De carrière van Paolo Nutini nam in 2006 een kickstart toen zijn debuutalbum These Streets uitkwam. Daarop stonden de hits “Last Request”, “Jenny Don’t Be Hasty” en “New Shoes”. Zijn tweede album Sunny Side Up kwam uit in 2009, maar daarna moesten we even wachten op nieuwe muziek van Paolo. Dit kwam in de vorm van Caustic Love en dat was meer dan het wachten waard. Het album was groots opgezet en het leverde hem met “Iron Sky” een enorme hit op. Daarna werd het weer wat stiller rond Nutini. Maar liefst 8 jaar lang hoorden we niks van hem totdat er een paar maanden geleden ineens weer een single verscheen en het langverwachte vierde album Last Night In Bittersweet werd aangekondigd. Hij liet hier al het een en ander van horen in De Helling in Utrecht, waar wij ook bij mochten zijn.
En dat Nutini zich uitgeleefd heeft mag duidelijk zijn. Het album bestaat uit maar liefst zeventig minuten muziek, waarvoor hij diep in zijn bovenkamer gekropen is. Je zou Paolo Nutini kunnen vergelijken met een goede fles wijn: het wordt beter met de jaren. En ook dat is het geval bij Last Night In Bittersweet, waar hij vooral los is gegaan met het mengen van verschillende genres. Natuurlijk kennen we al de soul kant van hem, maar hij laat zich moeiteloos gaan naar de classic-rock, post-punk en hypnotiserende krautrock.
Last Night In Bittersweet begint angstaanjagend met “Afterneath”. De verdwaalde gitaren en schreeuwen van Nutini vliegen je om de oren. De basis wordt gelegd door een dreunende basgitaar en weer een sample, zoals hij al eerder gebruikte op “Iron Sky”. De sample klinkt als een prekend meisje over de muziek heen, en wanneer hij de tekst opzegt gaan onze nek haren overeind staan. Eigenlijk is het eerste nummer gelijk een uiterste, want daarna wordt het allemaal wat gladder en liever. Zo is “Radio” een rustpuntje aan het begin van de plaat. Het nummer begint erg kalm maar vooral het staartje is erg aangenaam. Al eerder hoorden we de band in topvorm op Caustic Love, maar op dit nieuwe album vormt de band zich nog meer om Nutini heen. Let vooral op de sax, die een fantastische solo speelt.
Na “Radio” horen we de singles “Through The Echoes”, “Acid Eyes”, “Lose It” en “Petrified In Love”. Op “Through The Echoes” heeft hij niet meer dan een akoestische gitaar, een vleugje sfeer en enkele vocale hoogstandjes nodig om je binnen enkele minuten kippenvel te geven. Met een Americanageluid neemt hij de luisteraar mee in het verhaal. Ook tijdens “Acid Eyes” neemt Nutini je bij de hand in een ijzersterk nummer. Het blinkt uit in simpliciteit. Op een Bon Iver-achtige manier weet de Schot ons in de greep te houden, begeleid door een indringende baslijn. Naar het einde toe bloeit “Acid Eyes” helemaal open, maar tijdens “Lose It” drukt hij het gaspedaal even in en laat de Schot horen dat hij je niet alleen kan betoveren. Dit nummer schuurt aan alle kanten en dat komt vooral door de gruizige gitaar. Met een kleine zes minuten laat hij een totaal andere kant van zichzelf zien. Invloeden van de post-punk zijn duidelijk te horen terwijl deze gecombineerd worden met een soulkoortje op de achtergrond. Zoals we al hoorden tijdens het eerste nummer “Afterneath” treedt Nutini op als een priester die ons aan het bezweren is. Van een hele andere orde is “Petrified In Love”. Deze begint als een zomers Britpopliedje, maar ontpopt zich tot een chaotisch postpunknummer. Het is iets dat we niet helemaal van Nutini gewend zijn en daarom wat sneller overslaan dan de rest van de nummers.
Met de nummers “Abigail”, “Julianne” en “Writer” zet Paolo Nutini ons even op de grond en neemt hij wat gas terug. Wat opvalt bij al deze nummers is dat hij een ongelofelijk goede crooner is. Op het countryliedje “Abigail” doet hij niet onder voor de grootmeesters Bob Dylan of Johnny Cash. Er is niet meer dan wat gepingel en zijn stem nodig om ons in vervoering te brengen. Misschien wel het meest makkelijke om over te slaan op het nogal volle album, maar geef het zeker een kans. Het is een liedje dat veel hoop biedt in deze moeilijke, maar gekke tijden. Voor “Julianne” pakt de artiest een zeldzaam momentje door de piano voor het eerst echt een hoofdrol te geven in een liefdesliedje pur sang. Als je nog geen weke knietjes had, dan heb je het nu wel, want hij zingt direct toe naar Julianne om haar een goede nacht te wensen op de meest lieflijke manier en zo komt toch nog een beetje dat Italiaanse bloed naar boven. De afsluiter van de plaat is “Writer” en ligt in het verlengde van “Abigail”. Een rustig pingelnummer met een prachtige tekst, gezongen door Nutini met zijn Schotse accent. Vooral het laatste deel vanaf de bridge is ongelofelijk mooi, zijn stem in combinatie met de tekst komen binnen.
De beste nummers van de plaat zijn toch wel “Children Of The Stars” en “Shine A Light”. Vooral op “Children Of The Stars” komt alles samen wat we willen horen van Paolo Nutini: zijn stem, het heerlijk soulvolle geluid en een lekker refrein om mee te brullen. Het speelse geluid van de band komt hier goed naar voren en het samenspel met Nutini voelt heel erg natuurlijk aan. We voelen de opbouw naar het magistrale einde dat knalt als een malle. Dit is Paolo Nutini in optima forma, een diepe buiging voor de meester. Waar we ook heel erg blij van worden is “Shine A Light”. Het voelt groots aan en het nummer is goed in balans. Het bouwt zich geleidelijk op en dat werkt aanstekelijk. Je hoort goed aan hem dat hij de afgelopen jaren veel naar Bruce Springsteen geluisterd heeft en naar bands als The War On Drugs. Zes minuten lang genieten we van een man in de vorm van zijn leven.
Zeventig minuten klinkt heel erg lang voor een album, maar het is het iedere minuut waard. Paolo Nutini zwiert tussen de genres door alsof het niets is en dat doet hij met verve. Het is een fijne ontdekkingstocht langs verrassende keuzes die hij gemaakt heeft. En dat we daar acht jaar op hebben moeten wachten, dat is het meer dan waard. Dit jaar keert hij terug voor uitverkochte shows in het Koninklijk Circus (5 oktober) en in Paradiso (8 en 9 oktober).
Facebook / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify!
