Je kan zeggen wat je wil, maar naast frieten, pralines, bier en ons veel te ingewikkelde politieke systeem heeft België op wereldlijk niveau bijzonder weinig vingers in de pap. Ook op muzikaal vlak moeten we helaas bescheiden blijven, want de uiterste hoogdagen van pakweg dEUS liggen ondertussen ook alweer een aantal jaren achter ons en ook 2manydjs speelt anno 2022 niet meer op hetzelfde niveau als zo’n vijftien jaar geleden. Gelukkig is er ook goed nieuws, want de nieuwe lichting Belgische artiesten is er eentje die de wereld zal veroveren, dat staat volgens ons nu al vast. Angèle is bijvoorbeeld goed op weg, maar ook het langverwachte Multitude van Stromae scheert vanaf vandaag hoge toppen. En dan moeten we het nog hebben over Charlotte Adigéry & Bolis Pupul.
Na de furore met WWWater volgde er een nieuw project, waar Stephen en David Dewaele van DEEWEE maar al te graag hun schouders onder zetten. Charlotte en Bolis werden binnen de kortste keren wereldwijd geprezen, met de fantastische ep Zandoli als voorlopig orgelpunt. Die kortspeler vertelde het verhaal van hoe een vrouw met Caraïbische roots opgroeide in België, een onderwerp waar het duo op debuutplaat Topical Dancer graag nog wat dieper op ingaat.
‘Hallo, ’t is Charlotte hier!’ Zo klonk het de afgelopen jaren honderden keren, in verschillende variaties nadat Charlotte Adigéry op de deurbel van een gigantische zwarte studioblok drukte in de Gentse Kruideniersstraat. Een betere manier om Topical Dancer auditief voor te stellen is er haast niet, gezien het album een greep is uit het leven, conversaties en muzikale jams die het duo de afgelopen twee jaar had in de DEEWEE-studio. Zo ‘gewoon’ is deze plaat. Echte verhalen, van echte mensen. En als je zelfs maar een sprankeltje oprechte goedheid in jezelf hebt, laat je die mensen na het horen van deze langspeler graag toe in je hart.
Topical Dancer lijkt dan ook uit drie verschillende delen te bestaan, die dankzij hun wortels allemaal in elkaar verstrengeld zijn geraakt. Ups, downs en leren lachen met het leven. Taboes worden allerminst geschuwd, maar ook op muzikaal vlak zitten er heel wat doordachte geluiden verstopt. Doordat de boodschap zo hard binnenkomt, lijkt het weliswaar alsof het ene soms wordt ondergeschikt aan het andere, maar net doordat Charlotte en Boris verre van een blad voor de mond nemen, hoor je ons niet klagen. Of misschien net wel, want racisme is helaas een van de belangrijkste onderwerpen doorheen het album. ‘Go back to the country where you belong’, zingt Charlotte bijvoorbeeld op “Blenda“, waarmee ze het feit dat ze nergens ’thuis’ is aankaart. Dat ze het dan nog eens met een ironische knipoog doet, is een van de eerste tekenen van de extreme sterkte die doorheen Topical Dancer hangt.
Zo blijkt dat Charlotte en Bolis dit probleem toch positief proberen te bekijken om alles beter te kunnen verwerken. Toch laten ze het niet zomaar aan zich voorbij gaan, maar volgt er ook nog een duidelijke mening: ‘I’m a world citizen, I don’t believe in borders’, klinkt het op “Esperanto”, dat fungeert als een soort opvoedingsles van de zangeres. Of wat dacht je van alle woorden waar ze zich mee identificeert op “Hey”? Eenheid, integratie, harmonie, variëteit… We begrijpen weliswaar dat wij als witte bevoorrechte Vlamingen ons niet in de ideale positie vinden om ons uit te spreken over hoe het voelt om racistisch behandeld te worden, maar laat één ding duidelijk zijn: het is iets verschrikkelijks. Topical Dancer zet des te meer aan om ertegen te vechten, om te beginnen bouwen aan een mooiere wereld. Het zou allemaal zo mooi kunnen zijn.
Het is met andere woorden moeilijk om op te groeien in een wereld waarin de meest logische dingen als integratie en samenleven in vrede nog steeds niet vanzelfsprekend zijn. Hoe Charlotte en Boris met al die moeilijkheden omgaan, leren we in het volgende deeltje van het album: het korreltje zout. Humor staat bekend als een uitstekend defensiemechanisme, en dat wordt doorheen Topical Dancer des te duidelijker. Denk bijvoorbeeld al maar aan “HAHA“, dat haast uitsluitend bestaat uit samples van een lachende Charlotte, of “Ceci n’est pas un cliché“, dat de draak steekt met zowat elke basic platte popsong in de geschiedenis van de basic platte popsongs.
Je hoeft het leven dus niet zo serieus te nemen, maar het mooie is dat de twee erin slagen om ook de hardere onderwerpen aan te snijden, zonder na te trappen. Het bevrijdende “Reappropriate” of de haast industriële beats die van “It Hit Me” een dansschijf van jewelste maken; het doet bijna vergeten dat beide nummers het hebben over het (seksueel) misbruik waarmee het duo te maken kreeg. Bij die laatste zit er overigens iets kunstigs à la Stromae in verstopt, gezien de stemmen van zowel Charlotte als Boris als het ware opgroeien eenmaal ze doorhebben wat er met hen gebeurde.
Muziek op een andere manier zien dan zo goed als iedereen in de sector, het is ook daarin dat het duo doorheen dit debuut uitblinkt. Het perfecte voorbeeld daarvan is misschien wel “Making Sense Stop”, waar de tekst na verloop van tijd effectief geen sense meer maakt.
Topical Dancer lijkt dus de grote, internationale doorbraak te worden die Charlotte en Boris zo hard gegund wordt. Muzikaal bevat de plaat heel wat doordachte hoogtepunten, om nog maar te zwijgen over het haast schattige “Ich Mwen” waarin Charlotte samen met mama Christiane een les geeft in het zijn van een vrouw, mama en dochter. Neen, dit album is veel meer dan dat. Dit is een verplichte levensles. Eentje waarin duidelijk wordt gemaakt hoe gewoon alles is, maar tegelijkertijd ook hoe mooi alles zou kunnen zijn. Eenheid, integratie, harmonie, variëteit… Stuk voor stuk woorden die ontbreken in de wereld, maar ons zo hard met de neus op de feiten drukken binnen de wereld van Charlotte Adigéry & Bolis Pupul.
Een wereld waarin iedereen in vrede met elkaar samenleeft. Waarin het niet uitmaakt welke kleur je huid heeft, maar waarin het draait om wie je bent. Een wereld waarin vrouwen ’s avonds over straat kunnen lopen, zonder dat ze hun sleutels als zakmes tussen hun vingers moeten houden. Eentje waarin iedereen stopt met aan zichzelf te denken, maar eindelijk eens gewoon normaal begint te doen. Dat is Topical Dancer. Net zoals elke man verplicht naar de film Promising Young Woman zou moeten kijken, zo zou elk bestaand individu op deze planeet minstens een keer verplicht naar deze plaat moeten luisteren. En misschien, heel misschien, zal de wereld dan al een tikkeltje mooier zijn.
Op woensdag 20 april staan Charlotte Adigéry & Bolis Pupul in de Ancienne Belgique.
