De Belgische muziekliefhebber leerde Jinte Deprez kennen als een van de frontmannen van Balthazar. Na drie albums en redelijk wat hits laste die indierockgroep een pauze in en focusten de leden zich op soloprojecten. Warhaus, Zimmerman, Sohnarr en J. Bernardt zagen één voor één het licht en na enkele jaren keerden de mannen van Balthazar terug naar het moederschip. Samen wisten ze nog wat hits te scoren, podia doorheen Europa plat te spelen en na twee langspelers begonnen ze opnieuw soloverhalen te vertellen. Warhaus had het over een gebroken hart en Zimmerman stortte zich recentelijk dan weer in de zeemzoete liefdesliedjes. J. Bernardt, het soloproject van Jinte Deprez, sluit zich aan bij de meest recente muziek van Warhaus en verdiept zich ook in de pijnlijke, verdrietige en gevoelige kant van de liefde. Met Contigo komt J. Bernardt met een break-upplaat die de vijf stadia van rouw verkent en zo krijgt Running Days na enkele jaren (eindelijk) een opvolger.
Het spreekt haast voor zich dat de stem van Deprez vertrouwd aanvoelt eens een korte intro is gepasseerd en “Taxi” de plaat echt in gang trapt. De lounge-achtige single laat zich kenmerken door een zwoele bas en sfeervolle strijkers voelen net iets anders aan dan pakweg “Wicked Streets” en “Calm Down” van de vorige plaat. Het klinkt iets minder poppy, maar “Taxi” is evenzeer een ritje waard. ‘Watch out, it’s just a crash waiting to happen’ toont aan dat de taxi (of relatie) gedoemd was te falen en Deprez vraagt zich op het einde duidelijk af of hij gedoemd was om te falen. En zo wordt het thema van de plaat al snel duidelijk.
“Don’t Get Me Wrong” bevat wat meer schwung en gaat een eerder groovy kant uit waarbij de Deprez al aardig over het podium zien paraderen. De strijkers gaan hard op het juiste moment en blijven op de achtergrond wanneer de zang de spotlights verdient, maar het is toch de gitaar die de rest overtreft. Enkele krachtige klanken lijken een tumultueuze relatie voor te stellen en de chaotische outro voelt dan ook aan als een ruzie, vooraleer die uitbarsting gaat liggen en er nog een laatste keer gewalst wordt. ‘Let’s dance our very last waltz / I miss you woman’, klinkt het op het emotionele en melancholische “Last Waltz”, zonder echt de dramatische sferen op te zoeken. J. Bernardt blijft stijlvol en voelt hier aan als een discobal die een dansfeest met een zekere triestesse oplicht.
Op titletrack “Contigo” is de dansvloer leeggelopen en is de eenzaamheid voelbaar. Het voelt hier wat eenvoudiger aan en voor het eerst heeft J. Bernardt niet genoeg te bieden om het van het begin tot het einde interessant te houden. Het daaropvolgende “Matter Of Time” heeft, ondanks het zeer simpele refrein, dan weer meer te bieden. De zachte zang, zweverige viool en het groeiende einde doen het ons terug warmer krijgen en ook latere nummers als het sfeervolle en meeslepende “I’m the Ghost You Forgot” sluiten hier mooi bij aan.
Dieptepunt van Contigo is zonder twijfel “Mayday Call”. De schelle zang en chaotische muziek voelen aan als een stukje oorlog en voor het eerst slaat J. Bernardt de bal echt volledig mis. De stevige percussie en weemoedige strijkers bieden toch een beetje verlichting, maar “Mayday Call” blijft toch een noodeloze wirwar. Ook de hoge zang tijdens “Left Bathroom Sink” ligt iets minder goed in het oor, maar voor het merendeel van de track horen we Deprez’ stem in de comfortabele en warme diepte zoals we die gewoon zijn. De meerstemmige zang zorgt wel voor een hoop kleur en tijdens de lange outro kan er heerlijk worden weggedroomd op een vrije manier. Dromen mag en kan ook op de albumafsluiter, waar cool gitaarwerk gecombineerd wordt met zomers gefluit en een sterke outro. In een laatste adem voegt Deprez nog toe het einde van de relatie voor vrijheid zorgt en we voelen alle last dan ook van zijn schouders vallen.
De tweede langspeler van J. Bernardt is welgekomen. De gezellige plaat biedt een kijk in een gebroken hart en doet dat op een mooie manier. We worden zelden écht verrast of van onze sokken geblazen, maar het is duidelijk dat Deprez kwaliteit in de aanbieding heeft. Alle nummers zijn mooi afgewerkt, ze balanceren elkaar uit en niet zelden beelden we ons in hoe Jinte live over het podium beweegt tijdens de zwoelere nummers. De muziek voelt een beetje aan als een loungebar waar een discobal schittert, maar voor net niet genoeg sfeer zorgt om de hele avond in de bar te vertoeven.
J. Bernardt brengt de komende maanden heel wat tijd door op podia in het binnen- en buitenland. Wie Deprez met zijn band aan het werk wil zien kan dat op onder meer Rock Werchter en Cactus Festival, maar ook onder meer Ancienne Belgique (20/12) en De Roma (21/12) staan op de planning. Voor alle data en meer info, kan je een kijkje nemen op de website.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Free”, ons favoriete nummer van Contigo, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
Zo zie je maar hoe smaken verschillen. Ik vind mayday call net een hoogtepunt op de plaat waar het gelikte net wordt ingewisseld voor heerlijke chaos die muzikaal spannend wordt gebracht.