De 50 beste albums van 2022

20. The Chats – Get Fucked

Australië bleek ook in 2022 een uitstekende producent van gitaarmuziek. The Chats kleurde de punkkant van dat verhaal, met zijn tweede album Get Fucked. Net als met het debuut neemt de band ook op deze tweede langspeler allesbehalve een blad voor de mond. Hilarische teksten die de frustraties van frontman Eamon Sandwith nogal brutaal blootleggen in combinatie met snoeiharde punk blijft dan ook het reeds beproefde succesrecept. Waar het vorige album af en toe net iets te veel in herhaling viel, snijdt The Chats dat overtollige vet op Get Fucked echter vakkundig weg. Een knaller van formaat van de eerste tot de laatste noot, en bijgevolg een van de beste punkalbums die dit jaar verschenen.

19. Arctic Monkeys – The Car

Dat een nieuw album van Arctic Monkeys in de eindejaarslijstjes belandt, zal niemand verrassen. De formatie uit Sheffield blijft een ijzersterke band met een frontman die beschikt over een van de, zo niet dé, strafste conceptuele muzikale pennen van het Noordelijk halfrond. Voor release was het een van de meest geanticipeerde platen en bij release was het een van de meest besproken platen onder muziekliefhebbers. ‘Wat denkt gij over de nieuwe van AM?’, werd bijna een bruikbare openingszin. We horen op The Car een band die nog meer afstand neemt van haar pure oorspronkelijke rocksound, maar tegelijkertijd ook terug op aarde neerdaalt na hun spacey ontdekkingstocht op Tranquility Base Hotel + Casino. Geen hapklare brok, maar een plaat die tijd nodig heeft. Desalniettemin etaleert Alex Turner – want van een bandproject is weinig sprake meer – eens te meer zijn geweldige, poëtisch schrijftalent. Een concept, een beeld, een visie met volle overtuiging te omarmen en geloofwaardig te vertalen naar alweer een nieuwe wending in de levensloop van Arctic Monkeys, is alleen de groten der aarde gegeven. Bowie zou trots zijn.

18. Yard Act – The Overload

2022 was voor Yard Act het grote jaar van de doorbraak. Een samenwerking met Elton John? Check. Een plek in de soundtrack van het razend populaire FIFA22? Ook check. Een verrassend sterk debuutalbum in de vorm van The Overload? Check! De dynamiek van de band zat dan ook quasi perfect. Strakke nummers die zeer oppeppend en dansbaar waren in combinatie met de snuggere parlando-lyrics van James Smith bleken het ultieme recept voor de doordeweekse postpunkfanaat. Al is de vergelijking met een band als The Fall snel gemaakt, toch creëerde Yard Act een bijzonder sterke en individuele sound voor een debuutalbum. Elk nummer had zo de nodige charme om te overtuigen. De toekomst ziet er dus zeer rooskleurig uit voor het viertal, dat klaar staat om de gitaarwereld te veroveren.

17. Viagra Boys – Cave World

Cave World is Viagra Boys op zijn best. Met twee succesvolle albums op zak, het ene al wat beter dan het andere, lagen de verwachtingen voor het derde album van de doorgedraaide Zweden heel hoog. Ze overtroffen ze echter zelfs nog. Een diverser palet aan invloeden, knotsgekke momenten die wonderbaarlijk catchy bleken, lachen met complotdenkers en snoeiharde punkmomenten zorgden dan ook voor een memorabel moment in hun discografie. Bovendien stuk voor stuk nummers die live zo mogelijk nóg sterker en gekker klinken. Zonder meer hun meest ambitieuze en complete album, wat hen dan ook een zeer verdiend plaatsje in onze eindejaarslijst oplevert. (Post)punk werd dit jaar niet veel beter dan Cave World.

16. Yeah Yeah Yeahs – Cool It Down

Maar liefst negen jaar hebben de fans er op moeten wachten, maar in 2022 kregen ze toch eindelijk een nieuwe langspeler van hun favoriete, New Yorkse groep Yeah Yeah Yeahs te horen. De vorige plaat, Mosquito, wist bij de uitgave in 2013 niet veel potten te breken en dus waren de verwachtingen na al die jaren wel hooggespannen. Gelukkig slaagde het drietal er met Cool It Down toch in om deze in te lossen. Op acht nummers scheppen Karen O, Nick Zinner en Brian Chase een donkere en dramatische sfeer die verder bouwt op Mosquito, maar dit nieuwe geheel bevat wel sterkere liedjes dan die voorganger. De scherpe garagerock van debuut Fever to Tell is ver weg, maar in de plaats krijgen we melodieuze en ritmische indierock die lang in het hoofd blijft hangen. En nu maar hopen dat we niet nog eens negen jaar moeten wachten op een nieuw album.

15. The Cool Greenhouse – Sod’s Toastie

Postpunk bleef ook in 2022 een van de coolste muziekgenres en de bijdrage van The Cool Greenhouse heeft daar vast en zeker iets mee te maken. Jengelende riffs, drammerige praatzang en nerveuze synths bleven het afgelopen jaar alomtegenwoordig in de alternatieve muziekscene, maar toch wisten Tom Greenhouse en zijn band een eigen plek op te eisen met hun tweede plaat Sod’s Toastie. Niet alleen zijn de riffs en ritmes op deze langspeler om van te smullen, ook de heerlijk bizarre teksten smaken al snel naar meer. En ook al drammen de gitaren lekker repetitief volgens de regels van de postpunk, toch klinkt de muziek nergens saai of eentonig. Dit komt niet alleen door de slimme muzikale vondsten (een saxofoon hier, een elektronische uitbarsting daar), maar evengoed door de humor in de songs. Sod’s Toastie is dan ook allerminst de ‘moeilijke tweede’ van The Cool Greenhouse, het is gewoon het bewijs van het muzikaal talent van de band.

14. King Hannah – I’m Not Sorry, I Was Just Being Me

Februari was nog niet op z’n einde gelopen en we hielden al een plekje vrij in deze eclectische lijst voor King Hannah. Het duo uit Liverpool bracht dit jaar zijn debuutalbum uit en stelde dat verschillende keren live voor in ons land. De veelal rustige rockmuziek bevat vaak een zekere spanning die je als luisteraar op je tenen doet lopen, tot je plots achterover valt wanneer het heerlijk losbreekt. I’m Not Sorry, I Was Just Being Me is een uitzonderlijk sterke eerste langspeler waarop je het ene moment wegdroomt en het andere een klap in je gezicht krijgt. De debuutplaat van King Hannah is verrassend, meeslepend en vooral steengoed.

13. Wet Leg – Wet Leg

Vernuftige en leuke rockmuziek; je hebt het in alle vormen en kleuren, maar doorgaans zijn het geen vrouwen die de plak zwaaien in het genre. Wet Leg lijkt daar met de release van haar debuutalbum verandering in te brengen. Daar waar vrouwelijke muzikale gezelschappen binnen het rocksegment vaak vasthouden aan extremen als melancholische braafheid, poppy indie of furieuze schreeuwpunk, weet Wet Leg op haar gelijknamige plaat de perfecte balans te vinden. Deze debuutplaat staat bol van de authentieke aanstekelijke tracks. Nummers die afstand nemen van de clichésounds die we o zo vaak bij mannelijke gitaarbands horen. Bij deze dames horen we clevere songwriting over vrouw-zijn-gerelateerde topics zonder stereotypen uit te melken. Tenslotte schuwen de dames het ook niet om de melodische toer op te gaan, met “Chaise Longue” en “Ur Mum” als mooiste voorbeelden. Deze lijken gemaakt om concertzalen in lichterlaaie te zetten. In de festivalwereld is Wet Leg misschien nog geen frontrunner, maar de roep om deze vrouwen in de spits van de podia te zien spelen, wordt alsmaar luider.

12. Kae Tempest – The Line Is A Curve

Kae Tempest weet nog steeds magistraal teksten te fabriceren en te wikkelen in een scherp muzikaal jasje. Op hun vierde album The Line Is A Curve stelt Kae Tempest zich helemaal open naar de wereld. Het werd een album dat echt getuigt van diepgang en wilskracht, maar zoals steeds gaat de dichter ook kritiek op de maatschappij niet uit de weg. The Line Is A Curve kent veel muzikale invloeden. Niet alleen wat betreft genres, maar ook wordt het album doorkruist door sterke samenwerkingen. De Brit ging onder andere in zee met Lianne La Havas, Grian Chatten (Fontaines D.C.) en Kevin Abstract (BROCKHAMPTON) en dat leverde wondermooie resultaten op die de variatie ferm aanwakkerden. Met The Line Is A Curve bewijst Kae gewoon nogmaals dat die dé drager is van het spoken word-genre.

11. Maggie Rogers – Surrender

Maggie Rogers’ tweede langspeler Surrender is het vervolg op haar debuutplaat Heard It In A Past Life. Op Surrender gaat Rogers op zoek naar de betekenis van het leven en dealt ze met haar angsten. Daardoor stelt de Amerikaanse haar zelfbewustzijn op een prachtige manier tentoon en dat staaft alweer haar maturiteit en autonomie. Het album bevat ook een aantal dichterlijke eerbetonen: eentje aan vriendschap in “I’ve Got a Friend” en zelfs een ode aan seks in “Want Want”. Op “Shatter” horen we dan weer niemand minder dan Florence Welch terugkomen als achtergrondzangeres. Grappig feitje is dat Maggies masterproef eveneens Surrender heette. Wat ons betreft, even geslaagd!

(Ontdek albums 10 tot 1 op de volgende pagina!)