Sommige verhalen schrijven als een sprookje en het helpt daarbij natuurlijk ook als de hoofdrolspeelster er effectief uitziet als een prinses. Sylvie Kreusch maakte naam na het winnen van De Nieuwe Lichting, sprong mede daardoor ook in het oog van Maarten Devoldere en vervoegde op die manier Warhaus. Professioneel werd ook privé, waarna beide wegen scheidden en er uiteindelijk niet één, maar twee fantastische break-upalbums uit volgden. Verandering van spijs doet eten, zegt men wel eens, en of er binnen en buiten de landsgrenzen werd gesmuld van Montbray en diens bijbehorende tournee. Sylvie Kreusch ontpopte zich op geheel eigen wijze tot, zonder meer, een fenomeen dat elk podium dat ze aandeed omtoverde in een dieprode koortsdroom.
Dan reist vanzelfsprekend natuurlijk al snel de vraag: kan die lat ooit nog geëvenaard worden? Wel, als je even terug uit de schijnwerpers treedt en dicht bij jezelf blijft, dan lukt dat blijkbaar aardig. Dat is althans de conclusie die uit opvolger Comic Trip getrokken kan worden. Het bruisende zomergevoel vanop zijn voorganger moet plaats ruimen voor een eerder herfstige nazomer, maar aan zwoelheid moet Sylvie Kreusch gelukkig nooit echt inboeten. Dat haar nieuwe hoofdstuk nauw aansluit bij haar eerste, maakte ze afgelopen zomer op Pukkelpop al meer dan duidelijk. En toch voel je in zekere zin ook een reeks frisse nieuwigheden.
Het ding met Sylvie Kreusch is dat ze zo’n eigen stemgeluid heeft, dat bepaalde dingen gewoon zo lijken te móéten klinken. Hoe vreemd de overgang van ‘Walk walk walk‘ naar ‘Boem cheka wauwww’ er op papier ook uitziet, muzikaal klopt het plaatje helemaal. Comebacksingle “Comic Trip” gaf zo al een perfect beeld van wat er van de gelijknamige langspeler verwacht kon worden: iets meer licht, een beetje minder mysterie, even veel spanning. Maar vooral: nog altijd een reeks nummers die enorm vernuftig in elkaar zitten. Zo hoor je in desbetreffende song bijvoorbeeld nog bij elke luisterbeurt iets nieuws; iets dat in “Ride Away” nog een pak beter uit de verf komt, met zelfs een bijna jazzy intermezzo als hoogtepunt.
Comic Trip moet op die manier wel wat broeierige intensiteit afstaan in vergelijking met zijn voorganger – het gaat er in bepaalde nummers ietsje fletser aan toe. Dat echter bij gebrek aan een beter woord, want in de plaats van dieprode tinten, kiest Sylvie Kreusch nu eerder voor pastelachtige geluiden. “Sweet Love (coconut)” kabbelt zo tegelijkertijd filmisch, catchy en licht psychedelisch vrolijk door je gehoorkanalen, terwijl de drive in “Ding Dong” de nazomer nog eens onderstreept. Het kwik mag dan wel flirten met het vriespunt dezer dagen, Comic Trip blijkt vaker wel dan niet voer om je aan warm te houden. En dat overigens niet alleen op de meest voor de hand liggende manieren, want met “Daddy’s Selling Wine in a Burning House” krijgen we ook zo’n typisch hartverwarmende Kreusch-ballade die weet te betoveren – een vergelijking met Lana Del Rey is snel gemaakt.
Het valt daarbij ook bijna niet meer te ontkennen dat Sylvie Kreusch alsmaar meer richting westerngeluiden begint te neigen naarmate de plaat vordert. Geen cowboys of redneck-achtige country, wel enorm stijlvolle, afgelijnde en soms zelfs jazzy mondharmonica’s. Comic Trip zet op die manier zijn filmische, soms zelfs bijna uitbeeldende geluid nogmaals in de kijker, want met “Butterfly” en “Interlude” schieten namen als Ennio Morricone en Toots Thielemans niet per ongeluk door je gedachtengang. Dat dat er meteen voor zorgt dat dat vrolijkere geluid van in het begin van de plaat ietsje te veel naar de achtergrond verdwijnt, is daarbij het enige minpuntje aan het geheel. Niet dat er slechte nummers op de tracklist staan, integendeel, maar als geheel voelt de stijlbreuk ergens iets te groot aan.
Desalniettemin zien we “Final Hour” fonkelen in het maanlicht, terwijl een nummer als “Home” op een indrukwekkende manier Kreuschiaans openbloeit. Om dus alle onduidelijkheden de wereld uit te werken: Comic Trip is wel degelijk een sterke plaat. Het enige nadeel ervan is dat, als je een enorm sterke eerste uitbrengt, er altijd met een half oog vergeleken gaat worden met het succes van die voorganger. Hoe dan ook moet Sylvie Kreusch zich daar niets tot weinig van aantrekken, want heel wat nummers op deze langspeler hebben heel wat groeipotentieel in zich, alsook genoeg mogelijkheden om er live nog een extra intense draai aan te geven. Het ziet er dus met andere woorden naar uit dat, na het een zomer (zo goed als) zonder haar te hebben moeten doen, we de zangeres de komende maanden weer overal tegen het lijf zullen lopen. Met plezier.
Sylvie Kreusch stelt Comic Trip op 18 en 19 december voor in de Ancienne Belgique. In het voorjaar van 2025 volgt dan de rest van binnen- en buitenland, met stops in onder andere Gent, Antwerpen, Leuven, Gent en Brugge. Alle info en speeldata vind je op haar website.
Ontdek “Ride Away”, ons favoriete nummer van Comic Trip in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
