InstagramLiveRecensies

TW Classic XL 2022: Het feest van de vrijheid

© CPU – Jan Van Hecke

TW Classic is al jarenlang een vaste waarde in het Belgische festivallandschap en focust zich keer op keer op een iets ouder publiek. De festivalbezoekers van Torhout-Werchter worden op het dagfestival nog eens goed in de watten gelegd en het was voor de editie van 2022 al gauw duidelijk dat dat met enkele grote kleppers ging gebeuren. Nick Cave & The Bad Seeds is zonder enige twijfel een beloftevolle headliner en hij wordt bijgestaan door onder meer Placebo en de nieuwe band van onder andere Thom Yorke.

Nadat de festivals in Werchter zich twee jaar lang noodgedwongen in bochten moest wringen, kondigde de organisatie aan dat we dit jaar eenmalig Werchter Encore zouden krijgen. Florence + the Machine, The Kid LAROI, Intergalactic Lovers en andere nationale en internationale namen werden beetje bij beetje aangekondigd, maar de ticketkopers waren niet zo enthousiast als de festivalorganisatoren. Uiteindelijk werd er besloten om Encore te combineren met TW Classic en het festival voor de gelegenheid TW Classic XL te noemen. Waar TW Classic normaal slechts alleen het hoofdpodium inpalmt, zijn er dit jaar ook veel bands terug te vinden in The Barn en Klub C, twee tenten die de trouwe Rock Werchter fan kent als hun broekzak.

Whispering Sons – Main Stage 

© CPU – Jan Van Hecke

Whispering Sons is een van de Belgische bands die zich vorig jaar naar Werchter Parklife begaf en dit jaar in normale omstandigheden op een van de Werchterpodia mag spelen. Ondertussen heeft het Limburgse vijftal al twee albums op zak en tijdens hun drie kwartier durende set lag de focus voornamelijk op Several Others. De donkere muziek wordt hier op klaarlichte dag live gebracht terwijl mensen nog snel hun eerste pintje bestellen, waardoor nog niet iedereen vanaf de eerste seconde mee is. Na verloop van tijd slagen Fenne en co er toch in de weide te veroveren, al valt het wel op dat er vooral positief gereageerd wordt bij de oudere nummers zoals “Got A Light”. Het is dan ook bij “Alone” dat het figuurlijke dak toch al aardig begint te rammelen in het voorste deel van de weide. De muziek wordt dan nog eens ondersteund door bewegingen als die van de dansscene uit Pulp Fiction, waardoor Whispering Sons visueel ook iets kleins in de aanbieding heeft. Nummers als “Tilt”, die net iets rustig zijn, worden wat minder goed onthaald en het is vooral tijdens die momenten dat het opvalt dat dit niet de ideale setting is voor een band als Whispering Sons. Gelukkig weet de groep zich nog te herpakken en kan er toch op een goeie manier worden afgesloten.

AG Club – The Barn

‘You’re witnessing history. It’s our first show in Europe.’ Zo introduceert de dj van AG Club het Europese debuut van de Amerikaanse hiphopformatie. Veel volk wou blijkbaar niet bij dit deeltje geschiedenis aanwezig zijn, want The Barn was op het vroege middaguur belachelijk schaars gevuld. Dat ze nog niet al te bekend zijn bij het grote publiek, heeft daar waarschijnlijk een groot aandeel in, maar aan hun talent ligt het niet. Zonder sterallures, maar met echte passie stellen ze hun singles zoals “Kevin” en “Memphis” voor en trekken ze het publiek mee. Hiphopacts die we eerder op Werchter zagen, waren minder authentiek en sympathiek dan AG Club. Ook muzikaal blijken ze een positieve verrassing, want hun set bevat een goede afwisseling qua energie en zorgt zo toch voor wat beweging in de tent. We hadden het niet verwacht, maar we hebben van deze niet voor de hand liggende opener genoten.

Sylvie Kreusch – KluB C

© CPU – Jan Van Hecke

Het is dé festivalzomer van Sylvie Kreusch, want zo goed als elk Belgisch festival heeft haar op de affiche staan. Ondanks dat we de show al meerdere keren zagen, was er van verveling geen sprake in een goed gevulde KluB C. In een fuchsia kleed wervelde ze weer over het podium om haar magistrale debuutalbum Montbray ten tonele te brengen, wat ze alweer met een ongeforceerde klasse deed. Haar indrukwekkende podiumpresence en de perfect ingespeelde band zorgden ervoor dat nummers als “Let It All Burn” en “Shangri-La” weer goed binnenkwamen en zelfs Mattias De Craene vergezelde haar voor twee nummers aan de saxofoon. Hoogtepunt was alweer “Walk Walk”, waarvoor ze met haar handtasje over het podium flaneerde alsof ze op de Champs Elysees in Parijs was. Onze voodoopopheldin was weer vorstelijk goed en blijft een van de must-sees deze zomer.

Sleaford Mods – Main Stage

© CPU – Jan Van Hecke

Terwijl de zon eventjes achter de wolken verdwijnt, wordt de weide van Werchter op een stevige portie postpunk getrakteerd. Het Britse duo van Sleaford Mods bracht begin vorig jaar hun elfde album uit en speelde daaruit enkele sterke nummers. Daarnaast brengen de twee ook enkele van hun hits en zo hebben ze het onder meer over tweets, ribben en hun algemeen discontent. De kritische teksten van Jason Williamson worden door Andrew Fearn van stevige beats voorzien die uitnodigen tot dansen. Fearn vindt de muziek zelf zo aanstekelijk, dat hij dan ook geen seconde stil staat. Met bewegingen als die van een zatte nonkel op de familiebarbecue om drie uur in de namiddag zorgt hij, onbewust, voor een komische noot in het voor de rest sobere optreden. Ook Williamson laat zijn beste moves tussen het zingen door zien en legt op het podium heel wat kilometers af met zijn microstatief. Dat de twee ruimte laten voor het onnozele naast het serieuze, wordt voor de twijfelaars verduidelijkt door het uitbeelden van een eenhoren met een flesje Spa Blauw. Sleaford Mods ziet er misschien wat ongewoon uit, maar in feite is de muziek gigantisch aanstekelijk en zorgen de vreselijke dansmoves op het podium voor nog veel ergere bewegingen in de publiek, zeker tijdens afsluiter “Tweet Tweet Tweet”. Verstand op nul en gewoon gaan!

Noordkaap – The Barn

© CPU – Jan Van Hecke

Er waren kapers in The Barn. Heel veel kapers, want de tent staat stampvol voor het Belgische muziekmonument Noordkaap dat een van zijn weinige festivalshows op TW Classic XL gaf. Als beschermd erfgoed hebben ze al wat jaren op de teller, wat zich ook in elk aspect van hun show vertaalde. Uiteraard is Stijn Meuris de spilfiguur, die het publiek dirigeert en de nuances legt in de zestig minuten die ze kregen. Heel verstaanbaar zingt hij nog steeds niet, maar dat maakt hem zo kenmerkend. Hun hits volgen elkaar in een sneltempo op en worden dan ook enthousiast meegezongen bij het overwegend ouder publiek, dat duidelijk in een nostalgische bui is en nog eens herinneringen uit de doos ophaalt. Noordkaap is een stukje Belgische muziekgeschiedenis, maar heel historisch wordt het nooit. Daarvoor ontbreken de grote uitschieters in de degelijke set.

Sky Ferreira – KluB C

De afgelopen weken bouwde Sky Ferreira al een mooie reputatie op. Op Primavera Sound in Spanje was ze tien minuten te laat en bij onze noorderburen verscheen ze pas twintig minuten na afspraak ten tonele. Net geen twintig minuten na de officiële start betreedt Sky Ferreira het podium om in te zetten met “24 Hours” en de Amerikaanse heeft er duidelijk niet zo veel zin in als het publiek dat aanvankelijk heeft; iets dat duidelijk wordt door haar arrogante houding, een totaal gebrek aan appreciatie voor het publiek en ongemakkelijke momenten tussen de nummers door. De tent was goed gevuld aan het begin van haar set, maar hoe langer het duurt, hoe minder volk er staat. Zelden zagen we een festivaltent zo snel leeglopen en het is begrijpelijk. Naast de misplaatste attitude van de zangeres, komen de vocals ook niet altijd goed door in de mix en daarnaast zijn ze ook niet altijd even fantastisch. Naast enkele nummers van haar bijna tien jaar oude debuutalbum trakteert Sky Ferreira de KluB C ook op een aantal songs van haar langverwachte tweede plaat, maar door een gebrek aan toonvaste zang is het moeilijk te zeggen of we nu nog uitkijken naar dat album. Een comedyset van Alex Agnew had hier niet misplaatst geweest, want het optreden van Sky Ferreira is één grote grap. Van een volle tent naar amper gevulde tent in drie nummers, Sky Ferreira kan het.

Courtney Barnett – Main Stage

© CPU – Jan Van Hecke

De grijze wolken vormen een dreigend decor boven de Main Stage, waar de goedlachse Courtney Barnett haar eerste show op Belgische bodem in vier jaar geeft. Met haar in november uitgebrachte album Things Take Time, Take Time, als grootste wapen, staat ze met een gezond zelfvertrouwen op dat gigantische podium en zit ze goed in haar vel. Gesteund door haar drie mede-muzikanten flirt ze met de zon, die er niet helemaal doorkomt, maar het wolkendek toch openbreekt. Haar zonnige muziek is namelijk een zeer welgekomen afwisseling tussen de andere programmatie van de Main Stage die eerder iets melancholischer is. Toch vervalt de set bijna iets te veel in herhaling, maar die komt er door een energieker slotstuk niet. Een heerlijk vleugje muziek net voor de avond, onze namiddag kan niet beter eindigen.

Zwangere Guy – The Barn

© CPU – Jan Van Hecke

Zwangere Guy is zonder twijfel een van de grootste namen die de Belgische hiphopscene momenteel in de aanbieding heeft. De sterke tracks worden live nog beter gebracht en zo bewijst Guy nog maar eens dat hij een artiest is die je gewoonweg live moet gezien hebben. De oprechte teksten gaan gepaard met goeie beats, die vaak vergezeld worden door piano waardoor er ook een emotionele toets aan de muziek wordt toegevoegd. Toch is en blijft Guy een stevige kerel die vooral met zijn teksten en warm hart weet te overtuigen. Ondertussen drinkt de Brusselaar al ruim drie maanden geen alcohol meer en wanneer hij dat vertelt, kan hij op steun van de twintigduizend aanwezigen rekenen. Aan de helft van zijn set vliegt Zwangere Guy zijn T-shirt aan de kant en dan kan het echt beginnen. Harde beats en de blote bast doen The Barn goed bewegen, al zijn de iets oudere toeristen niet zo toegewijd als de jongere fans. Een optreden van Zwangere Guy gaat gepaard met geshit op politiekers en moshen, en dat is vandaag natuurlijk niet anders. Op het einde gaat het publiek dan ook open tot ‘fucking vanachter’ om daarna goed zwetend tegen elkaar aan te gaan springen. Papa Guy weet als geen ander een publiek te entertainen en zet zo een ijzersterke set neer. TW Classic is nog nooit zo hard gegaan.

Volgende week speelt Zwangere Guy met STIKSTOF op Rock Werchter. Afspraak vrijdag om half twee in The Barn.

The Smile – Main Stage

© CPU – Jan Van Hecke

Twee leden van Radiohead en de drummer van Sons of Kemet brachten eerder dit jaar samen hun eerste album uit als The Smile en het trio mag meteen al op de Main Stage van TW Classic XL spelen. Het spreekt misschien een beetje voor zich dat je Thom Yorke niet zomaar in een tent duwt, maar langs de andere kant heeft The Smile niet meteen bekende nummers om mee uit te pakken op een goed gevulde weide. Terwijl de weide zich omtovert tot een regenjassenexpo begint het trio er aan en het zit eigenlijk meteen goed. We moeten je niet vertellen dat Thom Yorke, Jonny Greenwood en Tom Skinner live goed spelen en zo eet het publiek al gauw uit hun handen. Tijdens “Free in the Knowledge” smelten we weg door de akoestische gitaar en zachte zang van Yorke en niet veel meer dan dat. Toch zijn het vooral de stukken waarbij de drie zich voluit kunnen geven waar ze echt schitteren, zoals tijdens het stevigere “We Don’t Know What Tomorrow Brings”. Het melancholische van The Smile wordt versterkt door de koude regen die over onze wang streelt, maar uiteindelijk jagen nummers als het fantastische “The Smoke” en “You Will Never Work In Television Again” de regen grotendeels weg. De weergoden zijn niet de enigen die tevreden worden gesteld door The Smile, want regen of geen regen; wij genieten met een grote glimlach.

The Kid LAROI – The Barn

© CPU – Jan Van Hecke

The Kid LAROI zou zijn Belgisch debuut eigenlijk in april geven in La Madeleine, maar de uitverkochte show werd helaas afgezegd. Zijn Belgische fans hoeven echter niet te treuren, want het Australische tieneridool staat dit jaar twee keer op Werchter. De eerste passage is alvast voor een volle tent, want door de regen stromen heel wat mensen voor de show al binnen. Het energielevel van Zwangere Guy haalt hij echter met afstand niet, want het publiek is vooral aanwezig om zijn radiohitjes te horen en lijkt in het ander werk weinig interesse te hebben. De act is nochtans groots met een trap die meermaals verplaatst wordt, dus visueel is er best wat te zien maar ook op vocaal vlak gebeurt er weinig boeiends. Zowel autotune als een backingtrack houden hem overeind, maar het gebrek aan sfeer speelt hem parten. Pas bij “Stay”, waarvoor vier fans mee op podium dansen, en “Without You” wordt er meegezongen. Binnen een weekje mag hij dat klusje op Rock Werchter in dezelfde tent opnieuw doen. Wellicht voor een jonger publiek dat meer te springen staat, want zijn show staat of valt klaarblijkelijk bij de energie van zijn publiek.

Intergalactic Lovers – KluB C

© CPU – Jan Van Hecke

Intergalactic Lovers landt met zijn muzikale ruimteschip in de KluB C, die de band mag afsluiten in de vroege avond. De interesse in de groep is nog niet afgezwakt, want ook zij mogen voor een volle tent hun nieuwe album Liquid Love voorstellen. De nieuwe nummers spelen echter niet de hoofdrol, ondanks dat ze live subliem gebracht worden en ook zeer goed gezongen worden door Lara Chedraoui. Het meeste animo krijgen namelijk de oudere nummers zoals “Delay” en “Shewolf”, waarmee ze al jaren voor echte meezingers zorgen. Heel vernieuwend is hun show niet meer, want die blijft verder bouwen op hetgeen ze al jaren doen, maar het blijft wel heel goed werken. Intergalactic Lovers brengt niets buitenaards, maar zorgt wel voor een vertrouwd gevoel. Oost west, Intergalactic Lovers op hun best.

Placebo – Main Stage

© CPU – Jan Van Hecke

De Britse rockband Placebo begint aan hun set met enkele nieuwe nummers. “Forever Chemicals” en “Beautiful James” kunnen meteen op het enthousiasme van het publiek rekenen en wanneer vervolgens “Scene of the Crime” wordt ingezet, wordt er al gauw naarstig meegeklapt in het juiste ritme. Het is snel duidelijk dat de band rond Brian Molko er ook goesting in heeft en dat vertaalt zich in een leuke wisselwerking tussen de band en het publiek. Na een tijdje wordt het ook tijd voor de oude Placebo-nummers en “Bionic” is er zo eentje die meteen in de smaak valt. Het zestal speelt strak en Molko’s stem komt mooi tot recht, waardoor het klein beetje regen dat ondertussen uit de lucht begint te vallen niet deert. Tijdens bijvoorbeeld “Surrounded By Spies” spelen de muzikanten nog net iets steviger door en het lied wordt dan ook een van de hoogtepunten.

Tijdens “Sad White Tragic” smijt het publiek zich nog net iets meer, maar het is pas bij “Too Many Friends” dat we een ietwat andere kant van Placebo te zien krijgen. Het nummer wordt ingezet met piano en viool en zo komt er, eindelijk, een beetje afwisseling in de rockshow. Tegen “For What It’s Worth” is dat rustigere momentje helemaal vergeten en wordt er enthousiast gesprongen in de buurt van de Main Stage. Het publiek wordt alleen maar uitbundiger eens “The Bitter End” aanbreekt, na eventjes bespeeld te worden door bassist Stefan Olsdal. Afsluiten doet de groep met hun bekende en beklijvende cover van “Running Up That Hill (Make a Deal With God)” en zo wordt er in schoonheid afgesloten. Placebo kent zijn sterktes, speelt daar op in en dat dat resulteert in een soms wat eentonig optreden, zien we graag door de vingers.

Florence + the Machine – The Barn 

© CPU – Jan Van Hecke

Florence + The Machine bleek op voorhand niet de headliner die een extra festivaldag Werchter kon uitverkopen, waardoor ze op TW Classic XL haar plekje op de Main Stage moest inruilen voor een plaatsje in The Barn. Met een capaciteit van bijna 20.000 personen, was het dus intiemer dan haar vorige passages en dat zorgde er ook voor de tent ruim op voorhand volledig gevuld was. De gelukkigen die binnen een plekje hebben, worden gelukkig met open armen door Florence Welch ontvangen voor een best of van haar verschillende albums. Haar meest recente worp Dance Fever wordt mooi tussen de klassiekers gebracht, waardoor ze zelfs de minder gekende nummers tot echte anthems kan verheffen. Openers “Heaven Is Here” en “King” zijn alvast de ijsbrekers van dienst om de sfeer er vanaf het begin in te krijgen, met vooral die tweede als beklijvend moment.

We weten na al die jaren wat we van Florence + The Machine mogen verwachten en toch hangt er een magische sfeer in de lucht. De emotionele kracht van haar muziek komt nog dieper binnen en heeft nog steeds een bezwerend effect. “Dog Days Are Over” hebben we nog nooit zo indrukwekkend gezien. Geen enkele gsm in zicht, maar twintigduizend fans die te keer gaan voor de heilige popfee op het podium. Voor “Dream Girl Evil” daalt ze naar beneden om de fans op de eerste rijen van dichterbij te betoveren, terwijl de rest van de tent wordt omver geblazen door haar beste vocale prestatie van de show. Ook vaste waarden als “Ship To Wreck”, “Spectrum” en “Queen of Peace” hebben weinig moeite nodig om de handjes de lucht te krijgen, terwijl Florence in haar wit gewaad over het podium wervelt.

Dat de geluidsmix niet optimaal is en de drums bijvoorbeeld wat vervagen in de tent, stoort niemand, want Florence Welch is en blijft een onwaarschijnlijk intrigerende performer die op het ene moment weet te ontroeren en dan iets later heel de tent laat springen. “Never Let Me Go” bezorgt iedereen kippenvel en raakt de zangeres zelf diep, dat voel je tot helemaal achteraan de zaal. Een finale gevoel van vrijheid overmant The Barn tijdens het slotstuk, waarin “Hunger”, “Shake It Out” en “Rabbit Heart (Raise It Up)” voor een emotionele ontlading zorgen. Florence + The Machine stond dan wel niet op het hoofdpodium bij zonsondergang, maar vult de tent met een weergaloze show die alleen zij op het podium kunnen brengen en in die tent misschien nog beter tot zijn recht komt. Na twee jaar zonder festivals, zijn en voelen we ons vrijer dan ooit.

Nadat het optreden van Florence + the Machine ten einde liep in The Barn gaf Nick Cave & The Bad Seeds nog een fantastisch optreden op het hoofdpodium. Onze review daarvan lees je hier.

Wie bepaalde artiesten nog aan het werk wilt zien in België kan op volgende data zijn tickets al boeken: Intergalactic Lovers 8 juli op het Cactusfestival; Sylvie Kreusch 9 juli op het Cactusfestival, 15 juli op Gent Jazz, 28 juli in Het Depot, 7 augustus op Dranouter, 12 augustus op de Lokerse Feesten en 10 december in De Roma; The Kid LAROI 30 juni op het uitverkochte Rock Werchter en Placebo 8 november in het Sportpaleis.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

1175 posts

About author
braaf zijn hé
Articles
Related posts
InstagramLiveRecensies

The Smile @ Vorst Nationaal: Magisch millimeterwerk

Gisteravond mocht elke fan van Radiohead zijn hart verwarmen in Brussel, waar het driekoppige The Smile, bestaande uit Thom Yorke, Jonny Greenwood…
LiveRecensies

Placebo @ Ancienne Belgique (AB): Schrap en scherp

Vooraleer Placebo volgende week hun tour in Zuid-Amerika start, warmden ze gisteren al op in de Ancienne Belgique. Het is een understatement…
FestivalnieuwsMuzieknieuwtjes

Ook Barry Can't Swim, Sylvie Kreusch, Fat Dog en meer naar Pukkelpop

Het hoogseizoen voor verse festivalnamen is in bloei. Vandaag op het programma: 13 nieuwelingen voor de Pukkelpopaffiche. Zoals gewoonlijk is het bovendien…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.