Als er de voorbije tien jaar iets met jazz te maken had, is de kans groot dat Shabaka Hutchings en de zijnen er voor iets tussen zaten. De Britse saxofonist en klarinettist is de leider van zowel Sons of Kemet als Shabaka and the Ancestors en speelt ook in veel andere bands zoals The Comet Is Coming. Vooral met die eerste, waar hij bijgestaan wordt door Oren Marshall (tuba), Edward Wakili-Hick (percussie) en Tom Skinner (percussie), zette Hutchings zijn stempel op de moderne jazzscene. Vorig jaar was Hutchings te horen op het sterke album van Makaya McCraven, nog zo’n moderne jazzlegende in the making, maar kreeg hij datzelfde jaar evenzeer credits op de neosoul- en artpopplaat van Moses Sumney.
Zeggen dat Sons of Kemet ‘jazz’ maakt, is, hoe pretentieus het ook mag klinken, ook wat kort door de bocht. Het fantastische Your Queen Is a Reptile, het vorige album van het collectief, was doordrenkt van de jazztraditie, Afrikaanse ritmes en Caraïbische tempo’s, maar was evenzeer een weg vooruit voor muziek in zijn geheel. Het was progressieve afro-jazz, in elke betekenis van dat woord.
De spoken word-lijn op de afsluiter van Your Queen Is a Reptile, ‘I don’t want to take my country back, I wanna take my country forward’ is in één zin zowat de samenvatting van dat album. En alsof dit nieuwe album perfect hoort aan te sluiten op het vorige, wordt de samenwerking met de Brits-Nigeriaanse poëet en muzikant Joshua Idehen meteen verder gezet op de opener. “Field Negus” laat je, achter wat onrustige instrumentatie, luisteren naar een intens stukje spoken word/slam poetry van Idehen. Met revolutionaire uitspraken ‘maybe one day we’ll see fancy furniture, but for now though, for now though, just burn it all’, en ‘I don’t want your equality, it was never yours to give me’ is de ontzagwekkende toon meteen gezet.
“Pick Up Your Burning Cross” toont dat de opvliegende ritmes van voordien niet per se een eenmalig uitprobeersel waren. Het is een van de zeldzame stukken waar het tempo opgedreven wordt, met een goed samenspel tussen Hutchings’ saxofoon en Oren Marshall op zijn diepe vibrerende tuba. De eerder uitgebrachte single “Hustle” klinkt als een groovy strijdlied, en het hypnotiserende refrein van undergroundartiest Kojey Radical, met Lianne La Havas op de achtergrond, werkt uiterst effectief. Het is iets dat een strijdvaardige speech van Malcolm X of Angela Davis zou kunnen inleiden, en zet op overtuigende manier aan tot actie. “Think of Home” is dan weer iets gemoedelijker en lichter door de haast rustgevende omarming van de tuba en klarinet, en bouwt op een sjokkend reggae-tempo.
Ook “To Never Forget the Source” is een licht en relatief speels vignetje en kan zelfs opgewekt genoemd worden, als je even vergeet waar de titel naar verwijst. Naar het einde toe is “Envision Yourself Levitating“ een van de meest stiekem intense en tegelijkertijd bevrijdende stukken. Ook “Throughout the Madness, Stay Strong” is sterk. Wat eerst redelijk terughoudend begint, ontplooit zich alsmaar meer naar het opwindend instrumentaal samenspel dat we van elders gewoon zijn, al zijn de uithalen van de saxofoon en percussie misschien wat subtieler en berekender. Met “Black” eindigt ook dit album met een gepassioneerd statement van poëet Idehen, en uithalen als ‘Black thinks no person this trigger-nervous deserves a gun, much less a badge’ verwoorden zaken waar iedereen achter zou moeten staan.
Het zwaartepunt van Black to the Future ligt duidelijk in de tweede helft, waar de muziek misschien wat subtieler is en minder driftig, maar de impact op de ziel des te meer doorweegt. Het klinkt minder vol, en is minder het afro-jazz bombast te noemen dan het vroegere werk van de band. Maar net daarin vindt Sons of Kemet de ruimte om boven zichzelf uit te stijgen en een album te maken dat groter is dan henzelf. De grotere hoeveelheid aan gastartiesten zorgt ervoor dat Black to the Future meer te zeggen heeft, zelfs als het daarvoor wat explosiviteit moet inboeten. Het enige dat die inboeting echter doet, is een andere kant van Sons Of Kemet fenomenaal belichten.
Sons Of Kemet maakt muziek die nergens anders te vinden valt. Black to the Future is radicaal doch toegankelijk, al geeft je dat niet het excuus om de hele clou van dit album naast je neer te leggen. Dit is een uiterst politieke collectie aan muziek die je je comfort ontneemt en je verbiedt de gemakkelijke vragen te stellen.
Instagram / Facebook / Twitter / Website
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
