De 50 beste albums van 2022

Het jaar loopt langzaam maar zeker op z’n eind. Naar goede gewoonte word je dan gebombardeerd door lijstjes met eindejaarsoverzichten en dit jaar is dat niet anders. Ook bij ons kreeg je al de beste albums uit België en Nederland te lezen, maar nu volgt de meest gevulde lijst: die van alle internationale albums van het afgelopen jaar. We pikten de vijftig beste er voor je uit, met een nummer één die voor ons heel overtuigend bleek nadat we de stemmen van de redactie telden. De top 50 is een diverse lijst geworden met enkele verrassingen, enkele albums die er haast vanzelfsprekend in moesten en natuurlijk enkele verborgen schatten. Per artiest voegden we slechts één album toe, dus als een artiest meerdere langspelers uitbracht dit jaar, dan haalde enkel de plaat met de meeste stemmen deze lijst. Al deze albums en artiesten vind je ook niet meer terug in andere lijstjes, want we willen zoals steeds zoveel mogelijk artiesten in de kijker zetten.

50. Chat Pile – God’s Country

Uit de Amerikaanse Midwest, vooral bekend voor zijn fragiele en bewogen emo en indierock, rijst deze Chat Pile uit de assen van die platgetrapte clichés. Deze loeiharde plaat borrelt van de knarsende instrumentatie, existentiële teksten en brokkelige, strakke productie. Dat het post-hardcore en sludge metal viertal uit Oklahoma dit op een debuutplaat uit hun mouw kan schudden, zijn van dat soort momenten die overtuigen dat rock, en metal bij uitbreiding, verre van dood is. Een genre waar dit soort passionele muziek in vertoeft, kan onmogelijk sterven. Het album is daarbij nog eens oersimpel in intentie. Een noisy, industrial, met een nooit onnodig overweldigende sound en crunchy riffs zorgen voor een eerlijk gezegd angstaanjagend, benauwde sfeer. Het klinkt dan ook alsof de muziek zelf pijn leidt en smeekt om hulp. Deze God’s Country is een succesvolle revitalisatie van een genre dat al even naar een nieuwe vaandeldrager snakt.

49. Alex G – God Save The Animals

Alex G is een prutser. Daarmee bedoelen we niet dat hij er niks van bakt, maar wel dat hij graag heel erg veel speelt met kleine en grotere ideetjes in zijn proces van liedjes schrijven. Dit leidde in het verleden wel eens tot inconsistente albums waarbij de hoge pieken werden afgewisseld met minder interessant gepruts. Op God Save the Animals vond (sandy) Alexander Giannascoli de perfecte balans tussen deze liefde voor experiment en het schrijven van echt goede songs. Het geheel is een verslavende, vlotte luisterbeurt waarbij niets teleurstelt. “Mission”, met zijn melancholische gitaarlijnen een hoogtepunt op het album, laat zien dat hij zijn talent voor het schrijven van sterke folksongs verre van kwijt is. Op bijvoorbeeld “Cross the Sea” staat met zijn hevig bewerkte stem het experiment dan weer voorop. Toch vallen de puzzelstukjes perfect samen en voelt de luisterbeurt heel gebalanceerd. Naar onze bescheiden mening Meneer G op zijn best!

48. Rammstein – Zeit

Het totaalspektakel dat Rammstein tijdens optredens telkens weer te berde brengt, doet de monden openvallen van zij die het nooit eerder zagen en de ogen fonkelen bij de fans die niet aan hun eerste vuurspektakel toe zijn. Hun reputatie blijft sinds midden jaren negentig overeind staan en dat geldt niet enkel voor het podium; ook de muziek moet niet aan kwaliteit inboeten. Dat de Duitsers daarmee al acht platen ongeveer hetzelfde brengen, is een gevolg dat we er graag bijnemen. Zeit is de plaat die er eigenlijk niet meer ging komen, maar melancholischer klinkt dan wat we eerder voorgeschoteld kregen. De kille tristesse die overheerst op nummers als “Armee der Tristen” en titeltrack “Zeit” in combinatie met de immer gekende zware riffs, belicht een andere kant van deze explosieve band. Dat zulke nummers ook live tot hun recht komen, konden we aanschouwen tijdens de shows die ze deze zomer in Oostende brachten. Rammstein is het echter niet verleerd om een grappige en veelal spottende toets aan de harde nummers toe te voegen, getuigen “Zick Zack” en “Dicke Titten”, beide nummers die goed scoorden in menige hitlijst. Door de sterk aanwezige melancholie is Zeit een ‘specialleke’ binnen de Rammstein-discografie, maar het hoeft daardoor zeker niet onder te doen. Of de band met het laatste nummer ook effectief “Adieu” wil zeggen, zal de tijd uitwijzen. Het zou alleszins jammer zijn.

47. Working Men’s Club – Fear Fear

Ravers en punkers hebben sinds een paar jaar waarschijnlijk met Working Men’s Club een gedeelde liefde. De band combineert namelijk heel wat elementen uit de underground postpunkscene met zware synths en drumcomputers. Velen waren al onder de indruk van het naamloze debuut, maar Fear Fear is op alle vlakken nog beter. De tekst spreekt van nog meer melancholie, maar de band blinkt vooral muzikaal uit. Nummers als “Widow” en “Cut” bleken enorm catchy en dansbaar te zijn, terwijl “19” en “Money Is Mine” menig subwoofer aan flarden scheurden. Zeer sterk werk van de band rond Sydney Minsky-Sargeant, die zich steeds vaker als een van dé talenten in de Britse alternatieve scene aan het tonen is.

46. Silvana Estrada – Marchita

Marchita van de Mexicaanse singer-songwriter Silvana Estrada blonk begin dit jaar uit in al zijn eenvoud en puurheid. Op deze plaat staat het onmiskenbare talent van Estrada centraal, een talent dat geworteld is in de melancholische Mexicaanse folkmuziek, maar ook jazz als hoeksteen heeft. Op deze gevoelige plaat wordt haar prachtige zang ondersteund door rijke, kleurrijke arrangementen die schijnbaar eenvoudig zijn, maar haar nummers altijd een extra dimensie geven. Samen met haar talentvolle medemuzikanten heeft Silvana Estrada een plaat uitgebracht die kalmte brengt, maar ook gevuld is met emotie.

45. Beach House – Once Twice Melody

Weinig bands waren in 2022 zo alomtegenwoordig als Beach House. De groep bracht ons zowel in De Roma als op Best Kept Secret in hemelse vervoering en daarnaast verscheen nog eens nieuw album met maar liefst achttien nummers op de tracklist. Once Twice Melody werd in vier delen op de fans losgelaten, waardoor de anticipatie al een tijd tegen het kookpunt aanschurkte. Hoogtepunten zat gelukkig: “Runaway” laat koele synths los over het vertrouwde groepsgeluid en “Superstar” is het betere laagjeswerk van een band rot van de ervaring. Naarmate de delen vorderden, trad enige verzadiging misschien op, maar dat was dan ook enkel omdat de eerste delen de lat al enorm hoog hadden gelegd. Once Twice Melody is desondanks de glorieuze terugkeer van een band die haar luisteraars bijna anderhalf uur meepakt in een grote, roze droom.

44. Wilco – Cruel Country

Wilco slaagde er de afgelopen 25 jaar nog nooit in om een onluisterbaar album te produceren, iets dat met deze twaalfde nog steeds niet anders is. Cruel Country is de eerste plaat in elf jaar waar alle zes bandleden aan bijdragen en is ook meteen de beste sinds toen. Het dubbelalbum zet ditmaal volop in op altcountry, wat we op hun bekendste werk enkel verborgen konden opmerken. Ondanks de smakeloze cover vol kerstthematiek, houden de songs het immer pretentieloos en plezierig. Jeff Tweedy blijft weg van de overkoepelende concepten en laat de delicate gitaren meer spreken dan zijn stem. Dat zorgt ervoor dat de eenentwintig schrijfsels steeds lichtvoetig voorbij blijven gaan. Zoals de titel doet vermoeden, mijmert hij veelal over de verdeelde sociale toestand van zijn land: de rurale Verenigde Staten. De algemene boodschap hierbij is er eentje van vergeving en verzoening. Dan toch ideaal voor de feestdagen?

43. Nu Genea – Bar Meditarraneo

Ook voor Nu Genea was 2022 een topjaar. Het duo, bestaande uit Massimo Di Lena en Lucio Aquilina, stond eind vorig jaar nog met “Marechià” in ons eindejaarslijstje met de 101 beste singles van 2021. De toekomst zag er toen al rooskleurig uit en zo geschiedde met Bar Mediterraneo. Het Napolitaanse duo bracht met die langspeler de zomer in een aanstekelijk en dansbaar jasje. Stilzitten is moeilijk, zoveel is duidelijk met het titelnummer “Bar Mediterraneo”, het ritmische “Vesuvio” en ook natuurlijk onze favoriet “Tienaté“. Niet alleen wij waren fan van die laatste blijkbaar, want de single belandde op de derde plaats in onze zomerhitlijst. Zelfs de liedjes die ons iets minder laten bewegen, zijn nog altijd even catchy; “Gelbi” bijvoorbeeld en het slotnummer van de plaat “La Crisi”. De Italo-Disco van deze langspeler sloeg ook bij een hoop festivalgangers aan, zo bewees hun passage afgelopen zomer op Pukkelpop. Ondertussen bevinden we ons in december en gaan de temperaturen soms tot onder het vriespunt, maar dan is het heerlijk om deze Bar Mediterraneo nog eens op te leggen, zodat we kunnen terugdenken aan die warme en vooral dansbare zomer van Nu Genea.

42. Rolling Blackouts Coastal Fever – Endless Rooms

Rolling Blackouts Coastal Fever past binnen de categorie ‘bands die veel bekender zouden moeten zijn’. De sympathieke janglerockers produceerden in 2022 met schijnbaar sprekend gemak een derde langspeler die qua kwaliteit niet moet onderdoen voor hun eerste twee albums. Serieuze stijlbreuken, iets waar serieuze recensenten doorgaans wild van worden, zijn er op Endless Rooms niet te horen. “Caught Low” toont dat de groep niet altijd moet doorjassen om haar doel te bereiken, maar we smullen even hard van de vertrouwde chaos die een nummer als “My Echo” voortbrengt. Rolling Blackouts Coastal Fever zal altijd goede albums blijven uitbrengen. Het is dus nog niet te laat voor een bekering.

41. THUMPER – Delusions of Grandeur

De Ierse band THUMPER ging al een tijdje mee in het livecircuit, maar in 2022 liet ze eindelijk haar langverwachte debuutplaat op de wereld los. En of dat een indruk heeft nagelaten! De tien nummers op Delusions of Grandeur blaken van de vitaliteit en energie, en THUMPER neemt op een doordachte manier de tijd om songstructuren op te bouwen en naar hoogtepunten toe te werken. Heel wat songs klokken af boven de vijf minuten, maar toch slaat de verveling nergens toe. Op enkele momenten bewijst de zeskoppige groep dat ze snedig uit de hoek kan komen in korte liedjes, maar het zijn toch vooral lange composities als “25” of het epische “Down In Heaven” waarmee ze je bij je nekvel grijpt. ‘Rock-‘n-roll is here to stay’, zingt de band op “Topher Grace”. Met Delusions of Grandeur levert ze zelf alvast het beste bewijsstuk bij deze uitspraak.

(Ontdek albums 40 tot 31 op de volgende pagina!)

Pages: 1 2 3 4 5