De dood en rouwen, we worden er allemaal door geconfronteerd op meerdere momenten in ons leven en die concepten inspireerden St. Vincent voor haar nieuwe plaat. De Amerikaanse vindt zichzelf om de zoveel jaar opnieuw uit en na de glitterende rock van Masseduction en de jaren ’70 flow van Daddy’s Home werd het tijd voor (wat de singer-songwriter omschrijft als) ‘post-plague pop’. Pop mag je met een korreltje zout nemen natuurlijk, al toonde St. Vincent met Taylor Swifts’ “Cruel Summer” wel aan dat ze een gigahit kan schrijven als ze wilt. Het zal echter wel duidelijk zijn dat dat niet is waar St. Vincent op mikt.
Het voormalige bandlid van Sufjan Stevens werkte naast met Taylor Swift ook al samen met David Byrne en liet op haar twee vorige platen Jack Antonoff producen. Nu heeft ze hem voor All Born Screaming uit die stoel geschopt en nam ze er zelf in plaats. De plaat is op die manier persoonlijker geworden, aangezien sommige gevoelens en gedachten alleen bereikbaar zijn in je eentje vertelde St. Vincent in The Guardian. Die emoties worden gepresenteerd op een bedje van rockmuziek met redelijk wat industriële geluiden. Het is een soort van façade die opgebouwd wordt rond het donkerdere thema. Toch is er ook licht in de tweede helft van de tunnel, want waar St. Vincent de dood recht in de ogen kijkt op de eerste helft van All Born Screaming gooit ze de negatieve emoties daarna voor een stuk overboord en wordt er genoten van het leven zolang het duurt.
Vooraleer er wordt overgeschakeld naar die rock met industriële geluiden opent de zevende langspeler van St. Vincent best rustig. Opener “Hell Is Near” heeft een bitterzoete hemelse intro waarop een heldere stem te horen is. Die verdwijnt op den duur een beetje tussen de gelaagde muziek, waardoor de zangpartij een zoete honing wordt die de instrumenten samenhoudt. Op het daaropvolgende “Reckless” horen we aanvankelijk niet meer dan droge pianoklanken en een zeer eerlijke stem terwijl de spanning opbouwt. Een zevental minuten diep in All Born Screaming schieten de krachtige fabrieken in gang en worden er industriële geluiden op de luisteraar afgevuurd. Luid en overdonderd, met nog wat science fiction geluiden om mee af te sluiten. Het maakt ons benieuwd naar wat er nog te komen staat en ook na enkele luisterbeurten blijft de plaat een spannende ontdekkingstocht.
De harde geluiden en beeldende tekst van “Broken Man” maken de pijn voelbaar terwijl de Amerikaanse zich afvraagt hoe haar ex nu nog naar haar kijkt. Als een gebroken man vraagt ze de voormalige partner om de nagels door de handen van de Heilige Vincent in het kruis te kloppen. Het gruwelijke tafereel wordt vergezeld van harder wordende muziek, alsof St. Vincent neerdaalt in een donkere spiraal en zichzelf helemaal verliest. Zalig. Niet veel later heeft St. Vincent op “Flea” nog weinig nood aan haar ex-partner en zingt ze ‘I look at you and all I see is meat’. Is het een gevatte grap? Of is dit toch een verwijzing naar de dood en een lichaam zo levenloos dat het er niet meer uitziet als een mens? Denk er gerust over na terwijl St. Vincent en Dave Grohl een heerlijk instrumentaal tussenstuk spelen vooraleer ze een intense climax bereiken.
“Big Time Nothing” gooit het over een andere boeg. Het harde en vuile is nog steeds zonder twijfel aanwezig, maar het wordt hier gecombineerd met funk en wat disco. Een groovy track met een funky gitaartje en vette synths, het is een sterke combinatie die St. Vincent op haar beste toont: genres worden gemixt en geblend en dan wordt er nog een dramatische saus over gegoten. Daarna gaat het er terug wat zachter aan toe met onder meer het zweverige “The Power’s Out” waarop St. Vincent vraagt om al lachend herinnerd te worden. Al zullen we daarnaast ook haar uiteenlopende muziek niet vergeten en hoe ze vaak onverwacht uit de hoek komt. Op “The Power’s Out” tovert de multi-instrumentalist zo nog een gitaarsolo uit haar mouw op het moment dat je zou verwachten dat het lied al ten einde loopt.
Na onder meer Charli XCX en Caroline Polacheck zingt St. Vincent op “Sweetest Fruit” ook over producer SOPHIE, die verongelukte tijdens het maken van een foto van de maan. De greep naar schoonheid werd SOPHIE fataal en volgens St. Vincent wordt het niet poëtischer dan dat. De ogenschijnlijke eenvoudige muziek krijgt met momenten dan toch weer een twist, wordt nieuw leven in geblazen en de productie is werkelijk om de vingers van af te likken. Details liggen hier en daar verspreid als broodkruimels in een elektronisch sprookjesbos. Op afsluiter “All Born Screaming” wordt St. Vincent bijgestaan door Cate Le Bon voor een laatste eigenzinnige trip die hier een zevental minuten duurt en aanvoelt als het ontdekken van een snoephuisje in een bos.
St. Vincent doet het maar weer. Zichzelf van een nieuwe kant laten zien zonder dat All Born Screaming los staat van ouder werk. De muzikale referenties en gelijkenissen met oudere platen worden meer dan genoeg opgefrist door een singer-songwriter die nu ook de producershoed opzet om nieuw en spannend aan te voelen. Genres worden bij de vleet gecombineerd en teksten klinken groots doch persoonlijk, wordt het nog meer St. Vincent dan dat? Minpunten opsommen zou tot muggenziften leiden, want dit is niet minder dan een sterk innovatief album.
St. Vincent staat op 4 juni in De Roma. Op 7 juni staat ze op Best Kept Secret in Nederland.
Ontdek “Big Time Nothing”, ons favoriete nummer van All Born Screaming, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
