De 20 beste Belgische albums van 2023

2023 was alweer goed gevuld met nieuwe muziek. Niet alleen internationale kleppers deden onze harten sneller slaan, maar ook op Belgische bodem was er wederom kwaliteit terug te vinden. Naar goede gewoonte staken de beren van Dansende Beren hun koppen samen en werd er een overzicht opgesteld van de beste en meest relevante albums die in 2023 in België werden uitgebracht. De afgelopen jaren waren het Charlotte Adigéry & Bolis Pupul (2022), It It Anita (2021) en High Hi (2020) die de gouden medaille in ontvangst mochten nemen. Wie dat dit jaar doet, ontdek je onderaan deze lijst, aangevuld met de rest van de top 20. Het spreekt voor zich dat er nog noemenswaardige albums verschenen die in deze lijst hadden kunnen staan, maar kiezen is helaas verliezen.

20. JAZZ BRAK – BRAK

Als Brusselse hiphopveteraan je solodebuut maken… dat is allesbehalve een sinecure. Vraag dat maar aan JAZZ BRAK. Als lid van STIKSTOF behoort hij al jaren tot het fundament van de Belgische hiphopscene en dat bracht niet toevallig hoge verwachtingen met zich mee voor zijn langverwachte debuut BRAK. Hij koos op het veertien nummers tellende album niet de gemakkelijkste weg, maar die moed resulteerde wel in een gebalanceerde kennismaking met de persoon JAZZ BRAK. In zijn autobiografische nummers houdt hij zichzelf bewust een spiegel voor en dat geldt ook voor zijn stad en en zijn familie, telkens met zijn inmiddels typerende scherpe pen. Van ingetogen nummers als “RONDE CIRKELS” en “GELUK(T)” tot de onverbiddelijke schedelbreker “OOOOOW”: BRAK bevat zowat alles wat een goed hiphopalbum in de moedertaal nodig heeft.

Jazz Brak – BRAK (★★★★): De kleerkast van Jazz Brak

19. Ramkot – In Between Borderlines

Een rammelend eerste album: in eerste instantie klinkt dat niet echt positief, maar in het geval van Ramkot is het dat zeker wel. De band schopt het met zijn debuut In Between Borderlines, met zeven keiharde rocknummers en een titeltrack die wat uit de boot valt, meteen tot deze top twintig. De duur van 26 minuten is ietwat aan de korte kant, maar langs de andere kant zeker te verantwoorden aangezien het na zeven knallende nummers echt wel naar adem happen is tussen al die scheurende riffs door. Hannes Cuyvers en de broers Leyman haalden inspiratie uit dance, rock en instrumentelere, psychedelische muziek uit de jaren ’70, maar ook bij bands als De Staat en Queens of the Stone Age, met als resultaat een weerspiegeling van de verschillende levensfasen en gemoedstoestanden waarin de Gentse bandleden zaten. Hoe het trio die uitte? In snoeiharde gitaren, drums en schreeuwerige doch melodieuze gezangen, met uitzondering van “In Between Borderlines”, dat als outro van “Dancing In A Dream” de temperende adempauze vormt. Het leverde de Gentenaren een tour op met meer dan veertig shows in onder meer België, Duitsland en Noorwegen.

Ramkot – In Between Borderlines (★★★½): Sappige ramrock

18. Melanie De Biasio – Il Viaggio

Terwijl artiesten vaak inspiratie halen uit hun persoonlijke ervaringen, baseerde Melanie De Biasio zich voor Il Viaggio, oftewel ‘de reis’, de migratieroute van haar grootouders. Zij kwamen via treinsporen van Italië naar België, iets wat zich vertaalt in het sterke “Lay Your Ear To The Rail”. De plaat bevat geen poppy of commercieel aantrekkelijke nummers, want De Biasio wil vooral het gevoel van migratie overbrengen, hoe donker dat ook mag zijn. Zo klinken “We Never Kneel To Pray” en “Now Is Narrow” redelijk onheilspellend, al bevat die laatste ook iets hoopvols. Il Viaggio is een verhaal waarvoor je even de tijd moet nemen om de schoonheid ervan te vatten. Soms met akoestische gitaren, soms met soundscapes, maar altijd met een gevoel van ontdekking.

Melanie De Biasio – Il Viaggio (★★★★½): Verpletterende koortsdroom

17. It It Anita – Mouche

Beenharde brutaliteit uit het Luikse staat al sinds 2012 synoniem voor It It Anita. Na vijf albums en twee ep’s is dat, alhoewel gitarist/zanger en medeoprichter Damien Aresta de band voor Mouche verliet, nog geen haar veranderd. De plaat klinkt directer dan zijn voorgangers en ook de samenzang heeft een nieuwe klank. Bassist Elliot Stassen schreeuwt doorheen het album de longen uit zijn lijf en bewijst zich zo als een waardige opvolger. Verwacht je verder aan zenuwachtige riffs, opzwepende drums, lange instrumentale bruggen, absurde teksten die een loopje nemen met het commerciële en al het andere dat It It Anita uniek maakte. We concluderen dat de nieuwe richting die de Luikenaars uitvaren ons wat we van hen gewend zijn, net een beetje anders voorschotelt.

It It Anita – Mouche (★★★½): De honden lusten er zeker brood van

16. Coely – Alive

Zes jaar geleden bracht Coely haar debuutalbum Different Waters uit. Dit jaar keerde ze terug met Alive, haar tweede plaat die als therapie diende voor zichzelf, zo vertelde de artiest in een interview met ons. Haar depressie en mentaal welzijn uit ze op verschillende manieren op die plaat. Zo horen we een rockachtig “Kaos“, maar evengoed het stevige “Alive” of het poppy “Love High”. Coely kan verschillende stijlen aan, zonder daarbij zichzelf of haar boodschap te verliezen, en dat levert haar een verdiende plaats op in deze lijst.

Coely – Alive (★★★★): Herboren en levendiger dan ooit

15. Kids With Buns – out of place

Kids With Buns heeft ons dit jaar niet bedot, maar wel eindelijk haar eerste wapenfeit met de wereld gedeeld. out of place werd een project waarin alle buitenbeentjes een stem krijgen en de twee hun eigen coming-of-ageverhalen op aangrijpende wijze in muziek hebben omgezet. De bedroompop met zowel een melancholisch als aanstekelijk randje heeft iets hoopgevends, ontroerends en vrolijks tegelijk, waardoor Marie Van Uytvanck en Amber Piddington zich rechtstreeks naar je hart katapulteren met hun twaalf nummers. Met dit album tonen ze dat muziek soms veel meer is dan gewoon muziek, maar ook therapie kan zijn voor elke ziel die er nood aan heeft. We hebben er met plezier naar geluisterd en de warmte van dit project in 2023 helemaal gevoeld.

Kids With Buns – out of place (★★★★): Muziek als therapie

14. Glints – THE DARK!

Waar Glints de campagne rond debuutplaat Choirboy nog in het water zag vallen door de coronapandemie, maakte hij dat afgelopen jaar met opvolger THE DARK! meer dan goed. Dit album werd de soundtrack van een imaginaire film, met daarin een reeks nummers die niet meteen van plan zijn je gehoorkanalen te verlaten. Het refrein van “Roma” galmt al maanden na, terwijl Jan Lemmens samen met Blu Samu de temperatuur zelfs in deze barre tijden kan doen stijgen met “So Sorry“. Dat is overigens niet de enige feature, want met ook Roméo Elvis en Daan Stuyven laat de Antwerpenaar de uitersten van het Belgische muzieklandschap samenkomen. Voeg daar nog eens dat sappige Engelse accent, een bak energie en een vleugje charisma aan toe, en je snapt wat THE DARK! in dit lijstje doet.

Glints – THE DARK! (★★★): Stormpje na de stilte

13. Oproer – We’re All Late Tonight

Wie eerder dit jaar naar een Aalsters volksfeest wilde in Brussel, kon naar het concert van OPROER in de Ancienne Belgique gaan. De band trommelde heel wat fans uit zijn stad van afkomst op, maar scoorde ondertussen ook al ver buiten Aalst fans. De groep bracht dit jaar met We’re All Late Tonight zijn eerste langspeler uit en kwam daarin regelmatig fel uit de hoek. De soms kritische teksten – meestal gezongen, maar soms ook gesproken – zorgen voor een herkenbaar gevoel, en met her en der een aanstekelijke inslag blijft de muziek van de jonge bende al gauw hangen. Op sommige nummers gaat de gitaar hard, op andere de piano zacht en op nog andere placeren we met plezier een danspasje. Echt doorgebroken is de groep voorlopig nog niet, maar wie weet hoeveel nieuwe luisteraars OPROER in 2024 zal bereiken?

Oproer – We’re All Late Tonight (★★★★): Onstuimig mikken op benen én hoofd

12. Pommelien Thijs – Per Ongeluk

Moeten we haar eigenlijk nog voorstellen? Noem een prijs en Pommelien Thijs zette die afgelopen jaar op haar schouw – of ze was er op z’n minst voor genomineerd. Een ongezien boerenjaar voor de revelatie van de Nederlandstalige pop, die dankzij debuutplaat Per Ongeluk meteen ook het ietwat kinderlijke #LikeMe-imago van zich wist af te schudden. Met een mix van aanstekelijke melodieën, poppunkgitaren en de altijd herkenbare, hapklare refreinen wist de jonge zangeres de oorwurmen aan elkaar te rijgen. Denk bijvoorbeeld maar aan “Erop of Eronder”, “Ongewoon” en “Dunne Lijn”; stuk voor stuk nummers die gemaakt zijn voor grote massa’s. En die zitten er in 2024 ook aan te komen, want Pommelien Thijs staat aan de vooravond van een volledig uitverkochte clubtour doorheen België en Nederland. Het einde is met andere woorden nog lang niet in zicht, maar wij willen haar bij deze toch al belonen met een welverdiende twaalfde plek in ons lijstje.

Pommelien Thijs – Per Ongeluk (★★★½): Meer dan entertainment

11. Captain Kaiser – RHYME&REASON

Voor een van de zwaardere albumonderwerpen moeten we dit jaar naar de Kempen gaan. Captain Kaiser verkende op RHYME&REASON de diepte van rouw en het pijnlijke pad van afscheid nemen. Het album, dat volledig in het teken staat van het overlijden van de moeder van frontman Sascha Vansant, is doordrenkt met emoties, waarbij de gevoelens en gedachtes van de zanger continu doorheen de teksten sijpelen. Elk nummer fungeert als een melodieus dagboek. Steeds krijgen we een inkijkje in het verwerkingsproces van de vocalist, met het ingetogen “CATCH LIGHT” als misschien wel de meest diepgaande van de verzameling. Captain Kaiser bracht met RHYME&REASON een fraai album met een zwart randje, terwijl het evolueerde naar misschien wel een van de beste gitaarbands die Vlaanderen op dit moment rijk is.

Captain Kaiser – RHYME&REASON (★★★★): De nieuwe garagegrootmacht is opgestaan

10. Johannes Is Zijn Naam – Johannes Is Zijn Naam

In 2023 konden we de geboorte van Johannes meemaken. Het nieuwe project van de The Van Jets-frontman mag er zeker zijn. Debuutsingle “Johnny Will Be King” was meteen een schot in de roos en bovendien slechts een voorbode van wat nog komen zou. Het album is een absurde ervaring, waarop vertellingen tot een goed einde worden gebracht. De ‘party boy’ speelt met woorden, spanning en herkenbare gevoelens, waardoor er een fijne en geniale mix ontstaat. Euforie en tragedie dartelen doorheen Johannes Is Zijn Naam zij aan zij en walsen soms prachtig met elkaar.

Johannes Is Zijn Naam – Johannes Is Zijn Naam (★★★★): Denderend solodebuut

9. Zimmerman – Wish You Were Here

We zitten dit jaar met een vreemde eend in de bijt. Simon Casier, alias Zimmerman, bracht in mei namelijk een vrij atypisch album uit. Wish You Were Here volgt namelijk niet het gekende stramien van een tracklist, maar is uiteindelijk ook veel meer dan gewoon ‘een nummer van 46 minuten’. Iets meer dan een jaar geleden verloor de bassist van Balthazar namelijk zijn broer Wannes; een van de personen die hem de liefde voor muziek bracht. Met deze plaat brengt Zimmerman dan ook een prachtige ode aan die liefde, het verlies en het gemis. Een fikse dosis emotie dus, maar ook puur technisch zit Wish You Were Here ongelofelijk sterk in elkaar. Gaande van die herkenbare bas tot een resem strijkers en zelfs een steeldrum: de ontroerende ontdekkingsreis van Casier is er eentje die ons bij momenten met open mond achterlaat.

Beire Kort #41: Zimmerman – Wish You Were Here (★★★★)

8. Black Box Revelation – Poetic Rivals

Dat Jan Paternoster en Dries Van Dijck een vaste en gesmaakte waarde zijn binnen de Belgische rockscene, is al langer geweten. Black Box Revelation bracht dit jaar niet enkel een eerbetoon aan overleden Foo Fighters-drummer Taylor Hawkins door met honderd trommelfanaten “My Hero'” te brengen, maar leefde zich ook uit in de studio. Met Poetic Rivals lijkt de band het beste uit zijn achttienjarige bestaan te bundelen, waarbij rock overheerst te midden van enkele uiterste paden die met glans worden bewandeld. Ondertussen werd ook al live bewezen dat nummers als “Wrecking Bed Posts” en “Alcohol” staalhard tot hun recht komen tussen de gekende klassiekers van weleer. Black Box Relevation mag nog steeds niet worden afgeschreven en dat stemt ons immer gelukkig.

Black Box Revelation – Poetic Rivals (★★★★): Diverser dan ooit, rockend als altijd

7. Loverman – Lovesongs

Nadat James de Graef zich losscheurde van Shht en zich schaarde onder de romantische alias Loverman, ontvouwde zich een succesvol solotraject. Met slechts een handvol liedjes tourde hij door Europa als voorprogramma van Tamino. Al snel viel het plaatje van de Leuvense troubadour met stem én songs à la Leonard Cohen perfect in elkaar. Lovesongs (vermoedelijk een knipoog naar Cohen) is het ideale debuutalbum om de visie van de muzikant te vatten: tijdloze gitaarballades met een weemoedige productie (die strijkers op “Who’s Going to Love You”) en minstens even weemoedige mijmeringen. Met momenten lijkt Loverman een soort parodie op de songwriters die zijn inspiratie vormden, maar wel met een eigen smoel. Hiermee plaatst hij eigenhandig de ambacht van het songwriten in een tijdloos vacuüm. Dat hij met dit alles vier MIA-nominaties op zijn palmares zet, is hem meer dan gegund.

Loverman – Lovesongs (★★★★): Donkere miniatuursprookjes

6. Black Leather Jacket – Stinger

Vier jaar lang moesten we wachten op een nieuwe langspeler van Black Leather Jacket. Vier jaar tijd hadden de heren om te broeden op hun tweede kuiken en zo geschiedde een album vol zelfreflectie. Zo geschiedde ook een album over verleidingen, slechte gewoontes, zaken waardoor je met je hoofd tegen de muur bonkt… dingen die je moet meemaken om nadien weer rechtop te kunnen staan. Ook de muziek maakte een evolutie. We horen op Stinger naast de stevige garagerock ook wat stonerrock, heavy metal, postpunk en op “Leave Me Alone” zelfs verdwaalde synthpartijen en zweverige gitaarsolo’s. Wat je na het luisteren het meest van al bijblijft, zijn de makkelijk meezingbare refreinen die voortgestuwd worden door pompende drums en een razende bas. Bij het beluisteren van Stinger op een koude winterdag wordt de heimwee naar een zweterig zomerse moshpit enkel maar groter.

Black Leather Jacket – Stinger (★★★½): Vuisten in de lucht tegen de toxiciteit van het leven

5. DIRK. – Idiot Paradise

De rijzende ster van DIRK. is in 2023 allerminst getaand, want na de succesvolle platen Album (2018) en Cracks in Common Sense (2020) scoorde de band voor de derde keer op rij met Idiot Paradise. Het viertal gaf wat extra zuurstof aan zijn poppy kantje met heel wat aanstekelijke melodieën en catchy songs tot gevolg. Gelukkig laten de heren het naar goede gewoonte ook nog regelmatig schuren en kraken. Zo klinkt de poppunk van single “No” lekker snedig en raast “Help I’m Going Sane” door als een dolle hond. Ook tekstueel is er weer heel wat te vinden, gaande van gortdroge en ongenuanceerde strofen tot speelse woordspelletjes. DIRK. perfectioneert zijn geluid op Idiot Paradise en het is dan ook geen verrassing dat de plaat opduikt in onze top vijf.

DIRK. – Idiot Paradise (★★★★): Gewikt en zorgvuldig afgewogen

4. Tsar B – to the stars

Er waren dit jaar maar weinig albums zoals dat van Tsar B. De artieste bracht met to the stars haar tweede langspeler uit en ook nadat we dat meesterwerk gedurende enkele maanden regelmatig beluisterden, blijft het een hele ervaring. De tederheid en het gevoel dat in sommige van de tragere tracks kruipt, verdwijnt helemaal in enkele clubbangers waarbij er stevig gedanst kan worden. Tsar B gebruikt metaforen en spreekt op andere momenten letterlijk uit vanwaar haar pijn komt, want vergis je niet: op to the stars horen we iemand die lijdt. Lijden kan tot schoonheid leiden en dat werd met deze plaat uit het meesterbrein van Tsar B nog maar eens bewezen.

Tsar B – to the stars (★★★★★): Pijnlijke puzzel

3. Ão – Ao Mar

Een kleine twee jaar geleden stelden we je ze nog voor als een van onze ‘Grote Beren van Morgen’, nu opent Ão onze top drie met debuutplaat Ao Mar. En of we trots mogen zijn op onze laureaat. Het viertal heeft namelijk een unieke formule uitgedokterd die niemand anders hen nadoet binnen de landsgrenzen. Een mix van zwoele ritmes, Portugese teksten en beklijvende elektronica zorgt ervoor dat we binnen de kortste keren helemaal meegezogen worden in de wereld van de band: achter elke hoek loert met andere woorden een verrassing. Ão is permanent klein in het grootse, maar tegelijkertijd ook groots in het kleine, want terwijl de zon in de verte in de zwoele Middellandse Zee zakt en het water tegen de rotsen klotst, blijft het warme dekentje dat de vier rond je gehoorkanalen wikkelen altijd welgekomen. Intrigerend, ongezien mysterieus, een streling voor het trommelvlies… superlatieven schieten te kort voor Ao Mar. De gunbaarheidsfactor voor Ão is daarnaast nog eens gigantisch groot, dus het valt niet te ontkennen dat plaats drie meer dan terecht is.

Ão – Ao Mar (★★★★½): Betoverend gelukje

2. dEUS – How To Replace It

We hebben er heel lang op moeten wachten, maar na elf jaar was er eindelijk nog eens een nieuwe plaat van onze Antwerpse muziekgoden met de naam dEUS. En wees er maar zeker van dat die achtste langspeler het lange wachten waard was! Tom Barman en zijn kompanen gaan net niet met de gouden medaille aan de haal, maar dat doet helemaal geen afbreuk aan de ongelooflijke kwaliteit die ze op How To Replace It laten horen. Alsof er geen dag voorbij is gegaan sinds voorganger Following Sea klinkt het album fris, trefzeker en vooral weer helemaal anders dan wat dEUS al eens heeft gedaan. Van de donderende pauken in opener “How To Replace It” tot de hypnotiserende parlando in afsluiter “Le Blues Polaire” neemt de groep je mee op een kleurrijke reis. Eentje waarop hij nog maar eens bewijst dat ze met elke nieuwe release aan maturiteit wint. Op “Love Breaks Down” laat Tom Barman zichzelf horen als een mijmerende crooner; mijlenver van de chaotische, maar o zo geweldige gekheid van dEUS in de beginjaren en wondermooi volwassen. Elk nummer van How To Replace It weet de luisteraar te verbazen en te betoveren, en de plaat staat dan ook helemaal terecht op onze tweede plaats.

dEUS – How To Replace It (★★★★): Helemaal nog niet aan vervanging toe

1. Brihang – Droomvoeding

Vier jaar geleden was Boudy Verleye niet weg te denken van de radio met zijn hit “Steentje“. De West-Vlaming die we beter kennen als Brihang is namelijk geen gewone artiest, maar eerder een poëet die metaforen beheerst als geen ander en daar regelmatig mee kan raken. Op Droomvoeding was dat niet anders en het werd een zeer persoonlijke, maar ook herkenbare, toegankelijke plaat. Brihang rapt over de voorbije vier jaar waarin hij onder andere vader werd. Droomvoeding is een plaat over het leven, de drukte ervan, liefde en zelfs de dood.

‘Ze noemen het verlies / Maar ik ben je niet verloren’ uit “Telefoontje” of ‘Vanaf nu leg ik de lat niet meer hoger, ik hou hem lager / dus klim er maar over, het leven loopt trager’ uit “Accepteren”; Verleye is nog steeds een woordkunstenaar die ons op Droomvoeding een blik in zijn leven gunt. De cameo van zijn dochter op die openingstrack komt onverwachts, maar benadrukt ook de boodschap van zijn plaat: Brihang is voltijds papa én voltijds poëet. Het resultaat daarvan zijn nummers waarvan de teksten nog even blijven nazinderen en een album dat die eerste plaats dubbel en dik verdient.

Brihang – Droomvoeding (★★★★): Over leven

Wil je nog even een reis door het muzikale jaar ondernemen? We kozen uit elk album één nummer en goten alles in een afspeellijst op Spotify. Geniet ervan!

Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Lucas Palmans, Elisa Cogneau, Robbe Rooms, Pieter Wilms, Simon Meyer-Horn, Bryan Boomaars, Jan-Willem Declercq, Jordy Vermote, Maxim Meyer-Horn, Steven Scheers en Stijn De Belder.