Er hangt een vrij grote misperceptie rond Pommelien Thijs. Doordat de zangeres haar populariteit te danken heeft aan de immens populaire kinder- en tienerserie #LikeMe, gaan velen ervan uit dat ze zich ook binnen haar solocarrière focust op het allerjongste publiek. In tegenstelling tot concullega Camille, doet de zangeres er echter alles aan om niet in het rijtje Studio 100-tenoren à la Spring of M-Kids te belanden. Pommelien mikt op een ouder, jongvolwassen publiek; ruwweg geschat tussen de zestien en vijfentwintig jaar jong. Iets wat haar voor de wind gaat, want met slechts 22 lentes op de teller is de jonge zangeres alomtegenwoordig. Een hoofdrol in de geprezen VRT/Netflix-coproductie Knokke Off, MIA’s voor ‘Hit van het Jaar’, ‘Doorbraak’ en ‘Solo Vrouw’, zalen die in een vingerknip vollopen en nu, als kers op de taart, een debuutalbum.
Per Ongeluk is echter veel meer dan slechts een kersje. Pommelien Thijs bevestigt niet alleen dat ze meer is dan megahit “Ongewoon” of de dertiende Nederlandstalige popzangeres in een dozijn; ze zet zichzelf gewoonweg meteen op de kaart met een sterk popalbum dat het midden houdt tussen hapklare meebrullers en doordachte oneliners, makkelijk verteerbare pop en ruwere punkriffjes, voorspelbare tienerproblemen en de harde actualiteit. Natuurlijk mag je van de jonge zangeres geen muzikale moeilijkdoenerij of geestverruimende nummers verwachten, maar wie zonder verwachtingen aan Per Ongeluk begon, moet achteraf toegeven dat Pommelien gewoon heel goed is in wat ze doet.
Dat de eerste langspeler van Pommelien Thijs Per Ongeluk heet, is helemaal geen toeval. Het succes overviel de zangeres naar eigen zeggen, waardoor alles nogal snel tot stand kwam. Dat weerspiegelt zich meteen ook in de tracklist, want zowat elk nummer dat de voorbije jaren als single op de wereld werd losgelaten, krijgt nu ook zijn plekje op het album. Dat kan langs een kant flauw aanvoelen, maar langs de andere kant draagt het ook weer bij aan het verhaal dat de jongedame met haar plaat wil vertellen. Te beginnen bij het nog ietwat kleine “Meisjes Van Honing”, waarin, nu terugkijkend, duidelijk was dat Thijs nog volop op zoek was naar haar sound. Die ze die niet veel later vond in de dansbare poprock en -punk, is iets wat je doorheen Per Ongeluk niet kan ontkennen.
De opzwepende, dragende gitaartjes uit hits als “Ongewoon”, “Wat Een Idee!?” en “Hypothetisch” kenden we al langer, maar nu wordt het triumviraat dus aangevuld met een reeks hitjes in wording, die ongetwijfeld voor heel wat meeschreeuwmomenten zullen zorgen. Met “Dunne Lijn” surft Pommelien namelijk zonder achterom te kijken vrolijk verder op diezelfde golf. Explosief op muzikaal vlak, onzeker op tekstueel. Het is dat riedeltje dat doorheen Per Ongeluk heel vaak terugkeert. ‘Het is erop of eronder, nu of nooit / We hebben zoveel tijd al weggegooid / Is het beter hier of beter dat je gaat?’, klinkt het op het energieke “Erop of Eronder”. En op die manier vindt de zangeres de weg naar het hoofd (en het hart) van de doorsnee tiener. En dat er heel veel omgaat in het hoofd van Generation Z, maakt een nummer als “Droom Het Donker Weg” samen met MEAU duidelijk. ‘Ik heb mijn hoofd vandaag weer uit gezet / Als ik niks voel, dan gaat niks ook slecht / En ik hou het voor mezelf, dus niemand luistert echt’, horen we onder een gigantisch zwoele beat. Knallen zonder écht te knallen.
Naast haar persoonlijke problematiek schopt Pommelien ook maar al te graag tegen de schenen van de maatschappij. In “Zilver” heeft ze het bijvoorbeeld over het klimaat en de plaats van vrouwenrechten in onze huidige wereld, terwijl “Entertainment” dan weer de objectivering van artiesten en kunst aankaart: ‘Zijn wij meer dan entertainment?’ Het zijn tegelijkertijd ook nummers die een ietwat gevoeliger kantje van de zangeres blootleggen, al kan geen van hen tippen aan “Wanneer”. In de grootse poprockballad heeft ze het over een toxische relatie en alle gevolgen die daarbij komen kijken. Emotie is hoorbaar in de stem, en dan weet je dat het goed zit.
Een lijn die je meteen kan doortrekken doorheen Per Ongeluk in z’n geheel, want het debuut van Pommelien Thijs zit heel vaak heel goed in elkaar. In feite ligt de muziek die ze maakt vaak zelfs dichter bij pakweg een Nothing But Thieves dan bij die van Camille waar ze zo vaak mee vergeleken wordt. Waar die eerste tegenwoordig hapklare instaprock maakt zonder dat te willen toegeven, omarmt deze zangeres het genre vol liefde en overtuiging. Soms kan dat al eens wat platter uitvallen, zoals in het zomerse “Oké” of het ietwat voorspelbare “Eclips”, maar telkens past het wel in het geheel. Pommelien Thijs heeft met andere woorden een album gemaakt waarmee ze niet alleen zichzelf, maar meteen ook een hele generatie vertegenwoordigt. En daarmee zal haar populariteit ongetwijfeld nog groter worden, want dit zal voor velen veel meer zijn dan louter entertainment.
Pommelien Thijs trekt deze zomer langs heel wat festivals, waarna ze begin volgend jaar op clubtour trekt door België en Nederland. Heel wat shows zijn echter al hopeloos uitverkocht.
Ontdek “Droom Het Donker Weg”, ons favoriete nummer van Per Ongeluk, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
Een suggestie om objectiever te zijn: Vaak ligt de muziek die ze maakt dichter bij pakweg een Nothing But Thieves dan bij Camille waar ze al meermaals mee vergeleken werd.