In de jaren die zijn verstreken sinds Loyle Carner zijn laatste album, Not Waving, but Drowning, op ons afvuurde, is er veel veranderd in het leven van de Britse rapper. Niet alleen stond zijn wereld net als die van ons eventjes volledig stil door de alom bekende coronapandemie, maar werd hij ook voor het eerst vader. De lockdowns boden hem zeeën van tijd om te wennen aan die nieuwe rol, maar ook om na te denken over datzelfde vaderschap en zijn eigen identiteit als half-witte, half-zwarte man in een maatschappij die helaas nog steeds wordt gekenmerkt door racisme en onrechtvaardigheid. Carner heeft in zijn muziek nooit onder stoelen of banken geschoven hoe moeilijk hij het soms vindt om de wereld te navigeren vanuit zijn positie. Zijn biculturele identiteit en het gebrek aan een vaderfiguur vormden namelijk zowel op zijn debuut Yesterday’s Gone uit 2017 als op dat Not Waving, but Drowning van twee jaar later prominente thema’s. In de afgelopen jaren heeft de Londenaar echter nieuwe perspectieven opgedaan, juist doordat hij opeens zoveel tijd had om erover na te denken én doordat hij opeens papa werd van een zoontje, en daarmee ook genoeg inspiratie verzameld voor een derde plaat.
Toen die grote derde hugo werd aangekondigd, vroegen we ons wel een beetje af of Loyle Carner veilig zou voortbouwen op het grondwerk dat hij gelegd had met zijn twee eerdere albums, of dat de Brit eens een keer wat nieuws zou proberen. Op zowel Yesterday’s Gone als op Not Waving, but Drowning toonde hij zichzelf van een zachte kant met laidback, jazzy beats, een trage flow en een vleugje melancholie. Dit was erg geslaagd op zijn debuut, maar het verveelde ons al een beetje op diens brave opvolger. We hoopten dus dat hugo ons een reden zou geven om hem niet volledig af te schrijven. Gelukkig voor ons (en voor hem) hoeven we dat niet te doen, want met hugo brengt Loyle Carner niet alleen het beste album uit zijn repertoire tot nu toe, maar ook een van de allerbeste platen van het jaar.
Wat hugo al vanaf het eerste moment in een andere categorie plaatst dan zijn voorgangers, is dat de langspeler wordt gekenmerkt door Carners woede. Hoewel we deze boosheid soms al eens hoorden doorschemeren op zijn vorige albums, speelt het op hugo een uiterst prominente rol. Zodra de ijzersterke albumopener “Hate” van start gaat, wordt het duidelijk dat zijn kwaadheid niet genegeerd kan worden. Tegen een soundtrack van dreunende drums en een stevige bass uit Carner niet alleen zijn angsten, maar vooral zijn woede naar de haatdragende wereld waarin hij constant geconfronteerd wordt met zijn huidskleur. Misschien is het voor witte mensen die niet te maken hebben met racisme oncomfortabel om te luisteren naar Carners felle woordenstroom, maar feit is dat hetgeen dat hij omschrijft in “Hate” de pijnlijke realiteit is voor heel erg veel mensen.
Die woede staat opnieuw centraal op het praktisch perfecte “Nobody Knows (Ladas Road)“. Het is niet het eerste nummer ooit waarin de rapper zijn gemixte afkomst en het missen van een vader exploreert, maar hij deed het nooit eerder zo ongelooflijk direct als op deze. ‘I told the black man, he didn’t understand / I reached the white man, he wouldn’t take my hand’, stelt Carner gefrustreerd. “Nobody Knows (Ladas Road)” is een ontzettend effectieve uiteenzetting van het complexe gevoel van nergens geaccepteerd worden door je biculturele identiteit, en zal vast veel herkenbaarheid met zich meebrengen voor iedereen die ook zo’n achtergrond heeft. Carners boosheid druipt ook af van het intrigerende “Blood On My Nikes”, waarin hij korte metten maakt met het politieke klimaat in Engeland en de toename in fatale steekpartijen onder jongeren. Wanneer we de jonge activist Athian Akec aan het einde van het lied een gevat betoog horen geven over die steekpartijen, krijgen we een flinke brok in onze keel.
Hoewel we niet kunnen ontkennen dat woede een hele belangrijke rol speelt op hugo en dat het een zeer legitieme emotie is, wordt op dit derde album van Loyle Carner ook nog maar eens duidelijk dat woede eigenlijk altijd geworteld is in diep verdriet. Dit horen we bijvoorbeeld op het boeiende “Speed Of Plight” (dat overigens op de FIFA23-soundtrack staat) en het volwassen pianoliedje “Homerton”, waarop hij wordt vergezeld door Olivia Dean en JNR WILLIAMS. Het duidelijkst wordt zijn verdriet op de tranentrekkers “A Lasting Place” en “Polyfilla”. Beide nummers exploreren het trauma van opgroeien zonder een vader met een kwetsbaarheid die we nog nooit eerder hoorden bij Loyle Carner.
Zowel “A Lasting Place” en “Polyfilla” worden begeleid door een jazzy, chille piano die ons doet denken aan Not Waving, but Drowning. Toch zijn beide songs een stuk volwassener en introspectiever dan wat we op die plaat hoorden. Die eerste verkent zijn relatie met zijn moeder en hoe hij dankbaar is voor haar liefdevolle opvoeding. De tranen springen in onze ogen wanneer de Brit rapt: ‘The love is great / To raise the man that you hate / Growing in the man that you make.’ Op “Polyfilla” richt Carner zich daarentegen op het thema van intergenerationeel trauma, waarbij trauma’s van de ene generatie op de andere worden overgedragen. Hij verlangt ernaar de vicieuze cirkel te doorbreken met zijn zoon, maar erkent zijn angst dat hij net als zijn eigen vader zal falen in de opvoeding. Het is een onderwerp waar sommigen zichzelf moeilijk in kunnen herkennen. Toch brengt Carner de complexe gevoelens op zo’n openhartige en ongecompliceerde wijze dat het vrij makkelijk is om te begrijpen waar zijn verdriet vandaan komt. Het tweeluik is moeiteloos een hoogtepunt op het album, wat een knappe prestatie is op een plaat die alleen maar bestaat uit hoogtepunten.
Met hugo maakt Loyle Carner niet alleen kenbaar dat hij zichzelf overtroffen heeft, maar dat hij ook op een heel ander niveau speelt dan veel anderen die dit jaar een plaat uitbrachten. Het album is een prachtig samenhangend werk waarin de complexiteiten van het vaderschap, de invloed van jeugdtrauma’s en een biculturele identiteit op een ongelooflijk eerlijke manier geëxploreerd worden. Carner duikt in de tegenstrijdige gevoelens in zijn psyche op een wijze die veel volwassenheid en durf vergt, en werkt zich daarmee moeiteloos in onze harten en eindejaarslijstjes. Het is een werkelijke les in kwetsbaarheid, deze hugo, en ongetwijfeld een van de mooiste die we dit jaar hoorden.
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
