Het Belgisch-Japans elektropopduo Aili is serieus aan het timmeren aan haar weg binnen het muziekcircuit. In 2019 leerden Aili Maruyama en Orson Wouters elkaar nochtans bij toeval kennen. Ze bundelden hun krachten als producers en in 2021 brachten ze hun fel gesmaakte debuut-ep Dansu uit. De combinatie van aanstekelijke elektronica en Japanse teksten werd meteen een succes en betekende de start van tal van optredens van België tot in Japan. Met Nandakke? is er nu hun langverwachte eerste langspeler. Het is een gebald album geworden, dat hun veelzijdigheid nogmaals bewijst en bovendien overloopt van de creativiteit.
De plaat werd opgenomen over een periode van zes maanden. Er was dus wel wat tijd om te experimenteren. Dat is ook te horen doorheen de tien nummers; als gemeenschappelijke component is er de elektronica, al springen ze voor de rest zowat alle kanten uit. Het aanstekelijke titelnummer “Nandakke?” vormt met catchy baslijn een prima binnenkomer. Al weet het daaropvolgende “Babychan” ons nog wat extra te overtuigen. Diepe bassen zetten de toon voor een knotsgekke rit waarin de draak wordt gestoken met welja, “Baby” van Justin Bieber. Het is een leuke popculturele referentie die moed en speelsheid aantoont.
Met “Yubikiri” wordt het tempo nog wat verder opgedreven. Zeker naar het einde toe belandt het nummer in een stroomversnelling. Een monotone beat zorgt daarbij voor een clubsfeer waarbij je je in een rokerige zaal, inclusief zwetende massa, waant. “Fashion” tovert na al dat clubgeweld wat welgekomen rust tevoorschijn en blinkt vooral uit in het soort coolness dat we al eerder hoorden op “Dansu”. Op het nummer wordt meteen een onderkoelde sfeer gecreëerd, om dan later te kunnen uitpakken met aanstekelijke synthesizers die alles tot een wervelend geheel verweven. Ook hier een referentie naar een hedendaags thema: de modewereld. Er worden daarbij zelfs letterlijk merknamen genoemd: gedurfd én geestig.
“Takoyaki” zijn Japanse poffertjes en is op deze plaat een rustig kabbelend nummer. Dat haar vader hier een glansrol krijgt en alle ingrediënten rustig mag opsommen, toont dat het duo niet vies is van wat experiment. De zwoele toetsen op het einde zorgen voor een zekere dansbaarheidsfactor die verder wordt getrokken op “Up & Down”, het enige deels-Engelstalige werk op de plaat. Een resem snelle ritmes in een house-jasje moedigen ons hier aan tot een ware workout-sessie.
Wie hierna dacht alle hoekjes en kantjes van deze speelse elektropop gehoord te hebben, zit ernaast. Zo zijn op “Gari Gari” geen grootste arrangementen of blitse geluiden te bekennen. Het is Aili’s stem die hier op een achtergrond van sferische geluiden een haast meditatieve sfeer creëert. Een minimalistische aanpak dus, die goed werkt en een mooie afwisseling biedt. “Oyasumi” wentelt zich wat meer in duisternis en kent enkele zeer stevige passages met harde bassen en opzwepende synths; Aili op haar best. “東京 2023” leidt ons tot slot uit het album met niet meer dan enkele futuristisch klinkende stadsgeluiden. Het zorgt voor een zekere magie, alsof we in de aftiteling van een science-fiction film beland zijn.
Met Nandakke? zet Aili zich definitief op de kaart van het Belgische muzieklandschap. De speelsheid van de nummers, de variatie aan klanken en de fantastische productie zijn stuk voor stuk elementen die deze plaat van andere muziek in dit genre onderscheiden. Voeg daar de Japanse teksten aan toe en je krijgt een gouden combinatie waarmee vaststaat dat het duo nog potten zal breken tot in het buitenland.
Op 22 februari kan je Aili live aan het werk zien in het Cactus Café in Brugge. Tickets voor hun optreden in de AB op 7 maart zijn ondertussen uitverkocht.
Ontdek “Oyasumi”, ons favoriete nummer van Nandakke?, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
