© Maxwell Grainger
De laatste keer dat Black Country, New Road in België speelde, was op Sonic City in 2019. Ondertussen ging het hard voor de band uit Londen. Begin dit jaar verscheen debuutplaat For The First Time en in februari komt er al een tweede aan. Hoog tijd dus om nog eens op Belgische bodem te spelen en dat deden ze deze keer in de Botanique. Een uitverkochte Orangerie was heel enthousiast en zat vol spanning en genot te kijken naar een band die goed weet waar ze mee bezig zijn. Met een goeie mix tussen oude en nieuwe nummers hoorden we een band waarvan we het laatste nog niet gezien hebben.
Openen mocht Drug Store Romeos, opgericht in Farnborough. De groep bracht dromerige pop die bij momenten aan Beach House deed denken. Toch was de opstelling wat vreemd. Doordat het drietal heel ver uit elkaar stond, kon er niet echt interactie ontstaan. Ook hoorden we af en toe een drumcomputer het werk doen, terwijl er wel een echte drummer op het podium stond. Daarnaast wisselden de bandleden meer van instrument dan van muzikale stijl en zo kon je er nooit echt inkomen. De frêle vocals van de frontvrouw konden wel bekoren en waren als een zacht doekje op een bloedende wonde, maar de wonde bevatte soms te veel etter om echt helemaal te genezen. Het was wel gezellig en op een bepaalde manier rustgevend. Drug Store Romeos was niet meer dan een gezellige opener, maar zo konden we wel goed warm worden voor Black Country, New Road.
Je voelde een bepaalde spanning toen Black Country, New Road het podium moest betreden. De band kwam op met “Sicko Mode” van Travis Scott, een atypische keuze die past bij hetgeen de band zou gaan brengen: atypische jazz met postpunk- en mathrockinvloeden die wel eens afwijken richting kraut en folk. Het is lastig om er een label op te plakken. Een zaal moet niet enkel opgewarmd worden, ook instrumenten moeten het soms wat warm krijgen. Zo was “Instrumental” de ideale opener om de show op het gemak te starten.
Muzikaal kom je bij Black Country, New Road altijd aan je trekken. Je weet dat je verrast zal worden door vernieuwende stukjes muziek in de instrumentatie of in de teksten. Dat was deze avond niet anders en zo zag je het publiek telkens heel geconcentreerd luisteren naar alles wat het zevental deed. Dat was de ene keer geweldig indrukwekkend met de saxofoon binnenkomen, de andere keer een spraakzaam vioolgeluid of zelfs een chaotisch gitaargeluid. Elk bandlid nam wel eens zijn of haar moment om de aandacht op de eisen en zo was er voortdurend wel iets te zien. Ook de podiumopstelling was uniek, met helemaal links de frontman en in het midden de saxofonist/dwarsfluitspeler, waarmee de band bewees dat niemand ooit echt de volledige aandacht wou opeisen.
Hierdoor had het publiek het misschien lastig om helemaal uit hun bolster te kruipen. Toch was de ontlading telkens weer immens wanneer een nummer richting zijn climax ging. De songs van Black Country, New Road volgen hierdoor wel hetzelfde stramien, wat de spanningsboog voorspelbaar zou maken, ware het niet dat er zoveel gebeurt in één nummer. Ze beginnen tamelijk rustig om dan uiteindelijk volledig uit te barsten. Het hardst ging dit bij “Basketball Shoes”, dat toch wel als hoogtepunt gezien kan worden. De verhalende stijl van frontman Isaac Wood is iets waar je geboeid naar kan blijven luisteren. Zijn vermeldingen van populaire cultuur gaan van Billie Eilish tot black midi en zo weet de band altijd actuele zaken aan te snijden in de muziek.
De nieuwe nummers vielen op door de rijke sound waarmee ze in elkaar zaten. Zo hoorden we heel veel van Arcade Fire in het muzikale geheel dat de band tegenwoordig serveert, met de typische ‘ooh ooh’s’ gebracht door de vrouwelijke leden van de band, zoals in “Good Will Hunting’. Maar ook oude nummers, zoals “Science Fair”, kregen live een heel ander pakje aangemeten en zo weet je dat een liveshow van Black Country, New Road altijd een verrassing blijft. De band blijft intrigeren. Het is een beetje als een tweede date nadat de eerste heel geslaagd was. Je wil dat de tweede ook heel goed loopt en probeert er daarom met een nieuwe outfit een verrassingselement aan toe te voegen. De shows van Black Country, New Road zijn zoals een geslaagde tweede date.
We kunnen dus heel wat blijven schrijven over hoe ieder nummer van Black Country, New Road live een andere invulling krijgt of plots heel gekke tempowissels maakt, maar zo’n show moet je eigenlijk gewoon ervaren. De band had in de Botanique misschien af en toe wat last van technische zaken die niet altijd even snor zaten, maar door de professionaliteit die ze nu al uitstraalden, stoorde het zelden.
De attitude van de meeste leden, naast de heel kwieke drummer, was ietwat droog. Er werd enkel bedankt gezegd voor het laatste nummer. De nummers werden op het moment zelf gekozen, zo zagen we de bassiste een x maken om te verduidelijken dat “Track X” aan de beurt was. Die attitude en spontaniteit geven de sets van Black Country, New Road iets unieks. Je zal zo’n optreden nooit twee keer meemaken en daardoor is iedereen gefascineerd door wat het zevental doet. We denken dat hun tweede plaat weleens voor de doorbraak bij een groter publiek kan zorgen, want hitjes zouden er weleens kunnen opstaan. Hopelijk blijven ze live even spontaan.
Setlist:
Instrumental
Athens, France
Concorde
Science Fair
Chaos Space Marine
Good Will Hunting
Track X
Bread Song
The Place Where He Inserted the Blade
Basketball Shoes
