Het verhaal van Black Country, New Road begint al in 2018. Herrezen uit de assen van de achtkoppige band Nervous Conditions komt een nieuwe ambitieuze speler op de voorgrond van de underground. Dankzij een dubbele uitgave op het Speedy Wunderground label kwam de groep in 2018 op de radar van menig muziekfan met de release van “Athens, France” en verstevigde hun positie op ‘hype charts’ vervolgens met de ambitieuze en meerfasige single “Sunglasses”.
En dan, gedurende meer dan een jaar, bleef het opvallend stil. De band tourde wel extensief en passeerde zelfs op verzoek van Shame op het Sonic City Festival van 2019 in Kortrijk. Met amper twee nummers onder hun naam bleef het watertanden naar meer muziek. Bootlegs en ondermaatse liveopnames op YouTube filmpjes moesten die dorst voor fans wat zien te lessen. Fantastische nummers als “Science Fair”, “Basketball Shoes” en “Snowglobes” bleven gedoemd tot de donkere krochten van YouTube compressie. Een wereldwijde pandemie plaatste vervolgens ook een stop op die optredens. Met lockdown 2.0 in het vizier voor de Belgen kwam er eind oktober ook ander ‘positief’ nieuws. “Science Fair” werd officieel uitgebracht en de debuut For the First Time werd aangekondigd.
Als je de tracklist bekijkt is het evenwel nogal teleurstellend; amper zes nummers, waaronder herwerkte versies van “Athens, France” en “Sunglasses”. Plaats voor “Snowglobes” en “Basketball Shoes” was er niet voor de eerste uitgave. Black Country, New Road lijkt graag vast te houden aan hun schaarste ethos. Gelukkig bevestigden ze in ons interview met frontman Isaac Wood en violiste Georgia Ellery dat album twee al volop in de maak is. Maar goed, zes nummers dus. De lengtes van de nummers maken veel goed. Een veertigtal minuten lang weet het zevental onze aandacht helemaal vast te houden.
“Instrumental” is de ondubbelzinnige opener. Drummer Charlie Wayne krijgt de eer om het album met een open drumsolo uit zijn startblokken te schieten. Onconventionele harmonieën in de synth en viool doen al snel hun intrede. Black Country, New Road neemt een leasing op joodse klezmermuziek en combineert dit met de explosieve structuur van postrockmuziek; een structuur waar ook op de meeste andere nummers aan wordt vastgehouden. “Athens, France” en “Sunglasses” werden in een nieuw jasje gestopt: voor de eerstgenoemde resulteert dat in een prachtige nieuwe melodische outro, de laatstgenoemde krijgt er een trommelvliesverscheurende gitaartintro bij die de melodie voorafschaduwt. In beide gevallen zijn het verbeteringen van twee nummers die op zich al heel sterk stonden. Bij “Sunglasses” is wel wat ingeboet aan de kwaliteit van de teksten. De furiositeit van Woods vocals op de single maakt plaats voor meer melodieuze afleveringen. Het is een bewuste keuze, maar onze voorkeur gaat toch uit naar de intense spoken word van de single. Opvallend is ook dat het tweede deel van “Sunglasses” een tikkeltje sneller is en daar de energie dan weer wat wordt opgetrokken.
Gesquasht tussen de twee gekende singles zit “Science Fair”. Gedurende vijf minuten wordt er naar hartenlust gefreewheeld en geïmproviseerd. De ritmesectie houdt het nummer recht terwijl de vijf andere leden praktisch vrij spel krijgen om sonisch over elkaar heen te kruipen. Wanneer Wood met een razende incrementele wanhoop ‘IT’S BLACK COUNTRY OUT THERE”‘(obligatoire all caps) begint te schreeuwen, keert het nummer in zichzelf en is de implosie compleet. We kunnen zelf geen beter einde verzinnen.
Na “Sunglasses” volgt de nodige adempauze “Track X”. Nu ja, om het nummer louter als adempauze te omschrijven zou de waarheid geweld aandoen zijn. “Track X” is wellicht het mooiste en heerlijkste moment op het hele album. Waar de rest van de plaat voornamelijk terugvalt op furie en intensiteit, is dat hier het compleet tegenovergestelde. De schoonheid druipt af van de wonderlijke harmonieën die de drie vrouwen in de band, Georgia Ellery, May Kershaw en Tyler Hyde brengen. Samen met de nieuwe outro in “Athens, France” zijn dit momenten van schoonheid waar veel bands amper van kunnen dromen om ze neer te zetten.
For the First Time sluit af met een knaller van formaat. Het acht minuten durende “Opus” haalt ook hier weer de mosterd bij klezmermuziek. De melancholiek van de gitaarintro en de neerslachtige sax van Lewis Evans vegen de vloer vrij voor een feestelijke en heel dansbare afsluiter. Met de chaos die we normaal van ze gewend zijn, doet het wel vreemd om de bandleden zo bijster strak te horen spelen. Wees gerust, chaos is er ook. De laatste twee minuten wordt alles terug de grond ingeboord met een half-time sloper. Een magistrale afsluiter van een al even magistraal debuut.
Voor de meest gehypete band van de Britse underground dit moment is For the First Time zeker een album dat verwachtingen inlost. Woods meer melodische aanpak op “Sunglasses” zal ongetwijfeld voor de nodige discussies en tweespalt zorgen bij fans van de groep en de nieuwe teksten zelf zullen ook zijn voor- en tegenstanders kennen. We kunnen echter moeilijk anders dan concluderen dat For the First Time op alle andere vlakken voor 180 zorgt, om het met een vergezochte dartsterm te zeggen. In ons interview met de groep werd zelfs bevestigd dat de groep al bezig is met album nummer twee. Ons geld staat op For the Second Time als titel en nog een lelijkere cover dan deze. Het potentieel voor een perfecte plaat is er; onuitgebrachte nummers tonen aan dat ze nog veel meer uit hun mouw kunnen schudden dan ze al hebben laten zien.
For the First Time verscheen op 5 februari via Ninja Tune.
