Een album uitbrengen in tijden waarin alles razendsnel gaat en streamingsdiensten vooral gericht zijn op singles, is geen evidentie. Toch blijft het voor heel wat artiesten de kers op de taart na vele jaren – al dan niet in stilte – werken. Na enkele ep’s bleek het ook voor Isolde Van den Bulcke, ofwel Tristan, tijd om een groter project op de wereld los te laten. De Gentse bracht al een reeks singles uit in aanloop naar Wellif, waaronder het bijna magische “Wildmouth“, en wist ons daarmee telkens op het puntje van onze stoel te houden. Spannende composities waarin verschillende genres elkaar ontmoeten zijn stilaan het handelsmerk van de artieste geworden en dat lijkt ze op haar debuutplaat nog eens dubbel en dik te onderstrepen.
Hoewel we al een aantal singles te horen kregen voor de release van Wellif, blijft het zoeken naar het pad dat zich bevindt tussen het weelderige bos dat Tristan schetst. Wie toegankelijke liedjes verwacht had die je al bij de eerste luisterbeurt helemaal doorhebt, moeten we teleurstellen. Wellif is als een goeie wijn die met de tijd beter wordt en steeds meer van zichzelf blootgeeft. De smaken, klanken en beelden ontplooien zich geleidelijk, waardoor elke luisterbeurt weer een nieuw element aan het licht lijkt te brengen. In het donker, met enkel wat kaarslicht voor de sfeer, komt de plaat helemaal tot z’n recht, want al snel wordt duidelijk dat Van den Bulcke elke ruimte vult met haar muziek.
Met “Ian Des” als openingstrack van het album wordt de toon meteen gezet en kunnen we tevens de vergelijking met een jonge Björk niet onder stoelen of banken steken. Aanvankelijk klinkt het geheel speels, met een donker randje, maar na de eerste minuut wordt er een portie dramatiek toegevoegd aan het geheel. Onder dat alles blijven de vocalen van Tristan een zekere kalmte behouden en daardoor klinkt het des te indrukwekkender, alsof de storm die zich buiten afspeelt haar compleet ontgaat. En toch is wat ze zingt niet zo lieflijk als op het eerste gehoor uitschijnt; doorheen Wellif zal namelijk blijken dat ze zowel de hartenbreker als degene met een gebroken hart is. Die wisselende dynamiek maakt het geheel bijzonder interessant.
Dat nieuwe en reeds uitgebrachte nummers elkaar afwisselen, zorgt ervoor dat het soms moeilijke album onze aandacht de hele tijd weet vast te houden. We zijn nu eenmaal ook maar mensen en houden er soms van als we iets herkennen. Toch steekt “Why Put the Fire Out” met kop en schouders boven de eerdere nummers uit. Op elk vlak lijkt Tristan hier zichzelf te overtreffen en dat gevoel wordt alleen maar bevestigd wanneer het lied na een paar luisterbeurten nog steeds voor kippenvel zorgt. Van den Bulcke hult zich in sensuele duisternis en flirt op die manier met een dramatiek die haar bijzonder goed staat. Het geheel is intens en roept zeker in het refrein beelden op van uitgestrekte vlaktes die in vlammen opgaan. Maar evengoed voelt het alsof iets in jezelf in brand gezet wordt en je daar weinig tegen kan doen behalve het ondergaan.
Het grootse van “Why Put the Fire Out” staat in schril contrast met de intimiteit van “It’s Him”, waarbij het zowaar voelt alsof we samen met de artieste in de kamer zitten terwijl ze haar hart blootlegt in haar muziek. Af en toe schemert de invloed van muziektheater door en ook dat past naadloos bij de persona die Tristan is. De song is op een heel andere manier sensueel, maar toont zo ook een andere kant van de muzikante. Muzikaal gezien is het wellicht een van de interessantste nummers door de vele lagen, wat ervoor zorgt dat je telkens weer een ietwat andere luisterervaring hebt. De jazzachtergrond wordt doorheen Wellif op subtiele manier in de verf gezet en voegt een zekere rijkdom toe aan de creaties, die mooi aansluit bij het esthetische element van over-the-top outfits en pruiken. Oftewel het spelen met wat echt is en wat een illusie is.
Wat echter geen illusie is, is dat de sterke lijn die ingezet werd alleen maar doorgetrokken wordt. Elektronische en meer organische klanken lijken compleet met elkaar verweven te worden op “Muscle”. Een overweldigende compositie lijkt als een vloedgolf over ons heen te stromen, maar eenmaal we ontdekt hebben hoe we kunnen zwemmen in het onstuimige water, ontluikt een vorm van magie. Een plots geluidsfragment in de tweede helft van het nummer maakt het geheel wat luchtiger, maar toont ook dat er bijzonder hard nagedacht is over elk element van deze plaat. Zo lijkt “marty” op het eerste gehoor een bijna cliché rijmpje, maar niets is minder waar in het universum van Tristan. En zo komt alles tot een mooi einde op “Privé”, dat een heel stijlvol, maar tegelijkertijd speels einde vormt van een ijzersterke debuutplaat.
Na een luisterbeurt ben je de weg doorheen de wereld van Tristan wellicht compleet kwijt, maar wanneer je de Gentse de tijd geeft om je te overtuigen, overkomt je iets bijna magisch. Op Wellif bewijst ze dat ze meer is dan een niche-artieste en eist ze langzaam maar zeker een plekje op in de Belgische muziekscene. Vol dramatiek, maar ook vol klasse neemt Tristan ons mee naar een wereld waarin woorden vormen een spel is en liefde vanuit verschillende perspectieven bekeken wordt. Wellif is veel meer dan een break-upplaat en toont keer op keer dat er een sterke songwriter verscholen zit in Isolde Van den Bulcke. De debuutplaat van Tristan is indrukwekkend en minstens zo intens, en dat is meer dan we ooit durfden dromen.
Tristan staat op 25 november in de AB Club.
Ontdek meer muziek op onze Spotify.
