Het negende album van de Australische psychedelischerockband Pond heet heel toepasselijk gewoon 9. Laat je niet misleiden door deze voor de hand liggende titel en de saaie zwart-witte hoestekening, want de heren uit Perth hadden duidelijk geen gebrek aan inspiratie in de opnamestudio. Het album barst als vanouds van de speelse geluidjes en melodieuze lagen, die er voor zorgen dat elke beluistering een nieuw detail blootlegt.
De groep wordt al langer geassocieerd met Tame Impala, en dat is niet zo gek als je weet dat Pond in 2008 werd gesticht door leden van Kevin Parkers liveband. Beide groepen verblijven in een originele kosmos van psychedelische geluiden en net als op de vorige albums van Pond wordt op 9 een reis gemaakt doorheen dat uniek universum. Dat wordt met het nieuwe album alleen maar kleurrijker en spannender. We horen een nog rijker geluid dan op voorganger Tasmania. De band heeft een stortvloed aan ideeën losgelaten in de studio en een bijzonder feestelijke mix op plaat gezet. Grooves en ritmes nemen in de meeste nummers het voortouw.
Met “Song for Agnes” opent het album behoorlijk bombastisch en met een positieve boodschap. We horen iets wat lijkt op een kinderkoor en vreemde keyboards, tot zanger Nick Allbrook geagiteerd invalt. ‘Nothing but blue skies from now on, baby’, zingt hij tijdens het refrein, waarmee hij op het hart lijkt te drukken dat er op 9 geen plaats voor grimmigheid, maar vooral voor optimisme hoog in het vaandel wordt gedragen. Wanneer we aansluitend de fuzzy single “Human Touch” horen, is de toon helemaal gezet; springerige synths en een leuk drumritme maken je warm om te beginnen bewegen, en de opzwepende zang maakt die uitnodiging alleen maar urgenter. In de outro gaan de gitaren en toetsen even in een lawaaierige overdrive, wat we toch al een tijdje gemist hadden bij Pond.
“Human Touch” is niet het enige dansbare nummer op het album. Het tempo van de plaat ligt in het algemeen wat hoger dan dat van de voorgangers, waardoor de band nog meer lonkt naar de dansvloer. Zowel de puike singles “America’s Cup” als “Pink Lunettes” kwamen al uitnodigend uit de hoek, het eerste met een funky gitaar en groovy bas en het laatste met een heel snel, dansbaar ritme en een aanstekelijke melodie. Maar het springerige “Rambo” spant de kroon qua popgevoel. Een nerveuze ritmesectie, fonkelende keyboards en een heerlijk zweverige melodie ondersteunen Allbrook terwijl die in de komische tekst de Franse dichter Rimbaud lijkt te verwarren met de fictieve actieheld Rambo (‘I’ve never read Rambo, I’m terrified of guns’). Onmogelijk om dan zonder glimlach op je gezicht stil te blijven zitten.
Er is op 9 nog wel meer plaats voor humor en psychedelische uitstapjes. “Czech Locomotive” is wat dat betreft het beste voorbeeld van Ponds drang naar experimenteren. Het begint ingetogen met dromerige synths en statische, elektronische drums maar bouwt geleidelijk aan op naar een hoger tempo met weerbarstige drums en gitaarpartijen die buiten de maat lijken te vallen. Toch slaagt Pond er in om van de dwarse ideeën een zweverig en spannend popnummer te maken. Van het grootste “Song for Agnes” tot de sensuele eighties soul van “Toast” blijft de groep het doorheen het album interessant houden door toevoeging van warme saxofoons, speelse synths of gewoon gekke geluiden.
Met 9 voegt Pond alweer een unieke wereld toe aan hun verder uitdijend universum. Het album richt zijn pijlen grotendeels op de dansbenen maar geeft ook de tijd om op adem te komen met zwoele, trage nummers. Wij kijken er alvast naar uit om de band op het podium aan de slag te zien gaan met het materiaal van deze nieuwe langspeler, want live zullen de nummers ongetwijfeld de dansvloer in brand weten te zetten.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
