© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Met zijn debuutalbum kon Fat Dog vorig jaar al meteen een zevende plaats in de lijst van beste albums van dat jaar verzilveren. WOOF. is er namelijk eentje om te koesteren, met zijn absurditeit en aanstekelijkheid. Terwijl we de band zouden kunnen classificeren als postpunk, kunnen we dat eigenlijk ook helemaal niet. De Britten laten zich namelijk ook door andere genres beïnvloeden. Zo wordt debuutsingle “King Of The Slugs” mede gedreven door Balkan-achtige beats. Live bleek de groep ook de moeite waard. Zo staat ze deze zomer ook op The Slope van Rock Werchter. Zelfs voor deze debuutsingle uitgebracht werd, waren ze al even ’the ones to watch’. Ook wij waren, natuurlijk wel al na de albumrelease, in oktober in de Botanique zeker onder de indruk. De show van gisterenavond in het Wintercircus in Gent was dan ook al een tijd hopeloos uitverkocht. De verwachtingen lagen dus wederom hoog.
Als voorprogramma werd, net als in de Botanique, gerekend op ELLiS•D. Ellis Dickson en zijn band kwamen om de avond op gang te trekken en daar leken ze vanaf het eerste nummer redelijk in te slagen. Met de hevige drums en gitaren lag de focus wel enorm op de muziek, waardoor de zang qua mixing soms wat op de achtergrond wegdook. Dit bleek enigszins jammer. Op sommige momenten ging het een beetje moeilijk om het publiek volledig mee te krijgen en het rumoer in de zaal te verlagen. Toch moest de kwaliteit van de energieke rockmuziek daar niet onder lijden. Dickson en de band bleven zich namelijk enorm smijten. Later in de set werden ze hier dan ook voor beloond door meer aandacht van het publiek. Met zijn innemende riffs en hevig drumwerk, toonde ELLiS•D ook op afsluiter en hoogtepunt “Drifting” dat het er staat. Zo werd het publiek dus mooi voorbereid op Fat Dog.
Na een meeslepende intro begon Fat Dog eraan. Dit deden de Britten met een bezetting van zeven bandleden, waaronder ook een saxofoon en een viool. Deze konden al snel hun noodzakelijkheid bewijzen en tilden de meeste nummers naar een hoger niveau. “King Of The Slugs” was hier ook geen uitzondering op. Met het brullen van ‘It’s fucking Fat Dog, baby’ werd de toon meteen gezet. Ook werd het publiek direct uitgedaagd door een van de bandleden die het publiek insprong om de moshpit te openen. Dit kon dan ook op het nodige enthousiasme rekenen, want dat er gesprongen werd tijdens de set, was zelfs op het hele begin van het optreden al een understatement.
Doorheen het optreden bleek de ruige, maar niet heel duidelijk verstaanbare stem van Joe Love een constante die een leidraad vormde en waarop teruggevallen werd. Zoiets was wel nodig doorheen de georkestreerde chaos van de muziek. Ook qua lichten en verdere productie werd de gekheid en chaos omarmd en ging dit goed mee met de energie van de band. Deze energie werkte dan ook heel aanstekelijk op het publiek, dat geen minuut stil stond. Ook recentste single “Peace Song” zorgde al voor de nodige ambiance bij kenners, fans en zelfs de gewone enthousiastelingen.
Het tempo van de set lag verschrikkelijk hoog. Met meestal hoogstens een ‘woof woof’ tussen de nummers, volgden die mekaar naadloos op. Ook wanneer Love zoiets zei, galmde er een aanstekelijke echo op zijn stem. Het podium werd onder andere opgevuld door twee drumstellen, waarvan eentje bezet door de frontman van het voorprogramma. Deze zorgden er samen met enkele gitaren voor dat het muzikale niveau ook niet te onderschatten was. De energie die de bandleden in hun act staken, bracht een mooi geheel. Tijdens “Wither” hadden twee muzikanten wel even tijd voor een korte blad, steen, schaar-wedstrijd en een leuke, kleine choreografie. Bij dit lied was er ook enkele malen een gelegenheid voor het publiek om naar beneden te zakken om dan weer te springen alsof het leven ervan afhing. Dit werd dan ook hartig gedaan.
Met ook een onuitgebracht nummer getiteld “Go Fuck Yourself” werd, zoals men kan verwachten van Fat Dog en deze titel, geen plaats gemaakt voor een rustig intermezzo. Gelukkig maar, want zo werd het enthousiasme van het publiek beter behouden. Tijdens “Running” werd een soort eindsprint ingezet. Hierdoor kwam de moshpit ook weer op gang en barstte deze los. Dit samen met het feit dat het lied ook qua sfeer in de performance als hoogtepunt kon dienen door wederom de energiefactor. “Running” is dan ook gewoon al in de studioversie een enorme knaller, maar kwam live zelfs nog beter tot zijn recht. Het perfecte nummer dus om op een hoogtepunt te eindigen.
Een optreden van Fat Dog is bijna geen concert meer, maar vooral een, misschien lichtjes absurde, ervaring. Een oefening om je over te geven aan de chaos van het moment, en die chaos mag je letterlijk nemen. Muzikaal geweld en een onuitputtelijk publiek nemen je mee tot een soort extase. Hoewel de set van net boven het uur niet aan de heel lange kant was, duurde het net lang genoeg om je mee te nemen en te overtuigen van hun kunnen. Dat de nummers als een sneltrein in elkaar overgingen, was hier ook een grote factor in. De band kwam om muziek te spelen en zijn publiek daarmee op te hypen.
Wie dit spektakel zou gemist hebben, niet getreurd, op Rock Werchter volgt nog een kans.
