Het pad waarlangs de Black Country, New Road loopt is een grillig pad, maar wel een pad dat in hun bestaan al bezaaid is met mijlpalen. Het debuutalbum For the first time loste de hoge verwachtingen zonder problemen in. Opvolger Ants From Up There was nog beter en wordt tegenwoordig zelfs als een moderne klassieker omarmd. Met een stijl die ergens tussen postpunk, folk, klezmermuziek, jazz en de indierock van Arcade Fire in ligt bewees het zevenkoppige collectief zich niet in hokjes te laten duwen en eerder zelf zijn eigen universum met bijhorende stijl te scheppen. Tegelijk met het uitbrengen van Ants From Up There kwam er helaas ook minder goed nieuws. Frontman Isaac Wood worstelde met mentale problemen en stapte in goede verstandhouding uit de band. Zijn plaats blijft tot op vandaag vrij indien hij ooit wenst terug te keren.
Voor de overige zes bandleden was het op los zand weer zoeken naar vaste voet aan de grond. De vriendschap binnen de band was enorm groot, maar wat moest er gebeuren? De verdiensten van Wood qua teksten en stem vielen niet te onderschatten binnen het totaalplaatje en de band wilde ook niet zomaar een doorslagje van zichzelf worden. Optreden bleek de enige manier om te ontdekken hoe Black Country, New Road in nieuwe stijl zou moeten klinken. Met de “Live at Bush Hall”-optredens creëerde de band een speeltuin én een scharniermoment om naar dat nieuwe geluid op zoek te gaan. Een nieuwe frontman zoeken bleek alvast niet nodig, er was immers genoeg zangtalent binnen de band. Tyler Hyde en May Kershaw lieten tijdens de optredens al een sterke indruk na. Voor de opnames van Forever Howlong doet nu ook violiste Georgia Ellery haar duit in het zakje.
Na een opgewonden klavecimbeltje mag Ellery ook meteen openen met het opgewekte “Besties”, een popnummer met een lofzang op de vriendschap, prominent vooraan geplaatst om onmiddellijk de aandacht te eisen. Het was als eerste voorloper een prachtig lichtpunt om de terugkeer van Black Country, New Road aan te kondigen. Vriendschap overwint alles. Ook de andere singles laten duidelijk verstaan dat elk nummer een eigen gezicht heeft. “Happy Birthday” klinkt met zijn zanglijnen, koortje en piano erg theatraal. Het magistrale “For The Cold Country” doet er nog een schepje bovenop en bouwt in meer dan zes minuten in verschillende bewegingen op, van rustige folky stukken naar een zinderende, chaotische finale. De muzikale kracht die van dit eerste trio uitgaat was al voldoende om de verwachtingen voor het volledige album nog groter te maken.
Mee tekenend voor hoe de nummers en het album in zijn totaliteit klinken is James Ford, een producer die als geen ander weet hoe muziek met zoveel lagen en instrumenten het mooiste op plaat wordt neergepoot. De man zette al onder meer zijn schouders onder albums van The Last Shadow Puppets, Fontaines D.C., Blur en The Last Dinner Party. Ook op Forever Howlong laat hij het zestal uit Cambridge uitblinken in hun essentie, maar vooral ook in leuke songs. Genregewijs gaat dit album bij momenten een meer levendige en folky richting uit dan zijn voorgangers maar het voelt als een logisch vervolg waar de band bestemd was om op uit te komen nu het stof is gaan liggen. Voor de fans is het bij de eerste luisterbeurten vast even wennen aan deze nieuwe ontpopping en een resoluut ander stemgeluid met de vele vrouwelijke vocals. Maar daarin ligt ook net de nieuwe te ontginnen kracht. Van de flarden van het donkere cabaret van The Dresden Dolls dat rond “Salem Sisters” hangt, tot “Nancy Tries to Take the Night” waar in een jazzy wervelwind loepzuiver gezang met spoken-word wordt verenigd.
Heel af en toe verwijnt het momentum even, voornamelijk in de langere songs waarvan Forever Howlong er maar liefst vier telt die boven de zes minuten afklokken. Vooral bij “Socks” gaat het op en af en lijkt het nummer uiteindelijk net niet op zijn beloftevolle bestemming aan te komen. Neen, dan liever het bij aanvang intieme “Two Horses” dat halverwege aangespoord wordt om in gestrekte galop over te gaan, waarna het tot een experimenteel maar perfect gedirigeerd slotstuk komt. Voor Charlie Wayne, Georgia Ellery, Lewis Evans, Luke Mark, May Kershaw, en Tyler Hyde was het ongetwijfeld een emotionele en vriendschappelijke wedstrijd om ieders invloed op plaat voldoende aan bod te laten komen, maar op Forever Howlong vallen de stukken van de muzikale puzzel nagenoeg perfect in elkaar.
Net zoals het symbolische, euforische begin rond vriendschap in “Besties”, eindigt Forever Howlong met symboliek, dit keer rond afscheid en wat meer ingetogen. In “Goodbye (Don’t Tell Me)” klinken de harmonieën tussen de bandleden als een groep die hecht aan elkaar hangt en klaar is voor wat komen gaat. Kortom, op Forever Howlong herrijst Black Country, New Road als een fenix uit de assen van zijn vorige gedaante. Geen fantoompijn over wat was of zorgen over verwachtingen van fans, maar een focus op muzikale virtuositeit, ongebreidelde creativiteit en een perfecte balans vinden tussen de overblijvers. Forever Howlong is geen nieuwe Ants From Up There geworden, maar had ook nooit die ambitie. Het spelplezier en de vriendschap vormen de rode draad op dit derde studio-album en net daarom is dit ook een album dat het verdient live te worden gehoord. Black Country, New Road kondigde samen met dit album een Europese tour aan waarbij ook in Amsterdam en Brussel wordt gestopt. Op 12 oktober staat Black Country, New Road in Paradiso en op 28 oktober houden ze halt in de Ancienne Belgique.
Website / Facebook / Instagram
Ontdek “For the Cold Country”, ons favoriete nummer van Forever Howlong in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
