Op zijn achttiende had Matt Heafy het lef om zijn piepjonge band Trivium ‘de nieuwe Metallica’ te noemen. Hun vroege werk, bijvoorbeeld The Crusade, ontleende helaas soms te veel van hun invloeden, en dan vooral van Metallica en Soilwork, wat verder bijdroeg aan de controverse. De tijd toonde echter aan dat dit niet zomaar een naïve kemel was, maar ook een uiting van vastberadenheid in de zoektocht naar een eigen sound jegens een conservatieve metalelite. Na enkele zwakkere worpen halfweg de jaren 2010 keerden de vorige twee, The Sin and the Sentence en What the Dead Men Say, stilaan terug naar de hardere en tegelijk fascineerde stijl van meesterwerk Shogun uit 2008. De klassieke aanpak bestond er uit een hybride van agressieve strofen die in elk metalgenre rondsnuffelen, gecombineerd met oerdegelijke, melodieuze refreinen. Op die manier lokten ze zowel de obscure thrasher als de stadiumrocker naar de moshpit.
In the Court of the Dragon is Triviums tiende album in achttien jaar en vormt een uitstekende poging om alle vorige te overtreffen. Het is een kolkende uitputtingsslag die even episch klinkt als de albumhoes eruitziet. Het enige nadeel is dat dergelijke hyperactiviteit bijna voorbij gaat aan wat menselijk haalbaar is in muzikaliteit. Vooral Alex Bent raast met zijn blastbeats doorheen de plaat en trekt daarmee bijna evenveel aandacht als de andere instrumenten samen. De techniek en snelheid waarmee de gitaristen hun virtuositeit tentoon spreiden, brengt hen desalniettemin tot de top van deze bijna veertigjarige thrashmetalscene. De veerkrachtige breakdowns en screams vormen nog steeds de spierkracht op de ruggengraat van riff. De verscherpte focus op progressieve elementen, die fungeren als overgangen binnen de formule, zorgen voor nog een extra dynamiek. Dit alles kon je ook zeggen van Shogun, maar In the Court of the Dragon verbrandt met het gezag elk stukje twijfel over de consistentie van hun schrijverschap en de chemie tussen de bandleden. Trivium lijkt niet uit te putten wat betreft levendigheid en doorzettingsvermogen!
Een poging tot dergelijke laaiende woede met gracieuze intimiteit zou voor de meeste bands een afgang betekenen, maar hier klinkt het bijna naadloos. Een orkestrale intro gaat vooraf aan de titeltrack, die geen seconde verspilt. Habiele riffs, een catchy refrein, drums die elke trom gebruiken en een temperamentvolle tempowissel, gevolgd door een battle van gitaarsolo’s; alle verwachtingen worden brilliant ingelost. Het zorgt voor een lichte overstimulatie, waardoor er voor de volgende nummers helaas al wat minder aandacht over is. Het schrijverschap getuigt nochtans van een inspiratie die we in jaren niet gezien hebben.
Hier en daar neemt de esthetiek bijna folkloristische proporties aan, zoals op het overpeinzende “The Shadow of the Abbatoir” en de finale triomftocht op “The Phalanx”. Het zware “Like a Sword Over Damocles” heeft best veel mee van de powerprog van Nevermore, een compliment trouwens. “A Crisis of Revelation” lijkt toch nog even terug te grijpen naar de metalcorestijl van Ascendancy, terwijl “Feast of Fire” met zijn poppy structuur misschien wel eens op de radio gedraaid kan worden. Het is wel een iets suffer nummer, door een behoefte om toch iets commercieels te doen, geïllustreerd door enkele obligatoir melodieus en helder gezongen strofen, in contrast met het typische metalgeweld. “No Way Back Just Through” klinkt gelijkaardig, maar ontbreekt als enige aan genoeg ideeën om te blijven hangen. Er zijn dus ook enkele minpuntjes. Het vorige album van Trivium was het negende en dit is het tiende, dus zegt de autopiloot dat het eerste nummer van beiden respectivelijk “IX” en “X” moeten heten! We zijn hier even ironisch…
Als we nog even de geschiedenis erbij halen, kunnen we opmerken dat we het Floridaanse viertal op hun eerste drie albums in een identiteitscrisis hoorden. Ascendancy and Shogun waren de jonge, maar heterogene successen waaraan steeds moest worden voldaan. Waar ze eerder nog steevast vergeleken werden met iets anders, was The Sin and the Sentence het kantelpunt waarop Trivium als zichzelf begon te klinken. Deze evolutie is nu gekristalliseerd op In the Court of the Dragon. Het lijkt alsof de kwaliteit van eender welk recent album geen anomalie, maar de nieuwe standaard is.
Deze zoveelste return to form noemen wij vanaf nu gewoon form. Misschien is drummer Alex Bent hier eigenhandig verantwoordelijk voor. Zijn additie verloopt gelijktijdig met de net beschreven vooruitgang. Maar ook de gitaarsolo’s zijn prominenter uitgestrooid dan vorige jaren, en ze zijn smaakvoller en melodieuzer, volgepropt met tremolo, squeals en arpeggio’s. Ook de bassist neemt meermaals de voorgrond, bijvoorbeeld op “Feast of Fire” en “The Shadow Of The Abatoir”. In the Court of the Dragon is met gemak een van Triviums beste albums, en mogelijks hét sterkste. De korte timing waarop de band dit werk wist af te leveren is prijzenswaardig, maar vooral de gradatie van kracht overtreft alle verwachtingen. Hun geluid wordt zo wijd open geblazen dat het bijna onmogelijk wordt om te raden wat hun volgende stap zal zijn. Van een relance gesproken!
Facebook / Instagram / Twitter / Website
