Of Glints nog een introductie nodig heeft, laten we in het midden. Waar we wel zeker van zijn, is dat de jongeman zich de afgelopen jaren heeft ontpopt tot een van Belgiës strafste artiesten. Al sinds 2015 stuurde hij zo nu en dan eens een nieuw nummer de wereld in, maar het is pas sinds vorig jaar dat er voor het eerst richting een debuutplaat gewerkt werd. Daarvoor werd er vooral gesleuteld aan het totaalconcept dat Glints moest voorstellen. Dat is tegenwoordig een plaatje met een heuse reputatie geworden, want overal waar Glints langskwam, werd de boel met de grond gelijkgemaakt. Met furieuze shows op ’s lands grootste festivals won Jan Maarschalk Lemmens fans bij mondjesmaat. Daar zaten natuurlijk ook de samenwerkingen met respectievelijk Warhola en The Subs voor iets tussen. Ondertussen staat het project van de jonge Antwerpenaar als een huis, waarvan de eerstesteenlegging al bijna twintig jaar geleden plaatsvond.
Op achtjarige leeftijd werd Jan door zijn ouders naar het koor gestuurd, en het is daar dat het verhaal van de choirboy begon. Het betekende de start van de muzikale tocht en vooral de rode draad doorheen Glints’ debuutplaat, want hoewel hij nu een professioneel artiest is, blijft Jan naar eigen zeggen altijd een koorknaap. Het woord rapper wordt bewust niet in de mond genomen, omdat de jongeman dat gewoonweg niet is, of toch niet voor de volle honderd procent. Not a Rapper werd dan ook de naam van een reeks nummers die de plaat niet haalden. Die klonken alvast zo veelbelovend dat de lat voor Choirboy al op serieuze hoogte lag, en die verwachtingen worden losjes ingelost.
Choirboy werd voor Glints niet alleen een zoektocht naar zijn sound, maar uiteindelijk ook eentje naar zichzelf. Het eindpunt bleek telkens het begin te zijn, in dit geval de koorknaap. De plaat kreeg op die manier al zeker een emotionele betekenis voor de jongeman, maar daar blijft het niet bij. Jan stelt zijn hart meermaals open doorheen het album. Op openingsnummer “HTTP404” – dat overigens helemaal geen error betekent – rapt hij tussen de beats door dat hij de plaat soms als een excuus zag om te werken aan zichzelf. Afgezien van de eerder donkere tekst werd het wel een stevig nummer, dat naarmate het vordert steeds een hoger tempo krijgt. Het is niet de enige keer dat Glints stevig uit de hoek komt. Dat was bijvoorbeeld al zo op zijn doorbraakhit “Bugatti“, maar ook op laatste single “Minimum Wage” is de man furieus en zelfs bijna agressief. Er is geen houden meer aan en het tempo is niet van plan om te gaan liggen.
“Fear“, dat samen met DVTCH NORRIS wordt gebracht, is nog zo’n energiebom van jewelste. Samen tillen de jongens het nummer naar een hoger niveau en dankzij de makkelijk te onthouden tekst werd het nog een hit ook. Het furieuze hoogtepunt volgt echter op quasi-titeltrack “Choirboys”. Met een verschroeiend tempo schiet het nummer uit de startblokken en de energie spat er langs alle kanten van af. Dit is zo’n nummer waarop live de hele zaal tegen de vlakte kan gaan, en Glints’ livereputatie kennende, zal dat ongetwijfeld ook gaan gebeuren.
Die furiositeit is slechts een van de vele gezichten die we van Glints te zien krijgen op Choirboy. Zo kan de Antwerpenaar ook bijzonder speels uit de hoek komen. Kijk bijvoorbeeld maar naar het lekker poppy “Lemonade Money“, waarop de man zich niks aantrekt van alle shit die er in het leven gebeurt en alles van zich af danst in een Winnie the Poohpak. Op “Young Wolverine” zijn het dan weer jazzy invloeden die dankzij de licht bewerkte piano de bovenhand nemen. Net als op liefdeslied “Good Guy” rapt Jan weer wat melodieuzer, waardoor het antwoord op de vraag of Glints een rapper is alweer wat verder van ons weg lijkt. Wat het antwoord ook mag zijn, Glints is een topartiest, die aan elk nummer een speciale wereld koppelt.
Op “Gold Veins” is dat bijvoorbeeld een westernwereld, dankzij de zweepslagen en samples die doorheen het nummer passeren. Daarna neemt de man ons – samen met Martha Da’ro – nog even mee naar het zuiden op “Family Tree”. Hier is het een Latinogitaar die het nummer op haar schouders draagt. Martha en Jan vullen elkaar perfect aan en zorgen voor een zwoele sfeer. Wie op Pukkelpop was, weet dat dit ook live voor de nodige chemie zorgt. Het nummer heeft – mede dankzij de makkelijk te onthouden tekst – alvast heel wat hitpotentieel.
Als afsluiting van zijn debuutplaat krijgen we nog een shoutout naar alles en iedereen die iets betekent in het leven van Glints. “Moving Day” begint een beetje als een liftmuziekje en evolueert naar iets wat je op je Wii gehoord kon hebben, maar heeft een veel diepere betekenis. Het geeft een antwoord op de vraag of de man een rapper is. Ja, maar niet zoals de rest. Glints is Choirboy en Choirboy is Glints. Glints is geen persoon, maar een groep mensen, die veel betekenen voor de man. Alles is hoe hij echt is. Geen patserauto’s, maar gewoon echte voorwerpen. Als afsluiter maakt Jan de cirkel rond. “Greatness” start als een pianoballade, maar krijgt dankzij de beat iets r&b-achtigs. Het is een laatste dankjewel, waarna het nummer uit elkaar loopt met een koor. Alle puzzelstukjes vallen op de juiste plek.
Choirboy werd veel meer dan zomaar het debuutalbum van Glints. Het werd een stukje van zijn leven, een echt verhaal waarin de man zelf het hoofdpersonage is. We kregen verschillende gezichten te zien van de Antwerpenaar. Soms furieus, soms speels, maar vooral echt en oprecht. De cirkel is rond en de vraag of Glints nu een rapper is of niet maakt eigenlijk helemaal niks uit; hij is gewoon een hele straffe artiest, die zich doorheen de jaren heeft geprofileerd als een van de spannendste dingen die België op muzikaal vlak te bieden heeft. Daar mag de jongeman maar al te trots op zijn.
Vanavond viert Glints de release van Choirboy met een show in de Ancienne Belgique. Geen tickets? Niet getreurd, want op zondag 5 juli breekt hij de KluB C van Rock Werchter af.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.