Marble Sounds hoeft ondertussen al lang geen introductie meer. De groep rond Brusselaar Pieter Van Dessel maakt reeds ruim een decennium furore in het Belgische muzieklandschap. Tijdens de aankondiging van het album met de eerste single “Quiet” werd bekend gemaakt dat er uit een ander vaatje zou getapt worden. Marble Sounds is de toepasselijke titel van het vijfde album, waarin Van Dessel op zoek gaat naar de essentie van de groep. Volledig binnen zijn comfortzone duikt hij de studio in met David Poltrock. Een logische en sterke keuze, want de sound werd vooraf reeds vastgelegd met een focus op piano.
Een van de voordelen van de vastgelegde sound was dat dit de meest homogene plaat van Marble Sounds is geworden. Een echte plaat, en geen verzameling van songs, aldus Van Dessel, die tevens de productie voor zijn rekening nam. Dat wil geenszins zeggen dat we een eentonig album krijgen voorgeschoteld. Van indiepop over neoklassiek tot elektronischer werk. Op “Soon I’ll Make Us Laugh” wordt zelfs gebruik gemaakt van een Bulgaars koor en worden de dochters van Van Dessel ingeschakeld. Er worden dus zeker en vast grenzen afgetast, hetzij op een andere manier.
De hoofdrol is voor de eerste maal bij Marble Sounds weggelegd voor de piano. Voor de opnames werden maar liefst drie exemplaren gebruikt. Een vleugelpiano bespeeld door Van Dessel, en een vleugel- en buffetpiano die werden bediend door een laptop. Het resultaat hiervan is met openingstrack “Quiet” meteen te horen. Perfect geschikt als opener en sfeerzetter voor wat nog komen zal. We merken dat de basisingrediënten vaak terugkomen, maar er regelmatig een ander exotisch verfrissend idee wordt toegevoegd. Tijdens “Soon It’ll Make Us Laugh” is het Bulgaarse koor een schitterende toevoeging.
Soms mag het iets elektronischer zijn. Bij “Axolotl” wordt er een sound gecreëerd die we meer linken aan bands zoals Air en Bonobo. Opmerkelijk is de autotune die op de stem van Van Dessel wordt gezet. Tijdens “Axolotl” valt dit binnen het elektronischer klinkende nummer nog wel te pruimen, maar gedurende “Jacket” wordt deze eveneens toegepast, terwijl hier verder enkel piano’s en strijkers aanwezig zijn. Het effect komt bij ons vreemd over en geeft een smet op de toch wel uitstekende stem van de man. We beschouwen het als een klein dipje op een uitstekende plaat.
Wat Marble Sounds nooit vreemd was, was een vleugje melancholie. Ook op deze vijfde worp is deze nooit ver weg, en door de vaak kleinere sound komt deze des te harder binnen. Bij “All Gone” wordt volgende wijze levensles bezongen: hoe sneller je terug op kan kijken, des te sneller de dip verdwijnt als sneeuw voor de zon. De backingvocaliste die het nummer komt ondersteunen, zet de kers op de taart. Hetzelfde melancholische gevoel krijgen we bij afsluiter “The Ever After”, waar de aandacht volledig naar de zang wordt gezogen en je het liefdesverhaal volgt alsof het een seizoensfinale van Thuis was.
Voor liefhebbers van neoklassieke muziek, zoals grootmeesters als Ólafur Arnalds en Lambert deze kunnen brengen, heeft Marble Sounds “My Final Intentions” in petto. Het instrumentale pianolied weet ons muisstil te krijgen en voert ons mee in een trip. In het geheel springt het er zeker uit en weet het ons te verrassen in de meest positieve zin. We kunnen enkel hopen dat ook deze parel z’n weg naar de setlist zal vinden. Die sfeer wordt lichtjes verder getrokken in “A Drop In The Bucket”, dat gaat over het klimaat. De piano klinkt bij aanvang als regen die neerdartelt. Deze repetitieve piano volgt in de tracklist net na “My Final Intentions” wat ons een fantastische keuze lijkt!
Ondanks de vele omzwervingen die in dit album gemaakt worden, wordt ook het oude recept niet zomaar aan de kant gezet. Met “Never Leave My Heart” en “Soon It’ll Make Us Laugh” krijgen we nog steeds enkele indiepopliedjes voorgeschoteld die ons toch duidelijk doen terug denken aan een van de vorige albums die de band op de markt bracht. Deze brengen het vertrouwde gevoel binnen en zijn in zeker zin een bindmiddel.
Met z’n vijfde album slaat Marble Sounds een andere weg in. Door binnen de comfortzone te blijven en die grenzen op te zoeken krijgen we een plaat met een duidelijke rode draad; de piano. Dat je hiermee toch kan zwerven en grenzen opzoeken wordt hier alvast bewezen. Het toont eveneens de veelzijdigheid aan van de band die schijnbaar moeiteloos weet over te schakelen van neoklassiek naar indiepop naar een elektronischer getint nummer. Als dit de echte kern is van Marble Sounds, zijn we meer dan ooit fan.
Bij dit album hoort eveneens een tour die doorgaat in november en onder meer halt houdt in Cactus Muziekcentrum, Ancienne Belgique, De Rome, Het Depot, De Casino en Handelsbeurs.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
