Het lot van zowat elke huidige grungeband is dat de vergelijking met Nirvana onvermijdelijk is. Dat is niet anders voor Superheaven, opgericht in Pennsylvania in 2008 onder de voormalige naam Daylight. Toch weten gitaristen en zangers Taylor Madison en Jake Clarke, bassist Joseph Kane en drummer Zach Robbins zich te distantiëren door het iets ruwer aan te pakken. Enkele jaren geleden mocht de band even proeven van internetviraliteit, nadat “Youngest Daughter” van het album Jar uit 2013 plots een grote hit werd dankzij de magie van TikTok. Toegegeven, het is een steengoed nummer, maar er is toch ook een flinke portie geluk mee gemoeid. Het vorige album Ours Is Chrome dateert namelijk al van 2015 en tot voor kort was “Youngest Daughter” hun enige single die ze ooit hadden uitgebracht. Het lijkt dus zo dat het plotselinge TikTok-succes als een godsgeschenk uit de lucht kwam vallen en de band wakker schudde om terug muziek te gaan maken. Vorig jaar kwam “Long Gone” uit als eerste single in elf jaar tijd. Een toepasselijke titel dus, bewust of niet? Het bleek het begin te zijn van een memorabele comeback en van een reeks singles in aanloop naar het album Superheaven. Opmerkelijke keuze om een derde plaat naar jezelf te vernoemen, maar misschien duidt dat net op die hergeboorte. In ieder geval ziet het album nu eindelijk het daglicht.
Opener “Humans For Toys” legt de lat alvast hoog. Scheurende gitaren en een traag, maar meeslepend drumtempo vormen de basis voor Taylor Madison om zijn lang uitgerekte zangnoten te demonstreren. Het is impressionant hoe hij met zeer weinig woorden een maatschappelijk relevante tekst weet te brengen die er echt inhakt. ‘Children burned alive, money’s everything / Watch the flames go by, what’s the hurry?’, dat is de songtekst van de hele tweede strofe. Die geeft eveneens meer context voor wat die ‘Humans for toys to destroy’ op het einde van het refrein betekent. Een zeer poëtische, maar sombere manier dus om aan te kaarten in welke situatie de wereld zich bevindt. De andere nummers lijken eerder geïnspireerd door meer persoonlijke verhalen, maar die lange zangnoten die veel tijd vullen met weinig woorden zijn wel een rode draad doorheen Superheaven.
Superheaven zal beseft hebben dat de nieuwe generatie van luisteraars die ze nu bereiken meer dan ooit weer verlangt naar de ruwe grunge van de nineties die ze zelf nooit hebben meegemaakt. Alhoewel, het klinkt misschien nog logischer dat ze gewoon het succes van hun superhit willen herhalen door in dezelfde stijl te blijven. Erg vinden we het alleszins niet, want die zware gitaarriffs met een donker kantje geraak je als liefhebber nooit beu. Deze plaat staat er dan ook helemaal vol mee. Dat betekent echter niet dat er op melodisch vlak tekortkomingen zijn. In nummers zoals “Long Gone”, “Sounds Of Goodbyes” en “Numb To What Is Real” kunnen we genieten van refreinen met zowel een aanstekelijke instrumentatie als pakkende zang.
Alleen “Conflicted Mood” begint een tikkeltje rustiger en minder distorted. Het nummer heeft bovendien ook een minder druk drumpatroon met niet zo veel harde fills, wat voor een rustmoment zorgt. Dat is welkom, want verder lijken sommige nummers misschien een beetje op elkaar. Toch moeten we zeggen dat Superheaven met de weinige instrumenten die ze in hun producties steken creatief gezien het mogelijke hebben gedaan om wat variatie in het album te steken. Er wordt afgewisseld tussen tragere tempo’s en snelle nummers zoals “Hothead”. Vocaal gezien begrijpen we dat de band consistent wil zijn, maar het was misschien nog interessanter geweest moest er wat meer dynamiek in de zang zitten. Dat kan door eens een hogere noot te halen of misschien aan een sneller tempo te zingen. We gaan de leadzanger niet vertellen hoe hij zijn job moet doen, maar het zijn slechts ideeën die voor meer variatie hadden kunnen zorgen. Gelukkig heeft hij gewoon een enorm goede stem die we niet snel beu worden.
Ondanks dat het naar zichzelf vernoemde album van Superheaven al het derde langspeelproject is, voelt het een beetje aan als een debuutplaat. Dat heeft alles te maken met het feit dat Superheaven de wedergeboorte van de band betekent. Voor veel nieuwe fans zijn deze liedjes de eerste indruk die het viertal zal achterlaten, dus gelukkig stellen ze allesbehalve teleur. Qua instrumentatie komen ze met het zwaardere geschut en toch slagen ze erin om refreinen te maken die blijven hangen. De vergelijking met Nirvana wordt wel eens gemaakt, maar volgens ons hebben sommige nummers ook wel wat weg van Royal Blood. Variatie kwam er net op tijd in de vorm van “Conflicted Mood”, maar het hoogtepunt van het album is voor ons de zeer bewuste tekst van opener “Humans For Toys”. We hopen in elk geval dat deze comeback niet enkel dankzij de hype is, maar dat de band de passie voor muziek weer heeft gevonden en met nog nieuwe muziek zal komen. Als ze op dit huidige elan verdergaan kunnen ze ongetwijfeld de grote podia veroveren.
Facebook / Instagram / Website
Luister naar “Humans For Toys”, ons favoriete nummer van Superheaven, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
