Pond – “America’s Cup”
9 bleek een van de betere platen uit de dertienjarige carrière van Pond. Met een standvastige baslijn, een drummachine en wat spaarzame keys zoeken de ex-Tame Impala-leden heil in synthfunk zonder hun vertrouwde geluid te verloochenen. Zo ook is “America’s Cup” een aardig zomerhitje om je heupen op los te draaien.
Regressive Left – “Take The Hit”
Regressive Left is een nieuwe band die houdt van de onhandige experimenten uit de jaren tachtig. Op zijn tweede single “Take The Hit” geeft het een activistische twist aan alles was new wave is. Denk gerust aan “Once in a Lifetime” van Talking Heads.
Robert Finley – “Country Boy”
Het levensverhaal van Robert Finley is te lang om in deze enkele zinnen te vertellen, maar we raden je aan om het zeker eens op te zoeken. De man brengt samen met Dan Auerbach heerlijke soul die recht van het veld komt en met zijn overtuiging en passie iedereen weet te charmeren. Dat hij gewoon een “Country Boy” is, houdt hem niet tegen om veel ‘swag’ te hebben.
S10 – “Adem Je In”
Zingen in het Nederlands was het afgelopen jaar populairder dan ooit, dat wist ook S10. De Nederlandse zangeres trekt volgend jaar richting het Eurovisiesongfestival, maar dit jaar veroverde ze ons hart al met “Adem Je In“. Onder betoverende elektronica weet ze ons te raken met haar oprechte teksten, die trouwens ook mee werden geschreven door Jacqueline Govaert van Krezip. Eentje om in de gaten te houden in 2022!
Sharon Van Etten & Angel Olsen – “Like I Used To”
Een sfeervolle, melancholische en doch warme samenwerking, zo zouden we de fantastische single van Sharon Van Etten en Angel Olsen omschrijven. “Like I Used To” is er zo eentje die ook bij een tiende, twintigste en zelfs dertigste luisterbeurt nog steeds elke lichaamscel raakt.
Skegss – “Bush TV”
Ben Ben Bograil van Skegss klinkt als de hillbillyneef van ene Gallagher. Het is niet helemaal duidelijk waarom zijn band zo snel zo bekend werd, maar ze heeft al twee albums vol korte meezingers. “Bush TV” van op Rehearsal is er ook zo eentje. Is het punk, is het folkrock, maakt het uit?
Sons of Kemet – “Hustle” (feat. Kojey Radical)
Sons of Kemets laatste album was zodoende nog een stukje radicaler dan hun vorige, My Queen Is A Reptile, en dat met een minimum aan woorden. Jazz is echter inherente rebellie in muzikale vorm, en geen beter voorbeeld daarvan dan “Hustle“, de single uit Black to the Future. Met Brits-Ghanese artiest Kojey Radical maakt Sons of Kemet een subtiel maar krachtig stukje slam poetry en jazz.
Spellling – “Boys at School”
Chrystia Cabral van Spellling heeft in drie albums haar niveau gestaag omhoog gedreven. The Turning Wheel is wellicht te veel progrock voor een commerciële doorbraak, hoewel bijvoorbeeld Ye wel al gescoord heeft met gelijkaardige stemmen en arrangementen. “Boys at School” is Spelllings meesterwerk en komt wellicht ook terecht in de grote singlelijst eind dit decennium. De zeven minuten zijn helemaal verdiend: met een buitengewoon diverse instrumentatie vol pakkende taal culmineert het epos langs twee bruggen tot een triomfantelijke gitaarsolo!
St. Vincent – “Pay Your Way In Pain”
Gek genoeg geen St. Vincent in onze albumlijst, dus verdient Annie Clark dit plekje des te meer. “Pay Your Way In Pain” werd de veralgemening van de vernieuwde sound die ze op Daddy’s Home gebruikt. Een zachtaardige frontvrouw die terugkeert in de tijd, maar toch hedendaags klinkt. Duister, beklijvend… noem het hoe je wil. St. Vincent kruipt altijd onder je huid.
Strand of Oaks – “Jimi & Stan”
Er is niemand die Strand of Oaks niet graag kan zien en ook wij zijn fan van de man met baard. Met “Jimi & Stan” bracht Timothy dit jaar een wondermooie ballade uit waarmee hij ook zijn gitaren niet opborg en vooral zijn hart liet spreken. Showalter zingt namelijk over Jimi Hendrix en zijn hond Stan in de hemel en we kunnen ons geen mooier eerbetoon inbeelden.
Till Lindemann – “Ich Hasse Kinder”
De iconische frontman van Rammstein, Till Lindemann, kan de laatste jaren niet stoppen met muziek maken. Met “Ich Hasse Kinder” wijkt hij niet ver af van zijn gekende succesformule. Choquerende teksten en luide gitaren aangevuld met elektronische elementen zorgen voor alweer een geslaagd nummer.
Tony Allen – “Cosmosis” (feat. Skepta & Ben Okri)
Geen clash maar een eenheid van generaties op There Is No End, het laatste juweeltje van Tony Allen. De spirituele leraar zonder woorden leent zijn afrobeats handig uit voor de raps opkomende artiesten. Hoewel “Cosmosis” postuum werd uitgebracht, had de Nigeriaan in zijn laatste dagen de samenwerking reeds uitgekozen. De visionair vormde de fundering waarop nieuwe generaties mochten bouwen.
Trivium – “The Phalanx”
Sinds de komst van drummer Alex Bent in 2017 zitten de leden van Trivium op één lijn. “The Phalanx” uit het indrukwekkende album In the Court of the Dragon is een epische synthese van al hun metalinvloeden: metalcore, thrash en progressive.
Twenty One Pilots – “Shy Away”
Een single van Twenty One Pilots die geen gigantische hit wordt, het gebeurt anno 2021 niet vaak meer. Ook deze “Shy Away” kampeerde wekenlang in de hitlijsten, en niet meer dan terecht. De muziek van de Amerikanen klonk op Scaled and Icy zonniger dan ooit, wat er bijgevolg voor zorgt dat dit nummer onherroepelijk een glimlach op je gezicht tovert.
The Vaccines – “Headphones Baby”
Rechtstreeks uit een of andere spaghetti Western belandde The Vaccines afgelopen jaar terug op ons bord. “Headphones Baby” werd geen drastische koerswijziging, maar een verdere uitstippeling van de sound waarmee Justin Young en co bekend werden. Iets grootser, iets commerciëler, maar vooral met een hoog oorwurmgehalte: de Britten zullen grote menigtes ongetwijfeld laten dansen en zingen!
Villagers – “So Simpatico”
Villagers blijft bij iedere plaat beter en beter worden en deze “So Simpatico” kunnen we misschien wel als het beste nummer tot dusver beschouwen. In zeven minuten brengt Conor O’Brien een hoopvol indiefolkliedje waarbij het refrein erg rijk binnenkomt door de verschillende instrumenten. Na dat heel rijk begin, mondt de single uit in een jazzy experiment waarmee ook Villagers toont dat het meer is dan een indiefolkbandje met gitaar. Prachtig.
VLURE – “Shattered Faith”
Een van de weinige debuutsingles in deze lijst, dan nog in een genre dat tegenwoordig meer dan genoeg output kent. De dualistische postpunk van het Schotse VLURE metst niettemin een nieuwe steen in de intussen lichtjes verzadigde scene. Zo blijkt uit “Shattered Faith“, dat zowel bloedstollende coldwave als pikante hardcore ademt.
Wet Leg – “Chaise Longue”
Hoe Wet Leg met slechts vier nummers praktisch de hele wereld rondging is een mysterie. De miljoenen streams, een Tiny Desk-concert en een Late Night-optreden tonen hoe aanstekelijk “Chaise Longue” wel niet is. Wij zijn alvast enorm benieuwd naar hoe deze dames ons in 2022 verder zullen verrassen.
WILLOW – “t r a n s p a r e n t s o u l” (feat. Travis Barker)
Het aantal popartiesten die de laatste tijd punk muziek beginnen maken is, is haast niet meer bij te houden. Dit was niet anders voor WILLOW. Samen met de godfather van de punkrenaissance, Travis Barker, brengt WILLOW ons “t r a n s p a r e n t s o u l” een enorm catchy nummer waarmee de 21-jarige onmiddellijk wist te overtuigen.
The Wombats – “If You Ever Leave, I’m Coming With You”
Binnen enkele weken ligt er een nieuwe plaat van The Wombats in de winkelrekken, en die belooft wederom van goeie makelij te zijn. Zowat alle singles konden ons overtuigen, met “If You Ever Leave, I’m Coming With You” op kop. Vrolijke indiegitaartjes, de herkenbare stem van frontman Matthew Murphy en een fikse dosis vrolijkheid. The Wombats zal de temperatuur deze winter ongetwijfeld de hoogte in jagen!
YUNGBLUD – “fleabag”
Met “fleabag” gaat YUNGBLUD terug naar zijn roots. Scheurende gitaren primeren en een aanstekelijk refrein blijft na eenmaal luisteren al hangen. Old-school YUNGBLUD is back and we love it!
Voor de volledigheid bundelden we deze 101 singles in een Spotify-afspeellijst. Luister en geniet!
Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Niels Bruwier, Maxim Meyer-Horn, Joren Van der Plas, Rik Bontinck, Marlies Schelfhout, Lucas Palmans, Ivo Goossens, Renaat Senechal, Robbe Rooms, Brent Galle, Jan Kurvers, Sam Nassiri en Jan-Willem Declercq
