© CPU – Ine Van Baelen (archief)
The Wombats kunnen we ondertussen toch al een gevestigde naam noemen binnen de indierockscene van de wereld. Zelfs in België is de band al ettelijke keren langsgekomen, maar toch was het in de Orangerie van de Botanique alweer drie jaar geleden dat je het drietal aan het werk kon zien. Er was gelukkig genoeg aanleiding voor de heren om langs te komen. Enkele maanden geleden verscheen met Oh! The Ocean namelijk het vijfde album van de groep. Waar we ze vorige keer nog in De Roma aan het werk konden zien, was het nu in de gezelligere Orangerie van Botanique te doen die vanzelfsprekend ruim op voorhand uitverkocht geraakte. De band stelde voor de zoveelste keer niet teleur en het verwondert ons dan ook keer op keer dat ze niet populairder is dan ze zou moeten zijn.
Openen deed Red Rum Club uit Liverpool. Ook die band heeft met vier albums al wat kilometers op de teller staan, en het was bijgevolg al aangenaam vol in de zaal toen de heren aan hun set begonnen. Dat ze het als support bijgevolg uitstekend deden, stond eigenlijk al in de sterren geschreven. Toch was het pas de eerste keer dat ze in Brussel speelden en aan de songs die ze brachten te horen, had dat al veel eerder moeten gebeuren. We hoorden heerlijk aanstekelijke indierocknummers waarbij de trompet voor extra cachet zorgde. Soms zat er een toffe swagger in de songs en op andere momenten nam de urgentie en intensiteit de bovenhand, maar het halfuurtje dat ze speelden was gepasseerd voor we het wisten. Het feit dat een groot deel van de toeschouwers al wat songs kon meezingen, bewees dat ze het ook zouden kunnen als hoofdact. Een halfuurtje vonden we bijgevolg ook te kort, maar genietbaar en opgewarmd waren we zeker.
Als je een song als “Sorry I’m Late, I Didn’t Want to Come” als opener wilt gebruiken voor je show, dan kan je maar beter wat te laat komen. The Wombats had die boodschap duidelijk begrepen, en kwam vijf minuutjes na de officiële aanvangstijd het podium op. Of de leden het deden om de song geloofwaardiger te doen klinken, of het echt zo was, laten we in het midden, maar met de single van de nieuwe plaat wisten ze wel meteen heerlijk aanstekelijk af te trappen. Gezapig, dat wel, maar al snel hoorden we mensen hun stembanden al een eerste keer aanspreken.
De rust zou weliswaar niet voor lang zijn, want al snel werd “Moving To New York” voor de leeuwen (of de wombats) gegooid. Het was het begin van een furieus begin waarin springen, dansen en meebrullen zonder schaamte schering en inslag waren. Dat was enerzijds te danken aan de energie waarmee de band altijd op het podium staat, maar ook aan het publiek dat er duidelijk heel veel zin in had. Van voor naar achter liet iedereen zien dat ze The Wombats volledig in het hart hebben genomen. Zo was “Techno Fan” nog zo’n hitje dat dankzij een spectaculaire lichtshow nog intenser binnenkwam.
The Wombats had namelijk ook wat extra belichting meegebracht. Naast wat vacht achter en op het podium, had de band ook lichten staan naast de drums op een verhoog, die iedere song van zijn kleurrijk sfeertje verzorgden. Net daardoor werd je als zaal nog meer in de set betrokken en zeker als het zaaltje dan net iets intiemer en donkerder is, wordt het al helemaal wild. The Wombats speelt duidelijk soms wat grotere zalen en die vibe vertalen naar een kleiner podium, zorgt vanzelfsprekend voor nog meer spanning.
Bij een nieuw album hoort ook nieuwe muziek en zo werden alle klassiekers van de band afgewisseld met nieuw werk. “Kate Moss” was wat trager en voelde minder boeiend aan, terwijl “I Love America and She Hates Me” ook maar gewoon passeerde. Maar zoals wel vaker op albums van The Wombats zijn er genoeg uitstekende songs die een set net weer boeiend kunnen maken en zo was “Blood On the Hospital Floor” dan weer eentje die een blijvertje lijkt door het speelse refrein. Een nummer uit de vorige plaat die een blijver bleek, was “Ready For The High” dat op het eind met de schuiftrompet werd bijgestaan door iemand in een Wombatkostuum.
The Wombats, dat is ook een streepje humor en dat maakt de shows ook net zo leutig. Je ziet de drie bandleden zichzelf amuseren, zelfs als alles foutloopt. Zo ging de strap van de bassist er meerdere keren af en begaf de gitaar van Matthew Murphy het tijdens “Kill the Director”. Met wat gelach tussendoor speelden ze gewoon het eerste refrein verder en dat toonde ook nog eens aan dat ze perfect op elkaar kunnen inspelen zonder te panikeren. Een rasechte band die elkaar door en door kent.
Op die manier is een concert van The Wombats altijd een plezier en zelfs nu het de laatste show was van de Europese tour tot aan de zomer, was er nog steeds veel energie te vinden bij de bandleden. Ze smeten zich bij iedere song en een glimlach verdween nooit van de gezichten, waardoor je als publiek ook veel liefde teruggeeft. Toonaangevend was een hartje dat werd getekend op de vacht achter het podium door de drummer. Met hoogtepunten als “Tokyo (Vampires & Wolves)”, “Method to the Madness” en natuurlijk “Let’s Dance To Joy Division” werd het einde van de set ook voldoende gestaafd met energieke songs. Bij die laatste kwamen er nog maar eens enkele wombats een dansje wagen en ook daar spatte het spelplezier ervan af.
Met een bisronde die iets minder energiek was dan de reguliere set, liet The Wombats ons rustig de nacht ingaan. Maar niet vooraleer ze nog een feestje bouwden samen met de broer van de drummer. Hij werd een gelukkige verjaardag toegezongen en sprong als een bezetene het publiek in vlak voor “Greek Tragady”. Het was meteen ook het wildste aan die song, want het deinde vooral uit in een episch einde dat de set volledig tot zijn eind liet komen. The Wombats is de perfecte band om plezier mee te hebben live en brengt alleen maar leuke liedjes met af en toe ook een nieuwe song om te ontdekken. Het publiek nam dit dan ook ter harte en beleefde een heel amusante avond waarbij heel wat hese stemmen zullen ontstaan zijn. Deze zomer komt de band terug voor de festivals en daar zal het allemaal ook weer zo plezant moeten zijn!
Op zaterdag 2 augustus speelt The Wombats op Suikerrock.
Setlist:
Sorry I’m Late, I Didn’t Want to Come
Moving to New York
Cheetah Tongue
Techno Fan
Kate Moss
Ready for the High
1996
Pink Lemonade
I Love America and She Hates Me
Kill the Director
My Head Is Not My Friend
Lethal Combination
Blood On the Hospital Floor
Tokyo (Vampires & Wolves)
The World’s Not Out to Get Me, I Am
Method to the Madness
Lemon to a Knife Fight
If You Ever Leave, I’m Coming With You
Let’s Dance to Joy Division
Can’t Say No
Turn
Greek Tragedy
