2024 was alweer goed gevuld met nieuwe muziek. Niet alleen internationale kleppers deden onze harten sneller slaan, maar ook op Belgische bodem was er wederom kwaliteit terug te vinden. Naar goede gewoonte staken de beren van Dansende Beren hun koppen samen en werd er een overzicht opgesteld van de beste en meest relevante albums die in 2024 in België werden uitgebracht. De afgelopen jaren waren het Brihang (2023), Charlotte Adigéry & Bolis Pupul (2022), It It Anita (2021) en High Hi (2020) die de gouden medaille in ontvangst mochten nemen. Wie dat dit jaar doet, ontdek je onderaan deze lijst, aangevuld met de rest van de top 20. Het spreekt voor zich dat er nog noemenswaardige albums verschenen die in deze lijst hadden kunnen staan, maar kiezen is helaas verliezen.
20. Itches – Two Flies In One Clap
Tien songs en amper vijfentwintig minuten, meer had Itches niet nodig om met Two Flies In One Clap in ons eindejaarslijstje te belanden. We zouden het zonder verwijl garagerock kunnen noemen, maar de muziek werd gecomponeerd in een tuinhuis, dus noemen we dit debuut graag tuinhuisrock. De drie zonen uit de Kempen schreven een plaat bij elkaar die naar verschillende uithoeken van het rockgenre uitwijkt. Er zitten anthems tussen, maar ook korte punksongs die het energieniveau een dikke boost geven. Itches heeft een intens album gemaakt dat zeker gesmaakt zal worden door rockliefhebbers. Sommige bands hebben ‘het’ gewoon en hebben een natuurlijk talent om goeie songs in elkaar te knutselen. Philippe Peeters, Jonas Torfs en Arno Sels hebben ons dit jaar getrakteerd op een ferme plaat, en daar zijn we hen heel dankbaar voor. Weinig mensen kunnen zeggen dat ze ons al vele uren luisterplezier hebben bezorgd.
Itches – Two Flies In One Clap (★★★★): Een mokerslag bij heldere hemel
19. Aili – Nandakke?
Aili Maruyama en Orson Wouters vormen samen een Japans-Belgisch elektropopduo en brachten dit jaar hun langverwachte debuutalbum Nandakke? uit. Elektronica dient als rode draad doorheen deze langspeler, maar het is duidelijk dat de twee experimenteerden met het geluid en zo een variatie aan nummers voorschotelden. Enerzijds slaat Aili soms een catchy weg in, bijvoorbeeld met het titelnummer “Nandakke?”, anderzijds kan het evengoed de sfeer van een club nabootsen met tracks als “Yubikiri”. Aili zet met Nandakke? alvast een geslaagd debuut neer en is een talent dat we de komende jaren hopelijk nog eens zullen zien opduiken in een van onze lijstjes.
Aili – Nandakke? (★★★★): Speelse elektropop boordevol creativiteit
18. Divided – Light will Shine
Een kruisbestuiving van postmetal, sludge en hardcore uit West-Vlaanderen? En het klinkt nog eens goed ook? Shut up and take our money! We hebben het natuurlijk over Divided dat zich in 2019 kroonde tot een van de winnaars van Sound Track en vervolgens een contract bij Dunk!Records tekende. Het was echter tot dit jaar wachten op een debuutplaat, maar wat was dat het wachten waard! Light Will Shine is van begin tot einde een kolossale muur van geluid. De plaat deelt mokerslag na mokerslag uit en daartussen wanen we ons altijd voor enkele minuten in een oase van rust. Het viertal schakelt namelijk bijzonder makkelijk tussen tedere kalmte en brute agressie. Hun nummers exploderen keer op keer en dan rijgen de heren schijnbaar makkelijk de riffs aan elkaar terwijl zanger Van Daele zijn longen net niet uit zijn lijf schreeuwt. Het hoogtepunt van het album is voor ons toch wel het bijna tien minuten lange epos “The Vicious Loop”. Alle kwaliteiten komen er samen: prachtige riffs, scheurende gitaren, een tierende zanger, een grommende bas en fenomenaal drumwerk nemen je mee op een lange trip. Belachelijk goed noemden we het in maart, en die omschrijving vat het album nog steeds het best samen.
Divided – Light Will Shine (★★★★½): Schitterend breekwerk
17. Isaac Roux – Troubled Waters
Soms heb je van die albums waarbij het een vanzelfsprekendheid is dat ze in een bepaald seizoen uitkomen; iets wat bij Isaac Roux zelfs een understatement leek toen hij in de loop van het jaar druppeltjesgewijs singles begon te releasen. Druppels die uiteindelijk samenkwamen in de regenachtige, gure herfstplaat die Troubled Waters werd. Gedrenkt in invloeden van Bon Iver, Ben Howard en Bear’s Den wist Louis de Roo een tiental hartverwarmende nummers te schrijven, die soms bij de keel grepen, maar even vaak ook aanvoelden als een knisperend vuurtje bij negatieve temperaturen. Doe daar nog eens bij dat de man er met zijn band telkens weer de tijd voor nam om zijn songs te laten openbloeien en tot leven te laten komen, en je weet dat je op Troubled Waters bij elke luisterbeurt weer iets nieuws ontdekt!
Isaac Roux – Troubled Waters (★★★½): Herfstbloeier
16. Willem Ardui – Oevers
Naast de blackwave.-tandem die Willem Ardui al bijna een decennium vormt met wederhelft Jean Atohoun, berijdt hij ook al ettelijke jaren een eigen muziekfiets. Tot een debuutalbum kwam het echter pas dit jaar, na acht jaar aan verspreid en secuur getimed werk. Met Oevers klampte de Antwerpenaar zich vast aan een sliblaag van kalme en existentiële indieliedjes, met hier en daar een abrupte zijsprong. Belangrijke momenten uit zijn leven besprak hij met semi-poëtische teksten, uiteenlopende ritmes en onverwachte wendingen. En zo maakte Oevers zijn naam waar, zijnde iets wat lijkt op een rustige, normale plek, maar wel een die bruist van de creativiteit en het leven.
Willem Ardui – Oevers (★★★★): Glansrijk aangemeerd
15. J. Bernardt – Contigo
Toen de pauzeknop nog eens werd ingedrukt voor Balthazar, had Jinte Deprez opnieuw de tijd om zijn comeback te maken als J. Bernardt. Hij verkende de vijf stadia van rouw in de stijlvolle en introspectieve break-upplaat Contigo. Zwoele baslijnen, sfeervolle strijkers en groovy gitaarpartijen vormen de basis van nummers als “Taxi” en “Last Waltz”, die dansbare melancholie combineren met emotionele diepgang. Bij verschijnen wist niet elk nummer ons volledig te overtuigen, maar maanden later blijft de plaat over het algemeen een elegante en doordachte kijk in een gebroken hart. Contigo was dan ook een lp die behoorlijk lang bleef nazinderen en op onze platenspeler bleef draaien. De langspeler wist zich dan ook moeiteloos te settelen in ons eindejaarslijstje.
J. Bernardt – Contigo (★★★): Discobal met tristesse
14. Hippotraktor – Stasis
Succesvol debuteren lukt een aardige hoeveelheid bands, maar een even succesvolle opvolger produceren lukt er bijna geen enkele. Toch slaagde Hippotraktor hierin en leverde het met Stasis een plaat die het debuut Meridian niet alleen wist te evenaren, maar soms zelfs ook wist weg te blazen. Met een ronkende tractor aan geluid ploegde de band doorheen iedere geluidsbarrière en met bonkende baslijnen en krachtige drums teisterde ze onze trommelvliezen. Waar Meridian nog klonk als een groep die zichzelf een beetje aan het uitvinden was, voelt Stasis als een ultiem statement van identiteit en ambitie. Het is een plaat die niet alleen laat horen wat Hippotraktor in huis heeft, maar ook het bewijs dat de toekomst van postmetal in handen van deze band meer dan veilig is.
Hippotraktor – Stasis (★★★★½): IJzersterke opvolger van een ijzersterk debuut
13. Newmoon – Temporary Light
Het derde album van Newmoon is ook het beste, en dat wil zeggen dat de Antwerpse shoegazers veel gegroeid zijn in de tien jaar van hun bestaan. Met producer Thomas Valkiers als quasi zesde bandlid – hij overzag namelijk de vorige twee keer ook de studioknoppen – en de drummer van Slowdive als masteraar, maak je goeie keuzes om een consistente plaat af te leveren. Qua klank begint een gemiddeld nummer inderdaad vaak als het Britse Slowdive, maar dan richt het zich meer naar moderne Amerikaanse shoegaze, zoals die van Nothing. Daar zit wel wat verschil in qua generatie en aanpak, maar deze band kan handig schommelen voor een maximale emotionele impact. Zo schept Newmoon op Temporary Light een rijk gitaarlandschap dat bovendien in één adem te vatten valt.
Newmoon – Temporary Light (★★★★): Staren naar de wolken
12. CRACKUPS – Plexi
Punk en de Kempen, dat is zoals cafés en bier, spaghetti en kaas, Ben Weyts en een idiote stunt: niet van elkaar weg te denken. Bij Kempense punk peinzen we aan Equal Idiots, The Priceduifkes en Captain Kaiser, maar dus ook aan CRACKUPS. De band die na enige afwezigheid terug boven water kwam drijven met tweede plaat Greetings From Earth, en die dit jaar natuurlijk Plexi uitbracht. Muzikaal ligt die laatste niet erg ver van zijn voorganger, en dat horen we maar al te graag. No nonsense, ruige, ongepolijste punk doet onze harten namelijk sneller slaan en daar stond Greetings From Earth vol mee. En toch is de nieuwste meer dan enkel rechttoe rechtaan rammen. De nummers zijn dynamisch, gelaagd en opwindend. Zo is er de openingstrack “The Phallus” die verschrikkelijk hard uit de startblokken schiet door middel van scheurende riffs en razend geschreeuw. Daarover giet het viertal een laagje humor en kwaadheid over de patriarchale maatschappij en toxische mannelijkheid, en ten slotte werd er afgekruid met een nerveus opbouwende brug die uiteenspat in een snoeiharde climax. Als je hierdoor nog niet geprikkeld bent om Plexi een luisterbeurt te geven, dan scroll je beter door naar het volgende album in onze lijst.
CRACKUPS – Plexi (★★★½): Rammen tot ze luisteren
11. Bolis Pupul – Letter To Yu
Tot voor kort standaard aan de zijde van Charlotte Adigéry, maar afgelopen jaar toch vooral zélf in de spotlights: Bolis Pupul. En eigenlijk lag het geheel dat Letter To Yu vormde toch weer niet zo heel ver verwijderd van het toen alom geprezen Topical Dancer. Met zijn debuutplaat richtte Boris Zeebroek zich namelijk op zijn roots, terug naar Hong Kong om te verbinden met zijn overleden moeder. Een afscheidsbrief dus, zo je wil, maar dan met zo weinig mogelijk woorden. Het is op dit album vooral de muziek die spreekt, of beter, het gevoel dat die muziek met zich meebrengt. Iets dat we doorheen Letter To Yu ook alsmaar meer beginnen te voelen, want hoewel de plaat ook een enorm filmisch gegeven met zich meedraagt, slaagt Bolis Pupul er niet alleen in om hoekige beats emotie mee te geven, maar tegelijkertijd ook om een rechtstreekse levenslijn te worden tussen Vlaanderen en China. Een soort verpersoonlijking van Zeebroek in hoogsteigen persoon, en dat levert hem een mooie elfde plek op.
Bolis Pupul – Letter To Yu (★★★★): Veel zeggen met weinig woorden
10. Bobbi Lu – Arrow, Four
Van Engeland naar Brugge, en van Brugge rechtstreeks de top tien in. Bobbi Lu nam haar tijd voor haar eerste album, maar achteraf gezien bleek Arrow, Four het lange wachten meer dan waard. Opgebouwd uit tal van laagjes – zowel op muzikaal vlak als op technisch – sleurt de multi-instrumentaliste en zangeres ons keer op keer haar eigen gecreëerde wereld in, een die overigens intenser klinkt per nummer dat we beluisteren. Van maatschappijkritiek tot de opwarming van de aarde, van massaproductie tot de limieten van de capaciteit van het menselijk denken: Bobbi Lu koos op Arrow, Four niet voor de makkelijkste weg, maar slaagde er wél in om nog eens een echt geheel te maken. Een reis die uiteindelijk het best omschreven kan worden als een prachtige paniekaanval, maar dan een die we met plezier beleven. Op papier een tegenstelling van jewelste, op plaat een reis die onze mond doet openvallen.
Bobbi Lu – Arrow, Four (★★★★): Prachtige paniekaanval
9. Ronker – Fear Is A Funny Thing, Now Smile Like a Big Boy
De afgelopen jaren dwaalden we wel eens rond in de woelige mensenmassa’s op shows van Ronker. Stevig beukend bouwde de band een ijzersterke livereputatie op, we gaven ze de titel ‘Grote Beer van Morgen‘. Deze energie wisten de heren vorig jaar vast te leggen op ep Self Loathing Self Help en dit jaar te overtreffen op hun debuutalbum. Ergens tussen postpunk, hardcore, emo en noise rock zoekt het Dendermondse viertal de angstperikelen van het ouder worden op. Voor het eerst laten de jongens een speelse kant van zich horen in liftmuziekje “Boys in the Elevator” en een breekbare op “Ballad of the Big Boys”. Bovenal staan echter de zware riffs, het zenuwslopende schelle gekrijs van Jasper De Petter en de voortdurende tempowisselingen voorop. Ronker, we treffen je graag snel weer in de moshpit!
Ronker – Fear Is a Funny Thing, Now Smile Like a Big Boy (★★★½): Rebellie en malaise
8. Meltheads – Decent Sex
Met een belpopklassieker en een stevige livereputatie onder de arm bewees Meltheads in 2024 ook een volledige plaat lang te kunnen bekoren, eentje in het Engels en zonder “Naïef”. Met elf nummers in dertig minuten werd Decent Sex een album als een ritje op een achtbaan: kort, maar intens en aan een rotvaart, vol tempowisselingen en razende riffs en met stevig bochtenwerk tussen punkrock, funk en psychedelica. Zanger Sietse Willems hitst zijn kompanen op zoals Iggy dat met zijn Stooges deed en trekt met zijn rauwe directe teksten een blik ongezouten meningen open over het opgroeien in de maatschappij van vandaag. Een meer dan ‘decent’ debuut om van te smullen!
Meltheads – Decent Sex (★★★★): Splinterbom
7. Porcelain Id – Bibi:1
Porcelain Id kwam dit jaar met een langspeler om U tegen te zeggen, en dat het het debuutalbum is van de singer-songwriter, maakt het des te bijzonderder. Hubert Tuyishime maakt niet alleen indruk met hun sterke stem, maar ook met de oprechte teksten en de veelkleurige muziek. Doorheen Bibi:1 worden we soms op het verkeerde been gezet of gaat Porcelain Id in tegen de verwachtingen, maar net dat maakt dit album zo’n sterke en meeslepende reis. Bibi:1 is een plaat die ons bij een eerste luisterbeurt van onze sokken blies en met de tijd alleen maar meer plaats in ons hart heeft veroverd. We zijn nu alvast razend benieuwd wat Porcelain Id de komende tien, twintig… jaar nog zal uitbrengen, maar voorlopig koesteren we deze eerste met heel veel plezier en adoratie.
Porcelain Id – Bibi:1 (★★★★): Geschenk voor de aandachtige luisteraar
6. Compact Disk Dummies – The Signal
Met The Signal maakte Compact Disk Dummies de ideale soundtrack voor de zomer. Dansbaar, poppy en opvallende synths: de broers Coorevits zouden ervoor zorgen dat we na de zomer onze voeten niet meer voelden. Toch kozen ze niet voor de gemakkelijke weg, want The Signal is een gelaagde langspeler waarbij belangrijke thema’s aan bod komen. Ze gaan onderwerpen als paniekaanvallen, twijfels en slapeloosheid niet uit de weg, en steken ze telkens in een muzikaal contrasterend jasje. Het werkt duidelijk, want zoveel maanden later zit deze plaat nog altijd in ons hoofd.
Compact Disk Dummies – The Signal (★★★★): De ideale soundtrack voor zomerse uitbundigheid
5. The Bony King of Nowhere – Everybody Knows
Het is alweer een hele poos geleden, maar begin februari bracht The Bony King of Nowhere zijn zesde studioalbum uit. Voorganger Silent Days brak al met het akoestische singer-songwriterschap uit de begindagen en Everybody Knows borduurt verder op die ingeslagen weg. Bram Vanparys speelt qua sound en zwervende zang gretig leentjebuur bij Thom Yorke op een album dat meer op Radiohead lijkt dan alles wat The Smile dit jaar uitbracht. Het geheel voelt echter op geen enkel moment aan als een onoprechte persiflage, maar wordt mede door het instrumentale vakwerk van onder meer Vitja Pauwels en Hendrik Lasure uitgebouwd tot een prachtige en muzikaal coherente droom. Het is moeilijk hoogtepunten kiezen op een album dat zich het best in zijn geheel laat degusteren, maar “All It Takes”, “Perfect Sense” en het titelnummer zetten het haar op onze armen nog iets rechter.
4. Sylvie Kreusch – Comic Trip
Dit jaar trakteerde Sylvie Kreusch ons op haar tweede langspeler, na de ijzersterke debuutplaat Montbray. Waar die eerste voor een groot deel geïnspireerd werd op een break-up, gaat de artieste hier terug op zoek naar haar jeugd. Op Comic Trip horen we dan naast enkele heel vrolijke en zoete songs (met western vibes) echter ook nummers waarbij het melancholische ervan afdruipt. Sylvie Kreusch zoekt dus verschillende sferen op en weet die op een natuurlijke manier met elkaar te combineren, waardoor er naast een voor-elk-wat-wilsaanpak ook een sterk geheel staat.
Sylvie Kreusch – Comic Trip (★★★½): In pastel
3. Het Zesde Metaal – Het Langste Jaar
Vorig jaar nam de Belgische muziekwereld afscheid van Tom Pintens. De gitarist en toetsenist van Het Zesde Metaal werkte tijdens zijn laatste maanden nog mee aan Het Langste Jaar, en een mooier afscheid konden we ons niet voorstellen. Frontman Wannes Cappelle waant zich een ware poëet op dit album en keer op keer komen de nummers zwaar binnen. Zo krijgt “Het Langste Jaar”, origineel geschreven voor een overleden familielid, nu een dubbele betekenis en ook “Den Tijd Die Ons Nog Rest” laat ons niet onberoerd. Toch is dit geen droevig album. Nee, het is een troost voor iedereen die rouwt en zo vormt het een muzikale begeleiding doorheen die droefheid. Het Langste Jaar is een pareltje dat aanzet tot nadenken.
Het Zesde Metaal – Het Langste Jaar (★★★★½): Het schoonste afscheid
2. Warhaus – Karaoke Moon
Op het nieuwe album van Warhaus begeven we ons opnieuw in de gezellige en warme sound van Maarten Devoldere, die ons met zijn diepe stem wederom meer dan welkom doet voelen. Muzikaal bevinden we ons in een vertrouwde setting, die wordt aangevuld met wat pianomuziek hier en daar. Ook Sylvie Kreusch voegt doorheen de plaat met momenten een extra dimensie toe aan de muziek, na afwezig te zijn geweest op Ha Ha Heartbreak. Ze zorgt voor een sensuele extra en maakt de nummers iets kleurrijker op een natuurlijke manier. Warhaus blijft doorheen Karaoke Moon tegelijkertijd trouw aan zijn eigen geluid en op zoek gaan naar vernieuwing; intiem en hard gaan wederom hand in hand, wat vaak zorgt voor een aangename verrassing. Devoldere bewijst daarmee voor de vierde keer dat Warhaus een soloproject is dat niet moet onderdoen voor Balthazar.
Warhaus – Karaoke Moon (★★★★): Consistent in grandeur
1. BLUAI – Save It For Later
Een beetje luisteraar van alternatieve radio kon het afgelopen jaar niet om BLUAI heen. De band bewees zich al als een van de meest veelbelovende Belgische bands door als winnaar uit de bus te komen bij zowel De Nieuwe Lichting, Sound Track als Humo’s Rock Rally. Met hun debuut-ep Junkyard legden de dames in 2022 al een stevige basis, maar op Save It For Later toonde de Antwerpse groep het afgelopen jaar dat ze volwassen is geworden. Invloeden van americana, folk en country worden hierop slim verweven met een eigen sound, mede dankzij producer Willem Ardui (blackwave.). Hoogtepunten als “Not The One” en “Sad Boy, Angry Boy” laten de veelzijdigheid van het drietal horen en doen de verwachtingen voor de toekomst verder toenemen.
Save It For Later voelt als een muzikale roadtrip vol nostalgie, met melancholische teksten en rijk gearrangeerde nummers. Het debuutalbum vormde eveneens een perfecte soundtrack voor de grote festivalweides, waar de dames in 2024 dan ook niet weg te denken waren. Met onder andere een succesvolle passage op Rock Werchter en een memorabel bezoek aan de Brusselse Ancienne Belgique zette BLUAI dat sterke parcours verder doorheen het jaar. Vrouwen aan de macht, en een welverdiende eerste plaats in onze eindejaarslijst!
BLUAI – Save It For Later (★★★½): Op rondreis door jeugdherinneringen
Wil je nog even een reis door het muzikale jaar ondernemen? We kozen uit elk album één nummer en goten alles in een afspeellijst op Spotify. Geniet ervan!
Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Elisa Cogneau, Robbe Rooms, Pieter Wilms, Bryan Boomaars, Jan-Willem Declercq, Steven Scheers, Jan Surquin, Renaat Senechal, Bram De Meyer en Stijn De Belder.
