De 50 beste albums van 2022

40. caroline – caroline

Ondanks dat we het debuutalbum van caroline in een lijstje van 2022 geplaatst hebben, klinkt deze plaat tijdloos. Tussen de plooien van genres als postrock, folk en midwestern emo vindt het achtkoppige ensemble een eigen geluid dat opvalt in zijn sereniteit en geduld. Op de plaat vinden we nummers die ons traag, maar zeker beklijven met ingetogen samenzang en levendige arrangementen. Daartegenover staat er dan weer de ruimte en vrijheid voor experiment, wat zich ontplooit in abstracte expressieve geluidscollages. caroline hoort zeker thuis in de verzameling experimentele bands die hun stempel op dit jaar drukten.

39. Soul Glo – Diaspora Problems

Uit de Amerikaanse underground is het afgelopen jaar Soul Glo opgestaan. De hardcorepunkband uit Philadelphia is er al jaren een gevestigde waarde, maar kon met Diaspora Problems zijn cocktail van breakdowns, stembandverscheurende vocals en algemene vernietiging naar het grote publiek brengen. En hoe! De snedige en flitsende punk van Bad Brains is doorweven in nummers als “Gold Chain Punk (whogonbeatmyass?)” en “(Five Years And) My Family”, terwijl we op “Driponomics” opeens de hiphop- en horrorcorerichting uitgaan. Schreeuwer van dienst Pierce Jordan geeft zijn frustraties over mentale problemen, jeugdtrauma’s en de desillusie van de hedendaagse politiek de vrije loop. Wie hiphop en hardcorepunk als twee uitersten van elkaar zag, is eraan voor de moeite. Soul Glo laat de twee werelden op de meest brutale wijze met elkaar botsen en het trio komt er zonder kleerscheuren mee weg.

38. Band of Horses – Things Are Great

Band of Horses had geen nieuw werk nodig om aan zijn populariteit te schaven. Daar zijn twee redenen voor: het blijft allereerst een absurd sympathieke liveband die ondertussen een serieuze collectie hits op het publiek kan afvuren. Daarnaast zullen nummers als “The Funeral” of “No One’s Gonna Love You” tot in de eeuwigheid gebruikt worden om emotionele slotscènes in Amerikaanse series van een traantje te voorzien. En toch is er een nieuw album, zowaar het sterkste in minimum twaalf jaar. “In Need of Repair” is Ben Bridwell in zijn meest wanhopige momenten en “Warning Signs” staat zowaar naast het allerbeste dat de paarden ooit uitbrachten. Niets is erger dan een favoriete groep ver voorbij haar hoogtepunt te zien afglijden en zeldzaam zijn de groepen die dan opeens met een van hun beste albums komen. Band of Horses heeft exact dat gedaan.

37. Cate Le Bon – Pompeii

Na het succes van Reward in 2019, scoorde de Welshe Cate Le Bon in 2022 opnieuw met Pompeii. Het album vormt een verzameling van enigmatische nummers die samen een volmaakt geheel boetseren. Le Bon voegt de saxofoons en basgrooves op deze plaat samen tot een onstuimige, harmonische mengeling van psychedelica en pop, die op momenten zowel ondoorgrondelijk als helder kan klinken. Ze nam het album op tijdens het hoogtepunt van de pandemie en schommelde tussen hoop en vrees. Deze gevoelens zijn duidelijk terug te vinden doorheen de langspeler, waardoor ontzag en verbijstering, maar ook voorspoed op de voorgrond komen. Naast Pompeii’s muzikale samenstelling, bestaande uit saxofoon, klarinet en synthesizerlijnen, verdient Cate Le Bons songwriting ook aandacht. Ze combineert directheid en relatieve kwetsbaarheid en geeft daarmee uiting aan een verlangen naar verbinding. De zilveren toon van de plaat heeft een soortgelijk (ver)bindend effect. We kunnen met zekerheid zeggen dat de creatieve kracht van Le Bon ligt in de geslaagde grilligheid waarmee ze pop en poëzie, onzekerheid en openbaring op Pompeii samenvoegt tot een melodieuze totaalbeleving.

36. Momma – Household Name

Momma, de band rond middelbare schoolvriendinnen Etta Friedman en Allegra Weingarten kwam aan het begin van dit jaar aandraven met hun derde album, en dat was niet geheel toevallig. Het thema rocksterrendom is vaak een vat voor het verkennen van meer persoonlijke onderwerpen zoals angst, liefdesverdriet, verlangen en desillusie. Household Name is een intense en melodramatische plaat, zoals gesymboliseerd door de snelrijdende rode stationwagen op de cover. Deze beeldspraak past bij het album omdat het een zomerplaat is, gemaakt om te cruisen doorheen een golvend landschap bij een ondergaande zon. Het kan soms even duren vooraleer jonge indiebands de juiste balans vinden, maar dankzij Momma’s vaardige productionele toets en het hoge rockgehalte, klinkt de band ondubbelzinnig klaar voor een welverdiende doorbraak. Household Name perfectioneert een balans van zware riffs, diepe emoties en een uitnodigende sonische productie.

35. Hyd – CLEARING

Met bijdragen van onder andere Sophie, A.G. Cook, Caroline Polachek, Danny L Harle en Ö is CLEARING van Hyd niets minder dan een bijzonder testament van het reeds legendarische label PC Music. De artiest doorgrondt in bijna veertig minuten popmuziek, maar graaft veel dieper dan we eerder al bij iemand anders gehoord hebben. Resultaat? Een zuivering van je ziel, die je in alle facetten alleen maar dichter brengt bij de kern van Hyd, maar ook die van elke luisteraar. Een kwellende ruwheid wisselt af met een ijzersterke broosheid, die van CLEARING een waar muzikaal testament maakt dat je niet vaak meer hoort. Popmuziek mag dan wel vaak in de kritiek staan omwille van de voorspelbaarheid of platheid van bepaalde nummers, maar laat net dit album hiermee breken en het tegendeel bewijzen.

34. Djo – DECIDE

Joe Keery heeft niet alleen onze harten gestolen als Steve Harrington in de Netflix-serie Stranger Things, maar ook onder zijn alias Djo weet hij met zijn muziek behoorlijk indruk te maken. In 2019 bracht hij ons al het ijzersterke debuut Twenty Twenty, maar in 2022 overtrof hij zichzelf met DECIDE. Hij bewijst met zijn tweede langspeler dat hij niet gewoon beginnersgeluk had met die eerste plaat, maar dat hij gewoon echt ongelooflijk getalenteerd is. Djo slaagt er op DECIDE in om verschillende invloeden te combineren tot een eigen, origineel geheel dat op geen enkel moment verveelt. Hij levert gevatte kritiek op het social media-tijdperk in “On and On”, toont zichzelf van een sexy, zwoele kant op “I Want Your Video” en reflecteert op wonderschone, kwetsbare wijze op het verleden in het albumhoogtepunt “End of Beginning”. DECIDE is een prachtige ode aan nostalgie en het verleden, en een testament van Keery’s volwassenwording. Niet geheel onterecht dat deze plaat tot een van de beste van het jaar behoort!

33. Kevin Morby – This Is A Photograph

In 2020 werd Sundowner van Kevin Morby in heel wat eindejaarslijstjes over het hoofd gezien, maar opvolger This Is A Photograph doet het heel wat beter. De zevende langspeler van de Texaanse singer-songwriter loopt wederom over van de jengelende indiefolk, maar dankzij de aanstekelijke melodieën en weelderige arrangementen klinkt het geheel nog warmer en dynamischer dan we van Morby gewoon zijn. De rijkelijke instrumentatie van de nieuwe plaat is een welkome afwisseling op de sobere en introverte voorganger en staat vooral synoniem voor de potentiële schoonheid van het leven. Toch schemert er doorheen de teksten nog regelmatig een bitterzoet gevoel waardoor de schaduwzijde van enkele songs pas na meerdere beluisteringen duidelijk wordt. This Is A Photograph is dan ook zonder twijfel Kevin Morby’s meest veelzijdige album tot nu toe.

32. Ty Segall – “Hello, Hi”

Er zijn zo van die zekerheden in het leven, en eentje is dat er geen jaar kan voorbij gaan zonder dat Ty Segall minstens één album uitbrengt. Net als vorig jaar staat de eigenzinnige man uit Californië ook weer gewoon in onze eindejaarslijst. In 2021 scoorde hij nog plaats 48 met het gitaargeweld van Harmonizer, dit jaar doet hij het nog een stuk beter met het breekbare en subtiele “Hello, Hi”. Met tien ongepolijste nummers boordevol zachte harmonieën en akoestische gitaartokkels levert Segall een fraaie collectie indiefolk. Zijn typerende zangstijl is zoals vanouds aanwezig, maar krijgt door de rustige songs alle ruimte om te beklijven. Met “Hello, Hi” bewijst de man dus nog maar eens dat hij kan blijven verrassen. Wij zijn alvast benieuwd naar wat hij ons volgend jaar zal voorschotelen!

31. Natalia Lafourcade – De Todas las Flores

Ongeveer ieder jaar komt menig muziekliefhebbers favoriete muzikale Mexicaanse met een prachtige plaat. In het tweeluik Un Canto por México, Vol. I en Un Canto por México, Vol. II toonde Natalia Lafourcade al het beste van de muziek uit haar vaderland. Op De Todas las Flores lijkt ze een perfecte balans te hebben gevonden tussen ingetogenheid en expressiviteit. De ingetogen arrangementen, ergens tussen folk en laatavondjazz, geven veel ruimte voor de met oprechtheid doorspekte stem van Lafourcade. Het is echter niet zo dat het instrumentale op de achtergrond treedt. Integendeel. Op “Pasan los días” klinkt het minimale gitaargetokkel nog weemoedig, maar op “Muerte” breekt het feest volledig open, met dissonante blazers tot gevolg. In Mexico is Natalia Lafourcade gigantisch (met nummers met meer dan 100 miljoen(!) streams). De Todas las Flores is van begin tot eind een prachtig album waarmee de muzikante hopelijk ook in België wat meer bekendheid vergaart.

(Ontdek albums 30 tot 21 op de volgende pagina!)