In tijden waarin hypes levende gehouden moeten worden en de volgende trend klaar staat nog voor de vorige goed en wel is begonnen, is het haast een verademing als een artiest haar tijd neemt. Lucy Ryan werd meer dan twee jaar geleden al door verschillende media naar voren geschoven als een van de in de gaten te houden artiesten, maar liet zich daar niet door van de wijs brengen. Ook wij lanceerden Bobbi Lu als een van onze ‘Grote Beren van Morgen‘, en dat zonder dat de in Engeland geboren, in Brugge wonende zangeres een streepje muziek op haar palmares had staan. We zouden nog relatief lang mogen wachten op debuutsingle “Metapwhore“, maar daar zat klaarblijkelijk een groots plan achter.
Bobbi Lu tekende bij platenlabel Mayway Records en focuste zich in eerste instantie vooral op het live-gegeven. In dat verhaal mocht ze voorprogramma’s van onder meer Sylvie Kreusch en The Haunted Youth verzorgen, maar trok ze ook het kanaal over om op onder meer ontdekkingsfestival The Great Escape te gaan spelen. Je voelde dus aan alles dat er wel potentieel in het project zat en dat dat ook wel werd gezien door het muzieklandschap. En dan volgde er eindelijk muziek. Druppeltjesgewijs, in opbouw naar debuutplaat Arrow, Four. Dat werd uiteindelijk een tien nummers tellend geheel waarin ze het heeft over de limieten van de capaciteit van de mens om mee te groeien met de tijd; al is het vooral de combinatie van dat idee met de prachtige paniekaanval van een instrumentatie die van het project een uitstekende langspeler maakt.
Arrow, Four klinkt namelijk zo duister dat het euforisch wordt, zo chaotisch dat je er meer van wil – of zoals net gezegd: een prachtige paniekaanval. Bobbi Lu gebruikte daarvoor telkens klassieke instrumenten als piano of akoestische gitaar, maar stak die tegelijkertijd telkens in een glinsterende mixer vol elektronica en autotune, waardoor er ongelooflijk veel laagjes in het geheel sluipen. “Surgical Love” opent op die manier een glanzend witte wereld, waar je voor je het goed en wel beseft niet meer uit kan ontsnappen. Maar ‘If no one can hear you, what the hell is the point?’ Het is een vraag die Ryan zich luidop stelt in “Vacuum“, een nummer dat er overigens in slaagt om ondanks enorm minimalistisch te klinken, gigantisch krachtig binnen te komen. En daar zit een enorm sterke bridge – ‘Imagine if we opened your mind / What would we find?’ – zeker voor iets tussen.
Het was uiteindelijk weinig verrassend een van de singles die ons warm moest maken voor Arrow, Four, en eigenlijk is het tot op vandaag een groot vraagteken waarom daar niet meer hits uit zijn voortgevloeid. Eerste kennismaking “Metapwhore” was bijvoorbeeld al een nummer dat langs alle kanten trachtte je hart sneller te laten slaan, terwijl “Future Shock” recenter nog deed denken aan “The 2nd Law: Isolated System” van Muse. Op zich niet de meest toegankelijke song, maar als je weet dat het gebruikt werd als soundtrack van de, weliswaar clichérijke, apocalyptische film World War Z – let op de nieuwsquotes tussendoor -, dan weet je dat het wel gewoon past binnen het thema van deze plaat. Bobbi Lu geeft daarbij dus ook kritiek op de maatschappij, met op “Pretty Planet” bijvoorbeeld een intense afzetting tegen de allesverterende wereld rondom ons.
Het is daarom bijna jammer dat de Britse tegen het einde van Arrow, Four wat gas terugneemt. Dat betekent gelukkig niet dat de plaat daardoor minder goed wordt, want met “Tall Now” krijgen we nog een, weliswaar iets minder toegankelijk, meeslepend geheel, dat zo op gepaste wijze de rode loper uitrolt voor het kabbelende “Other Couples”. En zo zijn er, zonder dat je het goed en wel beseft, bijna drie kwartier gepasseerd.
Bobbi Lu heeft op die manier met Arrow, Four een fantastische wereld gecreëerd die je dus niet alleen helemaal in de ban houdt, maar je ook nog eens met de neus op de feiten drukt. Dat de Britse artieste zo lang de tijd nam om haar muziek tot stand te laten komen, werpt op haar debuutplaat nu zijn vruchten af, want ondanks dat zowat elke song in se bestaat uit enkel de klassieke instrumenten, merk je toch dat door haar toedoen (en dat van de tijd) er ongezien veel laagjes en extra’s aanwezig zijn. Arrow, Four werd op die manier dus misschien wel een van de sterkste Belgische langspelers die we dit jaar hoorden. Eentje voor de eindejaarslijstjes? Het zou zomaar eens kunnen!
Ontdek “Future Shock”, ons favoriete nummer van Arrow, Four, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
