Het aantal albums dat wekelijks verschijnt, is meedogenloos hoog. Daarom is het onmogelijk om alles binnen de correcte tijdspanne van een degelijke review te voorzien. Gelukkig hebben we daarvoor een oplossing ontwikkeld in de vorm van ‘Beire Kort’. Albums die de voorbije maanden uitkwamen, maar we nog niet recenseerden, worden hier in één alinea samengevat. Deze editie is alweer de 30ste en de vierde van 2021.

Crowded House – Dreamers Are Waiting (★★★½)

Fans van poprocklegendes Crowded House hadden de hoop om ooit nog nieuw materiaal te horen van de Nieuw-Zeelandse band toch wel al even opgeborgen. De laatste tour dateert nu al van een jaar of tien geleden, en toen Fleetwood Mac een paar jaar terug gitarist Lindsey Buckingham echt voor goed beu was en hem definitief de laan uitstuurde, mocht Crowded House-frontman Neil Finn hem vervangen. Toch wordt er een vervolg gebreeën aan een veertigjarige carrière met Dreamers Are Waiting, slechts het derde album van de band sinds 1993. Geen van de nummers zullen staan tussen de klassiekers vol melancholisch minimalisme, maar de fundamenten staan nog steeds stevig. Wat zanderige country-invloeden hier en daar op een handvol sterke nummers, zoals “Goodnight Everyone” en “Bad Times Good”, maken er een degelijk album van. Om het met een cliché te omschrijven, Dreamers Are Waiting is er eentje voor de fans.

Tewksbury – Paths (★★½)

Tewksbury ging op stap, en daar zag hij allerlei moois: zij het gletsjers, toendra’s of een uitgestrekt, ijzig plateau. De burger van Ontario haalde zijn inspiratie in de wonderbaarlijke wereld, maar liet zich vooral ook bewegen. Van al die schoonheid stond hij namelijk zowel perplex als droevig te turen. De globale natuurcrisis sluimert, en zo ook de muziek op album Paths. De tweestrijd tussen verlorenheid en rust vinden we zo terug op deze langspeler. Net door die oneindige rust gaat het album soms wat aanslepen, maar dan komen er krachtige nummers bovenuit die je doen wakkerschieten, zoals “Habitats”, als waren het de woelige gedachten die de artiest bevond wanneer hij al die schoonheid gaandeweg zag verdwijnen.

Faye Webster – I Know I’m Funny haha (★★★★)

Simpele muziek hoeft niet altijd een slecht idee te zijn en zo doet Faye Webster al drie albums haar ding, waarbij ze ieder album meer groeit. Nieuwste worp I Know I’m Funny haha is een bont allegaartje van grappige songtitels, dagdagelijke teksten en een heel laidback sfeertje. De zangeres kan op een goeie veertig minuten vooral betoveren door haar zomerse sound die doorheen de nummers sprankelt. Dat het soms wat naar country neigt, hoeft geen probleem te zijn, want Faye Webster laat je nergens voelen dat je een paard en een cowboyhoed nodig hebt. Nee, ze zou het zelfs beter vinden als je gewoon van je paard valt tijdens het luisteren van haar plaat. Opener “Better Distractions” stond al op de playlist van Barack Obama, maar we kunnen ervan uitgaan dat de man de volledige plaat, net zoals wij, op repeat zal zetten. Eentje voor op je gemak te luisteren.

Flower and Pines – How Come, Father? (★★½)

Flower and Pines is het project van twee Wit-Russische immigranten die helemaal van Minsk naar Wrocław klimden. Het duo, met Jegor Mickiewicz die fungeert als hoofdzanger en gitarist, en Aleksandr Pushkin op de synths, drummachine en gitaar, nam zijn eerste album How Come, Father? in de loop van de afgelopen twee jaren helemaal thuis op. De langspeler is een mix van elektronische en akoestische elementen die een beeld van nostalgie naar de jeugd en religieuze ervaringen wil bevangen. In het laatste en langste nummer, “Fear and Trembling”, komt hun ware potentieel helemaal boven en worden we opgeslokt door de omkaderende atmosfeer die de muzikanten ons brengen.

Flying Lotus – Yasuke (★★★★)

Netflix durft wel eens grote bedragen te gooien naar interessante projecten, maar dat er nu ook voor soundtracks grote namen die zich niet vaak met dat werk bezighouden worden aangetrokken, is wel nieuw. Voor Yasuke, een nieuwe animereeks, mag ook Flying Lotus aan het werk gaan voor de productiegigant. Aangezien de reeks het verhaal vertelt van een zwarte samurai in feodaal Japan, loopt deze soundtrack over van de oosterse invloeden, zonder de gekende instrumentale hiphop volledig te verlaten. Yasuke voelt vaak wat fragmentarisch aan, en bij sommige stukjes wou je dat het iets verder uitgewerkt was, zoals op het intense “Pain and Blood”. Maar dat is uiteindelijk gewoon inherent aan soundtracks, die vaak enkel een korte scène moeten bijstaan. Yasuke is en blijft echter opwindend en (logischerwijs) cinematisch in omvang.

Backxwash – I LIE HERE BURIED WITH MY RINGS AND DRESSES (★★★½)

Canadese rapper Backxwash keert redelijk snel terug na haar hoogstandje God Has Nothing to Do With This Leave Him Out Of It van vorig jaar. Op I LIE HERE BURIED… vraagt ze zich geen seconde af of je mee bent, maar gaat gewoon vanaf het eerste nummer in volle vaart vooruit. Backxwash is trans, dus wat je kan verwachten zijn thema’s als genderidentiteit, aanvaarding, maar ook religie en esoterie, gebracht met gotische en industriële intensiteit. Dit soort muziek moet zeker je ding zijn, maar in essentie is in Backxwash’s soort hiphop dezelfde vorm van catharsis te vinden in groepen als clipping. en Death Grips.

Tim Dup – La course folle (★★★½)

Op zijn derde langspeler klinkt Tim Dup minder cryptisch dan anders. Waar hij eerder een meester was in het creëren van muzikale poëzie, roept hij hier een vakantiesfeer op die soms gepaard gaat met een zekere naïviteit. De Fransman experimenteert graag met verschillende stijlen, en ook dit album is niet volledig over dezelfde kam te scheren. Na de opgewekte melodietjes van het begin volgen er nummers met strijkers in de hoofdrol, waarin ook de teksten diepzinniger worden. Zijn elektronische muziek laat hij daar even achterwege. In plaats van de stralende zon krijgen we het gevoel van een zonsondergang op een verlaten strand. Daarna knoopt het album opnieuw aan bij het ‘vrijheid blijheid’-gevoel om te eindigen bij melancholie. Wie houdt van schattige liedjes komt aan zijn trekken op “Juste pour te plaire” of “D’alcool et de paysages”, de meerwaardezoeker vindt dan weer zijn gading bij iets als het dramatische “Les cinquantièmes hurlants”. Niet elk nummer weet echter onze aandacht even goed te behouden, zo is de oosters geïnspireerde afsluiter bijvoorbeeld een overbodige toevoeging. Toch ligt met La course folle de zomer vanaf nu voor altijd binnen handbereik en daarvoor danken we Tim Dup.

Gary Numan – Intruder (★★★½)

Met een carrière van om en bij de veertig jaar blijft de Britse new-wavepionier Gary Numan in 2021 niet op zijn lauweren rusten. Ook op Intruder blijft Numan trouw aan zijn donkere persona en is hij niet verlegen om zijn kritische mening over de huidige staat van de planeet genadeloos te verkondigen. De titels van de singles “Betrayed”, “Intruder” en “Saints and Liars’ spreken geen boekdelen. Los van de nakende klimaatcrisis geeft de Brit ook lik op stuk aan religieuze fundamentalisten, en geloofde hij tijdens het creatieve proces in een fictief virus dat de mensheid terug met de voeten op de grond zou brengen. Ten slotte is Numan de ambacht van het componeren niet verleerd. Intruder snijdt in haar geheel diep tot op het bot, maar blijft qua productie zo authentiek als een coryfee uit eighties maar kan zijn.

Mahjong – Blue (★★★)

Maja Kozłowska, ook wel eens Mahjong, is een Poolse singer-songwriter, componiste en beeldend kunstenares. Dat laatste verklaart de vele muziekvideo’s die gepaard gaan met bijna elk nummer dat ze uitbrengt. Maja komt van een klein eilandje in Polen en studeert nu Schone kunsten aan de Academy of Art and Design in Wrocław. Open voor alle mogelijke media begon ze naast schilderijen ook muziek te maken, en zo werd de ep Blue geboren. De jongedame brengt ons vier rustgevende tracks die als ballades experimenteel gepaard gaan met veldopnames.

Bram De Laet – Deranged Environment (★★★½)

In zijn eerste release Deranged Environment neemt Bram De Laet je mee op wandel. Verwacht echter geen rustgevende trektocht: deze ambient track zit bomvol veldopnames die je doen afvragen waar je je nu echt bevindt. In een door de maan verlicht bos? Een vergeten steegje? Een volledig afgesloten, verhulde kamer? Of: in een of ander droomlandschap dat tussen dat alles en je eigen gedachten speelt? Geboeid door het werk van Lynch, zowel muzikaal als filmisch, laat De Laet zich inspireren. Geen wonder dan dat er in ‘Sparky’, vernoemd naar de enige hond die Lynch ooit had, een beetje geblaf zit. Waar we zwoel wegdrijven op het eerste deel van het album, slaat “Void”, ons favoriete nummer op de langspeler, plots hard binnen, en vormt het het perfecte einde dat smaakt naar meer. Deze jonge artiest brengt ons een ware belevenis die verder gaat dan de oren.

UNIS – Feelings (★★★½)

België vloeit over van het jonge talent, daarvan is UNIS nog maar eens een bewijs. Haar debuut-ep Feelings wordt overheerst door de typische melancholie en intimiteit van de gekende lo-fi hiphop-, r&b- en neo-soulformules. Maar naast het feit dat ze het warm water niet heruitvindt, weet ze het zelf interessant te houden, dan vooral met haar zijdezachte stem. De productie is met momenten wat platjes, zoals op “Foolish Love”, maar zo’n dingen beteren ongetwijfeld met tijd en ervaring. Voor nu is Feelings een eerste kijkje naar het talent van UNIS en haar aanleg voor moody en dromerige melodieën; luister maar naar “Will We Love Tomorrow”.

Orange Car Crash – Opposition (★★★★)

De Italianen van Orange Car Crash crashten dit jaar binnen met hun nieuwe album. De langspeler vormt een begeesterende conversatie tussen de band, die tijdens de opnames van de nummers zo veel mogelijk hun livesound poogde op te vangen. Niet tevergeefs: de negen van de zeventien opgenomen nummers die zich mogen nestelen op het album bevinden zich er in alle glorie en laten ons tot het einde niet los. Of het nu psychpop, krautrock, jaren negentig-noise of New-York wave is, de band lijkt elk klusje te klaren en houdt een vaste atmosfeer aan. We dansen, we wiegen, we schreeuwen mee: dit album horen we graag en zien we nog liever eens live!

Dorothea Paas – Anything Can’t Happen (★★★★)

Al meer dan tien jaar is de Canadese Dorothea Paas actief in de muziekindustrie, maar nu pas verschijnt eindelijk haar debuutalbum. In haar thuisland wordt het magnifieke Anything Can’t Happen alom geprezen, en hier spreken wij dat niet tegen. Een dik halfuurtje heeft deze vrouw slechts nodig om ons helemaal mee te sleuren in haar grootste werk tot nu toe, over een stukgelopen relatie. We krijgen een heleboel rustige gitaren te horen, continu vergezeld door de etherische stem van Dorothea. We hebben er lang op moeten wachten, maar het grote solodebuut van Dorothea Paas maakt indruk!

Feverchild – Feverchild (★★★½)

‘We gooien het eens even over een andere boeg’, moeten enkele leden van hardcoreband Minded Fury gedacht hebben. Het resultaat van die gedachte kan sinds enkele dagen geconsumeerd worden via de gehoorhang. ‘Feverchild’ werd het kind gedoopt, en zo heet ook het debuut. Het West-Vlaamse vijftal brengt ons post-hardcore met grunge-invloeden, naar het recept van bands als Basement of Citizen, en dat doet het lang niet slecht. Het gevaar van dat genre schuilt in het te snel vervallen in niet al te spannende akkoordjes en een voorspelbaar verloop, maar daar slalomt Feverchild op onder meer “Stargazing”, “Fever Dream” en zeker “Be My Epilogue” elegant om heen. Een debuut dat smaakt naar meer!

A Place To Bury Strangers – Hologram (★★★★)

Het macaber vernoemende trio A Place To Bury Strangers is terug van nooit weggeweest met een strak ep’tje dat hen terug op niveau brengt. Het drietal uit Brooklyn, nu met twee nieuwe leden, heroveren weer wat de donkere magie van hun nillies-materiaal, na een decennium waar fans en critici toch wel eerder aan de lauwe kant liepen voor de muzikale output. Hologram is echter een return to form voor de band die ‘danse macabre’ belichaamt. Deels Sisters of Mercy en deels The Jesus And Mary Chain, baadt Hologram in de wazige en duistere, maar dus dansbare, new wave en post-punk van welleer, dit keer met effect.

Miss Angel – Ghetto Mami, Vol. 2 (★)

Miss Angel leek in 2019 haar doorbraak te pakken te hebben. In de zomer van datzelfde jaar speelde ze op zowat elk belangrijk festival in het land en bovendien was ze te horen op het album Wie is Guy? van Zwangere Guy. Met Ghetto Mami Vol. 1 bracht ze bovendien een zeer tof project uit met een aantal fijne track. Dat kunnen we jammer genoeg niet van het vervolg zeggen. Ghetto Mami, Vol. 2 bevat geen enkel memorabel nummer en weet bij momenten zelfs te vervelen. De spitsvondigheid is vaak zoek in de nummers en ook de beats hebben weinig om het lijf. Enkel “Ignorance“ is nog een lichtpuntje waarop we de Miss Angel horen zoals we ze graag hebben. Het geheel voelt onvolledig, soms zelfs wat overhaast en rommelig. Hopelijk keert de ghetto mami op haar volgende project opnieuw naar haar aloude vorm terug.

Snapped Ankles – Forest of Your Problems (★★★)

Tien jaar terug betrad het Britse Snapped Ankles het podium met stevige synthesizer patronen die door henzelf tot het genre “punktronica” werden gedoopt. Drie langspelers later, begint dat genre steeds afgelijnder te worden. Met Forest of Your Problems levert het viertal een matuur en conceptueel sterk album af. Qua thematiek trekken de Britten, net als op hun debuutalbum, opnieuw de bossen in. Ook qua instrumentatie zijn er in principe weinig wijzigingen tegenover hun eerdere werk. Snapped Ankles doet het nog steeds met dreigende, zenuwachtige baslijnen onder synth-geluiden die ons terugkatapulteren naar de hoogdagen van Kraftwerk. De productie van dit alles klinkt wel net iets ruimtelijker waardoor de dansbare deuntjes, zoals de baslijnen op het toepasselijke “Shifting Basslines of the Cornucopians”, er beter uitkomen. Forest of Your Problems is een fijn en sterk album maar brengt absoluut niets nieuws onder de zon.

Spellling – The Turning Wheel (★★★★)

Met haar derde album combineert de Amerikaanse Chrystia Cabral, oftewel Spellling, haar voorliefde voor sprookjes met de zoektocht naar zichzelf. Op The Turning Wheel neemt ze de luisteraar mee in haar omzwervingen, wat een album vol Disney-songs met een serieus hoekje af oplevert. Dat is ook voor een deel te danken aan het klassiekere orkest dat haar begeleidt, met onder andere een harp, banjo en een horde blazers. Een hele ommezwaai na haar vorige albums, Pantheon of Me en Mazy Fly, waar futuristische synthesizers nog de plak zwaaiden. Vooral “The Future” is een lyrisch en muzikaal meesterwerkje van de Amerikaanse, waarin ze zichzelf neerzet als een futuristische Rapunzel, mijmerend over haar levenspad. In “Queen of Wands” keert Spellling terug naar haar oude stijl, waardoor het een beetje uit de toon valt in vergelijking met de andere songs. Desondanks is The Turning Wheel een tijdloos album met één grote ster: Spellling’s beklijvend zweverige stem.

Bosum – Ghostwood Country Club (★★★½)

Bosum is het dreampopproject van landgenoot Tom Verbeeck en wist zich vorig jaar al enkele weken staande te houden in De Afrekening met een cover van The Weeknd. Van die publiciteit maakte de band handig gebruik om dit jaar een debuutalbum uit te brengen, en wat voor één. Ghostwood Country Club doet haar genre alle eer aan, want het album is om gewoonweg om op weg te dromen. Fijne gitaartjes, strakke drums en zweverige vocals: meer heb je eigenlijk niet nodig. Dit is een ijzersterk debuut dat ons zonder twijfel door de zwoele zomermaanden zal loodsen!

Sunglasses For Jaws – Everybody’s Made of Bones (★★)

Sunglasses For Jaws is een psychedelisch pop- en rockduo dat ondanks twee volledige albums en twee lijvige ep’s amper een naam voor zichzelf heeft kunnen maken door de jaren heen. Als we naar hun laatste exemplaar Everybody’s Made of Bones luisteren, snappen we ook wel waarom dat zo is. Het album voelt veel te lang aan, klinkt al snel repetitief en heeft een algemeen acuut tekort aan ideeën om songs interessant te maken. Buiten enkele aanvaardbare uitschieters, zoals onder andere openingstrack, is dit dus een collectie saaie en voorspelbare songs die het beluisteren niet echt waard zijn. De doorbraak van deze band zal dus ook niet voor deze keer zijn.

Drug Store Romeos – The World Within Our Bedrooms (★★★½)

Met een albumtitel als The World Within Our Bedrooms weet je meteen wat je kan verwachten, en dat vinden we sympathiek van Drug Store Romeos. De Britten namen hun debuutplaat hoofdzakelijk op in de slaapkamer en die vibe is duidelijk te horen. We krijgen een heel gemoedelijke plaat die je vooral laat wegdromen en nergens eens energie hoeft te brengen. Denk dus aan Beach House, maar dan iets meer optimistisch met dezelfde portie melancholie. “Kites” is bijvoorbeeld een simpel voorbeeld van hoe de band in zijn werk gaat: simpele teksten, een hese stem en vooral een bepaalde magie om je helemaal in te palmen. Je komt dus perfect tot rust bij het debuut van Drug Store Romeos, zoveel is zeker.

Robert Finley – Sharecropper’s Son (★★★★)

Al wat Dan Auerbach (The Black Keys) aanraakt, maakt veel kans om in goud te veranderen. Combineer dat met de ongelofelijk getalenteerde soul- en blueszanger Robert Finley, en je hebt een succesplaat in handen. Op Suncropper’s Son vertelt Finley zijn eigen leven. Hij heeft er slechts tien nummers voor nodig, maar de emoties en verhalen die het album bevatten, overstijgen enig concept van ruimte en tijd. De meesterlijke stem van Robert Finley wordt perfect ondersteund door allerhande Amerikaanse muziekinvloeden, wat ervoor zorgt dat dit album niet enkel snikheet, maar ook nog eens onvergetelijk goed overkomt.

John Carroll Kirby – Septet (★★★)

Septet is het zesde album van de Amerikaanse componist John Carroll Kirby. Het woordgrapje ligt volledig in de lijn van zijn frivole, niet al te serieuze muziekstijl. Met nummers die soms lijken weggeplukt uit een jamsessie vult Kirby een eerder nonchalant en ongevaarlijk album. Vooral “Rainmaker”, een nummer dat al eerder uitgebracht werd, valt in de smaak bij het grote publiek, al is “Sensing Not Seeing” zeker ook een testament voor Kirby’s kunnen en feeling. Septet is een heerlijke aaneenschakeling van meeslepende achtergrondmuziek, maar faalt in het algemeen een diepere indruk na te laten. Met zijn ‘Muzak’-stijl, een uptempo jazzvorm met een overijverige marimba en een brutale brass, kan Kirby geen potten breken. Ook geen collaboraties op het album, wat opvallend is voor een artiest wiens handelsmerk samenwerkingen zijn met ‘s werelds grootste artiesten (waaronder Harry Styles, Frank Ocean en Miley Cyrus).

the Yummy Mouths – UGH! (★★★½)

Met the Yummy Mouths hebben we een van de eerste Belgische bands die in het zog treden van postpunkrevivalbands als Fontaines D.C. en Parquet Courts. Ze doen dat bovendien met succes, want hun debuutep UGH! is een van de leukste gitaardebuten die ons land dit jaar al kende. Hun eerste single van die ep “White Noise” kreeg al wat aandacht als catch of the day van Studio Brussel en beloofde veel goeds, maar wordt ruimschoots overstegen door de andere songs. Titeltrack “UGH!” en “Led Captain” zijn allebei strak en klinken lichtjes geschift, maar niet in die mate dat ze zichzelf verliezen. “Trans-Lunar Injection” klinkt na een eerste luisterbeurt wat saai en flauw, maar wordt vanaf de tweede maal een verfrissend intermezzo dat aantoont dat deze band niet alleen stevige garagerock en -punk kan maken. Een zeer sterk en veelbelovend (en Belgisch!) debuut dus.

Marina Allen – Candlepower (★★★)

Toen Marina Allen met haar debuutsingle “Oh, Louise” binnenkwam, waren meteen verkocht. Ook als opener op haar eerste ‘plaat’ Candlepower is het een binnenkomer van jewelste. Het plaatje is zeven nummers lang en duurt slechts achttien minuten, en het is jammer dat Allen nooit meer het niveau van die opener haalt. Al snel verzandt Allen in het cliché van een singer-songwriter die wat wil experimenteren, maar vergeet ze om melodie en dynamiek in haar muziek te steken. Luister maar eens naar “Belong Here”, een kakafonie aan klanken die wat ritueel klinken, maar net iets te veel alle kanten uitspringen om ons mee te krijgen. Dan is de simpele afsluiter “Reunion” toch nog een prachtige uitsmijter waarin Allen puur haar krachtige stem toont. Niet meteen een super geslaagd debuut, maar wel eentje waardoor Allen op iedereens radar kan verschijnen als ‘in de gaten te houden’.

Lord Huron – Long Lost (★★★★)

Lord Huron brengt ons al even indiefolk met een grote I. Hun debuutplaat Lonesome Dreams dateert al van 2013, maar ondertussen breidden ze hun discografie uit met nog drie albums waaronder onlangs het prachtige Long Lost. In de nieuwe langspeler van de Amerikaanse band worden we opnieuw meegenomen op een ritje door de prairie. Na een rustige instrumentale inzet wordt abrupt omgeschakeld naar een duidelijke folksound vol mineur gitaarakkoorden. Die zijn een steevaste waarde doorheen het album. Als we Long Lost dan ook met één woord zouden moeten omschrijven, is dat zeer duidelijk ‘melancholie’. Dankzij de prachtige stem van Ben Schneider wanen we ons bovendien verder in een of andere westernfilm. Wanneer je denkt dat je alles gehoord hebt, wordt het album afgesloten met een veertien minuten durend slotstuk waarin het instrumentale begin van het album wordt voortgezet. Long Lost vormt een magnifiek geheel dat we met veel plezier in één ruk uitluisteren.

Travis Barker & KennyHoopla – SURVIVORS GUILT: THE MIXTAPE (★★★½)

Rappers die plots iets met stem en instrument willen doen, ze worden gul rondgestrooid dezer dagen. Travis Barker beseft dat wat zij doen relevanter is dan wat zijn boomerbroeders blink-182 durven uitbrengen, en leent daardoor zijn paar stokken en drumtuig uit. Voor het eerst in jaren weet Barker iets uit te brengen wat ergens naar lijkt, want dit plaatje blijft best plakken. Instrumentaal heb je zowaar meerdere beurten nodig om uitgeluisterd te zijn, en het is ook best fijn om te luisteren naar een rapper die zijn stemgeluid niet wegstopt achter elfendertig lagen software. De teksten zijn puberaal, het verloop wijkt niet bijster veel af van dat van blink-182-songs van tien jaar oud, maar met “silence is also an answer//”, “estella//” en “hollywood sucks//” heeft het tweetal oorwurmen te pakken die je niet zomaar de uitgang van je gehoorgang wil wijzen.

AFI – Bodies (★★)

De singles van AFI werden telkens in duo’s gereleaset en telkens wisten ze niet teleur te stellen. Toch is het volledige plaatje op Bodies iets te matig geworden om volledig omver te blazen. Op de elfde plaat worden de Amerikanen nog meer volwassen, maar dat gaat soms ten koste van de durf op sommige nummers. Opener “Twisted Tongues”, een van de singles, is nog een heerlijk strak en gedurfd begin, maar songs als “On Your Back” weten precies niet goed waar ze heen willen. Daarom zijn de elf nummers op Bodies soms wat te veel en denken we dat AFI er goed aan zou gedaan hebben om gewoon iets minder braaf te zijn. Nu ja, iedere band wordt volwassen en verliest soms wat haken; hopelijk komen ze bij AFI ooit nog terug.

Sweet Trip – A Tiny House, In Secret Speeches, Polar Equals (★★★★)

Zo’n luttele vijf jaar geleden schuilde Sweet Trip nog ergens in de obscure hoeken van het internet, in 2021 mag het duo zich kronen (en tronen) tot de cultfenomenen van elektronische shoegaze. In 2003 kwam de band naar voren met Velocity: Design: Comfort., net als opvolger You Will Never Know Why uit 2009 een nagenoeg perfecte mengeling tussen dromerige pop, ambient, techno, glitch en shoegaze. Beide albums vergaarden enkele jaren geleden in spoedtempo hun gerenommeerde status doorheen muzikale discussiefora op het wereldwijde web. Mede gedreven door deze internethype komt het Amerikaanse duo met een heruitvinding van hun geluid waarin akoestische gitaren overlopen in lagen drumcomputers, dzjoevende synths, dromerige zang en elektronisch gehaper. Dit alles samen vormt een zee van geluid waarin integraal kan weggedroomd worden.

New Candys – Vyvyd (★★★½)

Italië is met Måneskin de oorzaak van misschien wel een van de meest overgewaardweerde acts van het moment én schopte bovendien de Rode Duivels meedogenloos uit het EK voetbal. Gelukkig komen er uit die zonnige laars af en toe wél goede dingen, waarvan de band New Candys zeker eentje is. Vyvyd is nog maar het debuutalbum van deze jonge band, maar desondanks klinkt het heel volwassen en gepolijst. Tracks als “Twin Mime” en “Vyvyan Rising” rocken lekker hard, maar blinken vooral uit in hun uitstekende samenspel tussen vettige gitaren en elektronische elementen. Perfect is het allemaal niet en naar het einde toe begint de repetitiviteit en de lichte verveling wel toe te slaan, maar zeker de eerste helft getuigt van pure klasse.

Tony Allen – There Is No End (★★★)

There Is No End is een postuum album van Tony Allen, die april vorig jaar overleed. De Nigeriaanse drummer en componist wist vele harten te veroveren met zijn muziek. Op There Is No End verschijnen heel wat artiesten die een steentje bijdragen aan het album. De plaat is overwegend hiphop, met hier en daar wat afro tussen gemixt. “Crushed Grapes” is bijvoorbeeld een zeer rustig hiphopnummer waar LORD JAH-MONTE OGBON met een sterke flow komt rappen. “Mau Mau” heeft dan weer meer afro-invloeden. Verder schotelt There Is No End nog sterke nummers voor met bijvoorbeeld Tsunami die een zeer gelijkend stemgeluid heeft als Tyler, The Creator. Deze diversiteit zorgt ervoor dat dit album interessant blijft!

Islands – Islomania (★★★)

Na een pause van een goeie vijf jaar is Islands terug en in die pauze is de band niet plots radicale stijlwijzigingen beginnen doorvoeren. Islomania is nog steeds een herkenbare plaat voor de band uit Los Angeles. De groep haalt op de nieuwe plaat de eighties-referenties weer weelderig boven, maar vergeet soms om eigenheid in het geheel te stoppen. Opener “Islomania” is al meteen het voorbeeld van een pijnpunt. Het heeft een heel leuk refrein, maar de strofes zijn allemaal wat te saai om te overtuigen. Toch is de plaat op zijn geheel fijn genoeg om nieuwe fans aan te trekken. Zo heeft “A Passionate Age” een heerlijke, groovy gitaar en kunnen we op die manier ook wat disco-invloeden herkennen. Een leuk plaatje, maar ook niet meer dan dat.

Waterparks – Greatest Hits (★★★★)

Maak kennis met Waterparks, een rockband uit Houston die sinds 2011 bestaat. In 2016 brachten ze hun eerste plaat Double Dare uit en sindsdien volgden er nog twee albums met nu als derde Greatest Hits. Greatest Hits telt zeventien nummers, wat wijst op een mooi en stevig album. Als je de hele plaat over één kam scheert, dan begint elk nummer rustig, heb je een drop en is het daarna weer kalm. Voor de meeste nummers geldt dat wel, maar er is meer. “Snow Globe” is zeer wavy en leunt meer aan bij hiphop dan bij rock/poppunk. Het nummer dat toch het meeste opvalt is “The Secret Life of Me”. De rock drums maken plaats voor typische drum and bass, maar dan zonder de bass. Dat zorgt voor een interessante wending. Greatest Hits zit vol verrassingen en is als geheel een zeer tof album!

FLOWVERS – The Old Chapel Demos (★★★)

De vier heren uit Portsmouth halen de mosterd uit eind de jaren ’80 en ’90 en zijn fan van Britse grootheden zoals JAWS en Peace. Op heden bracht de band reeds wat singles en een ep uit, die ze overigens zelf gereleased hebben. De laatste periode gaat het snel voor de band, want recent mochten zij twaalf dagen in de studio doorbrengen met Richard Woodcroft om aan hun sound te werken. Richard werkte onder meer al samen met Arctic Monkeys en Radiohead, dus dan weten we dat het wel goed zit. Na deze ervaring vatte FLOWVERS de koe bij de horens, en blikten zij de ep The Old Chapel Demos in. Hierin biedt de band ons een gevarieerde wandeling aan, met wat hardere en wat zachtere nummers, maar altijd blijft de eigenheid behouden. De sound zit dus zeker goed, en de nummers zijn zeer aangenaam, met  “When It Comes To It” en “Flowers” als uitschieters.