Tamino @ Koninklijk Circus (Cirque Royal): Magie in het circus

Het is slechts een kwestie van tijd voor de muziekmagazines je weer beginnen doodgooien met eindejaarslijstjes. Een van de platen die je daarin ongetwijfeld meermaals voorbij zal zien komen, is Sahar, de langverwachte tweede langspeler van Tamino. Dat de Antwerpenaar met Egyptische roots zichzelf met dat album helemaal terug op de kaart wist te zetten, dat is best wel opmerkelijk, gezien hij een hele tijd van de planeet verdwenen leek te zijn. Toch was zijn comeback van zo’n grote kwaliteit dat hij meteen drie keer het Koninklijk Circus tot de nok wist te vullen. Niet onverdiend, want de jongeman gooide de voorbije weken al hoge ogen met een tournee doorheen de Verenigde Staten en Europa. Tamino was met andere woorden helemaal warmgedraaid om in zijn thuisland het eerste gedeelte van zijn comeback af te sluiten.

Nog voor we werden onder ondergedompeld in de wereld van Sahar, mocht Loverman de debatten openen. Het nieuwe project van Shht-frontman James De Graef bestaat nog niet zo gek lang, maar wist in het Koninklijk Circus wel meteen potten te breken. Geen hoekige beats onder dit alias, maar een mix van experimentelere indierock met eerlijke folkrock. Wie James al eens in zijn onderbroek over het podium zag springen, stond ongetwijfeld met zijn mond vol tanden toen hij met enkel en alleen met een akoestische gitaar het publiek het zwijgen oplegde. Met ingehouden adem hing het Koninklijk Circus aan Lovermans lippen, met het grootste respect te wachten om hem te belonen met applaus. Als De Graef dan eens het podium verkende, kwamen zijn entertainerscapaciteiten ook nog eens naar voren. Zeker toen hij op het einde in conversatie ging met het publiek, waarbij de zaal de woorden moest terugzingen. Een fijne wisselwerking, met als kers op de taart een Loverman die de massa indook, zijn microfoon in een jongedame haar handen duwde en al dansend de zaal verliet. Een bijzonder sterk voorprogramma dus, en dat ook nog eens van eigen bodem!

Het Koninklijk Circus was met andere woorden opgewarmd voor Tamino, die er om klokslag negen uur geen doekjes om wond. De Antwerpenaar is een man van weinig woorden en trad zonder aankondiging met zijn luit uit de duisternis om helemaal in z’n eentje de zaal het zwijgen op te leggen met “A Drop of Blood”. Intrigerend, beklijvend… noem het hoe je wil: de toon was meteen gezet. Bij het daaropvolgende “The Longing” werd de man geleidelijk aan vervoegd door zijn driekoppige band, waardoor het nummer openbloeide in zijn kleinheid, al bleek het achteraf gezien toch vooral “The Flame” dat het echte startschot van de set was. Vanaf dan mengde drummer Ruben Vanhoutte zich namelijk in de debatten, maar deed ook een sobere, maar o zo effectieve lichtshow zijn intrede. Het gaf allemaal wat extra cachet aan het geheel, waardoor de uithalen nog wat intenser binnenkwamen, maar de nummers ook gewoon dat extra tikkeltje magie kregen.

Dat kwam bijvoorbeeld het best tot uiting in het middenstuk van de set, want zo wist “Sunflower”, ondanks de afwezigheid van Angèle, ons helemaal te betoveren en waren we erg onder de indruk van de hoge noten die Tamino haalde in het daaropvolgende, en ook even magische, “Persephone”. Toen de man voor “Cigar” dan weer plaatsnam achter zijn piano, kregen we zelfs een geheel andere versie van het hitje te horen; ietwat emotioneler, met meer diepgang. Een lijn die ook werd doorgetrokken richting het beklijvende “You Don’t Own Me”, waarin Tamino en zijn band richting einde een eerste keer hun duivels ontbonden: een eerste hoogtepuntje in de set, waarnaar zorgvuldig werd opgebouwd.

Dat er daarna even wat gas terug werd genomen met “My Dearest Friend and Enemy” en het gemoedelijkere “Cinnamon”, allebei gebracht door Tamino solo op gitaar, viel dus wel te begrijpen. Dat er met “Oldest Devotion” meteen daarna ook een onuitgebracht nummer in de setlist opdook, was daarentegen wél een verrassing. Het prachtige nummer — ongetwijfeld een hitje, onthoud het — bleek meteen ook het ideale opstapje richting de eindsprint. Die zette hij op dromerige wijze in met “Indigo Night”, maar al snel werd duidelijk dat Tamino alsmaar meer onder onze huid begon te kruipen. Zo zorgde de lichtshow bij “The First Disciple” bijvoorbeeld weer voor een bezwerend effect, maar lag het muzikale hoogtepunt van de avond in het daaropvolgende “w.o.t.h.”. De voltallige band ontbond nog eens al zijn duivels, waarna Tamino er nog even alleen voor stond.

Natuurlijk fungeerde hit “Habibi” als afsluiter en vanzelfsprekend klonken die vocale uithalen nog altijd even indrukwekkend, maar het was voor ons toch bisnummer “Only Our Love” dat de perfecte afsluiter van de avond bleek. Nog dat intieme solomomentje, dat eigenlijk meteen ook de hele avond samenvatte: een beetje verlegen, maar toch zo wondermooi.

Terwijl de sneeuwvlokken buiten zachtjes over de hoofdstad dwarrelden, nam Tamino het Koninklijk Circus mee op een tripje richting het warme oosten. Dat de Antwerpenaar met regelmaat uit hetzelfde vaatje tapt, blijkt live een minder groot probleem dan gedacht. Samen met zijn liveband en lichtshow voegde hij aan elk nummer nieuwe accenten toe, waardoor we ons nooit echt verveelden. Het was met andere woorden een erg sterke set die Tamino gisterenavond neerzette, waarmee hij de sterktes van Sahar nog een tikkeltje meer in de verf zette. En ook dit komt van bij ons! Een avond om trots op te zijn.

De komende dagen kampeert Tamino nog in het Koninklijk Circus (6 en 7 december), waarna hij op 23 maart Vorst Nationaal aandoet. Op vrijdag 30 juni staat hij op Rock Werchter.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

A Drop of Blood
The Longing
The Flame
Fascination
Sunflower
Persephone
Cigar
You Don’t Own Me
My Dearest Friend and Enemy
Cinnamon
Oldest Devotion
Indigo Night
The First Disciple
w.o.t.h.
Habibi

Only Our Love