Hoe brei je een vervolg aan een plaat die door de muziekpers tot een van de beste van het jaar gebombardeerd werd? Natalie Mering, oftewel Weyes Blood, moet het zich afgevraagd hebben toen Titanic Rising uitkwam. Het kamerpopalbum uit 2019 werd een instant indieklassieker en leverde haar in Noord-Amerika en in mindere mate Europa een cultstatus op. Veel artiesten kunnen het echter beamen: hoge verwachtingen kunnen de creativiteit doden.
Gelukkig had Mering een plan klaarliggen. Deze plaat is namelijk het tweede deel van een conceptueel drieluik. Was Titanic Rising een observatie van naderend onheil, dan is de shitshow op And In The Darkness, Hearts Aglow eindelijk gearriveerd. Ze zingt over de miserie van de alomtegenwoordige politieke chaos, de algoritmes die ons leven beheersen en over hoe we als maatschappij alsmaar meer uiteen lijken te vallen.
Zo gaat vooruitgeschoven single “It’s Not Just Me, It’s Everybody” over de fundamentele verbondenheid van de mens, maar ook over het rafelige van de samenleving om ons heen. Mering ziet oplossingen, maar daar geraken is niet gemakkelijk: ‘Mercy is the only cure for being so lonely / Has a time ever been more revealing that the people are hurting? / Oh, it’s not just me I guess it’s everybody / Yes, we all bleed the same way.’ Wijze woorden en (kleine spoiler) de artieste kondigde alvast aan dat het derde album hoopvoller zal zijn.
Leuke overkoepelende thema’s dus, maar hoe zit het met de nummers zelf? Het thema van een drieluik biedt Mering creatieve houvast en dat betekent dat ze zich niet moet forceren om met een nieuwe werkwijze af te komen. Dat heeft voor- en nadelen. De zangeres kan ongegeneerd het geluid perfectioneren dat ze op Titanic Rising zo effectief op de wereld losliet – ze produceerde dit album in tegenstelling tot de voorganger trouwens zelf –, maar het klinkt allemaal veel minder verrassend.
Het album voelt dan ook meteen als een thuiskomst aan. Misschien niet avontuurlijk genoeg voor sommigen, maar ons stoort het niet echt. Of toch niet wanneer er prachtige nummers als ‘Grapevine’ te bespeuren zijn (Die strijkers! Die blazers!). De dromerige, sfeervolle kamerpoparrangementen blijven ook overeind, net als de prachtige zachte zang van Mering.
Heel af en toe bespeuren we ook een zeer klein vleugje vernieuwing in de folkinvloeden die hier iets prominent naar voren treden, zoals in “The Worst Is Done”, waardoor And In The Darkness, Hearts Aglow niet als een doorslagje voelt. Mogelijk dragen ook de gastoptredens van muzikanten als Daniel Lopatin (Uncut Gems) ertoe dat Mering zichzelf niet té veel herhaalt. Deze plaat klinkt zowel klassiek als modern en bevat iets minder sterkere nummers dan de voorganger, maar is wél sterker gearrangeerd. Een sterk tweede deel.
Weyes Blood speelt op 5 februari in de Brusselse Botanique.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
