Liep je onlangs in New York en dacht je ‘is dat nu BLUAI?’ toen je eventjes omhoog keek? Dat zou zomaar gekund hebben, want een foto van het Antwerpse viertal prijkte al op een billboard op Times Square dankzij Spotify. Niet slecht voor een groepje dat vandaag haar eerste ep uitbrengt. Catherine Smet begon met BLUAI vanuit haar slaapkamer met niet veel meer dan een gitaar en haar stem, maar wordt ondertussen al enige tijd bijgestaan door Mo Govaerts op drums en Caitlin Talbut op basgitaar. Initieel maakte ook Ilayda Cicek deel uit van het viertal, maar zij ging zich meer gaan focussen op ILA en werd zo vervangen door gitariste Amina Parago. Vier vrouwen en dat was altijd Cat haar droom, want vrouwen komen niet alleen te weinig aanbod in de muziekwereld, maar het is volgens haar ook gewoon leuker om met vrouwen samen te werken.
Junkyard wordt meteen gezellig geopend met “Blue Moon” en voelt, net als de rest van de ep, een beetje aan als muziek die je in het maanlicht moet beluisteren. Het serene en melancholische dat zo nu en dan doorschemert werkt beter in gedimd licht, aangezien de muziek ook wat gedimd overkomt (en dat is zeker niet slecht bedoeld). De ‘Do you think of me at night? Who’s to say? Who’s to say?’ voelt al gauw vertrouwd aan, zonder dat de tekst je nog de hele dag (of nacht) blijft achtervolgen. Hetzelfde geldt ook voor veel van de andere liedjes, zoals “Hate You”. Dat is opnieuw een gezellige song, maar deze keer met een beetje meer pit door het zachte drumwerk en zo wordt het al gauw duidelijk dat BLUAI graag varieert in de krachtigheid van haar muziek.
Toch blijft de muziek over het algemeen (zeer) rustig, want op “One Night” na blijft het vrij braafjes. BLUAI houdt zich stevig vast aan de kalme indiefolk, maar probeert daarbinnen toch verschillende dingen uit. Op “Dime Store” krijgen we aanvankelijk een leuk, fris gitaartje te horen, dat eventjes steviger lijkt te worden, maar dan toch niet losbreekt. Op het einde komt er met “Honey” nog een zoete afsluiter en het lied zet de frontvrouw helemaal in de schijnwerpers. Het zachte gitaarwerk en de zuivere stem eisen in het begin de aandacht op. De beperkte backings vergezellen Cat vrij subtiel en zo wordt je langzaamaan omarmt door de warme muziek.
Begrijp ons niet verkeerd, de muziek van BLUAI is zeker mooi en het kalme karakter van de muziek zet, zoals eerder gezegd, een bepaalde sfeer neer. Toch mist het meer dan eens dat extraatje, de kers op de taart. Is dat echter iets dat je al kan verwachten van een muziekproject dat pas vorig jaar echt van start ging? Met Junkyard toont BLUAI aan dat het mooie liedjes kan maken, want op zich is elk liedje op de ep op z’n minst mooi te noemen, maar als geheel blijft het over het algemeen een beetje braaf. In de toekomst mag het viertal misschien wat meer risico nemen of verder op verkenning gaan, maar nu zijn we zeker content met een handje vol gezellige nummers. Op basis van Junkyard zetten we BLUAI niet bij het afval, maar plaatsen we de muziek van de groep in onze playlist met nachtmuziek.
Ter promotie van Junkyard trekt BLUAI op clubtour, met tussenstops in Charlatan in Gent (16 november), Cactus Club in Brugge (24 november), Trix in Antwerpen (30 november), De Warande in Turnhout (3 december), de Ancienne Belgique in Brussel (4 december) en het Cultuurcentrum van Mechelen (7 december).
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
