Wat Dries Mertens ooit was voor de Rode Duivels, is Glints vandaag de dag voor de Belgische muziekindustrie: de supersub. Als Jan Maarschalk Lemmens nog niet op de affiche stond van je favoriete festival, dan was er altijd wel een redelijk grote kans dat hij uiteindelijk toch nog in allerijl moest afkomen. Dat zeggen we natuurlijk met het allergrootste respect, want het valt niet te ontkennen dat het parcours dat de jonge Antwerpenaar met Britse roots heeft afgelegd best wel indrukwekkend is. En zeker als je weet dat de voorlopige kroon op het werk helemaal in het water viel. Na jarenlang bouwen aan een weg richting de top, verscheen debuutplaat Choirboy namelijk letterlijk aan de vooravond van de coronacrisis. Weg promocampagne en dagenlang intensief werk. Maar zoals gezegd stelt Glints nooit teleur en mocht hij, zodra het weer kon, het podium weer in vuur en vlam zetten met zijn energieke liveshows.
Toch was het niet gemakkelijk voor Maarschalk Lemmens, want een debuutalbum is sowieso altijd iets speciaals. Om een groot deel van het werk dan in vlammen – of misschien beter: virusjes – te zien opgaan… het moet niet makkelijk geweest zijn. Het is dan ook niet verrassend dat er een zwart gat om de hoek lag te loeren, maar zoals het een goed muzikant betaamt, pakte hij dat met beide handen aan en kwam zo opvolger The Dark! tot stand. Gelukkig moest Glints ook niet in z’n eentje door dat dal kruipen, want met zijn vrienden van Abattoir Anvers rond zich, klinkt de rapper zoals altijd op z’n best.
Weinig verrassend is het dat Yello ‘Yong Yello’ Staelens wederom de productie voor zijn rekening nam, al lijkt zijn hand doorheen The Dark! wel een pak meer voelbaar. Zo kunnen we niet ontkennen dat we op muzikaal vlak wel een paar knipoogjes richting Marcel & Het Magnetisme Van De Goot horen, al past dat ook wel bij het idee dat Glints in zijn tweede langspeler probeert te verwerken. Hij tracht namelijk wat meer te experimenteren binnen zijn kunnen, waardoor het rappen met regelmaat wordt gemixt met zingen. Dat in combinatie met het feit dat hij van The Dark! een soort soundtrack van een imaginaire film wilde maken, zorgt voor een fijn album.
De constante in dat verhaal zijn, althans op muzikaal vlak, de blazers. Op opener, alsook introductietrack, “A Crack of Thunder” zorgen ze meteen voor een ietwat grootse toets, terwijl Glints haast letterlijk uitlegt hoe The Dark! hem een uitweg bood uit dat zwarte gat. Toeval of niet, op het daaropvolgende “Just a Prick” horen we Roméo Elvis terug; een artiest die, hetzij op een andere manier, ook uit een moeilijke situatie kruipt. Aan de hand van een chille beat neigt het nummer daarbovenop een beetje richting gangstarap, iets wat mooi in lijn ligt met het onderwerp van het nummer: die egoïstische kantjes van je persoonlijkheid waar je eigenlijk niet zo trots op bent. Het is dan ook cool om te horen hoe Glints de hoogte in gaat met zijn zangstem, terwijl Elvis in zijn gekende stijl wat donkerte aan het nummer toevoegt. Best geslaagd dus.
Toch zitten de grotere kanonnen wat verder verstopt, te beginnen met hitsingle “Roma“. Dat Glints voor dat nummer goed naar Stromae had geluisterd, wisten we al, maar hij heeft veel meer dan enkel de off-beat ontdekt. Zo staat “So Sorry” bijvoorbeeld bol van de exotische en zwoele ritmesecties, met de Portugese strofes van Blu Samu als kers op de taart. Weinig verrassend was het dan ook dat deze twee, overigens ook meest toegankelijke, nummers als singles werden vooruitgestuurd. Opvallend is ook hier dat Maarschalk Lemmens niet per se meer rapnummers pur sang maakt, maar vooral ook zijn stem wil laten horen. Maar niet getreurd, want met “All In” zet de man zijn flows maar al te graag nog eens in de kijker. Een ode aan zijn ouders, die niets hadden. Reden te meer voor Glints om hélemaal all in te gaan.
Stuk voor stuk fijne nummers dus, maar de meest opvallende track van The Dark! is zonder enige twijfel de titeltrack: een samenwerking met Daan Stuyven. Na zijn fantastische cover van Metejoors “Intro” leent de winnaar van Liefde Voor Muziek zijn stem nu aan “The Dark!”, iets wat verrassend goed klinkt. Terwijl de hoekige elektronica voor een soort angstaanjagende sfeer zorgt, is het de donkere vertelstem van Stuyven die ons bang maakt van het donker. En dat kan Daan natuurlijk als geen ander.
Helaas moet ook gezegd dat niet elk nummer op Glints’ tweede album ons kan overtuigen. “Rear Window” bloeit bijvoorbeeld wel op een coole manier open, maar mist die finale punch om ons over de streep te trekken. Datzelfde kan ook gezegd worden van “Taurine Riders”, dat dankzij zijn westernsfeertje ergens wel leuk klinkt, maar eigenlijk nergens naartoe galoppeert. Om dan vervolgens als tiende nummer je tracklist te finaliseren met een remix van hitsingle “Roma”… ook dat voelt een beetje karig.
Hoe dan ook kan Glints met The Dark! terugkijken op een geslaagd experiment, dat op zijn beurt weer de eerstesteenlegging is in een volgend hoofdstuk van het verhaal. De Antwerpenaar heeft goed gedaan door geen verzameling van radiohitjes af te leveren, maar vergat op die manier soms ook die fatale klap in ons gezicht te geven. Al bij al dus een degelijke plaat, waarin er weliswaar soms eens uit hetzelfde vaatje wordt getapt, maar waarin er ook meer dan genoeg potentieel zit om er live een paar bommetjes mee te droppen. En als er iets is dat we moeten zeggen van Glints, dan is dat dat hij voor een kolkende massa nog beter is dan op plaat. The Dark! live aanschouwen is bij deze de boodschap!
Glints stelt The Dark! op 6 mei voor in de Ancienne Belgique.
Ontdek “Roma”, ons favoriete nummer van The Dark, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
