‘If music be the flood of love, play on…’, lezen we in de bio die platenfirma [PIAS] uitstuurt als begeleiding voor Lovesongs, het debuutalbum van Loverman. Je kan die universele waarheid even goed omdraaien: liefde als onuitputtelijke bron voor muziek. Het citaat uit Shakespeares The Twelfth Night, or What You Will is hoogstwaarschijnlijk niet toevallig gekozen. Met thema’s als liefde, verlies, identiteit en de zee en figuren zoals een rouwende hertogin, een met liefdesverdriet kampende edelman, en een vrouw die zich als man verkleedt terwijl ze door een schipbreuk van haar tweelingzus gescheiden wordt, past dit toneelstuk wonderwel bij de donkere miniatuursprookjes die Loverman opvoert.
Het alterego van muzikant James De Graef wordt permanent gevoed door de liefde in al haar wonderlijke en soms gruwelijke facetten. De Graef werd er tijdens de lockdown van 2020 zo midscheeps door getroffen dat hij via Loverman eindelijk zijn eigen muzikale stem vond. Je kon de muzikant eerder al opgemerkt hebben bij de geflipte spacerockband Shht en het experimentele popduo Partners (samen met Daisy Darkpark). Toen het coronavirus iedereen verplichtte op zichzelf terug te plooien, ging James De Graef ook relationeel door een moeilijke periode. Hij bracht de lockdown door in zijn ouderlijke huis in het Leuvense en wist op die geborgen plek langzaamaan weer de juiste weg te vinden.
Al tokkelend op een oude akoestische gitaar – overigens helemaal niet het instrument dat De Graef intuïtief zou oppikken – viel “Another Place” als eerste in ‘s mans schoot. Het bijzonder introspectieve, nauwelijks opgesmukte lied ontwaart zich voorzichtig tegen het wegstervende geluid van ruisende golven en krijsende meeuwen. Zo wordt je langzaam het universum van Loverman in getrokken. Het is er aangenaam vertoeven: allereerst is er de hoofdrol voor die formidabele diepe stem die schuurt en ontroert, daarnaast is er een duidelijke hang naar het theatrale. Luister maar naar de gejaagde single “Would (Right In Front Of Your Eyes)”, die klinkt als Tindersticks in galop. Die veteranen van de melancholische, alternatieve pop zijn doorheen Lovesongs een duidelijke invloed. Richard Hawley en Bill Callahan zijn andere referenties die ons hoofd flitsen als we Loverman horen, net als klassieke troubadours als Nick Drake, Scott Walker en Leonard Cohen. Zelf noemt James De Graef de emotie die elektronicaproducers als James Blake en Burial in hun muziek kunnen leggen evenzeer als olifant in de kamer. Loverman beschikt uiteraard nog niet over zo’n uitgebreid oeuvre, maar weet kwalitatief regelmatig zijn voet naast enkele van de genoemde grootheden te zetten.
Ons uitermate positieve gevoel over Lovesongs zit ‘m waarschijnlijk in de maximale impact die de beperkte middelen die Loverman gebruikt genereren. De zachtjes tokkelende gitaar vormt overal de basis voor de kleine liedjes, die groots kunnen uitpakken dankzij een subtiel ingezette orgel en perfect afgemeten strijkers. Meer dan een handje hulp krijgt Loverman van Daisy Ray, zijn voormalige partner in crime bij het project Partners. Ze leent hier en daar haar stem, was te zien in de zeer te pruimen, excentrieke video’s voor “Into The Night”, “Differences Aside” en “Candyman”, en is doorheen de teksten – gezien de rode draad van de plaat – nergens ver weg te denken.
Zelfs onder bedreiging zou het ons moeilijk vallen een favoriet nummer uit Lovesongs te plukken. Op het moment dat we dit schrijven komen we bij het zwierige “Tinderly” uit, maar vraag het ons morgen nog eens. Lovesongs schuift op een goed halfuur van vlinders in de buik naar het donkerste dat de liefde te bieden heeft en weer terug. Het is een waar feest voor hart en ziel dat nergens aan consistentie inboet. Dat is maar weinigen gegeven, en bij een debuutalbum is het al helemaal zeldzaam.
Loverman is dan ook geen gewoon artiest: waar hij veertig minuten lang zo internationaal als wat klinkt, schotelt hij aan het eind “Ballad Of The Songbirds” voor. We waanden ons even weer op planeet dEUS ten tijde van Worst Case Scenario. De krakkemikkige opname (met een antiek antwoordapparaat?) laat James De Graef en Daisy Ray horen die in een speelse, bluesy jam belanden waarvoor de term ‘arty farty’ destijds gelanceerd werd. Zo verraadt hij alsnog zijn Belgische identiteit. ‘Het is ne kadee’, zouden ze in grote delen van Vlaanderen zeggen.
Online vind je Loverman en rasperformer opvallend vaak in dezelfde zin. Grijp je kans om hem te aanschouwen in de Brusselse Ancienne Belgique op 28 (uitverkocht) en 29 november. De man speelt later ook nog in De Casino van Sint-Niklaas, Cactus Club in Brugge en Trix in Antwerpen. Alle ticketinformatie vind je via de website en de sociale media van Loverman.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Tinderly”, ons favoriete nummer van Lovesongs, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
