The Bony King of Nowhere is het muzikale alter ego van Bram Vanparys, die in 2019 een MIA won voor beste componist. Een hoogtepunt voor de Gentenaar, die met album Silent Days na een carrière van tien jaar een modern Belpopklassiekertje had uitgebracht. Het titelnummer van die plaat wordt vijf jaar later nog regelmatig gedraaid, maar nieuw materiaal kregen we niet te horen. Wat was er gaande? Een muzikale burn-out?
Vanparys hield naar eigen zeggen niet op met schrijven, maar wist muzikaal geen nieuwe wegen te vinden en had ook tekstueel weinig nieuws te vertellen. Het resulteerde in een heleboel nummers die als b-kantjes van Silent Days aanvoelden en een muzikaal zoekproces dat jaren zou duren. Vanparys is fan van perfectionisten als PJ Harvey die zichzelf telkens heruitvinden, en dat blijkt ook uit Everybody Knows, waarin resoluut andere horizonten verkend worden.
Met Silent Days nam Vanparys afstand van zijn singer-songwriter invloeden en verschoof de focus. Na vier platen die solo op een akoestische gitaar gespeeld kunnen worden, kwam de nadruk te liggen op subtiele en rijk gearrangeerde liedjes, met invloeden van onder andere The War On Drugs. De nieuwe plaat leunt nog meer op die aanpak, al vinden we de muzikale invloeden deze keer veel meer in de Radiohead-hoek terug ten tijde van In Rainbows of A Moon Shaped Pool.
Everybody Knows werd in meerdere sessies over een periode van anderhalf jaar opgenomen, deels in La Patrie, de studio van vertrouwde producer Koen Gisen (An Pierlé) en deels thuis. In de studio werd samengewerkt met klassebakken als gitarist Vitja Pauwels (Naima Joris), pianist Hendrik Lasure (Tamino, Bombataz), drummer Simon Segers (Sylvie Kreusch, Stadt) en bassist Jasper Hautekiet. Thuis prutste Vanparys tussen de sessies dan verder aan de opnames – naar eigen zeggen het leukste gedeelte van songwriting.
Die samenwerking werpt zijn vruchten af. Everybody Knows staat vol nummers die zowel dreigend, urgent als melancholisch overkomen, met dank aan de groepsarrangementen. Zo leunt “Slow Down” op uitstekend gitaarwerk van Pauwels dat zo van de hand van Jonny Greenwood van Radiohead had kunnen komen. “All It Takes” kent dan weer bloedmooie strijkers die door Lasure aangebracht werden over de fingerpicking van Vanparys. (Horen we daar trouwens een harp passeren in de outro?) Een nummer als “Falling Into Place” zorgt dan weer voor een vrolijk lichtpunt in de mooie duisternis.
Vanparys bedenkt zijn melodieën eerst en plakt dan zijn teksten op het afgewerkte composities; dat leidt tot een coherent tekstueel geheel. De rode draad: de constante ratrace en maatschappijdruk, die alleen maar erger lijkt te worden door de invloed van sociale media (de band maakte zelf trouwens pas in 2019 een Instagram-account aan). Zoals in “Slow Down”: ‘You can’t slow down / You’re so uptight’. Of doorgeslagen consumentisme: ‘Whatever it is that you don’t really need / They’ll sell it to you anyway / Buy one and get one free’. Uit “Get One Free”. We weten, kortom, allemaal dat het de foute richting uitgaat.
Vanparys kan er niet aan doen dat Radiohead die thema’s al in 1997 aansneed met OK Computer, maar begeeft zich hier soms muzikaal en tekstueel zeer dicht in het universum van die band. Is dat erg? Goh, niet echt, wanneer je dit niveau haalt. ‘Picture yourself the best way you can / Put it online and live up to it’, zingt Vanparys in “Are You Still Alive?” The Bony King of Nowhere leeft zeker, zo blijkt hier. Hij haat dan misschien wel de druk van het moderne leven, hij beantwoordt met Everybody Knows aan de verwachtingen.
Website / Facebook / Instagram
Ontdek “All It Takes”, ons favoriete nummer van Everybody Knows, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
