Ons favoriete lawaaiorkest uit Luik is terug van niet heel lang weggeweest. Na het album Sauvé uit 2021 laat It It Anita nu zijn nieuwste op de wereld los, getiteld Mouche. Opgericht in 2012 en met twee ep’s en vier albums op zak behoren de Luikenaren inmiddels tot de gevestigde orde in de noiserockwereld en ze zijn dan ook graag geziene gasten op festivals als Pukkelpop, Dour en Le Guess Who?. Er is in de tussentijd wel wat veranderd: gitarist/zanger en mede-oprichter van de band Damien Aresta heeft de band om nog onbekende redenen verlaten. Dat heeft ook meteen een duidelijke invloed op het geluid van de nieuwe plaat.
Mouche is opnieuw opgenomen en gemixt door Amaury Sauvé en wordt uitgebracht op Vicious Circle en Luik Music. Om met de titel van het album te beginnen: de band heeft er een gewoonte van gemaakt te verwijzen naar de producers (zo was de tweede ep getiteld Recorded by John Agnello en is het vorige album genoemd naar de producer die dus ook hun nieuwe heeft opgenomen). Dit keer is het echter een golden retriever die op de hoes prijkt en met de eer mag gaan strijken.
Belangrijker natuurlijk is de vraag hoe dit nieuwe album klinkt. De band heeft wederom een mooie prestatie neergezet, zij het dat het vertrek van Aresta heeft gezorgd voor een wat ander geluid. Dat zit ‘m met name in het feit dat met zijn vertrek een gitaar is weggevallen, waardoor de plaat directer klinkt dan zijn voorgangers. Zeker zo belangrijk is echter dat de voor de band kenmerkende samenzang weliswaar nog steeds bestaat, maar dat deze nu, als tweede stem, wordt verzorgd door bassist Elliot Stassen. Dat resulteert vaak in een wat lompere schreeuwzang die meer opgaat in het harde bandgeluid waar de vaak subtielere samenzang op vorige albums juist zorgde voor meer contrast met de muziek. En die schreeuwzang komt ook net wat te vaak langs waardoor sommige nummers uit balans dreigen te raken. Dat wreekt zich bijvoorbeeld op het lange “Giving/Taking”.
Dat gezegd hebbende staan er weer heel wat fijne nummers op deze plaat. De band komt direct terzake en trapt af met “Crippling Guilt”: eerst vijftien seconden een kenmerkende It It Anita-riff en dan zijn we los. Ook het reeds op single uitgebrachte “Don’t Bend (My Friend)” behoort tot de hoogtepunten van het album met zijn hilarische tekst over bands die commercieel niet heel lekker gaan (‘The only thing that matters is pre-sales, it’s not about music, it’s about pre-sales, tutorials to increase your pre-sales’). De atypische tweede single “Psychorigid” is hier de vreemde eend in de bijt met zijn rapmetalstart en hardcore einde. Pièce de résistance is echter zonder meer het net geen acht minuten durende “Ode to William Blake”, waarin uit de doeken wordt gedaan hoe lastig het is om een zinnige tekst op papier te krijgen. De lange instrumentale en spannende brug die naar het einde van het nummer toewerkt, is smullen geblazen voor iedere Sonic Youth-liefhebber. Wat meer van deze passages hadden zeker niet misstaan.
Om dan maar tot de kern te komen. Is dit het beste werk dat de band tot nog toe heeft afgeleverd? Neen. Is het album dan wel de moeite waard? Zonder meer. Iedereen die It It Anita een warm hart toedraagt, kan deze nieuwste worp blind aanschaffen. Voor wie de heren live aan het werk wil zien: ook dat kan. De band tourt in oktober en november uitgebreid door Frankrijk, maar doet ook onder meer de Botanique in Brussel (20/10) en Trix in Antwerpen (26/10) aan. Nederlandse data zijn vooralsnog niet in beeld.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Ode to William Blake”, ons favoriete nummer van Mouche, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
