COBRAH – “GOOD PUSS”
De Zweedse zangeres COBRAH keerde dit jaar na een twee jaar durende afwezigheid terug met nieuwe muziek en leverde met “GOOD PUSS” meteen een onweerstaanbare clubhit af. De harde beats en een toffe vocale productie nemen het voortouw en zuigen je mee in het muzikale landschap van COBRAH.
Coldplay – “Coloratura”
In 2025 zouden we verlost moeten zijn van nieuwe muziek uit het kamp van Coldplay. Toch zijn er telkens wel nieuwe pareltjes te vinden in het arsenaal van de band, die door velen over het hoofd worden gezien. Deze “Coloratura” bijvoorbeeld duurt maar liefst tien minuten en is echt een song geworden voor de meerwaardezoeker. Geen flets refrein of platte synths, wel dromerige piano’s, zachte opbouw en vooral een Chris Martin die de hoopvolle sound opzoekt.
Converge – “Blood Moon” (feat. Chelsea Wolfe)
We hadden nooit gedacht dat er ooit een huwelijk tussen gothic en slugde metal zou komen, laat staan dat het zo pakkend zou klinken. Toch toonden Chelsea Wolfe en Converge dit jaar dat hun verhouding verder reikt dan enkel vriendschap. Bloodmoon I bleek vorige maand een bloedstollend album dat overkomt als een epische gevecht tussen de ijskoningin en de vuurnatie. Opener “Blood Moon” laat eveneens weinig aan de verbeelding over!
Cool Sounds – “Bystander”
Op de vijfde plaat van het Australische Cool Sounds kregen we zoals steeds fijne psychrock liedjes vol goeie vibes. Deze “Bystander” zorgde voor een lach op ons gezicht dankzij de leuke gitaarlijnen, het catchy refreintje en dankzij de vrolijkheid die de single uitstraalt.
Crumb – “Trophy”
Met “Trophy” trakteert de New Yorkse band Crumb ons op een van de meest dromerige singles van het jaar. De lome zang van frontvrouw Lila Ramani, de uitgewassen synths en bezwerende melodieën maken dit een abstract indiepoppareltje.
Curtis Harding – “Hopeful”
De eerste single in enkele jaren van Curtis Harding was er eentje die zijn soulmuziek nog maar eens hoog op de urgentielijst zette. Met gospelvocals, een sterke boodschap, wat gitaarsolo’s en vooral de hoopvolle sounds is deze “Hopeful” een wondermooi soul-/rockliedje geworden.
Derya Yildirim & Grup Şimşek – “The Trip”
Het was dit jaar niet enkel Altın Gün dat de plak zwaaide in het Turkse psychedelische genre. Uit Duitsland kwam Derya Yildirim & Grup Şimşek opdraven met een geweldig plaatje. Deze “The Trip” is een heerlijk uitgesponnen liedje dat aantoont wat de band allemaal in zijn mars heeft. Leuke exotische sounds, een dansbaar sfeertje en natuurlijk die heerlijke Turkse invloeden.
Dribbler – “Biglife!”
Soms moet een nummer niet heel ingewikkeld zijn om indruk te maken en dat heeft Dribbler goed begrepen. De band uit het kanaaleiland Jersey knalt er gewoon heel hard en zonder nonsense op door. We horen riffs, punkgitaren en natuurlijk heel veel power. Er verscheen ondertussen al een debuutplaat en ook die knalt als geen ander.
English Teacher – “R&B”
De Britse postpunkband English Teacher toont zichzelf op grootste single “R&B” vooral van zijn fijne en simpele kant, en toont dat een stem even goed een instrument kan zijn als een gitaar of drumstel. Lily Fontaines zang is hier dus de echte blikvanger, met haar rebelse en toch zakelijke stijl.
Enola Gay – “Through Men’s Eyes”
De meeste postpunk die uitkomt, is er eentje met een boodschap. Zo ook deze “Through Men’s Eyes” dat zich over een verkrachtingszaak uitspreekt. Het nummer is er eentje vol power en ook veel agressie en kwaadheid, die je vooral hoort op het eind wanneer de baslijn explodeert in een riff van jewelste en het nummer, net zoals een tornado, alles op zijn weg meeneemt.
Faye Webster – “I Know I’m Funny haha”
Je moet je bewust zijn van je eigen talenten en dus zingt Faye Webster over haar gevoel voor humor. Het melancholische indielied “I Know I’m Funny haha” komt eerder droevig dan vrolijk over en ondanks het gebrek aan een refrein blijft de melodie wel aardig hangen.
FEET – “Peace & Quiet”
De opmars van de Britse rammelrock werd in 2021 gewoon verdergezet, met als een van de vaandeldragers het prettig gestoorde FEET. De band stak zijn neus terug aan het venster met een plezante ep, met als hoogtepunt “Peace & Quiet“. De single klokt zelfs af onder de twee minuten, maar de mix van lekkere gitaren en de nonchalante stem van frontman George Haverson zorgen ervoor dat je je geen seconde verveelt.
Fiddlehead – “Heart to Heart”
Ieder jaar is er wel een midwest emoband die eruit springt en dit jaar was dat ongetwijfeld Fiddlehead. Met Between The Richness verscheen er een geweldig album van het vijftal uit Boston en single “Heart to Heart” toont aan waarom dat zo geweldig was. Een goeie gitaar, emoties in de vocals en dan natuurlijk een refrein dat je niet meteen vergeet.
FKA twigs – “Measure of a Man” (feat. Central Cee)
FKA twigs ruilde voor “Measure of a Man” even haar gekke stijl van glitchpop voor hedendaagse trap, maar dat hoeft daarom niet afgezaagd te klinken. Voor de recent verschenen spionnenfilm The King’s Man schreef ze een half Bond-nummer, waar vooral haar haar beklijvende stem in het oor springt. Een markant detail is dat de choreografie van de video gebaseerd is op de Chinese zwaardstijl Wudang quan!
Foals – “Wake Me Up”
Op “Wake Me Up” laat Foals zich van z’n meer dansbare kant zien, bij chronisch gebrek aan kansen om het live te etaleren. De sterk gedefinieerde lage tonen contrasteren goed met de scherpe stem van Yannis Philippakis. De ritmes zal je zeker tot in je buik voelen, terwijl de synths en het snarenspel alles heel luchtig houden.
Frank Carter & The Rattlesnakes – “My Town” (feat. Joe Talbot)
De extraverte punkzanger Frank Carter bracht ons dit jaar het brutale “My Town”. Samen met Joe Talbot, zanger van IDLES, klagen ze met een aanstekelijke drift de dagelijkse oppervlakkigheid aan.
Future Islands – “Peach”
Nog zonder dat je weet wie de uitvoerder achter “Peach” is, popt de naam ‘Future Islands’ al op in je hoofd. Het viertal uit Baltimore heeft met andere woorden zijn eigen sound zo subtiel weten te verwerken in deze single, dat het nummer nog voor je het goed en wel beseft een plekje in je langetermijngeheugen heeft ingenomen. Of wie geniet er nu niet van die catchy elektronica in combinatie met een zwoele baslijn, dromerig gitaartje en de herkenbare stem van Samuel T. Herring
Gabriels – “Blame”
2021 was het jaar van Gabriels. De groep rond het fenomenale zangtalent Jacob Lusk blies iedereen omver tijdens hun concerten en radio- en tv-optredens, maar ook met zijn uitstekende productie, songwriting en uitvoering op de recentste ep. Het hoogtepunt? Het dramatische, maar aanstekelijke “Blame“.
Glass Beams – “Mirage”
Soms zijn de eerste noten genoeg om te weten dat je naar goud aan het luisteren bent en bij Glass Beams was dat alvast geen optische illusie. Met “Mirage” brengen de Australiërs exotische, instrumentale funk zoals we dat het liefst horen. Opbouwend beginnen om uiteindelijk volledig in de groove te dansen. De single is de opener van hun ep die eigenlijk constant dit zwoele niveau aanhoudt. Dat horen we graag
The Gluts – “Eat Acid See God”
Uit Italië konden we dit jaar de grootste ‘rockact’ van het jaar ontdekken, maar gelukkig is er ook nog andere muziek uit dat land gekomen. The Gluts bracht zijn vierde plaat uit en daarop was deze “Eat Acid See God” een onvergetelijke single. Het zeven minuten durende nummer bouwt op naar een gigantisch harde climax waarin vooral wordt geschreeuwd en riffs in het rond vliegen.
Lees en luister voort op de volgende pagina.
