Een finaleplek in De Nieuwe Lichting, een zilveren medaille bij Humo’s Rock Rally… op papier zou je Meltheads bijna een ‘net niet’-band durven noemen. Wie de afgelopen paar jaar niet onder een steen leefde, weet echter wel beter. Meer nog: we zouden zelfs durven stellen dat het Antwerpse zootje ongeregeld meer én beter scoorde dan de groepen waartegen het het onderspit moest delven. Het aantal mensen dat frontman Sietse Willems nog niet aan een of ander podiumelement zag bengelen, is ondertussen op twee handen te tellen. Of je met dat aantal vingers ook het aantal moshpits tijdens een set van het viertal kan tellen… dat is weer een ander verhaal. Hoe dan ook schrijft het verhaal van Meltheads wel als een sprookje; van de illustere cafés tot de grotere festivalpodia, telkens met slechts een handjevol singles onder de arm. ‘Niet te vroeg pieken,’ luidt het gezegde dan en dus is het best wel indrukwekkend dat na al die mooie ervaringen er nu pas een eerste album op de plank ligt. Dit is Decent Sex.
En dat werd een album dat vergelijkbaar is met de meeste slechte horrorfilms. Misschien een vergezochte vergelijking, maar bij Dansende Beren wringen we ons al eens graag in verwarrende bochten om een punt te maken. Je ziet ook bij Meltheads het gevaar namelijk al van mijlenver aankomen, maar toch blijf je luisteren en word je alsnog van je sokken geblazen. Opener alsook titeltrack “Decent Sex” is daar meteen een uitstekend voorbeeld van. Een tegendraads en nerveus tempo – want zo zijn de mannen wel – zorgt voor een auditieve aftelklok die tegen honderd per uur, maar tegelijkertijd ook tergend traag richting ontploffing pingelt. Willems’ stem is binnen de kortste keren de wanhoop nabij en zo is de eerste klets tegen de kaak een feit.
De eerste van elf (en meer), want Meltheads knalt een halfuur lang langs riffrijke universums. In een wereld waarin zowat elke jonge band dat trucje uit zijn mouw probeert te schudden, dreigen echter zelfs intergalactische reizen vaak voorspelbaar te worden. Daar waren deze astronauten klaarblijkelijk op voorbereid. De scherpe randjes van de vleugels van hun raket, doopten ze namelijk telkens in een andere kleur genrelak. In “Night Gym” neigt stuurboord naar funk, terwijl bakboord tegen psychedelica aanschuurt. En op die manier vindt het tuig an sich telkens de middenweg tussen een energieke pit en een intense headbang. Of om het simpel uit te leggen: het maakt niet uit hoe je het doet, je komt er in geen enkel geval zonder kleerscheuren van af.
Meltheads zoekt de inspiratie dan ook telkens bij bands waar het er al eens hevig aan toe durft gaan. Een opbouw die doet denken aan ons eigen SONS (“Decent Sex”), een knipoogje naar het onrustige Cage The Elephant (“Vegan Leather Boots”) of zelfs een vettige rock-‘n-roll-riff waar Cedric Maes jaloers op zou zijn (“I Want It All“); alle uithoeken van de rockwereld komen aan bod, maar nooit wordt het een blinde kopie van iets. Vergelijkingen zijn dan ook een beetje oneerbiedig, want er zijn zeker in België niet al te veel bands die zo’n intensiteit op de mat kunnen leggen. Net zoals de slang uit Jungle Book weet “Theodore” je bijvoorbeeld in zijn ban te slepen, om dan net op het juiste moment je strot toe te knijpen. En terwijl dat gitzwarte vergif je gehoorkanalen wordt binnen gepompt, smijt Meltheads met “White Lies” nog eens een blok lood op je vingers. Bezwerende furiositeit.
Het coole in dat verhaal is dan ook nog eens dat Meltheads telkens het midden weet te vinden tussen eigenzinnig doen wat het wil en het commercieel toegankelijke. Het feit dat een nummer als “Gear”, waarin er meer dan vier minuten (én aan een gigantisch hoog tempo) instrumentale atoombommen gevuld met ADHD en ademnood naar je hoofd worden geslingerd, opgevolgd wordt door een plezant 70’s getint rock-‘n-roll-jivelied met piano’s en riffs (“Screwdrivers”), bevestigt die theorie. Dat die laatste meteen daarna weer teniet wordt gedaan door “Melvin” – een 57 seconden durende outro waarin rammen en schreeuwen de kernwoorden zijn – des te meer.
De essentie van Decent Sex zit ‘m dus eigenlijk vooral in de betekenis van de bandnaam: vanaf het moment dat de volumeknop een bepaald punt bereikt, beginnen je hersens te smelten. Ergens vonden we het in eerste instantie wat spijtig dat vijf van de elf nummers al op voorhand de wereld in werden gestuurd, maar nu ze hun plekje in het geheel hebben opgeëist, komt er een zekere energie bovendrijven die ze nog harder maakt. Een soort joie de vivre steekt dankzij de aaneenschakeling meer dan eens de kop op, een je m’en fous mentaliteit. En dat is meteen ook wat Meltheads probeert uit te stralen: regels vliegen na luttele seconden overboord, duw- en trekwerk de standaard. Het is niet makkelijk om intensiteit van liveshows ook om te zetten in studioversies, maar met Decent Sex is het viertal daar toch aardig in geslaagd. Een splinterbom van een debuut. Een bom die op ontploffen staat en klaar is om menig concertzaal met de grond gelijk te maken. Want, zonder afbreuk te willen doen aan dit album, Meltheads blijft toch vooral een band die je op het podium moet bezig zien.
De releaseshows van Decent Sex vinden plaats in Trix in Antwerpen (1 maart), Roodkapje in Rotterdam (6 maart), Eureka in Zwolle (7 maart), Wilde Westen in Kortrijk (8 maart) en Stroomhuis in Eindhoven (9 maart).
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Gear”, ons favoriete nummer van Decent Sex, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
