De 20 beste Belgische albums van 2021

Het einde van 2021 komt in zicht en naar goede gewoonte blikken we dan terug. Het was wederom een bewogen jaar voor de Belgische muzieksector, maar dat weerhield artiesten er niet van om toch nieuwe muziek te maken en uit te brengen. Sommigen brachten na een hele tijd (eindelijk) nog eens een nieuw album uit en anderen zetten net hun eerste stapjes in ons Belgisch muzieklandschap. Sommige albums kregen heel wat aandacht, terwijl andere zonder veel commotie op de wereld werden losgelaten. Ook genregewijs zit er heel veel variatie in de muziek die in ons land gecreëerd en geadoreerd wordt, waardoor onze lijst van twintig beste Belgische albums opnieuw heel eclectisch is. Voor elk wat wils!

20. Oscar and the Wolf – The Shimmer

Max Colombie nam uitgebreid de tijd om aan zijn derde album The Shimmer te werken, nadat zijn vorige twee albums hem tot headliner bombardeerden. Ook deze keer zat The Subs-meesterbrein Jeroen De Pessemier achter de knoppen en hielp hij Oscar and the Wolf bij het creëren van een subliem popproject. Met elf nummers blikt Colombie nostalgisch terug, wat zich ook muzikaal kenbaar maakt in zeer mooi uitgewerkte producties. The Shimmer lijkt de terugkeer naar het begin en is minder elektronisch dan we van hem gewoon zijn. De zomerse nummers mogen dan wel wat ingetogener zijn, als totaalpakket werkt het album en zorgt het voor de juiste sfeer. Oscar and the Wolf schittert zoals altijd en lijkt het bombastische in te ruilen voor het subtiele.

19. Yong Yello – Marcel & Het Magnetisme Van De Goot

Lange tijd stond Yong Yello vooral bekend als producer die achter de knoppen zat voor de albums van Glints en Noémie Wolfs. Dankzij zijn plek in de finale van De Nieuwe Lichting kende zijn eigen project een ideale lancering en kregen we dit jaar zijn debuutalbum Marcel & Het Magnetisme Van De Goot als verdere introductie tot zijn muzikale wereld. De kracht van dit album zit niet alleen in de steengoede teksten, maar ook in de productie, die aan de hand van kleine details elk nummer naar een hoger niveau tilt. Soms heel teder en fragiel, maar op andere momenten groots en overweldigend. Nummers als “Luchtkasteel” of “Waanzin” zijn bovendien echte sfeerbrengers, die je binnen enkele jaren nog steeds uit volle borst meezingt.

18. Pink Room – Putain Royale

Gruizige garagetrash. Zo omschrijven de heren van Pink Room hun sound, en daarmee is het meeste eigenlijk ook al gezegd. Putain Royale, wat overigens naar onze bescheiden mening een perfect gekozen albumtitel is, is de opvolger van debuutplaat Zum Kotsen (nog zo eentje) en voorziet onze gehoorgangen van, ondertussen naar goede gewoonte, een agressieve lawaaimuur van jewelste. De verbrijzelende drums en schreeuwende gitaren zijn al loeihard, maar nog niets in vergelijking met frontman Bart Cocquyt die zijn stembanden bij elke nieuwe noot een stukje verder aan flarden scheurt. Niet echt de ideale plaat voor de verfijnde muziekgenieter, maar anderzijds wel perfect om een dikke twintig minuten alles kapot te beuken.

17. Jan Swerts – Oud Zeer

Als de term begrafenismuziek ooit als verwijt naar Jan Swerts’ hoofd werd geslingerd, dan neemt de brave man dat wellicht op als een compliment. Swerts wist ons al van onze sokken te blazen met zowat elke vorige plaat en ook al leek het alsof hij met het concept van Oud Zeer misschien te veel emotionele hooi op zijn vork had genomen, hij slaagt er toch weer in om tristesse om te zetten in gloeiende emoties. Zijn goudeerlijke pianostukken bieden een zacht brokje troost en glijden nergens af in clichématige sentimentaliteit. “Het ongekend nadezen” en “Geen heden of toekomst meer” zijn vroege gutpunches die meteen de toon zetten, om dan een dik half uur later te eindigen met “Alles vergaat, alles verdwijnt” waar Ólafur Arnalds en Max Richters “On The Nature of Daylight” om de hoek komen piepen. Oud Zeer is een plaat die knispert als een warme vuurkorf op een verlaten kerkhof, waar grafzerken met veel goesting hun verhalen vertellen, ook al zijn die vaak intriest. Jan Swerts neemt geen tijd meer om te rouwen, maar om te herinneren.

16. La Jungle – Fall Off the Apex

Het Bergse La Jungle staat in het Belgen- en buitenland al langer bekend om zijn uitstekende livereputatie, maar toonde in 2021 nogmaals aan dat het meer is dan dat. Fall Off the Apex is nochtans geen vernieuwende toevoeging aan hun krautsound, maar eerder een verderzetting ervan. Experimentatie met gitaareffecten, synths en snoeiharde kritiek op de naïviteit en het egoïsme van de aardlingen zorgen samen niet voor een grote verrassing, maar wel een sterke plaat die zijn plekje in onze top twintig verdient. Klaar voor een absurd tochtje doorheen een planeet en maatschappij die op de rand van de afgrond staat? Breng dan zeker eens een bezoekje aan deze vierde studioplaat van La Jungle.

15. Slow Crush – Hush

Slow Crush probeert haar dromerige invloeden niet te verbergen. De romantische ambience in de progressies herinnert aan Slowdive en My Bloody Valentine, terwijl de crescendo’s van rauwe geluidsmuren goed overeenkomen met het modernere Alcest. Het tempo is meestal bedaard, als een wakkerende kaars op een zondagavond. Het escapisme wordt deze keer minder met dansbare shoegaze verweven, maar de zin voor contrast is gebleven. Zo hebben heel wat nummers meer elementen van postrock maar blijven ze bij momenten oorverdovend en betoverend. Zoals donkere bossen en donderende wolken zal Hush een flinke dosis koude rillingen door je lichaam sturen!

14. Abel Ghekiere – Voor Het Verdwijnt, En Daarna

Abel Ghekiere schiet met zijn debuut Voor Het Verdwijnt, En Daarna direct onze eindejaarslijst in, en dat is niet onterecht. De jonge Antwerpenaar componeerde zijn debuutplaat na en naar het overlijden van zijn vader, en verwerkte de emoties die daaruit vloeiden in dit muzikaal project. Meer dan oprecht en vooral heel voelbaar drijf je van de schok van verlies naar ontnuchterende realisatie, van dreigende angst naar onderhuidse paniek, van eenzame verlorenheid naar kabbelende acceptatie. Deze reis maakt Abel met verschillende instrumenten, zo onder meer cello en piano, alsook field recordings en dergelijken. Jawel, van deze hommage aan zijn oude man genoten we maar al te graag in 2021, en ze mag bijgevolg ook nog blijven doorspelen in 2022.

13. Mooneye – Big Enough

Sinds Michiel Libberecht en zijn bende in 2019 De Nieuwe Lichting wonnen, galmt de warme gitaarsymfonie “Thinking About Leaving” regelmatig door de Vlaamse radiostations. Dit jaar beloofde de start van een geheel nieuw hoofdstuk voor Mooneye. Met een gloednieuwe bezetting stelde de band debuutalbum Big Enough voor. Een plaat over de weg naar volwassenheid en hartstocht die bij momenten weet te raken. Titelnummer “Big Enough” kregen we al eerder te horen als single, maar schijnt des te meer als opener van het album. Verder weet ook de samenwerking met Meskerem Mees op “Bright Lights” de juiste snaren te bespelen. Invloeden van bijvoorbeeld The War on Drugs zijn dan weer terug te vinden in het narratieve “Are You Lonely Too”. Waar tonale variatie niet meteen centraal staat doorheen de tracklist, slaagt Libberecht er wel in zijn verhaal op de juiste manier over te brengen. Heerlijk afwachten hoe deze zoete appel nog verder weet te rijpen!  

12. STUFF. – T(h)reats

Dat STUFF. nog altijd niet door elke Belg gekend is, is in feite niet te begrijpen. Het kwintet zou wel eens de beste Belgische liveband kunnen zijn en drummer Lander Gyselinck is zonder twijfel een van de beste muzikanten in ons land. Op T(h)reats kwam de groep niet meteen vernieuwend uit de hoek, maar werd de vertrouwde sound wel lekker verder gezet. STUFF. hoeft het warme water niet elke keer opnieuw uit te vinden om ijzersterk uit de hoek te komen en daar is deze langspeler nog maar eens het bewijs van. Live komt de bevreemdende muziek (uiteraard) nog meer tot zijn recht, en laat het geen wonder zijn dat er dan ook uitbundig gedanst werd tijdens optredens zoals bijvoorbeeld dat op Gent Jazz.

11. STIKSTOF – FAMILIE BOVEN ALLES

Het langverwachte album van STIKSTOF was er eentje dat hoofden deed bewegen en zalen vol deed lopen. 51 minuten vol harde beats van Astro en rauwe raps van Zwangere Guy en Jazz Brak. Het was dan ook geen wonder dat de groep uit de hoofdstad met FAMILIE BOVEN ALLES de Ancienne Belgique weer een aantal keer wist uit te verkopen. Het sterktepunt van STIKSTOF is het feit dat de vier leden (met DJ Vega inbegrepen) hun eigen stijl hebben en zo samen een mooi geheel kunnen vormen. Dat hoor je ook op dit album, bijvoorbeeld in nummers als “SPIEGEL” en “BEELDEN“, waar Guy en Jazz elk apart hun verhaal doen op dezelfde beat. Dit mooie album dat vier sterren kreeg van ons, staat niet voor niets in deze lijst!

10. Balthazar – Sand

Dat Balthazar goed boert in België, hoeven we je niet meer te vertellen. De band rond Maarten Devoldere en Jinte Deprez bracht eerder dit jaar zijn vijfde langspeler Sand uit en zoals altijd zijn daar ook deze keer heel wat hits op terug te vinden. Of je nu zo een hit beluistert of voor een onbekend lied kiest, je zal altijd een goed nummer te horen krijgen. Sand werd kort na het vierde album Fever in elkaar gestoken en dat is dan ook goed voelbaar doorheen deze langspeler. Grote verschillen met de voorganger zijn er niet, maar Sand blijft desondanks wel een album om U tegen te zetten en verdient zonder twijfel een plaats in de top tien van de beste Belgische albums van 2021.

9. Camille Camille – Could You Lend Me Your Eyes

Tijd brengt raad. Ook voor Camille Camille die de twee jaar sinds haar deelname aan De Nieuwe Lichting gebruikte om aan haar debuutplaat te sleutelen. Could You Lend Me Your Eyes werd deels in Zweden en deels in haar eigen slaapkamer opgenomen en laat die twee werelden samen smelten tot een intiem en intrigerend plaatje. Het is gevuld met kleine nummers die als geschenkjes openklappen en een hele wereld aan je openbaren. Toch verstopt ze haar meest pakkende nummers helemaal op het einde van haar plaat: “Short Rain Song” en “Be Kind” blinken uit in al hun eenvoud, terwijl ze in “Strawberry Moon” en “Flying Leaves” bewijst over een enorm sterke stembeheersing te beschikken. Camille Camille speelt op haar debuutplaat al haar troeven uit en weet met weinig ingrediënten toch een  rijkdom aan kleuren en klanken tevoorschijn te toveren. 

8. Azmari – Samā’ī

2021 was het jaar waarin Azmari zijn eerste langspeler uitbracht en die is meteen terug te vinden in onze top tien. Het sextet uit Brussel combineert allerhande genres waardoor er een aangename wereldse mix tussen jazz, afrobeat en dub ontstaat. Het album ontstond uit vele jamsessies en daaruit kunnen we niet anders dan besluiten dat Azmari jamt met volle goesting en overtuiging. Het zou ons niet verbazen als getuigen van die sessies meteen stonden te dansen, want de aanstekelijke muziek maakt stilzitten moeilijk. Bovendien is Samā’ī lichtjes betoverend, waardoor het ook nog eens heel bevrijdend aanvoelt. Voor wie Azmari nog niet kende is het simpel: beluister Samā’ī en zet het goed luid terwijl je lekker danst!

7. Teen Creeps – Forever

Het zit misschien al wat verder in het geheugen, maar helemaal aan het begin van dit jaar bracht Teen Creeps zijn langverwachte tweede plaat uit. Singles als “Seeing Shapes” en het fantastische “Crash / Land” deden ons vorig jaar al vermoeden dat dit een heel sterke kandidaat zou zijn voor de eindejaarslijstjes van 2021. Die gedachte kunnen we nu bevestigen, want Forever bleek de fenomenale rockplaat te zijn waar we op gehoopt hadden. Enerzijds laat ze de Sonic Youth invloeden sterk doorschijnen en anderzijds draagt ze een eigen breekbare persoonlijkheid. Het drum-bas-gitaartrio brengt de schuwe en angstige rock van de vroege jaren 90 terug op de radar, met alle nostalgie die daarmee gepaard gaat.

6. PAARD. – danki

De afgelopen jaren raakten Gent en omstreken in de ban van een klein speelgoedpaardje. Die hysterisch bewegende, al dan niet bungelende, benen van het plastieken hoefdiertje zijn echter niet enkel een gimmick. Neen, ze nodigen ook uit tot het in de lucht zwieren van je eigen dansbenen. Live deden ze dat al jaren al, maar nu kunnen ze dat ook in een langverwacht langspelersjasje waarin het spelplezier immer te horen is. De trillende metalen plankjes van Wim ‘TJ’ Segers, de harde hiphopbassen van Owen Perry Weston en de nog hardere drums van noiserocklegende Sigfried Burroughs komen samen in een energieke mix die gaat van Shht-esque epiek (“Stok“), over vibrafoonvirtuositeit (“Gram #4“) tot jazzy scratch-hiphop (“No-Doze“). danki is een meesterlijk debuut dat de hype enkel bevestigt.

5. Amenra – De Doorn

Schreeuwerig en zacht, beangstigend en wondermooi. De muziek van Amenra zit al jaren vol contradicties, maar het klonk nog nooit zo fel (en goed!) als op De Doorn. Voor het eerst krijgen we Colin in het Nederlands te horen, en hoewel we niet alles even duidelijk verstaan, sijpelt zijn poëzie regelrecht ons hart binnen. Het album telt slechts vijf nummers, maar duurt nochtans meer dan drie kwartier. Amenra krijgt dus tijd genoeg om elk nummer uitgebreid in te leiden en zenuwslopend op te bouwen, om uiteindelijk in alle glorie alles aan gruzelementen te slaan. Van het wondermooie “Ogentroost” tot het magnifieke “Voor Immer” houdt deze metalband uit Kortrijk ons in haar ban, en dat al een half jaar lang.

4. Meskerem Mees – Julius

Het afgelopen jaar was er geen ontsnappen aan Meskerem Mees. Met twee vingers in de neus won ze de Humo’s Rock Rally en sindsdien staan alle ogen, zowel nationaal als internationaal, op haar gericht. Met debuutalbum Julius wist ze nogmaals iedereen te charmeren en van haar talent te overtuigen. Het bestaat uit een collectie van kleine verhalen waarvoor ook wij maar al te graag ons oor bij haar te luisteren leggen. Geen wonder dat deze jonge Gentse dan ook een MIA-nominatie voor beste auteur-componist in de wacht sleepte. Met haar prachtige stem en gezellig gitaargetokkel komen de enerzijds ingetogen, anderzijds pittigere folknummers volledig tot hun recht in een intieme setting. Veel heeft Meskerem Mees niet nodig om je mee te nemen in haar prachtige wereld.

3. Dans Dans – Zink

In het 2014 beschreef frontman Bert Dockx Dans Dans als ‘geen jazz, maar ook geen rock. En jazzrock is het zeker niet!’ We zullen daarom hier niet twisten over terminologie, maar mooi klinkt deze band steevast. Niet verwonderlijk dat hun vijf studioalbums het afgelopen decennium telkens in de betere eindejaarslijstjes bleken voor te komen, en dat is dit jaar niet anders. Het grillig eclecticisme van Zink klinkt surreëel en tegendraads. De uitstekende productie van Christine Verschorren voorziet de plaat bovendien van behoorlijk wat eigenzinnige filmallures. Achteloos doch opzettelijk kwam het trio tot een gewaagde wildgroei van allerhande instrumenten. Hoewel het schrijverschap minder impulsief ontstaan is dan bij eerdere werken, vormt Zink opnieuw een wapen tegen de saaie gelijkvormigheid van de burgerlijke maatschappij. Deze mannen weten van geen ophouden!

2. Sylvie Kreusch – Montbray

Maandenlang hield Sylvie Kreusch zich verscholen in het Noord-Franse dorpje Montbray. Ze verwerkte daar niet alleen haar woelige relatiebreuk met Balthazar-frontman Maarten Devoldere, ze wist die emoties ook perfect om te zetten in muziek. Op die manier werd de debuutplaat van de Antwerpse zangeres een intieme reis doorheen alle emotionele aspecten die Kreusch ervaarde tijdens en na haar relatie. Zonder een blad voor de mond te nemen, durft ze zowel grof uithalen – denk aan teksten als ‘I’ve heard the noise of / The girls that you’ve been screwing all along’ in “Let It All Burn” – als zichzelf op de eerste plaats zetten. Ook muzikaal zit Montbray goed in elkaar, vol oorwurmen en zwoele instrumentatie, die ervoor zorgen dat Sylvie ons drie kwartier meesleept in haar eigen wonderlijke wereldje. Geen wonder dat de plaat live nóg meer tot leven komt!

1. It It Anita – Sauvé

Het beste wat Luik voortbracht de laatste jaren, kennen we als It It Anita. Dit noiserockkwartet heeft een heel goede smaak, want het roteert zich als een smakelijke kip aan ’t spit doorheen de herrie van de jaren negentig, waarbij het er zijn eigen hedendaagse toets aan geeft. Neem de energie van Pavement en gooi er de noise van Sonic Youth door en laat het even besnuffelen door Dinosaur Jr., et voilà: c’est parti! Af en toe wordt hun energieke muziek afgewisseld met intermezzo’s van diepzinnige emoties, een welgekomen adempauze tussen al dat geweld. Met zijn derde album Sauvé trekt It It Anita alle registers open en daarmee onderstreept het dat het van alle markten thuis is. En zo’n stevige Luikse wafel, dat gaat er altijd in!

Naast de obligate zwaardere nummers zoals het krachtige “Ghost” en opzwepende “Cucaracha” veranderen ze regelmatig hun schietgeweer van schouder om ons te verrassen met hun eigen sound, die we terugvinden in onder andere “More” en “Sermonizer“. Het kan zelfs even rustiger, met “Authority” en “Dixon Kentucky“, waarbij we een zwaar dEUS-gevoel krijgen. Deze plaat moet je meermaals beluisteren om ze écht te leren appreciëren en ze in haar geheel als een Belgisch meesterwerk te zien. Sauvé is bovendien de achternaam van hun producer Amaury Sauvé, die deze plaat glasrijk afwerkte met de juiste sound. Mesdames et messieurs, voici notre numéro un!

Wil je nog even een reis door het Belgische muzikale jaar ondernemen? We kozen uit elk album één nummer en goten alles in een afspeellijst op Spotify. Geniet ervan!

Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Maxim Meyer-Horn, Lucas Palmans, Robbe Rooms, Anne-Leen Declercq, Renaat Senechal, Rik Bontinck, Baldwin Verhoeven, Tom Verhavert en Martijn Minne.