21 oktober stond al even met een stip aangeduid in de agenda van menig Belgisch muziekliefhebber, en nu is het dan eindelijk zover. De langverwachte derde langspeler van Brutus werd namelijk op de wereld losgelaten. De band is zonder meer een van de grootste hedendaagse hardere rockbands in ons Belgenlandje. Dat heeft het drietal vooral te danken aan hun sterk debuutalbum Burst en diens net zo sterke opvolger Nest.
Toch zorgen de lovende kritieken en de grote successen van die eerste twee albums er niet voor dat Brutus enkel en alleen op die sound blijft teren; integendeel. Wanneer we de allereerste single van Unison Life hoorden, wisten we meteen al dat deze plaat toch wat anders zou gaan klinken dan diens voorgangers, zonder daarbij een onoverbrugbare stijlbreuk te veroorzaken. Zo klinkt opener “Miles Away” niet meteen als een nummer dat op Burst of Nest had kunnen staan. Dat komt onder andere door de zeer koele, afstandelijke vocals die voorzien zijn van een pak reverb, al zorgt dat ook wel voor kippenvel. Wat we echter niet zagen aankomen, is dat het nummer halverwege zeer abrupt wordt voorzien van een knallende gitaar. Daarmee worden we al meteen op scherp gezet voor de ronkende gitaren die eraan zitten te komen. Een gewaarschuwd man is er twee waard!
“Brave” stuwt het tempo flink de lucht in, voornamelijk bij de intro dan. Daarna wordt het allemaal wat trager, met hier en daar nog eens een herhaling van de intro. Soms gaat het heel hard, soms gaat het wat zachter en dat resulteert in een typisch Brutus-nummer. De band wijkt op dit album dus zeker niet altijd af van zijn goedbeproefde succesformule. Op “Victoria” doen ze dat dan echter wel en dat klinkt misschien net iets te licht om ons helemaal te bekoren. De sound en de muziek in het algemeen klinken over heel Unison Life heen ook gewoon toegankelijker, maar we kunnen niet echt de vinger leggen op hoe dat nu komt. Op “What Have We Done” is dat dan wel minder het geval. De song klinkt zeer duister en ontploft richting het einde echt volledig door vocale uithalen en hevige instrumentatie; fantastisch. De bandleden noemden het zelf het beste nummer dat ze ooit gemaakt hebben en hoewel we misschien “War” of “All Along” prefereren, moeten we zeggen dat het toch aardig dicht in de buurt komt.
De onheilspellende, haast apocalyptische sfeer van “What Have We Done” manifesteert zich verder op “Dust“, en het zou bijna niet mogen om die twee nummers na elkaar te zetten, simpelweg om ons hartje toch nog niet helemaal te breken voor het einde van het album. Gelukkig krijgen we ook wat tijd om te bekomen, want hoewel “Liar” zowel tekstueel als muzikaal nog steeds vrij hevig is, komt het toch wat minder zwaar binnen dan de nummers vlak daarvoor. Dat is trouwens ook niet zo erg, al is het maar voor het evenwicht van de plaat.
Echt veel tijd om te bekomen is er echter niet, want “Chainlife” scheurt ons hart weer uit onze borstkas, om er vervolgens eens goed op te stampen. De stem van Stefanie Mannaerts is er eentje die simpelweg telkens weer binnenkomt en dat is ook hier weer het geval. Ook op zijn derde langspeler weet Brutus ons nog ferm te emotioneren. Op “Dreamlife” treedt Mannaerts’ stem zelfs nog wat meer op de voorgrond en natuurlijk komt dat dan nog wat harder binnen. Dat wordt trouwens mede mogelijk gemaakt door haar stevige vocale uithalen, die door de opjagende drums en de straffe gitaren nog wat beter tot hun recht komen.
Afsluiter “Desert Rain” is nog een laatste muilpeer die we eigenlijk gewoon met dank in ontvangst nemen. Het tempo ligt hoog, verschroeiend hoog zelfs. Soms klinkt het chaotisch, soms klinkt het uiterst symfonisch. Het is een beetje het verhaal van Unison Life, soms worden we bij de strot gegrepen, soms krijgen we zin om heel het huis af te breken. De afwisseling is doorheen dit album gewoon zeer slim aangepakt.
‘Oh desert rain / some things never change’, zong Mannaerts nog op dat laatste nummer en er zijn inderdaad dingen die nooit veranderen. Brutus maakt namelijk voor de derde keer op rij een zeer sterke plaat. Wat in zekere zin wel veranderd is, is dat het met vlagen wat toegankelijker klinkt dan voorheen. Zonder daarbij af te doen aan de kwaliteit van de muziek, dat zeker niet. Misschien is Unison Life voor Brutus wel wat Nevermind voor Nirvana was, om het zo te zeggen.
Op 3 februari speelt Brutus in de Ancienne Belgique. Op 25 februari staat de band in Het Wilde Westen. Exact een maand later wordt ook Cactus Club aangedaan. De rest van de tourdata is hier terug te vinden.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
