan brengt Doodseskader ons Year One. Ondanks het maar bestaat uit zeven nummers, staat Year One garant voor meer dan 35 minuten emotie, variatie, zorgzame productie en vooral oprechtheid. Na onze luisterbeurt blijven we verdwaasd achter, maar we kunnen vooral niet wachten om deze trip opnieuw te beleven. Wie zichzelf een plezier wil doen, gaat Doodseskader best zo snel mogelijk live gaan opzoeken. Hun show in de AB Club is helaas al uitverkocht. Gelukkig hebben ze nog enkele andere shows op de planning in Nederland en België, zoals op 22 december in de Trix.
Facebook / Twitter / Instagram / Bandcamp
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
