De 50 beste albums van 2022

10. Gabriels – Angels & Queens – Part I

Dat soul anno 2022 allesbehalve oubollig is, bewees het Amerikaanse drietal Gabriels. De groep die een aantal jaar geleden per toeval startte als een project voor een reclamespotje, groeide dankzij Angels & Queens – Part 1 uit tot een van de spraakmakendste nieuwe groepen van het moment. Hun zomertour moesten ze noodgedwongen afblazen om de laatste hand aan hun debuutalbum te kunnen leggen, maar het uiteindelijke eindresultaat maakte dat helemaal goed. De nummers komen stuk voor stuk krachtig binnen, wat enerzijds te danken is aan de feilloze productie en anderzijds aan de aura van stemwonder Jacob Lusk. De herwerking van hun eigenste “The Blind” of de warmte van “If You Only Knew” zijn maar twee illustere voorbeelden van de genialiteit van Gabriels. We zijn dan ook zeer benieuwd of het drietal in het voorjaar met het tweede en laatste deel van Angels & Queens minstens even briljant uit de hoek zal weten te komen.

9. Weyes Blood – And in the Darkness, Hearts Aglow

In 2019 stond Weyes Blood met haar doorbraakalbum Titanic Risingop zeventien in onze lijst van beste albums, maar met haar vervolg And In The Darkness, Hearts Aglow staat ze in onze top tien. Het woord vervolg mag je best wel letterlijk nemen, want haar nieuwste plaat is de tweede binnen een triologie. Stilistisch klinkt deze dan ook ietwat gelijkaardig aan zijn voorganger, maar dat is iets dat we zeker niet betreuren. Dit album straalt kwaliteit uit op alle vlakken: van de reflectieve teksten van Natalie Mering, tot haar warme stem en de bijzonder rijke arrangementen die de analoge jaren 70 laten verzoenen met subtiele en sublieme synths. And In The Darkness, Hearts Aglow is een prachtplaat geworden en we zouden niet verrast zijn moest ook het sluitstuk van het drieluik hoog in een toekomstig eindejaarslijstje verschijnen.

8. Paolo Nutini – Last Night in the Bittersweet

Weinig comebacks dit jaar waren zo memorabel als die van Paolo Nutini. De Schot bracht met Caustic Love in 2014 voor het laatst een album uit en keerde dit jaar dan eindelijk terug met Last Night In The Bittersweet. Met deze wonderschone plaat heeft Nutini bewezen dat hij het wachten meer dan waard is. Hij laat zichzelf op zijn recentste plaat niet in een hokje plaatsen en manoeuvreert zich juist tussen allerlei verschillende genres en stijlen zonder ooit zijn eigenzinnigheid te verliezen. Nutini slaagt erin om ons te intrigeren met het desoriënterende, rocky “Afterneath” en het postpunkachtige “Lose It“, maar weet ons ook moeiteloos te emotioneren. Hij speelt in op onze gevoelens met het prachtige “Acid Eyes“, roert ons tot tranen met “Everywhere” en breekt ons hart op de allermooiste manier met “Writer”. Ja, Last Night In The Bittersweet is met 72 minuten op de teller een lange rit, maar het is een album dat geen enkel moment saai of voorspelbaar is en daarom een logische toevoeging is aan deze lijst. Paolo Nutini bewijst met zijn vierde langspeler aan dat de vos zijn streken nog niet is verleerd, maar dat hij er misschien zelfs nog wel enkele heeft bijgeleerd.

7. Big Thief – Dragon New Warm Mountain I Believe In You

Big Thief was met zijn releases al enkele jaren aan het opklimmen tot een van de betere artiesten binnen het folkrockgenre. Op deze vijfde worp lijkt de band zijn stijl stilaan te hebben vervolmaakt. Dragon New Warm Mountain I Believe In You is een lang album, omdat het de tijd neemt om geleidelijk diversiteit binnen te laten. Die charmante gelaagdheid en de doeltreffende volgorde maakt de plaat zowel een geruststellende als een boeiende reis van bijna anderhalf uur. Hoewel drie van de vier New Yorkse muzikanten tijdens de pandemie met solowerk gepreoccupeerd waren, vonden ze toch het momentum om twintig tracks te selecteren uit vele sessies van op verschillende locaties. De teksten van Adrianne Lenker zijn even aandoenlijk als voorheen, maar de muzikale ideeën verschijnen uit een veel breder repertoire, van akoestische, folk-, psychedelische en indierock. Tegelijk intiem en rauw, ingetogen en zwellend, het samenspel van Big Thief lijkt op Dragon New Warm Mountain I Believe In You het onmogelijke te verwezenlijken.

6. ROSALÍA – MOTOMAMI

ROSALÍA zette voor haar derde album MOTOMAMI haar helm op, want ze wou overduidelijk met een rotvaart langs verschillende genres en invloeden scheuren met haar muzikale motor. Van opener “SAOKO“, dat met zijn bassen je hart sneller laat slaan, tot het dromerige “CANDY” of “LA FAMA” met The Weeknd, de Spaanse breekt wat met het geluid van haar eerdere albums Los Angeles en El Ma Querer. Het traditionele van vroeger zit er nog steeds in, maar wordt op de zestien nummers meer naar de toekomst getrokken en met intrigerende zanglijnen kracht bijgezet. De zangeres heeft met haar derde album nieuwe maatstaven in de popmuziek gezet en leverde een album af dat binnen de volgende decennia qua legendarische status alleen maar in aanzien zal groeien. MOTOMAMI zoekt de grenzen van popmuziek op en verlegt ze ook; ROSALÍA behoort tot de meest toonaangevende artiesten van de afgelopen jaren.

5. Fontaines D.C. – Skinty Fia

Als er een band is die er in redelijk korte tijd voor gezorgd heeft dat ze niet meer weg te denken is uit het hedendaagse muzieklandschap, dan is dat wel Fontaines D.C.. De Ierse band leverde in 2019 en 2020 al twee ontzettend memorabele albums af met Dogrel en A Hero’s Death, en voegde hier dit jaar een derde klapper aan toe met Skinty Fia. Op het eerste gezicht waren we misschien niet helemaal onder de indruk van het album, maar dit is zo’n plaat die eigenlijk alleen maar beter wordt naarmate je het vaker luistert. Het is avontuurlijk, gedurfd en volwassen, en het ultieme testament dat Fontaines D.C. moeiteloos tot een van de interessantste bands van het moment behoort. Bij nummers als “Jackie Down The Line” en “I Love You” werd meteen duidelijk dat ze zich perfect zouden lenen voor een livesetting, terwijl “Bloomsday” en het grootse, desoriënterende “Nabokov” (wat ongetwijfeld het hoogtepunt is van Skinty Fia) onopgemerkt onder onze huid kruipen en daar ook niet meer weggaan. Een fantastisch album en absoluut een waardige toevoeging aan deze lijst!

4. Kendrick Lamar – Mr. Morale & The Big Steppers

Vijf jaar lang liet de regerende koning van de hiphop zijn fans wachten op een nieuw album. De geruchtenmolen draaide op volle toeren, maar over de daadwerkelijke release werd er nauwelijks iets gelost uit het kamp van Kendrick Lamar, wat je gerust een straffe prestatie kan noemen in het huidige digitale tijdperk. De verwachtingen waren aldus hoog gespannen en werden met het dubbelalbum moeiteloos ingelost. Slaan en zalven, dat is wat Kung Fu Kenny doorheen de hele plaat doet. Waar maatschappijkritiek op de vorige platen eerder de bovenhand nam, horen we nu een rapper aan het werk die ook aan introspectie doet. Zo geeft Kendrick ons op “Savior” een inkijk op hoe hij omgaat met zijn veranderde status, krijgen we de scheldtirade van het jaar te verwerken op “We Cry Together” en rapt hij over zijn daddy issues in “Father Time”. Mr. Morale & The Big Steppers is een plaat die bomvol ijzersterke songs staat en achteraf bekeken een logische stap vormt in het fantastische oeuvre van deze grootheid.

3. The Smile – A Light for Attracting Attention

Thom Yorke is een naam die bij veel muziekfans wel een klokkentoren doet rinkelen. Toen werd aangekondigd dat de frontman van Radiohead samen met drummer Tom Skinner (Sons of Kemet) en gitarist Jonny Greenwood (ook van Radiohead) een nieuwe band had opgericht, reageerden die muziekfans terecht enthousiast. A Light for Attrackting Attention is het eerste album van het trio en was meteen een schot in de roos. Het dromerige van de stem van Thom Yorke komt vaak mooi terug in de muziek, al zijn er ook enkele stevigere nummers terug te vinden op de plaat. Muzikaal staan er veel prachtige en sterke creaties op A Light for Attracking Attention en dat resulteert dan ook in muziek waarbij je gemakkelijk volledig opgenomen wordt in de wereld van The Smile. Toen het trio afgelopen zomer op TW Classic XL te zien was, werd er live nog eens een schepje bovenop gedaan en dat deed ons al uitkijken naar een volgend album van de band (in afwachting van een nieuw Radiohead-album natuurlijk).

2. Loyle Carner – hugo

Toen Loyle Carner hugo aankondigde, was het nog maar de vraag of hij met zijn derde langspeler zou voortbouwen op de relaxte, gevoelige rap waarmee hij zichzelf in de afgelopen jaren geprofileerd had. De Brit besloot echter om een volledig andere weg in te slaan met hugo, want op zijn nieuwste album zijn het juist zijn woede en verdriet die het totaalplaatje domineren op een manier die we nog niet eerder bij hem hoorden. Het is een prachtige en eerlijke exploratie van de connectie tussen Carners biculturele identiteit, (het gebrek aan) vaderschap, racisme en intergenerationeel trauma; een ontroerend verhaal dat begint met woede en frustratie op “Hate” en “Nobody Knows (Ladas Road)“, voortbouwt naar dankbaarheid en acceptatie op de tranentrekkers “A Lasting Place” en “Polyfilla” en eindigt met vergiffenis op “HGU”. De thema’s zijn misschien niet voor iedereen herkenbaar, maar de oprechtheid waarmee de rapper zijn pijn benadert op hugo, zorgt er toch voor dat het raakt. Zijn kwetsbaarheid getuigt van een mate van volwassenheid waar niet velen over beschikken en ook zijn bereidheid om niet veilig door te gaan met datgene waarmee hij zichzelf eerder in de kijker speelde, wordt enorm gewaardeerd. Loyle Carner levert met hugo niet alleen zijn allerbeste plaat tot nu toe af, maar ook met gemak een van de mooiste platen van het jaar in het algemeen.

1. Black Country, New Road – Ants From Up There

Als er één band is waarvoor 2022 een bijzonder jaar was, dan is het wel Black Country, New Road. Toen Isaac Wood vier dagen voor het uitbrengen van Ants From Up There aankondigde te stoppen met zijn rol als frontman en tekstenschrijver bij de destijds zevenkoppige formatie, werd er een extra dimensie toegevoegd aan de verwachtingen voor de plaat, die al belachelijk hoog lagen na debuutalbum For the First Time. De reden dat hij opstapte? Het keer op keer herhalen van de wel heel persoonlijke teksten vrat zo hard aan zijn mentale gezondheid, dat hij dit niet langer kon verderzetten. De paar gelukkigen die er op één van de allerlaatste optredens met Wood bij waren, namelijk in de Botanique, waren volledig gekluisterd aan de manier waarop Wood in “Bread Song” een lange afstandsrelatie bezong, of het loslaten van die relatie in “Basketball Shoes”.

De gemoedstoestand van Wood, de teksten die schipperen tussen cryptisch en wel heel concreet en de wondermooie, maar immer kwetsbare muziek gaan doorheen het gehele album hand in hand. Ants From Up There is een mijlpaal van een album dat zich vanaf zijn release in februari heel diep in ons heeft genesteld en de nummer één op onze eindejaarslijst dan ook al meteen innam en niet kwijtgeraakte. Het is er ook eentje die we waarschijnlijk nooit meer live zullen kunnen aanschouwen. Niet getreurd, de zes uitzonderlijk getalenteerde muzikanten pikten zonder Wood de draad heel snel weer op en werken voortdurend aan spannend, nieuw materiaal. En Wood heeft zichzelf met Ants From Up There in de geschiedenisboeken geschreven.

Wil je nog even een reis door het muzikale jaar ondernemen? We kozen uit elk album één nummer en goten alles in een afspeellijst op Spotify. Geniet ervan!

Deze lijst werd samengesteld door alle beren. De recensies werden geschreven door Jordy Vermote, Maxim Meyer-Horn, Stephanie van Tol, Tijs Delacroix, Sam Nassiri, Elisa Cogneau, Robbe Rooms, Lucas Palmans, Simon Meyer-Horn, Steven Scheers, Martijn Minne, Kenny Claeyé, Ariane Cooremans, Jan Surquin, Marie Vlaeminck, Pieter Wilms, Jan Kurvers, Simon Vyverman, Renaat Senechal en Niels Bruwier