Draai je de volumeknop volledig open wanneer een schijfje van RONKER opstaat, dan loop je het risico dat je speaker zichzelf opblaast. ‘Luid’ is dan ook hét sleutelwoord om het viertal uit Denderleeuw te beschrijven. Dat zei zanger en gitarist Jasper De Petter immers zelf toen we de bende spraken ter gelegenheid van haar benoeming tot ‘Grote Beer van Morgen’. Andere labels zullen we RONKER niet toekennen. Ze bewijst namelijk zelf graag dat hokjesdenken ‘not the way to go’ is. Haar werk overschrijdt de grenzen tussen hardcore- en postpunk, noise en alternatieve metal, maar de centrale boodschap blijft: zolang het maar vuil, grof, luidruchtig en agressief is. In haar korte bestaan – twee jaar, welteverstaan – maakte RONKER vooral duidelijk dat ze een band is die je moet ‘ervaren’. Dat doe je het best door haar van dichtbij aan haar vlijmscherpe tand te voelen. Dat mochten we zelf al aan den lijve ondervinden tijdens onze showcase bij Bar Pilar. Haar pittige présence wist de aandacht te trekken van Tim De Gieter (Amenra, Doodseskader). Hij nam bijgevolg de mix van RONKER’s eerste ep Self Loathing Self Help op zich, die iets meer dan een jaar geleden verscheen. Nog voor dat gebeurde nam RONKER een livesessie op in Hightime Studio, die de kwaliteit van haar liveperformances benadrukt.
Nu mag RONKER het van de daken schreeuwen – neem dat maar letterlijk – dat ook de eerste langspeler een feit is. Naast “HIIT” en “Slow Murder” die eerder als singles al verschenen, staan op het album maar liefst negen kraakverse nummers. Fear Is a Funny Thing, Now Smile Like a Big Boy is een titel die er toch weer ‘boenk’ op zit. Enerzijds spreekt ze voor zich met het verhulde ‘kin omhoog en verman jezelf’, anderzijds biedt ze ruimte voor eigen interpretatie. Op Self Loathing Self Help hoorden we al dat RONKER haar uitlaatklep in het muzikale zoekt. De thematiek van de ep vond zich bijvoorbeeld in onderwerpen als depressie en suïcide. Die interne kwelling is op haar debuut nog niet verdwenen. De plaat representeert het onbehagen van volwassen worden. In plaats van in de maatschappelijke stroomversnelling mee te worden gesleept, zwemt RONKER liever tegen de stroom in. Als ze daarvoor tegen wat schenen moet trappen, dan zij het zo.
De Petter is de eerste van het kwartet die ons vastgrijpt. De beginnende seconden van het album zijn aan zijn vocale inleiding gewijd. We voelen nog net geen spuugdruppeltjes op ons gelaat landen terwijl al grommend de openingszinnen van het eerste nummer worden gebracht. Met een schril gekrijs pakt de zanger ons bij het nekvel en laat dat voor de rest van zijn betoog niet meer los. Dat hij beweert een meester te zijn in het breken van gezichten mogen we klaarblijkelijk als dreigement zien. Er gebeurt vrij snel vrij veel, wat als een stoot tegen de kaak aankomt. “Professional Facebreaker” is een indringende opener die aangeeft dat je om verder te luisteren wel tegen een stootje moet kunnen.
Die vechtlust wijkt gestaag uit naar moordlust. RONKER creëert graag bloederige taferelen en veel is er niet voor nodig om dat besef te laten doordringen. Het viertal heeft in “Slow Murder” slechts een macabere twee minuten nodig om haar luisteraars af te slachten, ondanks wat de titel pretendeert. Verbale aanvallen worden tot daden omgezet door instrumentale vechtpartijen. Scheurende gitaren delen scherpe steken uit en Matteo Beyney ramt van achter zijn drumstel een regelrechte chaos door onze strot. Verschillende elektrische riffs sturen onze ruggengraat enkele stroomstoten op. Vadsige, dreunende baslijnen mengen zich af en toe onder het relschoppen – “Black Toast” is een van de songs waar die het best dat het best tot zijn recht komt. De sensatie komt het best naar voren in “HIIT”. Qua compositie zit die dankzij haar variërende maten het sterkst in elkaar. Op de momenten dat er wat gas wordt terug genomen, worden de klappen ritmisch uitgedeeld door een hakkelend riff. De Petter kruipt verder in zijn rol van rebelse herriemaker, maar wisselt dit af met enkele verzen die door zijn koelbloedige beheersing even ijzingwekkend zijn. Bij het refrein wordt alles dan weer wat snediger, waarin het naast een barbaars geschreeuw vooral de riffs zijn die de aandacht opeisen. Niet alleen omdat ze wat meer op de voorgrond treden, maar ze werken ook ontzettend aanstekelijk.
Op Fear Is a Funny Thing, Now Smile Like a Big Boy zijn ook enkele uitschieters te vinden door hun afwijkende sound. Hét bewijs dat RONKER in se soms gewoon een stelletje neuroten is. Daar is “Boys In The Elevator” zonder twijfel het meest frappante van. Het is volledig instrumentaal, maar ligt compleet aan het uiterste van RONKER’s muzikale spectrum. Als een wachtmuziekje in de lift klinkt het niet echt, al bezorgt ze wel de bijhorende ongemakkelijkheid. Er zit een soort van kinderlijke speelsheid in, die dan wel weer past bij dat verzet tegen het proces van opgroeien. Wat dat betreft, wordt de narigheid daarvan met “Fear :)” het best uitgedrukt. Wie ervoor kiest niet mee te gaan in de algemene gang van zaken, ervaart weleens het gebrek aan houvast. De song ontbreekt aan een solide structuur, waarmee ze een exacte premisse is van hoe dat aanvoelt. We krijgen niet volledig vat op het nummer door de veelheid aan stilistische wijzigingen. Vocaal laat De Petter zich hier van zijn meest meedogenloze kant zien, wat de mengelmoes aan verwarring, frustratie en nervositeit weerspiegelt. Het album wordt dan weer geheel anders afgesloten. Het tempo ligt bijzonder laag en klinkt nagenoeg vredig, waardoor we “Ballad Of The Big Boys” met enig wantrouwen benaderen. Dat achterdochtige verdwijnt echter halverwege, omdat we gegijzeld worden door de De Petters’ vocals. Die klinken emotioneel en kwetsbaar, maar nog wel met een soort verdedigende houding waarmee de zanger zich wat probeert af te schermen. Zelfs in een totaal andere context, is zijn stem nog even innemend.
Een beetje rebellie en ‘teen angst’ doen het in muziek zelden slecht. De malaise die RONKER probeert te uiten, vertaalt zich rechtstreeks in ruisende adrenaline en trillende handen. Met knikkende knietjes probeert ze niet in de valstrikken van het opgroeien te trappen. De band maakte als het ware een beleving van deze plaat. RONKER heeft de route van de ervaring van haar debuut met precisie uitgestippeld. Die mag dan wel alle kanten op stuiteren; Fear Is a Funny Thing, Now Smile Like a Big Boy is allesbehalve een puberaal samenvoegsel. Daar zouden adolescenten met groen achter hun oren lang niet zo goed in slagen, wetende dat RONKER eigenlijk ook pas twee jaar geleden het leven werd ingeroepen.
15 mei is gewijd aan een uitverkochte AB-show, maar niet getreurd als je daarvoor geen ticket kon bemachtigen. RONKER heeft al een fatsoenlijke planning opgesteld voor de komende maanden. Samen met Smeerlapperij speelt het kwartet op zaterdag 11 mei in JC Juvenes in Zele. De volgende aangekruiste datum in de agenda is 23 mei, met Café Café Hasselt als place-to-be. Tussen 14 juni en 29 juni is RONKER in Nederland te vinden voor een show in Rotterdam en op Jera On Air, waar ze het podium met onder andere Amenra en Psychonaut zullen delen. Voor een volgende set moet je in Herk-de-Stad zijn voor een set op Rock Herk op 19 juli. Daarbovenop kan je het viertal nog op drie andere festivals aan het werk zien: het Gentse Boomtown Festival, Zeverrock en Hellhound Metal Fest in Okegem op 22 juli, 9 augustus en 28 september respectievelijk. RONKER sluit het jaar af samen met Doodseskader op 22 december in het Nederlandse Goes.
Ontdek “HIIT”, ons favoriete nummer van Fear Is a Funny Thing, Now Smile Like a Big Boy, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
