Dansende Beren Maandoverzicht: April 2025

Muziek staat niet stil. Iedere dag komen bakken vol met vers uitgebrachte singles uit en wekelijks maken we ons op om weer overspoeld te worden met de nieuwste albums en ep’s. Om te zorgen dat je door de bomen het bos nog ziet, zijn we al onze artikels van de afgelopen maand afgegaan en hebben we alle hoogtepunten (en soms helaas ook de dieptepunten) op een rijtje gezet in de vorm van het ‘Dansende Beren Maandoverzicht’. Zo ben jij in één oogopslag weer volledig op de hoogte van alles wat in de muziekwereld gepasseerd is en kun je met een gerust hart mei in gaan. Met deze keer aandacht voor onze jaarlijkse weideopener en een hele rits aan straffe releases.

Nieuwe muziek

Grote beren worden… groot! Althans, dat is zeker het geval bij Black Country, New Road. De groep behoorde in 2020 tot onze selectie van acts die je echt in de gaten moest houden en bevestigt vijf jaar later opnieuw zijn talent met Forever Howlong. Na het vertrek van frontman Isaac Wood had de band alle redenen om stil te vallen, maar de groep toonde veerkracht en besloot net het tegenovergestelde te doen. Met gedeelde zangrollen, een hernieuwd groepsgevoel en een frisse dosis creativiteit, bouwde het zestal een nieuwe plaat die zich losmaakt van het verleden zonder de eigenheid te verliezen. Forever Howlong klinkt luchtiger, speelser en melodieuzer dan zijn voorgangers, met barokke invloeden, folkaccenten en een hoofdrol voor de stemmen van Tyler Hyde, May Kershaw en Georgia Ellery, terwijl het tegelijkertijd de lat van de groep weer een stuk hoger legt. De toon voor de toekomst is gezet, al gaat het opnieuw van hoge huize moeten komen om deze schijf te overtreffen.

Ook elders in albumland werd er flink op de deur gebonkt. Zo maakte Viagra Boys indruk met viagr aboys, een absurde en chaotische rollercoaster waarop de band zich opnieuw onttrok aan elke vorm van logica, terwijl No Prisoners op zijn beurt hoge ogen gooide met 13 Songs For Good Luck. Ook Black Leather Jacket liet van zich horen met The Rush, dat je het beste kan omschrijven als een rauwe portie Antwerpse rock-’n-roll die subtiel knipoogt naar de sound van Arctic Monkeys. Verder wist Men I Trust te bekoren met het sfeervolle Equus Asinus, verraste Netflix-ster Joe Keery onder zijn alias DJO met het kleurrijke en speelse DECIDE en was Ghost bombastisch, theatraal maar vooral net iets te commercieel op zijn gloednieuwe Skeletá. Bij het Deense EYES klonk het dan weer een pak furieuzer tijdens SPINNER en ook bij Superheaven ging het er stevig aan toe. De titelloze comebackplaat combineerde zonder al te veel poespas loodzware grungeriffs met fijne, melodieuze hooks, waardoor we getrakteerd werden op een waardige terugkeer na tien jaar stilte.

Die hele rits aan straffe releases waar we het in de intro over hadden, vonden we vooral terug in singleland. Zo kwam Turnstile na jaren teren op succesplaat GLOW ON groots terug met “EVER ENOUGH” en verraste Ed Sheeran vriend en vijand met het experimentele “Azizam“, waarin hij zijn welbekende popsound mengt met zorgvuldig gespreide Perzische noten. Verder waren er nieuwe singles van Fontaines D.C., KennyHoopla en TikTok-koning Benson Boone, terwijl 5 Seconds of Summer-gitarist Michael Clifford voor het eerst solo werk leverde. De Australiër debuteerde cooltjes met “cool“, een luchtige poprocksong die in het verlengde ligt van het 5SOS-universum en waarin hij zelfs subtiel knipoogt naar zijn eigen bandverleden.

Ook van eigen bodem viel er opnieuw heel wat moois te rapen. Donnie & Joost trokken al beukend het platteland in met “Boerenland“, Pommelien Thijs leverde met “Tegenwoordige Tijd” een gevoelige popsingle af die haar status als publiekslieveling alleen maar verstevigde en Portland keerde terug met “Lay Me Down“, een dromerige song die perfect op het spectrum tussen melancholie en finesse balanceert. Daarnaast waren het hartvriendinnen Froukje en S10 die elkaar vonden op “Hart In Brand” en sloegen MEROL en Elmer dan weer de handen in elkaar op “Prinses Pil“, wat resulteerde in een speelse en brutale sneer richting het Koningshuis van onze Noorderburen. Tot slot lieten piffy en Kiche ons wegdromen met “Spring“, waar het tweetal zachte beats en dromerige elektronica liet samensmelten in een track die perfect past bij de lente.

De Vergeten Single

Omdat er iedere dag zoveel singles uitkomen, wordt er hier en daar nog wel eens een nieuw nummer over het hoofd gezien. Om daar toch nog aandacht aan te besteden, hebben we in het maandoverzicht een oplossing voor dit probleem bedacht. Met ‘De Vergeten Single’ wordt de spotlight gericht op een lied dat eigenlijk een artikel verdiende, maar helaas door de mazen van ons muzikale net zwom. Met deze maand een oude bekende waarbij het bijna een schande is dat we deze single over de hoofd zagen. Ego Kill Talent, immers een graag geziene gast op onze site, bracht afgelopen maand met “Reflecting Love” een fijn poprocknummer uit, maar helaas zagen we pas op het einde van de maand hoe vlot het nummer zich in ons hoofd had genesteld. Gelukkig hierbij een herkansing en maar goed ook, want “Reflecting Love” is een warme track waarin Ego Kill Talent zijn melodieuze kant volledig omarmt. Zo hard als het debuutalbum is het niet, maar catchy, sfeervol en vol met oprechte emotie zeker wel en daarom extra waard om nog in de spotlight te zetten.

‘De Vergeten Single’ is nu ook in playlistvorm te vinden. Alle singles die ooit in deze rubriek zijn gepasseerd, staan nu gebundeld in één lijst, zodat je ze op geen enkel moment meer vergeet.

Live

Ken je die filmpjes van koeien die na een lange winter voor het eerst weer de wei in mogen en dan wild in het rond beginnen te springen? Wel, we verklappen nu misschien wel een geheimpje dat we liever voor onszelf hielden, maar zo voelen wij ons dus ook wanneer we voor het eerst in het jaar weer voet zetten op een festivalweide. En dat mooie moment, dat gebeurde tijdens het paasweekend, toen we traditiegetrouw weer richting Schijndel trokken. Drie dagen lang vermaakten we ons op Paaspop met onder meer Loreen, Kensington en Parov Stelar, terwijl we voor het eerst weer eens de festivalgrassprieten onder onze voeten voelde. De echte opener van de festivalzomer was echter Roadburn, dat nét één – of twee als je de pre-party meerekent – dagje eerder uit de startblokken schoot. Grassprietjes vonden we op het donkere boetiekfestival niet, maar een weekend vol zware gitaren, zware thema’s en bovenal steengoede liveshows wel.

Wie ook een steengoede liveshow bracht, was Sylvie Kreusch. De zangeres betoverde Het Depot een avondlang met haar sensuele performance, dramatische flair en loepzuivere zang, waarbij ze eigenhandig het publiek richting het artistieke hoogtepunt bracht. In datzelfde gebouw gebeurde wel meer moois deze maand, want ook de optredens van Hiqpy en OSKI waren om over naar huis te schrijven. Beide jonge talenten; iets wat je van Pixies niet meer kan zeggen. Toch bewees de groep in de Lotto Arena dat er geen spat slijtage op de wielen zat en dat oud goud nog altijd het hardste blinkt. En dan was er ook nog Fat Dog, dat het publiek van het Wintercircus meesleurde in een postpunktornado, terwijl SYML enkele dagen later diezelfde zaal omtoverde naar een gigantische woonkamer vol kippenvel en doodse stiltes.

Wie liever richting nostalgie trok, kon deze maand terecht bij levende legende Dionne Warwick. In de Koningin Elisabethzaal gaf de dame, die eind dit jaar vijfentachtig kaarsjes mag uitblazen, eerder een talkshow dan een concert, maar toen ze eenmaal begon te zingen, liet ze horen dat haar stem nog altijd van topniveau is. Haar muziek was een schril contrast met die van de bands Behemoth en Chat Pile, die tijdens hun doortochten eerder het publiek onderdompelden in een bad van loodzware riffs dan meezingklassiekers. Ook in de Botanique was er voldoende te beleven. Zo charmeerde Alessi Rose met dromerige indiepop, bracht Luvcat op zijn beurt ook een streepje indiepop – maar dan net een tikkeltje harder – en bewees The Wombats in de grootste zaal dat ze na jaren nog altijd garant staan voor een fijn dansfeestje.

Festivalnieuws

De echt grote festivalaankondigingen zijn inmiddels al ruim en breed gepasseerd, maar toch was er gelukkig nog genoeg nieuws te spotten afgelopen maand. De grootste is toch wel de Pukkelpop-aankondiging van Doechii. De Amerikaanse rapper en zangeres is een van de grootste rijzende sterren in de hiphopwereld en lijkt klaar om de Main Stage van het Hasseltse festival volledig naar haar hand te zetten. Ook kondigde het festival onder meer de komst van Alemeda, SONS en Left of the Dial-hoogtepunt Man/Woman/Chainsaw aan, waardoor de line-up langzaam maar zeker volledig vol geraakt. Een maatje kleiner van schaal, maar minstens even fijn, is het Kempische Backyard Festival, dat als eerste namen uitpakte met Meltheads, Ronker en Crackups, terwijl Dour met onder meer Lambrini Girls en Deez Nuts de programmering van Le Garage rondmaakte. Verder was het Couleur Café dat Kofi Stone en Jazz Brak, die eveneens bij Boomtown langskomt, op de poster zette, maakte Best Kept Secret de komst van onder meer Ciska Ciska en Emma Hessels openbaar en raakte bekend dat je voor een optreden van Olly Alexander en Dizzee Rascal deze zomer moet afzakken naar Suikerrock.

What’s next?

Bommetje vol, dat is onze concertagenda voor de komende maand. Zo trekken we naar het Koninklijk Circus voor een optreden van Beirut (05/05), staan we vooraan in de Lotto Arena bij Inhaler (09/05) en gaan we diezelfde dag voor het dubbele drumgeweld van Sloper richting De Roma. Ook gaan we opnieuw talenten spotten tijdens Les Nuits (15/05-17/05), brengen we Vorst Nationaal een bezoek voor The Lumineers (19/05) en zijn we ook te vinden op VESTROCK (30/05-31/05). Dat is niet het enige festival dat dat weekend op de planning staat, want ook Clamotte Rock en dunk!festival kunnen rekenen op een bezoekje van ons.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!