16. Tuff Guac – Green and Handsome
Geen eindejaarslijstje is natuurlijk compleet zonder de ‘cowboygaragepop’ van het Antwerpse Tuff Guac. Rafael Valles Hilario, sterke man achter decibelmachine MOAR en decibelfabriek Belly Button Records, bracht voor het eerst een soloalbum uit dat niet alleen klinkt alsof het opgenomen is in de jaren zestig, maar ook loeihard swingt, siddert en scheurt in het hier en nu. De nummers kwamen al opnemend tot stand, en die spontaniteit hoor je in bijvoorbeeld “My Body”, een impulsief spervuur dat de warme gloed van de tape waarop de opname gebeurde volledig omarmt. De gretige, rauwe gitaaruithalen die de plaat rijk is, zien zich al even gretig afgewisseld met ongelooflijk groovy passages zoals “Friskoman”, waarbij ons brein tot een loperig papje gereduceerd werd door de fluisterende vocalen. Het is eigenlijk simpel: jarenzestig garagerock overleeft ook catastrofes als 2020, met dank aan Tuff Guac. Wen al maar aan de naam!
15. Dijf Sanders – Puja
De release van Puja dateert nog uit pre-corona tijden, maar de uitgebreide tournee die Dijf Sanders plande, werd geannuleerd door de eerste lockdown. Voor het maken van dit album trok de multi-instrumentalist naar Nepal, om daar een hoop exotische samples op te nemen. Eenmaal terug in België mengde hij die samples met een hoop duistere elektronica en stevige beats. Het resultaat is een intense trip die onze benen doet kriebelen om nog eens te dansen. Leadsingle “Ravana” is daar misschien wel het beste voorbeeld van. Dit uitheems feestje kan live wel eens een ware explosie veroorzaken. Naast al die beats kan je op Puja ook heel wat tussenstukjes terugvinden. Dit lijken meer geluidscollages dan echte nummers, maar ze dragen wel uitstekend bij aan de sfeer van het album. Laat dat dan ook de grote sterkte van dit album zijn: het transporteert je regelrecht naar een andere wereld en laat je even ontsnappen aan de realiteit.
14. Noémie Wolfs – Lonely Boy’s Paradise
Noémie Wolfs begon haar muzikale carrière bij Hooverphonic en zorgde zo voor de heropleving van die band. Ondertussen is het al een hele tijd geleden dat ze de groep verliet en kregen we dit jaar een tweede soloalbum te horen. Lonely Boy’s Paradise klinkt aardig anders dan Hunt You, haar debuut, en weet zo des te meer te verrassen. Doorheen de plaat zijn er invloeden uit verschillende genres te horen. Ondanks dat de muzikante het ene moment stevig in de schoenen staat, komt ze op andere momenten eerder kwetsbaar over. Toch werd het een samenhangend geheel waarop Wolfs verschillende keren haar vocaal kunnen bewijst. Er staan heel wat catchy nummers op Lonely Boy’s Paradise, maar het zit hem hier vaak in de details waardoor het geheel naar een hoger niveau wordt getild.
13. The Guru Guru – Point Fingers
Begin 2020 leek voor The Guru Guru alles in kannen en kruiken. Na de voorbereidende zomer van 2019 zou deze winter een nieuwe plaat verschijnen; zo hadden de Limburgse noiserockers alles in handen om de zomer van 2020 ronduit te laten schitteren. Het vervolg kennen we, maar dit album staat hier toch mooi te blinken. Dit afstudeerproject van enkele PXL Music-studenten brengt ons schitterend materiaal waarbij er geen sprake is van een moeilijke tweede. Scheurende gitaren, mokerslagen van de drummer, maar evenzeer fijnbesnaarde delen waarbij de vocalen uitblinken in uiteenlopende stijlen. Het is vooral de som van het geheel dat de band zo goed en uitgebalanceerd laat klinken. The Guru Guru slaat en zalft, maar doet dat op een wondermooie manier.
12. Compact Disk Dummies – Neon Fever Dream
Het futuristisch getinte Neon Fever Dream van Compact Disk Dummies blijft ons nauw aan het hart liggen. De heren beloofden ons het album van het jaar, en ze willigden die belofte bijna volledig in. Er zijn geen nummers waar je niet van kan houden. Met de nodige saxofoon worden we meegesleept in hun verhaal waarin ze ons kennis laten maken met een jarentachtigdiscotheek. Elk nummer heeft een ongezien dansgehalte en doet ons het koude weer snel vergeten; vandaar ook dat de plaat perfect paste bij de releasedatum in mei. Zwoel, sexy en aanstekelijk brengen de broers ons heel wat warmte. Laat ons hopen dat we snel weer mogen genieten van de funky moves van Lennert en de catchy samples van Janus, want al hun releaseshows werden dit jaar ook verplaatst.
11. DIRK. – Cracks in Common Sense
Ze hadden de release van hun nieuwe plaat kunnen uitstellen tot een moment waar livemuziek wel weer toegelaten werd, want op een podium komt de garagerock van DIRK. nog altijd het beste tot zijn recht. Het leek echter niet meer dan logisch dat de band die de eerste lockdown kleurde met maar liefst drie singles in De Afrekening ook de tweede lockdown van een soundtrack zou voorzien. Cracks in Common Sense is dan ook geheel toepasselijk het relaas van een gezond verstand dat zienderogen achteruit gaat. Het begint nog met ‘Almost nothing is priceless’, waarna alles al snel uit elkaar valt in “Hit” en alles verloren gaat in “Toulouse”. Tussendoor is er ruimte voor een sneer naar ‘racist cowards’ (“Golly”), goede raad om te genieten van het kleine leven (“Small Life”) en een eulogie voor de hond van de frontman (“My Dog’s Dead/The Only Way Is Out”) én zijn moeder die twee jaar geleden overleed (“Mother”). Net als bij hun debuut hangt er opnieuw bitter weinig vet aan hun geluid en is Cracks in Common Sense gestript tot het pure minimum: twee stevige gitaren, een vettige baslijn en drums die alles samenlijmen tot een energiek geheel. Geen toeters en bellen, gewoon gitaren aansluiten en je ziel uit je lijf schreeuwen.
10. Soulwax – DEEWEE Sessions, Vol. 01
De EMS Synthi 100 was een grote analoge en digitale hybride synthesizer gemaakt door Electronic Music Studios Ltd, oorspronkelijk als een aangepaste bestelling van Radio Belgrado in de Communistenbond Joegoslavië. Het baanbrekende Gentse toestel met slechts dertig exemplaren kostte in 1971 omgerekend een kleine honderdduizend euro. Dit schetst een beeld waarom deze technologie als een natte droom geldt voor de elektronicalegendes van Soulwax. Op dit album geven ze namelijk een adrenaline opwekkende demo van het kunnen van deze klankmachine. Deze nieuwe plaat staat trouwens op exact dezelfde plaats als de ESSENTIAL plaat in onze lijst van 2018, en met een elektronisch geluid dat in zijn eigenaardige en vrijgeleide sfeer ergens wel te vergelijken valt, is dat meer dan verdiend.
9. Flying Horseman – Mothership
Het zesde album van Flying Horseman verscheen een paar maanden later dan gepland en staat ook wat lager in deze lijst dan hun vorige uit 2018. De experimentele uitweidingen werden vaker achterwege gelaten en dat resulteerde in een compact en toegankelijk geluid. Dat heeft deels te maken met Jasper Maekelberg, de producer die ook Faces on TV en Balthazar op de radio gooide. Mothership behoudt wel de alternatieve klank van deze Antwerpse band, en daarmee verdient ze altijd een plaats aan de top van de Belgische scène. Zowel de Belpop-appeal van “Set Reset” als het lichte experiment van “Hotel” maken dat deze plaat tot het einde blijft boeien.
8. Willy Organ – Jonge Plant
We kunnen Willy Organ niet langer negeren. In 2020 toonde de Lievegemmenaar met besnorde bovenlip (en iets minder besnorde bol) zich aan de buitenwereld. Hij Organiseerde NIET OM TE ZIEN, een avondvullend spektakel in Kunstencentrum Vooruit waar hij als curator een top tien aan Nederlandstalige artiesten met een zekere cultstatus, waaronder Sophie Straat, Borokov Borokov en Goldband, samen op een podium bracht. Naast een hoge dosis humor en absurditeit parelde de avond als een uitgesproken lofdicht voor de Nederlandse taal. Zo mag ook Willy’s debuutalbum, fungerend als een soort Greatest Hits van vooraf uitgebrachte singles, niet louter op zijn cultstatus worden beoordeeld. Jonge Plant bevat naast een bonte verzameling kitscherige jarentachtig synthpop en lagen ironie ook doordacht existentialisme. Wie anders dan Willy kan teksten schrijven als ‘Schipper, ik moet niet overvaren / Maak mij maar van kant’? Willy’s debuutalbum laat duidelijk zien wat voor fenomenaal vlees we in de kuip hebben, maar bovenal willen we Jonge Plant van begin tot eind gewoon meebrullen.
7. Glints – Choirboy
Humo omschrijft hem als de ‘Slowthai van de Schelde’ en de ‘Stormzy van ’t stad’. Niet zomaar een schoon geschreven vergelijking: Glints haalt zijn mosterd aan de andere kant van de Noordzee, anders dan het tegenwoordig volgestampte rapleger dat België rijk is. Op deze manier weet hij zichzelf een eigenheid toe te eigenen, maar dat is verre van zijn enige troef. De Antwerpse Jan Maarschalk Lemmens wint het bij ons dan ook vooral aan lof wanneer hij aantoont dat hij zwaardere thema’s aandurft. Of het nu over de huidige maatschappij of zijn eigen zelfontwikkeling gaat, hij straalt en de nummers boomen. Het bonst in Choirboy, waarin de koorjongen zich kanonneert tot Vlaamse Maarschalk.
6. Sohnarr – Coral Dusk
Ondertussen is het al van maart 2018 geleden dat Patricia Vanneste de deur van Balthazar definitief achter zich dichttrok. Hoewel haar viool mee verantwoordelijk was voor hun unieke geluid, leek de band wel zonder haar verder te kunnen. Ook zij kan het probleemloos op haar eentje, en dat bewees ze na lang sleutelen en een heuse trektocht door Scandinavië met Coral Dusk, het debuut van haar soloproject. Gewapend met haar viool, een piano en haar zachte stem weet Patricia Vanneste vanaf minuut één haar eigen universum te creëren waar je veertig minuten lang in kunt ronddwalen. “Melomania” is met zijn tien minuten een overduidelijk hoogtepunt, maar alles errond is minstens even indrukwekkend. “11.10” neigt naar Max Richter, “The Mermaids of Bergsjøn” knipoogt naar Ólafur Arnalds en met “Radar” doet ze een gooi naar een triphopradiohit. Als Sohnarr destilleert Patricia Vanneste al haar ideeën, gevoelens en gedachten en vindt ze met haar viool de perfecte klankbuis om die te ventileren.
5. Heisa – Joni
Wat Heisa laat horen op hun tweede plaat, is iets waar ze lange tijd naar toewerkten. Het trio laat heel wat gelaagdheid horen in vrij complexe structuren, maar slaagt op een bepaalde manier alsnog in om beluisterbare en soms zelfs catchy nummers te schrijven. Met een mix van noise en mathrock leggen ze een vreemde combinatie op de mat die toch door velen kan worden gesmaakt. De zang van Jacques Nomdefamille voegt er nog een tikkeltje nonchalance aan toe, zodat alles zeker ook niet te strak gaat klinken. Het is een beetje zoals wetenschap van een verstrooide professor: het klopt allemaal, maar er zit een leuke en vreemde twist aan. Deze Limburgers blinken bijgevolg vooral uit in het schrijven van fantastische nummers en maakten bijgevolg het minst Belgische album uit deze lijst.
4. Lous and the Yakuza – GORE
Internationaal doorbreken in een jaar als 2020? Dat is zeker geen certitude, maar de Brusselse Lous and the Yakuza bracht het samen met haar team toch voor elkaar. Haar triomfantelijke debuutplaat Gore werd overstelpt met positieve recensies en ook wij schoten in oktober superlatieven tekort voor dit meesterlijke album. Samen met producer El Guincho verwerkte ze haar levensverhaal, dat bol staat van de tegenslagen en wijsheden, in een universeel geheel dat de komende jaren nog na zal zinderen. Met Gore heeft Lous and the Yakuza zich, in navolging van Angèle, geëtaleerd tussen de internationale sterren en daar mogen we als landgenoten terecht heel fier op zijn.
3. CRACKUPS – Greetings from Earth
Het is weinigen gegund om een plaatsje te veroveren in de finale van Humo’s Rock Rally. Het is er nog minder gegund om na zo’n finaleplaats, een succesvolle eerste plaat en een split van bijna tien jaar terug muziek te gaan maken. Maar bon, CRACKUPS maakte een rentree door een wel heel grote poort. Die rentree heette Greetings from Earth. Ze is ranzig hard, maar ook fijn en melodieus; verschroeiend snel, maar ook erg strak ineen geknutseld. Pompende drums, simpele, maar ruige baslijnen en veel gekrijs bleek een succesformule voor de Kempenaars. Kort plaatje, maar al even krachtig en eentje die blijft nazinderen, ook nu nog.
2. Nordmann – In Velvet
Na hun succesvolle debuut The Boiling Ground uit 2017 had Nordmann redelijk hoge verwachtingen in te lossen. Zowel bandlid Mattias De Craene als producer Jasper Maekelberg hebben de voorbije drie jaar niet stilgezeten, en brachten hun bakken opgedane ervaring mee in rekening op deze tweede plaat. De jazzrock van de band, die bij fans van beide genres in de smaak valt, is meer uitgepuurd en gaat een duidelijkere richting uit. In ruil voor meer synthgeluid worden de gitaren spaarzamer, maar op een meer bedachtzame manier gebruikt. Bij elke luisterbeurt kunnen er wel andere details bemerkt worden op dit album, al blijft de onheilspellende saxofoon steeds het middelpunt. In Velvet in zijn geheel voelt aan als een 42 minuten durende koortsdoom die zwijmelend voorbijvloeit, en verdient daarom deze tweede plaats.
1. High Hi – Firepool
Je moest dit jaar je radio nog maar open draaien en de kans was groot dat High Hi al snel door je speakers galmde. Wellicht was het “Daggers” dat je hoorde, maar er staan nog een hele hoop andere straffe nummers op Firepool. De samenzang van gitariste Anne-Sophie Ooghe en drummer Didi Gonzalez zorgt voor een leuke wisselwerking, die we bovendien in België niet vaak te horen krijgen. Die twee krijgen versterking van bassist Koen Weverbergh en zo zet dit jonge trio indierock neer die wat doet denken aan de jaren tachtig. Ook dreampop en newwave komen aan bod op het tweede album van de groep. Niet-klassieke instrumentatie wordt meermaals gecombineerd met catchy refreinen, wat vaak resulteert in krachtige nummers die zonder enige moeite overtuigen. Niets dan goed over Firepool en daarom verdient het de titel van beste Belgische album van 2020.
Deze lijst werd door alle Beren die het afgelopen jaar veel Belgische albums luisterden samengesteld, en geschreven door Laurens Collier, Simon Van Herzele, Robbe Rooms, Niels Bruwier, Wouter Vandeweyer, Jan-Willem Declercq, Anne-Leen Declercq, Pieter Wilms, Jasper Verfaillie, Ann-Frédérique Lorquet, Antoon Derijcke, Bauke de Langhe, Simon Meyer-Horn, Renaat Senechal, Anastacia Savels en Joren Van Der Plas.
