Het aantal albums dat wekelijks verschijnt, is meedogenloos groot. Daarom is het onmogelijk om alles binnen de correcte tijdspanne van een degelijke review te voorzien. Gelukkig hebben we daarvoor een oplossing ontwikkeld in de vorm van ‘Beire Kort’. Reviews van in de voorbije maanden verschenen albums of ep’s die we nog niet recenseerden, en dat telkens in één alinea. Deze editie is tevens al de 41ste en de derde van 2023. In deze review onder andere recensies van Ryan Beatty, The Used, Zimmerman en Aluna.
wåvery – Keep Me Safe (★★★)
De langverwachte debuut-ep van de Belgische wåvery is er eindelijk. Met haar debuutsingle “Twisted“, die al dateert van 2019, was het lang wachten tot we eens een gebundeld geheel voorgeschoteld kregen. Met Keep Me Safe is het dus zover. De eerste single “Safe” kregen we eind januari: een vertederende popballade waar we grote fan van waren. De hele plaat lang horen we fijne vocals en zachte liedjes waar we lichtjes op kunnen dromen. Als uitschieter krijgen we dan “Misbehaviour”, wat eerder het ‘dansen-in-de-keuken’-nummer van de ep is door de lichte drumbeats die gecombineerd worden met haar zachte stem. De rest van de ep krijgen we eerder broze pianoballades die ons doen nadenken over liefde terwijl we naar ons plafond zitten te staren.
Freya Ridings – Blood Orange (★★½)
Na vier jaar wachten is het er eindelijk: het vervolgalbum van Engelse nachtegaal Freya Ridings. De opvolger van haar zelfgetitelde debuut kende degelijke voorproefjes met “Weekends“, “Can I Jump” en “Perfect“, en zeker met “Weekends” zag het eruit dat de Britse wat uit haar voegen durfde te treden. Helaas hervalt Ridings toch wat teveel in hetgeen we al kennen van haar. Pianogebaseerde nummers en stevige vocals nemen nog de bovenhand en hoewel het niet slecht is, zijn we ook niet verrast. Alles is nog steeds braaf waardoor echte uitschieters schaars zijn. “Bite Me” geeft ons bijvoorbeeld een leuk beatje en de hoge vocals van Ridings hierop passen perfect samen, terwijl “I Feel Love” naast “Weekends” een echte dansnummer met leuke disco-invloeden is. Het blijft echter allemaal een beetje zeemzoet, waardoor we jammer genoeg met een ietwat bittere nasmaak achterblijven en de keuze van fruit als titel niet slecht gekozen is.
Ryan Beatty – Calico (★★★★)
Het nieuwste album van Ryan Beatty heeft eventjes op zich laten wachten. Zijn laatste langspeler Dreaming of David dateert alweer van 2020, maar met Calico laat de Amerikaanse singer-songwriter zien het wachten waard te zijn. Beatty’s derde plaat is namelijk met gemak zijn beste tot nu toe. De r&b waarmee hij op onze radar verscheen, is op Calico ingeruild voor een melancholische, maar wonderschone mengeling van indiepop en breekbare folk. Beatty biedt ons een ongelooflijk kwetsbare exploratie van verliefdheid, gebroken harten en identiteit door de lens van een jonge LHBTIQ+-man, en breekt ons hart meermaals gedurende het korte halfuur dat Calico duurt. Het is de perfecte soundtrack voor de momenten dat we willen zwelgen in ons liefdesverdriet bij zonsondergang met “Andromeda”, “White Teeth” en de prachtige albumsluiter “Little Faith” als onbetwiste hoogtepunten.
Matt Maltese – Driving Just To Drive (★★★)
Hoewel Matt Maltese pas 25 jaar oud is, heeft de Brits-Canadese singer-songwriter al een hoop muziek uitgebracht. Met Driving Just To Drive brengt hij namelijk alweer zijn vierde langspeler uit. Op muzikaal niveau is Malteses nieuwste album niet per se innovatief of bijzonder, want in de essentie is het gewoon een gast met een piano (en soms gitaar) die wel leuk kan zingen. Hetgeen waar hij echter in excelleert, wat ook weer blijkt op Driving Just To Drive, is schrijven. Dit bewijst hij onder andere op het sarcastische “Mortician”, dat blaakt van zelfspot, maar ook op de ontroerende, melancholische titeltrack en “Suspend your Disbelief”. Vrolijk worden we van het meer poppy “Coward”, waarop hij wordt vergezeld door Biig Piig. Op het eerste gehoor is Driving Just To Drive misschien niet het meest bijzondere album, maar als we iets meer aandacht besteden aan de tekst, kan Malteses vierde album ons wel degelijk smaken!
ENNY – We Go Again (★★★½)
ENNY’s nieuwste ep We Go Again duurt maar zestien minuten, maar meer tijd heeft de rapper eigenlijk ook niet nodig om ons te overtuigen. De Zuid-Londense bewijst een fantastische flow te hebben en ontzettend gevat te zijn op nummers als “No More Naija Men”, maar verkent op deze ep vooral de complexiteiten van beroemdheid en succes. Haar frustraties hierover staan centraal op opener “U Shld Heal”, maar ook op het catchy “Champagne Problems” en het fantastische “Take It Slow” met Loyle Carner, biedt ENNY ons een eerlijke inkijk in haar gevoelens. We Go Again is een korte, maar hele geslaagde exploratie van het leven in de spotlights als jonge, zwarte vrouw en de bijbehorende torenhoge verwachtingen. Wij zijn benieuwd naar wat de toekomst te bieden heeft voor ENNY.
Black Thought & El Michels Affair – Glorious Game (★★★)
Na de succesvolle samenwerking met Danger Mouse met het album Cheat Codes, brengt Black Thought nu in samenwerking met El Michels Affair het album Glorious Game uit. De geweldige beats zitten volgepropt met verschillende instrumenten en geven vaak een heel soulful gevoel. Toch is dit album anders dan het album met Danger Mouse. Waar de producer en de rapper vorige keer eerder op elkaar inspeelden en elkaar zo versterkten, bedient Leon Michels vooral Black Thought door het aanleveren van zijn beats. Black Thought rapt ook veel rustiger. Doordat er niet veel andere artiesten op het album te horen zijn, moet Black Thought niet te hard zijn best doen om eruit te springen. Deze manier van rappen past wel bij de meeste nummers, maar zorgt er af en toe voor dat het geheel wat saai en levenloos klinkt. Toch toont Black Thought ook zijn kunnen op deze beats. Nummers als “The Weather”, “Protocol”, “Grateful” en “Hollow Way” zitten vol met tempowisselingen waar hij meesterlijk over rapt. Dit album is op zijn best een krachtige plaat met geweldige beats en hete strofes. Maar op zijn slechtst kan dit album saai en soms zelfs een beetje slaapverwekkend klinken.
Baby Rose – Through and Through (★★★★)
Baby Rose is een 28-jarige soulzangeres uit het Zuiden van de Verenigde Staten. Through and Through is haar tweede langspeler en werd een rustig en knap soulalbum waarbij Rose met haar doorleefde stem de melancholische liedjes extra karakter meegeeft. Het tempo van de meeste nummers ligt laag en openingsnummer “Go” is hier een goed voorbeeld van. Ondanks het rustige tempo word je dadelijk meegenomen door de broeierige sfeer die het nummer uitstraalt. Op “I Won’t Tell” gaat het tempo wel de hoogte in, horen we een funky gitaar en komt rapper Smino extra energie toevoegen. Andere prijsnummers zijn “Love Bomb”, dat opvalt door zijn soulvolle groove en “Stop The Bleeding”, dat bijna volledig door de strijkers en de stem van Baby Rose gedragen wordt. Through and Through is een rustige, maar knappe plaat geworden die soulliefhebbers zeker eens moeten beluisteren.
The Used – Toxic Positivity (★★★½)
The Used slaat weer keihard toe op Toxic Positivity, waarin de band de strijd aangaat met een gevaarlijke mindset die steeds vaker de overhand lijkt te nemen: de giftige positiviteit. Deze denkwijze zet ‘positief denken’ op de eerste plaats, ten koste van echte negatieve emoties, waarbij verdriet verstikt wordt zonder ooit erkend te worden. In de online wereld, waar valse geruststellingen en bevestigingen de plaats innemen van oprechte empathie, wordt dit fenomeen steeds prominenter. The Used steekt hier een stokje voor op zijn eigen kenmerkende wijze met scherpzinnige en tongue-in-cheek-teksten. Ze wijzen dit mentaliteitsprobleem af en bieden in plaats daarvan de harde waarheid. ‘I’m worse than I’ve ever been’, zingt Bert McCracken, en daarmee begint het album niet bepaald op een positieve noot. Ondersteund door een gruizige baslijn en scheurende vocalen knalt het openingsnummer als een explosie uit de speakers. Met invloeden uit diverse muzikale hoeken verkent de band nieuwe paden, maar behoudt hij tegelijkertijd zijn kenmerkende geluid. Neem bijvoorbeeld het pakkende “I Hate Everybody”, waarin een duidelijke hiphop invloed klinkt die zich door het hele album verspreidt. Of luister naar “Pinky Swear”, dat iets zwaarder is en barst van scheurende gitaren en staccatogeschreeuw. De rauwe agressie wordt hier gecombineerd met een poprockrefrein dat blijft hangen. Van wanhoop tot berusting, Toxic Positivity is een directe en moedige verkenning van de mentale gezondheid. The Used toont geen tekenen van vermoeidheid en levert met dit negende album een zelfverzekerde en cathartische prestatie.
Zimmerman – Wish You Were Here (★★★★)
Toen Balthazar in 2016 even op retraite ging, zag naast de twee grote – Warhaus en J. Bernardt – ook nog een derde project het levenslicht: Zimmerman. De stille kracht achter de band, bassist Simon Casier, bracht toen een bescheiden album uit, maar veel meer gebeurde er later niet meer rond de band. Tot nu, want met Wish You Were Here bracht de muzikant een wel heel speciaal album uit. En dat om meerdere redenen, want puur technisch is de tweede creatie van Zimmerman slechts één nummer van meer dan 46 minuten lang. Speciaal dus, al is de betekenis erachter nog net dat tikkeltje intenser. Casier schreef het album namelijk als een ode aan zijn broer Wannes, die na een val van de trap het leven liet. De pijn van het verlies is dan ook op een prachtige manier voelbaar doorheen Wish You Were Here. Gaande van een steeldrum tot een strijkersorkest en trompetten; een meerkoppig koor tot een bassolo; een overweldigend gevoel tot minimalisme dat je voelt tot in je kleinste teen: Zimmerman maakt er een ontroerende ontdekkingsreis van. Prachtig om bij weg te dromen op een mooie zomerdag, maar evengoed om een traantje bij weg te pinken terwijl je intensief aan de muziek gekluisterd zit.
Myrwood – City Soundscape (★★★½)
De Nederlandse Mirthe van Merwijk schippert eindeloos tussen romantische fictie en de aardse realiteit. Onder haar schuil- of artiestennaam Myrwood doet ze daar nog een schepje bovenop. Voor de promotie van “For a Night” vertoefde ze dagenlang aan een Amsterdamse gracht om via online datingapps mannen op een bijster spoor te zetten. Godzijdank is haar debuut-ep geen doodlopende straat. City Soundscape is allesbehalve een zomers album, maar zorgt toch voor het schaamrood op onze wangen. “You Stay With Me” en “Take It In” prikkelen namelijk onze diepste verlangens naar affectie en reflectie. Verder bereidde Myrwood zich zorgvuldig voor om deze ep te releasen. De releasedatum stond oorspronkelijk gepland voor het najaar 2021 en dat daar uiteindelijk iets meer tijd overheen ging, maakt het allemaal een tikkeltje mysterieuzer. Het Berlijnse nachtleven geeft haar geheimen ook niet prijs op één-twee-drie. We zouden gek zijn om hetzelfde te verlangen van “Berlin Boundaries” dat City Soundscape’s filmisch gevoel het snelst opwekt.
MEAU – 22 (★★★)
In het rijtje van Nederlandse popzangeressen die in hun moedertaal gebroken hartjes proberen te lijmen is MEAU zeker geen onbekende. Met slechts 23 lentes op de teller lijkt de toekomst dus vrij rooskleurig, daar de jongedame al enkele hitjes achter haar naam heeft staan. Om dat alles te vieren, sloot ze dit voorjaar, meteen ook op haar verjaardag, dat eerste hoofdstuk af met een eerste plaat: 22. Meteen ook een soort samenvatting van alles wat er in haar nog jonge carrière is gebeurd. Dat gaat van al uitgebrachte singles als “Dat Heb Jij Gedaan” en “Blijven Rijden” tot nieuwe creaties als het kleine “Onbereikbaar” en het ietwat uptempo “Terug In M’n Armen”. Meau Hewitt heeft op haar debuutalbum dertien mooie nummers staan, die daarbovenop ook nog eens weten te raken en vaak een belangrijke boodschap brengen. Iets waar ze zeker trots op mag zijn, al voelt het na een tijdje ook allemaal wat als meer van hetzelfde aan. Vasthouden aan een stramien is goed en al helemaal als de nummers weten te raken, maar als geheel is 22 dus ietsje te veel van het goede. Veertig minuten blijven boeien is een beetje te hoog gegrepen, maar het zou ons niet verbazen mocht MEAU er weer enkele hitjes bij hebben.
Grace Carter – A Little Lost, A Little Found (★★★½)
Het rustig aan doen is vaak een goed begin voor jonge artiesten die aan de vooravond van een grote doorbraak staan, maar Grace Carter lijkt het iets te rustig aan te hebben gedaan. Bijgevolg verdween de jonge Britse helemaal uit de schijnwerpers, waardoor ook deze A Little Lost, A Little Found veelal onder de radar bleef. Nochtans is de ep een eerste project in meer dan vijf jaar en werd de zangeres altijd een mooie toekomst voorspeld. Dat maakt het geheel daarom niet minder interessant, want ze vindt doorheen zeven nummers wel gewoon de gulden middenweg tussen catchy pop en dromerige melancholie. Singles als “Bloodwar” en vooral “Pick Your Tears Up” waren daar al mooie voorbeelden van, maar ook nummers als “Mother” en “Hope” bevestigen die gedachte nu. Met “Worst I’ve Ever Had (Love Me Now)” kruipt de zangeres zelfs nog even onder je huid, om met “Riot” haar stemgeluid nog eens in de kijker te zetten. A Little Lost, A Little Found is misschien zelfs te kort om helemaal te kunnen overtuigen, maar zonder een grootse promocampagne zet de ep Grace Carter wel weer voorzichtig op de kaart.
PVRIS – EVERGREEN (★★★½)
Het Amerikaanse PVRIS werd de laatste jaren aan veel verandering bloot gesteld. Wat ooit een trio was, veranderde naarmate de tijd in een soloproject, waarbij frontvrouw Lynn Gunn constant bleef werken aan de eigen sound. Waar ze vroeger voor een ruwere en harde sound hanteerde, klinkt het sinds Use Me allemaal wat dansbaarder en ook EVERGREEN lijkt diezelfde kant op te gaan. Heel veel verrassingen kan die nieuwste langspeler ons niet meer echt brengen, gezien we de helft van het album al cadeau kregen als singles. Wat we wel met zekerheid kunnen zeggen is dat die singles de perfecte voorbodes waren voor de hele plaat. Tussen hardere elektronische nummers en rustigere tracks door, werden we al heen en weer geschommeld van tempo en die trend zet zich ook voort op de rest van EVERGREEN. “I DON’T WANNA DO THIS ANYMORE” opent PVRIS’ vierde langspeler en hoewel de innerlijke boodschap niet bepaald vrolijk te noemen is, is het wel een goede opener van de plaat. Het is ook een rode draad die we doorheen heel het album te horen zullen krijgen, gezien Gunn zeer kritisch en cynisch klinkt voor haarzelf en haar omgeving. Op “GOOD ENEMY” beschouwt ze zichzelf als een goede vijand, terwijl ze op “HYPE ZOMBIES” iedereen aanspreekt die commentaar geeft op haar. Het klinkt dus allemaal wel redelijk hard, maar het blijft zeer dansbaar, waardoor de zachte, rustige nummers voor een goede schakering zorgen in het album en we ons niet constant in hetzelfde schuitje bevinden. We moeten ook wel toegeven dat er wat vreemde eendjes in de bijt zitten, die het album wat punten kosten. Zo lijkt “SENTI-MENTAL” precies van een heel ander album te komen, waardoor het verloren loopt op EVERGREEN. Niettemin is het hele album een knap staaltje werk van PVRIS en wordt duidelijk dat ze na al die jaren nog steeds weten van aanpakken.
PVRIS zal aantreden als voorprogramma van Fall Out Boy voor de So Much For (Tour) Dust-tour doorheen het Verenigd Koninkrijk en Europa. Op 24 oktober staan ze in een uitverkochte AFAS Live in Amsterdam en de dag erna mogen ze dit voor het Belgische publiek doen in Vorst Nationaal.
Mahalia – IRL (★★★½)
De dag dat we kunnen zeggen dat de pandemie geen reden meer is voor het lang moeten wachten op een nieuw album, is nog niet in zicht. Vele artiesten hebben dit ongemak in hun muzikale parcours moeten inburgeren en de nieuwe plaat van Mahalia was daar ook een slachtoffer van. Na een succesvol Love and Compromise kregen we enkele ep’s die het wachten moesten verzachten, maar toch bleef de drang naar meer heersen bij de fans. Zo gezegd, zo gedaan, want IRL is er eindelijk. Voor deze plaat ging de Britse zangeres haar adressenboekje nog eens door en wist ze enkele sterke features boven te halen. De Amerikaanse JoJo mochten we eerder al aanhoren op “Cheat“, dat ons de perfecte combinatie van de revival van de nillies r&b gaf. Ook landgenoot Stormzy wist ze te strikken voor een feature op “November”. Hier geen sterke rapbars of sneren, maar eerder een gezapig liefdesnummer, perfect om je gezellige zondagen mee door te brengen. IRL is doorspekt van een liefdesdriehoek tussen neosoul, r&b en pop en het is er een die we met veel plezier omarmen. De Britse hanteert de genres met gemak en leidt ons met haar langspeler perfect door het echte leven waarin zowel romantische relaties als de relatie met jezelf op “Isn’t It Strange” besproken worden, als de herkenbare levensstruggles wat anthems krijgen.
Op 2 november stelt Mahalia haar nieuwste langspeler voor in La Madeleine in Brussel.
MisterWives – Nosebleeds (★★★)
De in New York gebaseerde groep MisterWives heeft de laatste jaren enkele veranderingen doorgemaakt. Een lid stapte op en ook hun label liet hen vallen, waardoor het wat onzekere tijden waren voor de band rond frontvrouw Mandy Lee. Met hun eerste single van Nosebleeds, “Out Of Your Mind,” kozen de leden resoluut voor een andere sound, waar stevige gitaren en distorted stemmen de voorgrond namen en ook titeltrack “Nosebleeds” diezelfde kaart trok. Lee verklaarde eerder al in interviews dat ze volop voor zelfappreciatie gaan en zich niets aantrekken wat de buitenwereld van hen denkt. Die visie is hoorbaar doorheen het hele album, gezien we eigenlijk een combinatie krijgen van de meer rocksound en de indie waar we de band destijds mee leerden kennen. We krijgen een zowat fifty-fiftyverdeling van de twee genres, waardoor we Nosebleeds niet goed in een hokje kunnen plaatsen en de groep dus wel slaagt in zijn opzet. Als luisteraar zijn we wel niet zeker of we fan zijn, aangezien we iets teveel van synths naar gitaar worden geschud. Dit wil niet zeggen dat we die ‘andere’ nummers niet kunnen appreciëren. “Sideways” en “All The Same” staan bijvoorbeeld garant om te dansen. Iets waar we zeker niet vies van zijn, maar we moeten wel zeggen dat een plaat in teken van die ruigere sound zeker gesmaakt zou hebben.
Jerry Spin – Beasts (★★★½)
De Gentse Jerry Spin zijn eerste spinsel is er eindelijk. Met de ep Beasts levert hij een eerste hoofdstuk van zijn filmische pop noir af en is hij klaar voor het grotere werk. Singles “Offshores”, “Transitions” en “Loan Shark” bewezen al dat hij het genre aan het kapen was, waardoor het afwachten was wat voor beestjes hij nog achterhield voor ons. Jeroen De Gussem voelt op de ep de monsters van de ondernemingswereld aan de tand wijdt elk nummer aan een ander financieel varkentje. Bij de eerder uitgebrachte singles werden we keer op keer meegenomen in een eigen film en dat is ook bij de resterende drie nummers van het album niet anders. De mysterieuze sfeer vormt een rode draad doorheen de ep, waardoor we buiten de thematische verbinding ook de muzikale connectie terugvinden en waarbij Spin er toch in slaagt elk nummer anders te doen klinken. “The Beginning” klinkt bijvoorbeeld meer funky en nodigt uit om de hele ep te luisteren, terwijl “The Missing Lynx” er met dank aan een sluitende gitaarsolo wat steviger doorkomt. Wie Jerry Spin al live mocht aanschouwen, mocht dan ook aanzien hoe de nodige podiumtheatraliteit perfect aansluit bij de muziek en Beasts nog beter tot uiting kan komen.
Jerry Spin en zijn spinster Eline Flintrop mogen wegens het uitvallen van Portland het voorprogramma van de Britse Still Corners verzorgen doorheen hun Oost-Europese tournee en we zijn zeker dat ze hier wat internationale fans zullen vergaren.
Aluna – MYCELiUM (★★★★)
De Britse zangeres/producer Aluna leerden we voor het eerst kennen in 2012 als deel van het muzikale duo AlunaGeorge. Hun doorbraak kennen we dan weer voornamelijk door de DJ Snake-remix van hun hit “You Know You Like It“, waarmee ze furore wisten te maken in de dancescene. Met de komst van Aluna’s debuutplaat Renaissance uit 2020 werd er dan ook een einde gebracht aan het duo en kondigden beide leden aan voortaan als soloartiest verder te gaan. Op zich kregen we muziek die nog steeds op en top dansbaar was en met haar vervolgplaat MYCELiUM is dat ook niet anders. We moesten drie jaar wachten op deze nieuwe, maar dat was het wachten zeker waard. Aluna ging wederom de samenwerkingen aan met veel artiesten zoals MNEK, Jayda G en Pabllo Vittar, waardoor stilstaan geen optie is. Doorheen het album horen we ook dat de zangeres goed weet welke trends er momenteel gaande zijn in de muziekwereld, waardoor de plaat voor geen moment verveeld. Met MYCELiUM wil de zangeres terugkeren naar de belangrijke waarden die dansmuziek gemaakt hebben en op deze nieuwste slaagt Aluna hier met glans in.
Op 27 augustus maakt Aluna een passage op Mysteryland in Haarlemmermeer.
Deze beire kortjes werden geschreven door Frauke Van Coile, Cédric Ista, Stephanie van Tol, Cas Demoulin, Bryan Boomaars, Ivo Goossens en Lucas Palmans.