© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Wie al eens wat intensiever door het muzieklandschap snuistert, zal Hiqpy zeker en vast al eens zijn tegengekomen. De Nederlandse groep is de afgelopen maanden zijn status van onontgonnen parel steeds meer beginnen te verliezen, net omdat ze op de radar raakte van zowat elk magazine, radiostation en festival. Van Pinkpop tot Best Kept Secret, van NPO 3FM tot Willy, van Humo tot onze eigenste site: het viertal kreeg door iedereen met een beetje relevante mening het etiket van ‘veelbelovend’ op het voorhoofd geplakt, en is nu gedoodverfd die verwachtingen in te lossen. Dat lukt vooralsnog vrij aardig, kijkende naar de tourposter met in het achterhoofd houdend het feit dat er met “Something” nog maar één nummer op de discografie staat. En toch miste er tot op heden nog een grote mijlpaal voor onze ‘Grote Beer van Morgen’: een set op Belgische bodem. Radiozender Willy zag ook dat dat niet klopte en vatte de koe bij de hoorns. Hiqpy werd tot ‘Belofte van de Maand’ gekroond en dat ging gepaard met een show in de foyer van Het Depot.
Dat gebeurde overigens helemaal gratis en zonder voorprogramma; niet alleen om het zo toegankelijk mogelijk te maken, maar ook zodat de focus voor de volle honderd procent kwam te liggen op Hiqpy zelf. Initieel was dat echter niet de simpelste zaak, daar de foyer natuurlijk geen volwaardige concertzaal is en door de bar die langs de volledige lengte van de zaal reikt soms de sfeer van een caféconcert uitstraalt. Doe daar nog eens bij dat de band tijdens de eerste paar nummers af te rekenen kreeg met een eerder gezapige geluidsmix, en je zou bijna op voorhand durven denken dat de Nederlanders niet de makkelijkste avond tegemoet gingen. En dat was niet eens zo’n gekke gedachte geweest, want er was vanzelfsprekend weinig herkenbaarheid in de set, waardoor de gedachten van het publiek al eens durfden afdwalen.
Enter de uitstraling van Hiqpy. De band stond drie kwartier lang met zo’n zelfvertrouwen en charisma op het podium, dat het na verloop van tijd de normaalste zaak van de wereld was dat niemand een nummer kende. Veel daarvan heeft het viertal te danken aan frontvrouw Abir Hamam, die lijkt te zijn gevallen in het vat natuurlijke cool waar ook St. Vincent en Ellie Rowsell van Wolf Alice bij de geboorte eens langs zijn gepasseerd. Meteen ook twee artiesten waar Hiqpy an sich wel mee vergeleken kan worden, daar het ook bij de Nederlanders schippert tussen melancholische, ruwe, scherpe en gruizige randjes, met hier en daar dromerige en zelfs dansbare toetsen. Een nummer als “Girl In Red” brak na een tiental minuten de set helemaal open, waarna het geluid op z’n plek viel en we alsmaar verder werden meegezogen in het aura van de band.
En dat aura is een basis waar Hiqpy wel serieus uit kan putten de komende maanden. “Side Piece” bleek de perfecte combinatie tussen melancholie en schurende gitaren, wat dus meteen een enorm interessant pad bleek om verder te ontdekken. Het waren achteraf gezien zelfs de twee échte basisingrediënten waar de band rond bleef meanderen, en er zo zelfs in slaagde om die cafésfeer eigenhandig van de baan te vegen. “Everything” had net daardoor misschien iets gezapigs in zich, al was er meteen daarna “Hedgehug” om ons bij het nekvel te grijpen. Waar dat in eerste instantie in hetzelfde water als zijn voorganger zou blijven trappelen, draaide de band plots alle knoppen volledig open, om je zo op psychedelische wijze helemaal mee te sleuren in haar eigen wereld; donker, met hier en daar toch een blinkend randje. Eenmaal daar in bevangen, was er geen ontkomen meer aan. In “The Building” zette Hamam wat bezwerende reverb op haar stem, om je gehypnotiseerd een paar rake vuistslagen toe te dienen.
De allercoolste kwam in de vorm van “Bowie’s Pressure”, toen Hiqpy plots snedige punkriffs door de speakers begon te knallen; iets dat je op papier misschien niet meteen bij de band zou plaatsen, maar dat net door de vibe die ze uistraalt dan toch weer perfect binnen de lijntjes past. Enige nadeel is dat bij dat nummer meteen ook duidelijk werd waar het schoentje een beetje knelde: de Nederlanders hebben energie vanuit de zaal nodig om echt helemaal omver te kunnen blazen. Dat is dan meteen ook de keerzijde van de medaille bij bands die al snel een grote toekomst voorspeld krijgen en niet meteen al hun muziek op het net gooien.
Toch zijn we (en Hiqpy zelf hopelijk ook) er nog altijd van overtuigd dat dit de allerbeste manier is om het aan te pakken. Geen haast, maar alles gewoon organisch laten groeien en het publiek stilletjes aan kennis laten maken met hetgeen je te bieden hebt. Als je het dan zo zelfverzekerd brengt, dan zullen de puzzelstukjes altijd wel ergens op hun plaats vallen. Dat werd uiteindelijk ook gewoon bewezen met het feit dat er voor enige single “Something” hier en daar wat gsm’s de lucht in gingen om dat herkenningspuntje toch op beeld vast te kunnen leggen. Niet meer dan terecht ook, want met die single plantte Hiqpy ook in Het Depot nog eens haar voetafdruk stevig op Belgische bodem.
De band maakte met andere woorden gisteren vooral duidelijk dat ze over een enorm coole basis beschikt om het ver te schoppen. Het gebrek aan herkenbaarheid speelt Hiqpy nu in zekere zin nog wel wat parten, maar je voelt aan alles dat er wel iets te gebeuren staat met bepaalde nummers. Er zit altijd een zekere eigenheid in verwerkt, maar ook de uitstraling en zelfverzekerdheid waarmee de leden op het podium staan geeft weg dat dit nog maar het begin is. Als eerste kennismaking met het Belgische publiek kon deze doortocht dus zeker en vast tellen, al was het maar omdat het enkel de muziek was die het voor het zeggen had. En daarmee overtuigden de Nederlanders alleszins. Eenmaal er wat meer herkenbaarheid in de set is gekropen, er wat meer singles op het wereldwijde web staan en vooral het publiek wat meer energie teruggeeft, zullen de volgende grote stappen gezet kunnen worden. Voor nu zijn we alvast blij deze ruwe diamant in een gezellig zaaltje aan het werk gezien te hebben.
Setlist:
Vibe’s Under Arrest
Youman
Girl in Red
Side Piece
Everything
Hedgehug
The Building
Bowie’s Pressure
Red Flag Magician
Something
